Махаббат қызық мол жылдар

Меңтай  алғашында  бірнеше  күн  сабаққа  мен  сия  төккен  свитерін  киіп  келіп 

жүрді.  Тегі  оны  ауыстырып  киерлік  лайықты  басқа  кеуде  киімі  болмады-ау 

деймін. Аппақ свитердің етегіндегі көк сияны көргенде менің бетімнен отым 

шығып,  оған  қарамауға  тырысамын,  көзімді  басқа  жаққа  бұра  бастаймын. 

Менің дәл сол сәтімді андып тұрғандай Қанипа сөз бастайды. 

– Меңтай, немене, өзің көк бүйрек боп кеткенсің бе?  – дейді оның бүйіріне 

үңіліп. 

қойып. - 

Кірлемейтін киім болушы ма еді, қойсаңдаршы. 

Осы кезде Зайкүл күлімдеп, басын қиқаңдатады. 

–  Көк  бүйрегің  не,  Қанипа-ау,  бұл  –  Меңтайға  ағасының  басып  берген  көк 

мөрі емес пе? – дейді. 

Басқа  қыздар  мырс  ете  қалады.  Менің  маңдайымнан  тер  бұрқ  ете  түседі. 

Сасқалақтап,  жан-жағыма  қараймын.  Қыздар  түк  болмағансып,  төмен 

қарайды. 

Меңтай сабырмен отырып, құрбысының әзіліне шындап жауап береді. 

– Қыздар-ау, баяғыда бір сауыт сия төгіліп еді деп, ағайды күн сайын қинай 

бермесеңдерші, - дейді ол достарына мөлдірей қарап. – Орнықсыз кішкентай 

сауыттың  құлап  кеткеніне  ағай  кінәлі  ма  екен?  Қараңдаршы  өздерің: 

біріміздің  жөні  бүтін  сия  сауытымыз  жоққой  алдымызда.  Біріміз  әтірдің 

сауытына, біріміз дәрі-дәрмек шишасына сия құйып жазамыз. Ал бұған шын 

кінәліні  іздесек  –  соғыс  қой  ол.  Соның  салдары  емес  пе  бәрімізге  қағаз, 

қарындаш,  портфельге  дейін  қат  болып  кеткені.  –  Осылай  деп  Меңтай, 

лықсып  кеп  қалған  қалың  суды  бөтен  арнаға  аударғандай  қыздардың  күлкі 

54 

жүктеу/скачать 2,12 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: