| Әдеби KZ
екен деп, мен ақырын көзімді аштым. Жоқ, өйтпепті, үй күзеткен итке ұқсап
жатыр есік алдында тоңқиып.
– Жолдастар, бұл снаряд емес, болванка болды, мен шығып ары апарып
тастайын, – дедім қасымдағыларға.
– Ойбай, қарағым, барма, – деді өзбек журналист. – Сенің қимылыңмен ауа
қозғалады да, снарядты соғады. Содан соң бәріміз бірдей ғарап боламыз.
– Черт возьми, – дейді орыс журналист, о да не істерді білмей.
Өстіп отырғанымызда бірнеше секунд уақыт өтті. Осы тұсқа кешеден бері
анда-санда бір болванка кеп түсіп, жарылмай қалатынын білетін мен
орнымнан тұрдым. Әлде журналистердің алдында өзімнің қорықпайтын
батыр екенімді көрсеткім келді ме, қайдан білейін. Алды-артты ойлатпайтын
жастықтың қызуы бойымды кернеп, бір басып, екі басып есікке қарай
аяңдадым. Болванка болмай, басқа снаряд болып, жарылып кетпес пе
Болванка – жарылмайтын снаряд. екен деген де ой келді. Алайда шешінген
судан тайынбас деген емес пе, кейін қайтпай ілгері ұмтыла бердім.
Ептеп есіктің сәкісіне көтерілдім. Бұл жақтан расында да кешеден бері екі-үш
рет көріп, көзім қанып қалған болванканың өзі тәрізденді. Оны құйрық
жағынан ұстап, көтеріп алайын деп еңкейе бергенімде капитанның:
– Ербол, қарағым, қош. Біз үйіңе хабарлармыз, – деп жыламсыраған үні
естілді.
Шоққа қызған шойындай ыстық ауыр снарядты шинелімнің жеңімен қапсыра
ұстап, жерден көтеріп алдым да, аяғымды бір басып, екі басып, жертөленің
сырт жағындағы шұңқырға қарай аяңдадым.
Снарядты жерден көтеріп алуын алсам да, одан құтылғанша асықтым. Жаңа,
журналистердің қасынан батырсынып тұрғаныммен, батырға да жан керек
| 
