Сәлім. Қалды өздерінің елінде.
Сәлима. Иә, әйелің орыс деп естігенмін.
Сәлім. Өмір солай – әскери қазақтардың бәрінің дерлік әйелі орыс немесе басқа ұлттан. Ұшарын – жер, қонарын сай білген әскери қызметшіні қайтсін қазақ қыздары. Соның бірі – сенсің. Кластастарымыздың бәрі: «Сәлім-Сәлима», – деуші еді ғой бізді. Әттең, ол жорамал сол сөз күйінде қалды, біз жұп құра алмадық!..
Сәлима (қабағын шытып). Сәлім, ескі жараның аузын тырнап қайтеміз қартайғанда?
Сәлім. Сәлима, ол аузы ешқашан қатпайтын жара болса ше?
Сәлима. Мейлі. Бәрі өтті, кетті.
Сәлім. Өткен жоқ, өзек өртеген өкініші өрши түседі қайта.
Сәлима (күрсініп). Рас айтасың. Сәлім, білсең, менің өкінішім, қайғым сенікінен аз емес. Байсыз, баласыз, сыртым – бүтін, ішім – түтін күн кешіп келемін мен бейбақ.
Сәлім. Балаң бар емес пе еді?
Сәлима. Бар. Інім мен келінім машина апатынан қайтыс болған. Екеуі баласын өздері тірі кездерінде, емшектен шығысымен, бауырыма салған. Өз өзегіңді жарып шықпаған бала қайбір...
Сәлім (Сәлиманың сөзін бөліп). Түсіндім, Әй, Сәлимаш! Айтшы, екеуміздің еншіміз осы ма еді? Қай-да-а-а!
Достарыңызбен бөлісу: |
