О. Бөкеев Алтай w&id=8573&Itemid=23
Егер сіз осынау тамаша өлкеге—табиғаттың арда төлі атақты Алтайға бармасаңыз, барсаңыз да оны Күншығыстың бар асылын, бар байлығын, бар сұлулығын өн бойына дарыта жинақтаған асқар-асқар тауларын, асу-асу белдерін, ат омыраулап жарып жүре алмайтын жасыл шалғын кеңжайлауын, кермарал кербез елігін, мамырлай жүзген аққу-қаздарын, татсаң тандайда қалар балы мен ақ балтыр ару қайың, қайсар қарағайын - ие, ие, осылардың қадір-қасиетін түсініп, сезіміңізді селк еткізе алмасаңыз, әсіресе, айналайын адамдарының құдіретті қолынан туындаған сұрапыл жанартаулар мен жаңғыртуларды зерделей алмасаңыз, онда тындаңыз.
- Міне, сіз - алқызыл нұрымен ақ бас тау, бұйра бас ормандарды аймалап, кең дүниені шапағымен шарапаттай масайраған Күн шығар сәтте ояндыңыз; мүмкін, сізді оятқан таң емес, әлгі бір таң бозынан сайраған бозторғай шығар, мүмкін, жаңа ғана дүркірей суаттан қайтқан марал дүбірі ме екен, әлде әупілдеген еліктің даусы шығар, әлде анау ақ тандағы ақ толқынын аспанға лақтырған Бұқтырма сарыны да, не болмаса арқаңыздан өткен таңғы шықтың шым-шым сызы ма... әйтеуір, дәл осындай шапақты шақта оянғаныңыз үшін, табиғат жарықтықты адал жүрегіңізбен алқайсыз да, бір-біріне мінгесіп-ұштасқан мәңгі тәкаппар асқақ Алтайдың алдында бас киіміңізді алып, тағзым етіп, "ассалау-мағалейкүм" деп есендесесіз. Сіздің бұл үніңізді Алтайдың жақпар тастары мен құзар шындары іліп алып, кезек-кезек жаңғырықтыра қайталайды, қайталайды... Енді сіз аңғарды басына кешіріп, күркіреген Бұқтырманың кәусар суына жуынып, қып-қызыл боп алжырап жатқан бүлдірген, жоқ болмаса анау таң қурайды таңдайыңызға салып талмаңыз да, оразаңызды ашыңыз. Міне, сіз Алтайдың арайлы таңына шомылып тұрып, мынау дүниеге жаңа келгендей лүпілді жүрек, лыпыған сезіммен: "Өмір не деген тамаша едің!" -деп, бар даусыңызбен және айкайлайсыз. Сіздің өмірге ғашық екеніңізді анау ұйқысынан жаңа ғана оянған алып таулар жаңғырықтыра тағы да үздік-создық қайталайды-ай... Ал сіз Алтай жазығының жазиралы келбетіне сүйсіне, балқарағай мен шайыр, иісі қоса аңқыған таңғы таза ауаны жұтасыз, армансыз жұтасыз. Сонсоң... сонсоң иін тірескен қалың орманды аралап, тау басына өрмелеңіз. Тау басына көтерілген сайын, анау бір Алтай бұрымы іспетті Бұқтырма, анау тілдей-тілдей көгерген егін, асықтай-асықтай үйрілген аяулы ауыл, жер сонысына тас кенедей жабысқан төрт түлік мал, қара жолдың шаңын аспанға көтерген машина аяғыңыздың астында қалады. Ал сіз - Адам, биіктей бересіз, биіктей бересіз. Енді, міне, орман да таусылды, таудың бірыңғай шақпақ тастарын сусытып, тас шоқының таз басы басталады. Шоқының ұшар басын жасырып аппақ бұлт шегіп жатады. Аппақ бұлт тауды екіге бөліп сұлап жатады. Кейде осынау аппақ болып сұлап жатқан бұлт жылап та жатады. Ол осынау асқаралы шоқы-шындардың ақ сәлдесі іспетті Алтай жазы жауынды болады. Ашық күндері аз. Әсіресе, июль айында күн күркіреп, жан шошырлық найзағай ойнайды. Найзағай ойнаған сайын жай түсіп, зәулім қарағайларды қақ айырады. Кей күні бауырсақтай-бауырсақтай