Ұлы жүз қазақтарының қоқандықтарға қарсы күресі. Қаратай

 
84 
соғысқа  жарайтын  қазақтардан  жасақ  жинап  алуға  рұқсат  берді.  Жасақ  жинап  жарақтанған 
Тоқай  Төре  алдымен  Созаққа  бекініп,  одан  кейін  Түркістанды  қоршауға  алды.  Оған  қарсы 
қоқандықтар Ташкенттен 300 жауынгермен Базар бахадүрді аттандырды. Олар жолда Тоқай 
Төреге  көмек  көрсеткен  1000  отбасынан  тұратын  қазақ  ауылына  шабуыл  жасап,  ауылды 
тонап,  көп  пайда  түсіріп,  адамдарын  тұтқындап  алып  кетті.  Түнде  Тоқай  Төре  Созақты 
тастап  қашуға  мәжбүр  болды.  Одан  кейін  қазақтардың  қарсылығы  біраз  уақыт  басылды. 
Тоқай  Төре  уақытша  Бұхараны  паналады,  ал  кейін  ол  Бұхара  әмірінің  балалары    билікке 
таласқан тұста өлтірілді. 
1821  ж.  Тентек  төренің  бастауымен  қазақтардың  Қоқан  үстемдігіне  қарсы  көтеріліс 
болды.  Көтерілісшілердің  саны  12  000  дейін  жетті.  Олар  Сайрам,  Шымкент,  Әулие-Ата 
қалаларын  алып,  бірнеше  бекіністі  қоршады.  Көтеріліске  Түркістан,  Шымкент,  Сайрам, 
Әулие-Ата  төңірегін  мекендеген    қазақтар  қатысты.  Көтерілісшілерге  қарсы  Абул-Қалым-
Аталық басқарған әскер жіберілді. Тентек төре әскерін екіге бөлді. Бір бөлігі Тентек төренің 
басшылығымен Сайрамда, ал екіншісі Шымкентте бекінді. Ұзаққа созылған қоршаудан кейін 
көтерілісшілер  қаруын  тастауға  мәжбүр  болды.  Тентек  төре  жеңілісті  мойындап, 
қоқандықтарға  “баж”  немесе  “жол”  салығын,  “зекет”  төлеуге  және  Қоқанға  баласын 
сыйлықтармен жіберуге келісім берді. 
Ұлы  жүз  қазақтарының  1810-1820  жылдардағы  қоқандықтарға  қарсы  күресте 
жеңілуінің  негізгі  себептері:  қоқандықтардың  әскери  басымдығы,  көтерілісшілердің 
арасында  ауызбірліктің  болмауы,  Бұхара  әмірінің  көмегіне  арқа  сүйеген  көтеріліс 
жетекшілерінің  беделінің  төмен  болуында  еді.  Дегенмен  де,  бұл  Ұлы  жүз  қазақтарының  өз 
еркіндігі  мен  тәуелсіздігі  жолында  қоқан  үстемдігіне  қарсы  шыққан  ұлт-азаттық  күресі 
болатын.     
1822-1842  жж.  Қоқан  хандығының  тағына  Омар  ханның  кіші  баласы  Мадалы  хан 
(Мұхамед  Әли)  отырды,  оның  тұсында  жекеленген  облыстар  мен  Ташкенті  өз  алдына 
билеген  Күшбегілердің    ролі  күшейді.  Ұлы  жүздің  басып  алынған  территориясының  бір 
бөлігі және Сырдария бойындағы қазақтар  Ташкент Күшбегіне жылына 20 мың алтын ақша 
төлеп тұруға міндетті болды. Салық төлеушілерді қанау бұрынғыдан да күшейе түсті. Одан 
кейінгі  жылдары  қоқан  билеушілерінің  өзара  қырқыстары  Ұлы  жүз  қазақтарының  одан  әрі 
зардап шегіп, кедейлене түсуіне әкеліп соқты. Құдияр хан (1845-1875 жж.) тұсында қазақтар 
ғана емес, Қоқан хандығының жергілікті диқандары да қанауға түсті.  
1797  жылғы  Есім  ханның  өлімінен  кейін  Кіші  жүздің  бір  топ  сұлтанының  Қаратай 
сұлтанды хан сайлау жөніндегі ұсынысына қарамастан және оның ел арасындағы беделінен 
сескенген  патша  әкімшілігі  Айшуақты  хан  тағына  отырғызады.  Бұл  шешімге  келіспеген 
Қаратай халық арасында ханды сайлау туралы үгіт жүргізе бастайды. 1805 жылы Жантөрені 
хан сайлағанға дейін патша әкімшілігімен бейбіт қатынас ұстады. 
1806  жылы  Қобда  өзенінің  жағасында  болған  съезд  Ресей  әкімшілігінің  шешіміне 
қарамастан Қаратай сұлтанды хан сайлайды. Осылайша Қаратайдың Жантөреге қарсы күресі 
біртіндеп  Ресей  үкіметіне  қарай    бағытталады.  Күрес  барысында  Қаратай  транзиттік  сауда 
жолдарының бәрін өзіне қаратып Ресейдің Орта Азиямен саудасын шектейді. Герценберг пен 
Бородиннің  жазалау  экспедициясына  қарамастан  Қаратайдың  жанына  топтасқан  Кіші  жүз 
жасақтары төменгі Орал шептеріне жорықтар жасайды. Қаратай 1809 жылы Жантөре ханды 
өлтіргеннен кейін 1812 жылға дейін Хиуада жасырынуға мәжбүр болады.  
Жантөренің өлімінен кейін Ресей Айшуақтың ұлы Шерғазыны хандыққа бекітеді. Ресей 
әкімшілігінің ондай шешіміне риза болмаған Қаратай өзінің қарулы қарсылығын 1816 жылы 
Орданың  Батыс  бөлігіне  басқарушы-сұлтан  болып  тағайындалғанға  дейін  жалғастырады. 
Транзиттік  сауда  мәселесі  алаңдатқан  Ресей    Қаратаймен  осындай  келісімге  барған  еді. 
Сөйтіп, 1816-17 ж. келіссөздер нәтижесінде Қаратай сұлтан өзінің қарсылығын тоқтатты.  
1816 жылдан 1821 жылға дейін Арынғазы Хиуаға қарсы азаттық күресін жүргізді. 1815 
жылы Арынғазының әкесі Әбілғазы хан өлгенде ол 30 жасқа толады. Оған дейін Кіші жүздің 
иеліктерінде қайраткерлік танытқан Арынғазы ел арасында біршама бедел жинаған болатын. 
1816  жылы  ел  ішінде  тәртіп  орнату  мақсатында  старшындардың  билігін  шектеп, 

 
85 
сұлтандардың  өз  білгендіктерін  істеуін  тоқтатқан  еді.  Сондай-ақ,  ол  билер  соты  мен 
молдалардың  да  өкілеттілігін  шектеді.  Арынғазының  ел  арасында  беделінің  өсуіне 
байланысты  старшындардың  көпшілігі  оны  Кіші  жүзге  хандыққа  бекітуді  сұрап  патша 
әкімшілігіне  өтініш  білдіреді.  Арынғазы  болса,  хиуалықтардың  үстемдігін  біржола  жойып, 
сонымен қатар бір хандық құруды жоспарлайды. Бір хандық қана құру Ресейдің келісімінсіз 
мүмкін  емес-ті.  Сондықтан,  Ресеймен  жақындасуды  ойлаған  Арынғазы  Орынбор  генерал-
губернаторы Эссен мен Шекаралық комиссия төрағасы А.Веселицкийдің қолдауына сүйене 
отырып,  патшадан  қолдау  көрсетуді  сұрау  үшін  1821  жылы  Санкт-Петербургке  аттанады. 
Бірақ,  оның  үміті  ақталмайды.  Бұхар  мен  Хиуа  хандықтарының  өкілдерімен  кездесу 
ұйымдастырамыз деген желеумен патша әкімшілігі оны шақырып, тұтқындап, Калугаға  жер 
аударады. Ол 1833 жылы сонда қайтыс болады.   
ХІХ  ғасырдың  20-30  жылдары  патшалық  Ресейге  қарсы  Саржан  Қасымұлы  мен 
Жоламан  Тленшіұлы  бастаған  көтерілістер  болды.  ХІХ  ғасырдың  20  жылдары  патшалық 
Ресей жаңа бекіністер салу үшін қазақтарды тағы да өз жерлерінен ығыстыра бастады. Кіші 
жүздің  табын  руы  мекендеген  суы  мол,  жайылымдық  жері  кең  Жаңа-Елек  ауданын  орыс 
шенеуніктері тартып алды. Оған қарсы Жоламан Тіленшіұлы Табын руын бастап көтеріліске 
шықты. 
