Ағартушылық дәуірінде адам өзінің табиғи жаратылысынан-ақ мүмкіндіктері мол, ақылды жан және соны тиімді пайдаланудың нәтижесінде адам игілігіне сай қоғам құруға қабілетті деп ойлай бастады. Ал бұл ізгі мұраттың жүзеге аспауына адамның өзі кінәлі, дәлірек айтқанда оның білімсіздігі мен мәдениетсіздігі.
Мәдениеттің мән-мағынасын табиғатты дүниежүзілік күштердің (құдайтағаланың құдыретін де ескергенде) батыл іс-әрекетінің нәтижесімен байланыстырады, онда мәдениет – адамзат баласының қызметінің жемісі болып есептеледі.