өткінші бұршақтар шауып өте шығатыны бар. Алтайда салба-салба бай самырсындар бар, оның басына жаңғақ өседі, бір ай нөсер жауса да, әлгі самырсындардың түбінде отырған адамға су тимейді. Алтай жазы келте, мүмкін, өзгеше келбетті болғандықтан да солай шығар... Тамыз айының ортасынан-ақ ақжауындатып, бұрынғы аппақ ұшпа бұлттар қара қошқылдана қоғамдаса бастайды. Қыркүйек туа түстіктен сұп-суық жел соғып, ертеңгілікте бүкіл табиғат бозқыраудың астында жатады. Білесіз бе, Алтай күзі таңғажайып ертек сынды, Алтай күзі өмір бақвдз сзры болып көрген жоқ, қызыл күревденіп, тзмылжыған сзйын, ала жаздағы мәре-сәре тірлігімізге ой бітіп, өз-өзімізден жуасып, момзқан күйде күйбің-күйбің шаруаға кірісесіз. Алтай күзі әрі мазасыз, әрі ойшыл, дарқан, әрі жабырқау. Дегенмен, қараша туа бұл өңірдің нағыз мінезіне қанығып, мұнда ыстық пен суыққа қара нардай төзе білетін жандар тұратынына көзіңіз жетер. Жауып-еріп, жауып-тыным таппайтын қар аралас жаңбыр түн мезетінде көк тайғақ мұз болып жатады да, түс қайта жылбысқылана ериді. Бірақ қараша - Алтай үшін қардың айы. Міне, сіз ойрат-ойпаттардың аппақ көрпесін айқара жамылып мызғып жатқан шақта қос ат жегіп, шанамен жолға шықтыңыз делік. Айналаңызға қарайын десеңіз, көз қарықтыратын шағырмақ. Жаздағы жайқалған орман, жап-жасыл жер жарықтық мәңгілік ұйқыға бөленгендей, не болмаса ерке қылығын ерте жоғалтқан арудай, салқын сазарады. Шыңылтыр аяз ашық қалған жеріңізді тіміскілеп ұрлана қарады денеңізді. Тек самырсын мен аршалар ғана жасыл күйде өң-түсін өзгертпей, көсегесі биік көктемді еске салады. Бұқтырма мұз құрсаудың қыспағында қысыла ыңырсиды, ал шымшық әр үйдің шатырына паналап, есік ашылған сайын, жылы жерге ұмтылады. Әйтсе де Алтай қысы таза да тәкаппар Сібір аязын еске салады. Әлде, географиялық орналасуы сол Сібірге тым жақын болғандықтан шығар. Алтай Бұқтырманың жоғарғы ағысында әлдеқайда әдеміленеді. Алтайдың солтүстік жағы таулы Алтай өлкесімен, ал шығысы Монғолия, оңтүстік шығысы Қытай елімен шеқаралас. Алтайдан әрі Қазақстаннын жері жоқ және Қазақстанның ең сұлу аймағы да - осы өр Алтай! Алтайдың көктемі кешеу келеді. Қыстайғы екі көзге тарта жауған қар еріншектене ерігенше, астынан шөп көктеп үлгереді. Құралайдан бастап нағыз көктем туып, жан-жануарға жан бітіп, әбігерге түссе, адамдар да ағаш үйлерінен ұзап, тырың-тырың тірлігіне, шаруа қамына кіріспек. Май айының аяқ шенінде бүкіл Алтай қып-қызыл гүлге көмкеріліп, жасыл жаулығын қайта жамылады. Көкпеңбек аспанға мамықтай бұлт маңып, тау өзендері көркіне қайта мінбек. Сіз табиғаттың осыншалық сый-сыяпатын төге салған мәрттігіне қайран қалып, тау асып, байып жатқан Күннің алқызыл нұрына табынасыз да, кілемдей түрілген кек майсаға аунай кетесіз. Күлесіз, бақыттан, шаттықтан күлесіз. Күліп жүріп гүл тересіз, теріп жүріп "Айналайын Алтайым, осы құдіретіңнен, осы келбетіңнен, осы гүліңнен, осы жұпарыңнан айрылып қала көрме, өйткені мен сені сүйемін, өйткені мен сенің перзентіңмін, өйткені жаһанда саған жетер салтанатты жер жоқ!" деп, жар салғыңыз келеді.