Жаңа-Елек  шебі  29  бекіністен  тұрды.  Орал,  Елек,  Берденкі  және  Құрат  өзенінің 
бойындағы аудандардың ең жақсы деген 7 мың десятина жеріне Ресей үкіметі Орынбор және 
Орал    орыс-казактары  мен  шаруаларын  орналастыра  бастады.  Жоламан  батыр  алғашында 
жер мәселесін бейбіт түрде шешуге тырысты. Ол Орынбордың әскери губернаторы Эссенге 
1822 ж. 6 тамызда және 1823 ж. 3 қыркүйекте хат жазып, онда 1810 жылға дейін  қазақтар 
бұл жерлерді ешқандай кедергісіз еркін пайдаланғанын, Ресей Елек өзенінің бойын алғаннан 
кейін  форпостар  салып  және  Кіші  жүз  қазақтарына  бұл  жерлерді  пайдалануға  тиым 
салғаннан  соң  жағдайдың  қиындай  түскендігін  ескертеді.  Сонымен  қатар,  губернатордан 
әскери бекіністерді алып тастауын, «Санк-Петербургтегі біздің елшілерді қайтарып», Сібірге 
жер  аударылып  Орынбор  түрмесінде  жатқан  қазақ  Түленбай  Құндықовты  өз  тұтқынында 
жатқан есаул Падуровқа айырбастап, босатуды талап етеді.  Бұл хаттар жауапсыз қалды, ал 
Орынбор  Шекаралық  комиссиясы  Жоламанға  келесі  келісімдерді  Шерғазы  хан  арқылы 
жүргізуі  керектігін  айтады.  Бұл  жағдай  Жоламан  Тіленшіұлын  қанағаттандырмады, 
сондықтан  ол  қарулы  көтеріліске  шықты.  Жоламанның  отряды  шекара  заставаларына,  аға 
сұлтандардың  қыстаулары  мен  әскери  бекіністерге  шабуылдар  жасады.  Жазалаушы 
отрядтардың батыр мен оның жауынгерлерінің соңына түсуі сәтсіз болды. Жоламан батырға 
патша  әкімшілігінің қолдауына сүйеніп жазалаушы отрядтың барлық операцияларына бірге 
қатысып,  белсенділік көрсеткен  Шерғазы ханның жасағына да қарсы күрес жүргізуіне тура 
келді.  
1835  ж.  Жаңа-Елек  шебінің  Ор  және  Троицк  аралығындағы  барлық  жерлерінен 
айрылған  Жағалбайлы,  Жаппас,  Алшын,  Арғын,  Қыпшақ  руларының  қазақтары  қатысқан 
тұста көтеріліс кең қанат жайды. Өз жерлерінен айырылған қазақтар шекаралық аймақтарда 
көшіп-қонуына  тура  келді  және  ол  үшін  салық  төлеуге  мәжбүр  болды.  Қазақтардың 
қарсылықтары    аға  сұлтандардың  ауылдарына,  керуен  жолдарына,  бекіністерге    жиі 
шабуылдар түрінде көрініс тапты. 
1838  ж.  ортасында  Елек  қалашығынан  Ор  және  Троицк  бекінісіне  дейінгі  шекаралық 
шеп  маңында  көшіп-қонып  жүрген  қазақтар  көтеріліске  тартылып,    көпшілігі  Торғай  мен 
Ырғыз  өзендерінің  бойындағы  аудандарға  көше  бастады.  Көтерілісті  басуға  және  көшіп 
кеткендерді  қайтаруға  патша  үкіметі    Ордан  полковник  Мансуровтың,  Орынбордан 
полковник Падуров, Елек жақтан полковник Гекке басқарған үш отряд жіберді. Бірақ бұл үш 
отрядтың да әрекеті сәттіз аяқталды. 
Жоламан  батыр  Орал  казак  әскерінің  генерал-майоры  Бородинге:  “Мен  сұраған 
жерлерді  қайтарып  берсеңдер  дос  боламыз,  егер  берілмесе  жау  боламыз”,-  деп  хат  жазды. 
