Сәлима. Сен мүлде кешігіп келдің!
Сәлім. Солай ма?
Сәлима(сәл бөгеліп барып). Солай! Сен кешігіп жүргенде мен сорлап қалғанмын.
Сәлім. Қап! Сен мұны неге айтпадың маған?
Сәлима. Сен онда жалындаған жас лейтенант едің. Аспан – алақаныңда, Алатау – аласа болатын, өрекпіп тұрғансың. Шындықты айтсам, сен бір нәрсені бүлдіріп жүрерсің деп қорықтым. Білесің етті, мен сені өлердей аядым! Қайтейін, амалым жоқ, «Кеш қалдың!» – деуден басқаға тілім келмеді. Соным жөн болыпты, сен тулап-тулап ұрынарға қара таппадың да әскеріңе кете бардың. Мен жастығымды көз жасыма көміп қала бердім. Жабулы қазан жабулы күйінде қалды.