БӘЙТЕРЕК
://www.adebiet.kz/index.php?option=com_content&task=view&id=8573&Itemid=23
Кеше күн қып-қызыл боп, аса жалқын бояуды армансыз жағынып, батыс жақ жер-көкті тұтастыра өртеп, ырымы жаман болып еді, Шаруа әлденеге жорығандай, жүрегі лоблып, қырда ұзағырақ жүріп қалған; баяғыда - соғыс басталарда да, дәл осындай алқызыл кештің куәсі болып еді, бірақ кейінгі күннің байып батуын өңкей жақсылыққа жорып жүрді; биесінен айырылған жылы да, сонау бір ай жауын жаумай құрғақшылық болғанда да, міне, дәл осындай қан қызыл аспанды көрмегені рас; ал күннің бүгінгі сыңайы әлденендей сезік тастады шаршап соғар жүрекке; мүмкін, ертеңгі күн ашық болар деп еді - бұлтты болды; ең сүмдығы: Ескі ауыл мен Жаңа ауылдың екі ортасындағы Көктөбеде өсіп тұрар бәйтеректі әлдекім жығып әкетіпті; бір-ақ күнде жығып, "ДТ-54" тракторымен сүйреп әкетіпті; жылдар бойына сырласары да, мұндасары да - жапанда өскен жалғыз терек, басқаны қайдам, Шаруаның "қарайғанда не қалды, қамыс қалдысы" еді; қабырғасы қайысып, тірлігінің қиюы қашқандай болса, тағы да осы бәйтерекке құрыстанған арқасын сүйеп, төрткүл дүниедегі айқай-сүреңнің бәрін ұмытып, өз-өзінен мұң сағынып, шыңырау ойдың сұп-суық құдығына сусар еді; жуан да соқталы тамырлары білем-білем тарамыстанып, қара жерді қауып жатқан осына асқақ ағаштың бұтақтары иір-иір, әрі сүйекті де қуатты, мың жыл дауыл соқса да миземейтін көк соққан тентек бітім; көктемде кешеулеу бүрлеп, күз туа кешеуіл сарғаятын; ал теке тіресе біткен быжырқай бұтақтардың өзі-ақ бақта сидия осетін қарағаштан әлдеқайда әлді, әлдеқайда жасылға байтын; ал жел соқса, осынау сүйекті бұтақтар ілгерінді-кейінді итініп шайқалақтамай, сіресіп тұратын; ал, алақандай-алақандай жапырақтары төңкеріліп түсіп, желмен желбірер еді; төңкеріліп түсіп, желмен желбіреген жапырақтардың әрқайсысы күн нұрымен шағылысқанда, бәйтеректің тұла бойы күміске шомылар еді; ал әр жапырақ бебеу қаға дірілдегенде, көп дауыстанған қытықшыл әсем үн шығарып, осы үн мынау дүрия даланың ендігі қалған жалғыз жоқшысына, жалғыз жыршысына айналар еді; ал айдалада асқақ өскен бәйтеректің желді күнгі суылы жеңіс күйін шертіп, мәңгі маздақ өмір шаттығын мадақтағандай еді; Шаруа анда-санда жаяулап келіп, осы үнді, осы күйді тыңдап қайтатын; тыңдаған сайын жүрегін шым-шымдаған мұңлықты сезім билеп, өзінің әлі күнге тірі жүргені есіне енді ғана түскендей, сағым жортқан туған жеріне көз сата ұзақ телміретін; өліп, қайта тірілген халдегі Шаруа табиғаттың қапияда килігер сұрапыл опаттарына ырық бермей, оқыстан туып, оқыстан өлер мәңгі тірі бәйтеректен тым болмағанда бір бұтағының қуатын бере гөр деп жалбарынар білем; бірақ бұл жазғанның көрер таң, кешер ғұмыр жібі тағы да, тағы да екі аяқтылар санасына жалғанғанын сезе бермейтін; сезе бермейтіні адамдардың бәрі өзі іспетті ақ көңіл, жаны жаз деп ойлағаннан шығар, пенденің пейілін қойып, ағаш екеш ағаш та бір-біріне ұқсамақ емес, ендеше, жапандағы жалғыз терек тағдыр мен уақыт құлы - даланың маңдайына сыйса да, адамдар көңіліне сыя алған жоқ, сүйел болып қадалған екен -жан тапсырды; ертеңгі күні осына кепті Шаруа кимесіне кім кепіл, өзі берген жанды өзі алады да табиғат ием! Соны-мен бәйтеректен айрылдық; байғұсты