рыш қыран қонғандай әдемі сурет жас баланың жанын әлди-
лейді. Рысқұл садақпен атылған қызыл жебенің құрыш ұшындай
болып барып, айтулы палуан Мақаштың тастай тақымын тал-
қандап, көкпарды тартып алғанда Тұрар бұл өмірдің додалы
көкпар екенін, күреспесе, алыспаса адам өз сыбағасынан, бәлкім
бақытынан адасып қалатынын бала көңілмен, көмескілеу болса
да аңлады. Егер әлгіде Рысқұл көп көрерменнің бірі болып,
бұғып тұра берсе, мақтанышқа мастықтан Мақаштың екі көзінің
еті өсіп, есіріп кетер еді» (Ш.Мұртаза).
Достарыңызбен бөлісу: 