Осылайша, Жоламан батыр ХІХ ғасырдың 20-30 жылдары   патша үкіметі тартып алған Кіші 
жүз  қазақтарының  жерлерін  қайтаруға  бағытталған  көтеріліске  жетекшілік  жасады  және 

 
86 
Кенесары  Қасымұлы  бастаған  көтеріліс  шыққан  тұста    Кіші  жүз  қазақтарын  Кенесарыға 
қосылып өз тәуелсіздігі мен еркіндігі жолында күреске шығуға шақырды. 
1822  ж.  «Сібір  қырғыздары  туралы  Жарғының»  енуі,  одан  кейін  ол  заңды  түсіндіру 
үшін жүргізілген үгіт, 1824 ж. Қарқаралы уезіне полковник Броневскийдің экспедициясының 
келуі  -  сұлтан  Саржан  Қасымұлы  бастаған  көтерілістің  шығуына  түрткі  болды.  1824  ж.  8 
ақпанда сұлтандар мен билердің белсенді қатысуымен бірінші Қарқаралы приказы, одан соң 
Көкшетау  приказы  құрылды.  1824-1836  жылдары  Қарқаралы  және  Көкшетау  уездерінің 
көтеріліске  шыққан  елін  Кенесары  Қасымұлының  ағасы  Саржан  сұлтан  басқарды.  Саржан 
Қасымұлы  приказдарды  жоюды,  қазақ  жерлерінен  әскерді  әкетуді,  қазақтарға  бұрынғы 
еркіндігін  қайтаруды  талап  етті.  Саржан  Қасымұлы  бастаған  көтерілістің  негізгі  мақсаты  - 
патша  үкіметі  тартып алған  жерлерді  қайтару,  Қазақ  хандығын  қайта  жаңғыртуға  ұмтылыс 
болды. 1825-1826 жылдары оған Қаракесек, Жағалбайлы, Шора болыстарының Қожан, Тал, 
Айдабол, Байдәулет руларының қазақтары қосылды. 
1826 ж. тамызда Саржан Қасымұлы өз отрядымен Қарқаралы приказына жорық жасады. 
Бірақ  жүзбасы  Карбышевтің  басқаруымен  дер  кезінде  келген  отряд  приказдың 
талқандалуына  жол  бермеді.  Нашар  қаруланған  көтерілісшілердің  шегінуіне  тура  келді. 
Саржан  Қасымұлының  біраз  әріптестері  қолға  түсті.  1832  жылдың  басында  ол  Ресейге 
сенімді  қызмет  етіп  отырған  Қарқаралы  уезіндегі  билердің  ауылына  бауырлары  Есенгелді 
және  Ержанмен  бірге  шабуыл  жасады.  Саржанды  ұстауға  жүзбасы  Потаниннің  отряды 
жіберілді.  Сұлукөл  сайының  маңында  шайқас  болып,  Потаниннің  отрядының  тегеурініне 
шыдамаған    Саржанның  отряды  шегінді.  Бұл  сәтсіздік  Саржанды  осы  1832  ж.  патша 
үкіметіне қарсы бірге күресу үшін Ташкент күшбегіне одақ құруға итермеледі. Батыс-Сібір 
генерал-губернаторы  Вельяминов  бірнеше  отряд  жіберіп,  бұл  қарсылықты  басып  тастады. 
Бірақ  Саржан  күресті  тоқтатпады.  1833  ж.  шағын  отрядымен  Ресей  билігіне  қарасты  билер 
мен  сұлтандардың  ауылдарына,  сауда  керуендеріне,  бекеттерге  шабуыл  жасап  тұрды.  Ұлы 
жүз  қазақтарының  бытыраған  күштерін  және  Сырдария  бойындағы  Ташкент  күшібегіне 
бағынышты қазақтарды өз жағына тартып Ресейге қарсы күреске біріктіруге тырысты. 1836 
ж.  Ташкент  күшібегі  бұл  туралы  біліп  қойып  өзімен  келіссөз  жүргізуге  келген  Саржан, 
Есенгелді,  Ержан  Қасымұлдарын  және  20  сарбазымен  қоса  өлтірді.  Ресей  патшалығының 
Саржан Қасымұлының өлімінен кейін даладағы толқулар басылады деген үміті ақталмады.  
  

жүктеу/скачать 1,82 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: