Сәлім. Айтуың керек еді, түсінетін едім.
Сәлима. Мүмкін. Бірақ мен өзімді түсіне алмадым. Әбиірі жоқ қыз – тот басқан қара бақыр дедім.
Сәлім. Саған қиянат қылған кім сонда?
Сәлима. Базарбаев.
Сәлім. Қой! Ол аудандық партия комитетінің бірінші хатшысы емес пе еді?
Сәлима. Бірінші болатын.
Сәлім. Сен аудандық комсомол комитетінің бірінші хатшысысың.
Сәлима. Иә.
Сәлім(кекесінмен). Комсомол – партияның қолқанаты, ізбасары.
Сәлима. Екінің бірі айтатын сөз еді ғой бұл. Мен де есепсіз айтқанмын. Істейтініміз басқа болушы еді бірақ.
Сәлім. «Сөз бен істің бірлігі үшін күресейік!» – деген ұранды аяққа басқан екенсіңдер де.
Сәлима. Ұранды қойшы сол! Оны әркім өз қалауынша құрастырып ала қоюшы еді ғой. Ұранға келгенде Базарбаевтан жүйрік адам болмайтын. Керемет шешен кісі еді, сөздің майын тамызатын.
Сәлім. Тіліне алданып қалған екенсің ғой. Партияның қолқанаты емес, қабырғасы болыпсың.
Сәлима. Сөйттім. Меніңше, ол арбаса, әйел тұрмақ еркектің өзі қарсы келе алмас, көнер.
