Оспан(көңілді). Біз келдік. Қане, не тамағың бар?
Тәттігүл. Түк те жоқ. Әркіммен бір арпалысамын деп жүріп, ештеңе дайындай алмадым.
Оспан. Әлі Зәуренің әңгімесі ме? Тәттігүл, соны жақсы атпен қоя-ақ қойсаңшы.
Тәттігүл. Қоймаймын! Қызың ойнақтаймын деп жүріп от басыпты: Ерланның әкесі сенің қас жауың екен!
Оспан. Қайдағы жау? Сен абайлап сөйле, жау деген ауыр сөз.
Тәттігүл. Білемін. Ерланның әкесі – Берік менің қыз кезімде сүйген жігітім болса, жауың емей, кімің?
Оспан. Ешкімім де емес.
Тәттігүл. Ойбай-ау, мен Берікке тигенде, Ерлан менің балам болатын еді ғой. Оған Зәурені қалай береміз?
Оспан(ашуланып). Тәттігүл, сенің осыдан басқа ісің құрып қалды ма? Демалып-демалып алып кірісесің келіп. Бүйтерің бар, басында неге тимедің, сол Берігіңе?
Тәттігүл. Сені сүйдім.
Оспан. Енді не қыл дейсің? Зәуре де Ерланды сүйеді.
Тәттігүл. Сүйсін. Бірақ мен Берікпен құда бола алмаймын. Өлім ғой бұл, құдай-ау, өлім. Ешкімге керек емес екенмін мен!