жыға алмай, мыжғылап ұзақ қинаған екен; "Дружба" деп аталатын механиқалы арамен алты құлаш ағашты шыр айналдыра кесіп, балтамен ой жағынан тамақтапты; әбден мейізденіп қалған теректен ұшқан шыңылтыр жаңқалар жайрап жатыр; соншалық ауыр денемен гүрс құлағанда, қайсыбір бұтақтары қара жерге қарс кіріп кетсе, қос трактор сүйреп өткен жолында сабағынан мезгілсіз үзілген жапыраққа толы жосылған із қалыпты; ең ғажабы: иесінен айрылған теректің түбінен быршып-быршып жып-жылымшы су шығып, қара сүмек терге ме, ботадай боздаған көздің жасына ма шомып жатыр; ең сұмдығы: терек түбін жалаңаштап үш елідей қалың қабықты ерінбей-жадықпай аршып кеткен екен; бұл түпті-тұқиянымен құртпақ ниеті білем; Шаруаның қатты қайран қалғаны осы жайт-тын; бірақ көпті көрген көне шал үйінен балшық езіп әкеліп, тұмшалап тұрып салып тастады; келесі жылы көктемде қайта оралса, бәйтеректің томары сол өзі сылаған қалпында тұр екен де, дәл түбінен көк өрім шыбықтар қылтиып, өнген; Шаруа шалқып жатқан салқар жазық, ойпат-қыраттардың ақ-жасыл көйлегін қайта киген мәз тірлігін әзірге ғана байқаған; байқаса, о да қайта туған, қайта жасарған, сонадай-дан мен мұндалап тұрар бейтеректен айырылған құстар былтыр қалдырған ұясын іздеп, көгілдір аспанда шарқ ұрады; Шаруаның коңіл құсы қоса ұшып, ұя салар бәйтеректі және көксегендей; енді бір туар, енді бір жасасар жасыл өмірді сағынғандай; көксе, сағын, бәрі бекер; артында жосылып қалған із де жоқ, көктеп шығар түбір жоқ, қаңсып өткен қайран жылдар-ай; "Сап-сап көңілім, - деді Шаруа сонсоң, - сандала берме, өкінішті күндерім көп болғанымен, өксіп отер жылдарым болған жоқ; құдай қыршыннан қиылғаннан сақтасын; бір өмір өлгенмен, бір өмір тумақ, күзде қуарып түскен жапырақ көктемде қайта когермек емес, ескінің орны жаңанікі, бәйтеректің түбірінен жас өскін көктепті, соның тілеуін тілейін, болмасқа бордай езіліп қайтеміз, жаратқан ием жас ғұмырды жарылқағай; қош, ғасырлар куәсі бәйтерек, қош! Мен сені сағынармын, саянды сағынармын, желді күнгі әсем әніңді сағынармын, ескі көз, кәрі досым едің, артыңа ұрпағыңды қалдырдың да бақилыққа көз жұмдың; сені мен ғана емес, алыстан арып-ашып келер жолаушы, басыңды пана тұтар құстар, бәрінен бұрын қара жер сағынар, сарғая күтер, бірақ сен оралмайсың, сен жоқсың; артыңда қалған жас шыбықтың қабырғасы қатқанша, мен де бұл дүниеден аттанармын; ең аяныштысы сол - менен ұрпаққа қалмады; қалған - қарғыс атқан соғыс жалмады; - қалған -күнбатысқа аттанды, өлі қайтқан жоқ; мен оны әр күн сайын сенің түбіңнен келіп тосар едім; өйткені сенің түбіңнен аттандырған едім; мүмкін, барған жағыңнан көре қалсаң, сәлем айт! "Әкең өлі тірі де, күрең биесінен айрылған де, жалғыз аяқ жол жоғалған де, әбден алжыған де, екі көзі төрт болып, жанары солған де, күн қызарып батса болды, зәре-құты қалмайды де, жуықта бір түс көріпті де, түсінде жаман іс көріпті де - жалы қан-қан ақ боз атқа мініп жүр екенсің де, өлі де жауыңмен жағаласып жүр екенсің де, бес уақыт намазында қолына тасбиық алып тілейтіні, сары уайым жұтып жүдейтіні - бейбітшілік те; "Бәріне де сен кінәлі, ей, Адам", - де, сондықтан азып, жүдеген де, тағдыр әбден жүндеген де, айт, бәрін айта бар, бәйтерек, айта бар!".
