Оспан. Адам бол, керексің бәрімізге.
Тәттігүл. Адам болу – Зәурені Беріктің баласына беру ме сонда?
Оспан. Адам блу – өмірдің басты мәнін ұғу.
Тәттігүл. Ол не сонда?
Оспан. Ол – дұрысты дұрыс, бұрысты бұрыс деп білу.
Тәттігүл. Рас айтасың. Сонда да екеуіңнің бас қосып, қатар тұрғаныңды көруге дәтім шыдамайды менің?
Оспан. Неге?
Тәттігүл. Білмеймін.
Оспан. Сен Берікті әлі сүйеді екенсің.
Тәттігүл. Жоқ, мен сені сүйемін. Екеуміздің махаббатымызға шаң жуымасын дегенім ғой – бұл.
Оспан. Ал, өзің келіп балалардың махаббатына жармасасың.
Тәттігүл. Иә, сөйттім...
Зәуре келеді.
Зәуре(әке-шешесінің қас-қабағынан әңгіме райын байқап). Мама, мені әлі саудаға салып жатырсыз ба?
Тәттігүл. Не қылған сауда? Сенің, бәріміздің тағдырымыз туралы әңгіме – бұл.
