Сәлім. Бөпені қайдам, жар құшу мүмкіндігің бар әлі.
Сәлима. Қалайша?
Сәлім. Екеуміз үйленейік. Солайша.
Сәлима. Қойшы құрысын! Не қызық көреміз деп үйленеміз қартайғанда?
Сәлім. Сәлима, айтшы, дүниеде не ауыр?
Сәлима. Екі қабат әйел ауыр.
Сәлім. Ғажап! Дәл тауып айттың. Мен сұрақты дұрыс қоймаппын, кәрі адамға не ауыр деуім керек екен.
Сәлима. Түн ауыр.
Сәлім. Неге?
Сәлима. Таусылмайды.
Сәлім. Дұрыс. Біз сол түн ауырлығын бірге көтеріп, бірге қысқартамыз. Сол үшін үйленеміз.
Сәлима. Мен – меншікті ерім болып көрмеген әйелмін. Әттең, жасымызда қосылғанда мен сенің сенімді досың, адал жарың болатын едім. Ендігіміз – тым-тым алыстап кеткен арманды аңсау, бір кездегі емінген сезімнің көн тұлыбына емірену болар.
Сәлім. Әйелдің күңкілі, еркектің күркілі шықпаған үй – қаңыраған қуыс. Жұртқа есік-тереземізден солар естіліп жатуы үшін үйленеміз.
