айтқанда оқыған емес. Біз өзімізді өзіміз алдап жүрміз. Оқыған атын жүктеуге жақынымыз жоқ, сөз жоқ, наданбыз”, - деп жазған.
айтқанда оқыған емес. Біз өзімізді өзіміз алдап жүрміз. Оқыған атын жүктеуге жақынымыз жоқ, сөз жоқ, наданбыз”, - деп жазған.
Қазақ елін көркейген жұрттар қатарына жеткізу – Ғұмар Қараштың да алдына қойған өмірлік міндеті болды. Оның поэзиясының бір ерекшелігі – заманнан, өмірден, адамнан түңіліп, экзистенциалситік сарыуайымға біржола түсу жоқ. Ақын айтқан: “Заман түрін есекріп, /Қайғы етпеген біз жаман” немесе “Ойлайтұғын бұл елдің / Мұқтажы жоқ, мұны жоқ” жолдарыедағы қайғы мен мұң ақылдықтан туған құбылыс. Үнемі қуанып, шаттанып, қамсыз өмір кешетін көбіне ақымақ адам. Ақылды адам қайғысыз, мұнсыз болмайды, бұл ойлылықтың, адамдықтың белгісі. Ғұмар Қарашты таңғалдыратын нәрсе – осы ойлы адамдардың ел ішінде аз болуы, өзді-өзді алысып, ырылдысып, қабысқан жұртты болашағым не болар деп қайғы-мұң ойлауға шақыратын адамның табылмауы. Осындай елді түзеудің жолын іздеген ақын оны әуелі ғылым мен білім деп түсінді.
Әдебиет
13. Қазақ философиясы тарихы (ежелгі дәуірден қазіргі заманға дейін), XX ғ. қазақ философиясы 4-том. ҚР БҒМ ҒҚ Философи, саясаттану және дінтану институты. – Алматы , 2016 ж.
