Субъектив қателiктiң мәнi

 нақты кезеңдегi өзiнiң психологиялық кейпiне назар салмастан, 

адам  нақты  көрiп  тұрғаны  мен  естiгенiне  сенiп  қалады,  ал  көз  бен  құлақ  қабылдауы  әрқашан 

адамның жеке көңiл-күйiнiң жағ-дайына тәуелдi. Қандай да адамды қабылдауымыз бiздiң өзiмiздiң 

сол мезеттегi жан толғанысымыз, көңiл шарпу-ымыз бен қажетсiнуiмiзге байланысты келедi. Осы 

тұрғыдан адам бағалауда өз сезiмiң мен пiкiр пайымдауыңа да толығымен сене беруге болмайды. 

  басқаны  бағалай  және  қабылдай  отырып,  тұлға  өз  қабылдау 

процесiнiң  қандай  жағдайда  өтiп  жатқанын  ескермеуi  және  сол  жағдайдың  оның  өзiнiң  әрекет-

қылығы мен бақылауындағы адамның болмысына нендей әсер етiп жатқанын байқамауы мүм-кiн. 

Ал  адам  өзiнiң  бақылау  астында  екенiн  сезсе,  өзiнiң  әдеттегi,  қалыпты  қылықтарын  бұрмалап 

көрсетуге  тырысады.  Бақылаушының  өзi  де  нақты  жағдайларға  орай  өз  әрекетiнiң  формасын 

өзгертедi.  Мысалы,  дәрiгердiң  сыр-қатты  өзiнiң  қызмет  кабинетiнде  қабылдауы  мен  сол  адамды 

кездейсоқ  көшеде  не  демалыс  орнында  кездестiрiп,  тануы  үлкен  өзгешелiктерге  ие.  Осыдан 

психоло-гиялық  образ  қалыптастыру  процесiне  ситуацияға  орай  реттеу  мен  түзетулер  ендiрiп 

тұрған шеп болмайды.