Сәлім. Қой, тірі адамның тірлігі таусылған ба.
Сәлима. Қайдам?
Бет-аузы ұйпа-тұйпа Қайрат келіп, есікті керіп тұра қалады.
Сәлима (қысылып). Міне – менің балам. Қайрат, есікті керме, ағаңмен амандас.
Қайрат. Амандасып неге керек?
Сәлима. Балам, кергіме, жөндеп сөйле!
Қайрат. Мен басқаша сөйлей алмаймын, басыма не келсе, соны айтамын.
Сәлім. Дұрыс. Сөз – адамның мінезі.
Қайрат. Мен оны сенсіз де білемін.
Сәлима. Қайрат, қой! Бұл ағаң – Сәлім. Біздің Кербұлақтан, екеуміз бір класта оқығанбыз. Әскерден босап келіпті.
Қайрат. (кекесінмен). Білемін. Біздің қолбасшы жерлесіміз, сенің алғашқы махаббатың, жас кездеріңде араларыңда роман болған.
Достарыңызбен бөлісу: |
