дегеніміз оның “таза жэне жетілген” болмыска — кұдайға дейін жоғары
көтерілуі.
XX ғасырдың 60-70 жылдарында жаңа философиялық ағымдар
структуралгом, сыни рационализм, сциентизм, герменевтика алдыңғы
шепке шыкты.
Структурализм
(К.Леви-Строс,
Ж.Лакан,
М.П.Фуко,
Л.Альтюссер). Бұл философиялык ағымға әлуметтік нактылыктың,
адамның ойлау жүйесінің эмбебаптык кұрылымдарын (структурасын)
айкындау аркылы жалпы философиялык тұжырымдар жасау жэне осы
негізде, олардың мэнін түсінуге талпыну. Леви-Строс эр түрлі
халықтардың, тайпалардың аңыз, ертегілерін, мифтерін зерттей келе,
кез-келген бір миф жер жүзінің эр аумағында ешкандай айна қатесіз
кайталанып жатады, олай болса, мифологиялык ойлау эр халықга белгілі
бір логикаға бағынады деп ой корытады. Ғылыми ойлау да осы сияқты
логикалык
завдылыкка
бағынады.
Стуктурализмнің
ілімінше,
кұрылымдык
тәсілдің
негізінде
кез-келген
зерттеп
отырған
кұбылыстарды
өзгерткенде,
олардың
кұрылымының
(олардың
катынастарының жиынтығы ретінде) бір калыпты болатындығын
мойындау жатыр. Оның үстіне, күрьшым объектінің “скелет” болмайтын
кейбір бөлшектерін, т.б. өзгерту аркылы бір объектіден екіншіні,
екіншіден үшіншіні т.с.с. алуға болатын ережелер жиынтығы.
XX ғасырдың 40 жылдарынн бастап, структурализм ғылыми тәсіл
ретінде лингвистикада (тіл туралы ілім), антропологияда, психологияда,
социологияда, кейінгі кезде филосоиялық эмбебаптық тәсіл ретінде
қолданылып жүр.
Сыни рационализм (К. Поппер, И. Лакотос, П. Фейрабенд)
Достарыңызбен бөлісу: |