Ал түбірден көктеген жас өскін жеңімпаз жарапазанын шырқап тұрған.
Ер екеніңді білейін, құлаған бәйтеректі тірілтіп көрші!
|
«Қайдасың, қасқа құлыным» повесінен
Тау түні
http://www.adebiet.kz/index.php?option=com_content&task=view&id=8546&Itemid=23
Үшеуміз далаға жаттық. Ортада әкем, оң жағында мен, сол жағында Қаршыға.
Біз үшеуміз, бір бөстекті төсеніп, бір көрпені жамыпып, бір жерде, бір аспанның астында қатар жатырмыз. Біз үшін дүниеде екі нәрсе жоқ, бәрі біреу-ақ.
Біз бір бүтінбіз, екіге ешкім бөле алмайды. Ал бөлінсек, қайта бірігу өте ауыр екенін білеміз. Сарқынды шал бөлініп еді, кәне біріккені...
Біздің шыққан жеріміз, уа, барар жеріміз, уа, жолымыз, арман, мақсатымыз - бір.
Біз әсте ойламай, ойланбай ғұмыр кешкен емеспіз, әсіресе, жылқының жусағанындай тынышты, айлы түнде ешкімнің мазаламауын, ұйқымыздың бұзылмауын тілейміз. Құс ұйқы болған - Сарқынды шал мен әкем ғана.
Біз жұлдыздан алқа тағынған алқара аспанға қарап, шалқамыздан жатырмыз. Осы жасқа дейінгі өміріңізде айлы түнде, ашық аспанның астында тау ішіне түнеп көргеніңіз бар ма?! Егер далаға түнеп көрмесеңіз - айналайын табиғаттың қадірін түсініп, айналайын табиғаттың бел баласы екеніңізді біле бермегеніңіз. Менің сіздерден шыншыл пейіл, адамдық, жүрекпен сұрарым: мейлі жас болыңыз, мейлі бір елге бас болыңыз, кіндік кесті жұртыңызда ашық аспанды жамылып жатып түнеңіз, сіз сонда ғана туған жердің неге ғана ыстық болатынын парықтайсыз; мүмкін табиғат анаға жасар мың-миллион қиянатымыз бұдан әлдеқайда азаяр ма еді, далаға түнеп көрсек біз.
Мен ойлаймын: ғашық болуды, тек табиғаттан ғана үйренуіміз керек-ау; жүз кітап оқығаннан, жүздеген елді аралаған туған жердің топырағына аунап, далаға түнеген әлдеқашан да озық-ау; бағанағы сазған жүрегімді әдемі мұң қабыздап баяу ғана соғады; айналаны қоршаған асқар таулар маужырап, маужыраса да менің бейбіт ұйқымның сақшысындай, ал сол тау қойнауынан ескен жібек самал жұмыр жердегі сандаған сұмдықтың бар иіс-қоңысын желпіп, бізге жолатпай аластап, маңдайдан сипап, уатады, шаршаған жігерімізді; жұмыр жердегі ыңырсыған, жылап-сықтаған үн де бір сәт адыра қалғандай; ұйқы мен ояудың, өң мен түстің екі ортасындағы мәңгі қайталанбас ең тәтті хал меңдеп, осындай жуас түн, оңаша ойдың тағы бірде қайталануын мінажат айтып тілеп жаттты. Біздің осыншалық бақытты шағымызға әлдене жетпейтін - біз әлденені елегізе іздеп едік, ол "Желсіз түнде жарық айды" шырқап салған Алтайдың әнші қызы Бибігүлдің әні еді; десем де, жүрегінде құлағы бар адам уылжыған сезімнің құшағында жатқан түн арудың өзі таң-тамаша ән салып тұрғанын сезер еді; ол ән - өмір әні, ертеңгі атар таңның тазалығын көксеген табиғат ананың айтар иманы, бұл әнді тындау кез-келген адамға жазбаған, осынау түн ару шырқап салған әнді уыстап, ұлы шайқастарымның дұғасы ретінде алып жүрсем, әмсе жеңіске жетерімді білдім; осынау туған жердің топырағын бой тұмар қылып тағып жүрсем, әмсе жұлдызым оңынан туып, халқыма, қаныма деген адалдығыма қылау түспейтінін білдім; осынау Әулие көлдің суын ішірткі қып ішсем, алдағы басар асуымның аңызақ, шелінен сусамай, кенезем кеппей, кең сарай ғұмыр кешерімді білдім; ал әкем мен бауырымның ыстық қойнына жылында, тым болмағанда, жалғыз рет жатып кетсем, бақида жалғызсырап, бақида жаурамайтынымды білдім; мен қалада жүріп жалғызсыраған, жабырқаған көп-көп күндерім мен түндерімнің қап-қара жамылғысын сілкіп тастап, тәкаппар тауымның аппақ сағымына, жаңа туған баланың дақ түспеген санасындай таза торғын нұрға шомылдым. Уа, уа, жәмиғат, мен тағы да қайта тудым, қайта туғызған тағы да табиғат, артық суреттедің деп жазғырма!
