Балқия. Тым асқақтап тұр екен, қойшы осыны, Әлеке!
Әлім. Жоқ. Сендер тыныш отырыңдар. (Оспанға). Әй, бала, абайла! Кім екендіңді ұмытпа! Сен үндемей жүріп, дүние пәлені ішке түйе берген қудың өзі екенсің ғой. Жауығып көрейік ендеше!
Оспан(өткірленіп). Маған жауығасыз ба, жанығасыз ба, өзіңіз біліңіз, қызымнан аулақ жүріңіз.
Әлім. Сөзің бар болсын. Бұл үйдің жалғыз иесі сен емессің.
Оспан. Қалай десеңіз де, біздің үйдің шаруасына араласпаңыз. Жанға батса, алып тастаймын арқаңызды.
Әлім. Көрініп тұр. Тісің шығайын деген екен. Жар-р-райды! Мынау адам болып қалған екен-ей! Құрту керек екен мұны. Мен – сақа, бұл – кеней. Бір түрткеннен ұшып кететініне қарамай, тісін көрсетуін көрмейсің бе мұның?!
Ерлан(орнынан ұшып тұрып). Бұл не сөз? Мама, сіздер мені осы үшін ертіп келіп пе едіңіздер?
Балқия. Әлбетте. Құдай қаласа, Зәуре біздің келініміз болады. Не, сен бұл сөзді қазір естіп тұр ма едің?
Ерлан. Жоқ, бұрын да естігем, жаңа да айтқансың. Бұларыңыз – сырттан тон пішу. Мұндай болмайды.
Тәттігүл. Болады. Біз құдалық сөйлесіп жатырмыз, Ерлан қарағым. Әңгіме піседі, Зәуре екеуің қосыласың.
