Сәлима. Сен өткенді айта аларсың, мен айта алмаймын.
Сәлім. Неге?
Сәлима. Партия ісінің бәрі – құпия. Партия – қызметкері адамның өмірін сүрмеген, ол нұсқаумен, сілтеумен қатып-семіп, шектеумен шегеленіп қалған, түкке тұрғысыз нәрсені құпия тұтып, ел-жұрттан жақсыны да, жаманды да жасыра-жасыра зымиян болып кеткен. Біз – жан адамға шалқып қуанышымызды, егіліп мұңымызды айта алмаған мұңдармыз. Темір болып қатып қалғанбыз, мұздай суықпыз.
Сәлім. Әскери құпия партия құпиясынан кем бе екен?
Сәлима. Қайдам?
Сәлім. Асып түседі. Сол құпиялардың барлығының құны көк тиын қазір. Архив ашылып, құлыптаулы құжат атаулы кәдеге жарап жатыр.
Сәлима. Білемін, бірақ менің өз өмірімде еске алып, әңгіме етерлік ештеңе жоқ болса, қайтемін?
Сәлім. Сәлима, сен өйтіп таусылма. Еске алар жай, ортақ мүдде де табылады. Екеумізге дүкеннен барып бір бөлке нан әкелудің өзі – жұмыс, әңгіме болады әлі-ақ.
Сәлима. Сәлім-ай, айтқаныңның бәрі рас. Жаңа айтпадым ба, Қайратты тастап ешқайда кете алмаймын мен. Оның үстіне (күмілжіп барып), басымда билігім жоқ.
Сәлім. Қой, зейнетке шыққан адамның басында билігім жоқ дегеніне кім сенеді?
