“Өмірдің мәні – басқаға жақсылық жасауда” деген өмірлік қағиданы Міржақып Дулатов та ұстанды.
“Адам өмірге ішіп-жеу мен ұйықтау үшін келді” даген ойды ол мақұлдамайды, себебі адамның тіршіліктегі мақсаты осы ғана болса, онда адамның хайуаннан еш айырмашылығы жоқ . Бұл жерде М.Дулатов Абайдың жетінші қара сөзіне жүгінгені байқалып тұр.
Адам өзі ғана емес, өзін қоршаған басқа адамдар бақытты болғанда ғана толық бақытқа жетіп, өзін қоршаған басқа адамдар бақытты болғанда ғана толық бақытқа жетіп, өзін әлеуметтік тіршілік етуші деңгейінде көрсете алады. Адамның адамшылғы да осында. М.Дулатовтың “жақсылықты досыңа қыл” деуінің де мәне сол.
Адам өзіне жақсы нәрсені ғана жақсылық деп түсінбеуі қажеттігін М.Дулатов дұрыс ескертеді. Өзіне жақсы нәрсе басқаға зиян болса, мұндай жақсылық жер бетіндегі жақсылық емес, зұлымдықты көбейте түседі.
М.Дулатов бірде Шәкәрімнің сұрағына “Қандай адам жақсы кісі болмақ керек?”, былай деп жауап беріпті: ”Сондай адам жақсы, кімде-кім жетім, жесір, кәріп, қасаң, қысылған-қымтырылғандарға жақсылық қылып, оларды қуантып қойса”, - деген логикалық шешім берді.
Өмірдің мәні – жақсылықты өзіңе, өзіннен асса, басқаға жасауда деп түсінген және осы ойды өмірлік сеніміне айналдырып, қазақ қоғамның болашағынан зор үміт күткен М.Дулатовың ғана мес, оның замандастары да.
Мағжан Жұмабаев 1922 жылы “Бостандық туы” газетінде: “Оқыған адамдар ең бірінші қасиетті сипат сол - алдымен оларда дүниеге қараған белгілі бір көзқарас болады, айнымайтын бір белгілі идея меншіктейді. ...біздің қазақ халқы оқығанға кедейміз. ...Біздің малданып жүрген оқығандарымыз, шынын