|
| Мұзтау |
http://www.adebiet.kz/index.php?option=com_content&task=view&id=8546&Itemid=23
|
Шелектеп жаңбыр жауды. Жалғыз қарағай шынарды паналап отырған үшеуміздің үсті-басымыз малмаңдай су. Аспан жарықтық өлген шалды жоқтады ма, ағыл-тегіл жылады-ай.
Төрт көз ит сонда да қабірдің басынан кетпеді. Күркіреген көкке қарап, ұзақ ұлыды.
- Қазір толастайды, өткінші ғой, - деді әкем жарғақ сулығын Қаршыға екеуміздің басымызға жауып. "Сонсоң мен сендерге Мұз тауын көрсетемін. Сұлушокының үстінде тұрып, Мұз тауын көрген адам лайым бақытты ғұмыр кешеді дейтін аңыз бар. Ал киелі тау кез-келген адамға кез-келген күні көріне бермек емес".
Мұз тауы - Алтай тауларының ең биік шыңы. Бала кезімнен бір рет көрсем деп көксеп жүрген едім.
Мұз тауы! Әлемдегі ең биік шындардың бірінен санала-сың, бірақ көзге көрінбейсің, көзге көрінбейтінің сенің аппақ сом бітімінді күндіз-түні шуда-шуда бұлттар тұмшалап жатады. Тек, айында-жылында бір рет қана үстіндегі шудаланған бұлтты сілкіп тастап, жарқ етіп дидарынды көрсетіп, сонсоң ақ отауға кіріп кеткен қас сұлудай көзден ғайып боласың. Көрген де арманда, көрмеген де арманда. Сондықтан да сені кәрген жұрт мәңгі бақытты өмір сүреді екен. Жүз жасаған ғұмырында жазған Сарқынды шал бірде-бір рет көре алмай-ақ арманда аттанған екен... мүмкін, мен іздеген қара қасқа құлын сенің тұманында адасып жүр ме, әлде кек сұр мұзыңа тайғанап елді ме?
Күн ашылды. Бұлттар кеше бастады. Жарқырап күн шықты. Ойдағы орман бусанып, буы бұрқыран жатыр. Дүние дүр сілкінген жасанган, жасарған, еңсені басқан ауыр жүктен арылғандай еркін тыныстайды.
- Анау аппақ болып шоғырланып, тарамай жатқан бұлтты көрдіндер ме? - деді әкем қамшысымен нұсқап. - Әне, сол бұлттың арасында Мұз тауы бар. Көз алмай қарап тұрыңдар, қазір сол бұлт қақ жарылады да, көкті тіреген шың керінеді. Қарандар, кірпік қақпай қарандар. қазір көрінеді, қазір анау бұлт қақ айрылады да, өне... өне... айрылды... өне... жарықтық Мұз тауы көрінді. Қарандар, қарақтарым!
Көзімнің алды көкпеңбек буалдыр сағымға төлды да, өлгі шоғыр-шоғыр бұлт баяу ғана екіге жарылды, сонсоң, бұрып-сонды көрмеген асқан сұлу шың қақтаған күмістей жалтырады-ай. Қандай керемет құбылыс! Қандай таңғажайып жұмбақты табиғат! Мен осы сөтте Мұз тауын ғана емес, сол таудың ұшпа басында күнге қарап кісінеп тұрған қара қасқа құлынымды да көрдім, тіпті шырқырай кісінеген үні де құлаққа келгендей болды... Аппақ бұлт қайта бүркеді де Мұз тауы ғайып болды...
- Әке! - дедім мен, - әке, мен қара қасқа құлынымды көрдім!
|
Достарыңызбен бөлісу: |
