ПМУ-дің бастапқы кезеңдерін тану көбінесе үлкен қиындықтар туғызады және кезең-кезеңмен диагностикалық іздеуді қажет етеді.Бірінші кезең - синдром диагнозын белгілеу. Паркинсонизм синдромын диагностикалау үшін гипокинезияның болуы қажет (қозғалыс қарқыны мен амплитудасының біртіндеп төмендеуі), ол кем дегенде келесі белгілердің бірімен үйлеседі: бұлшықет қаттылығы, тыныштық треморы, постуральды тұрақсыздық. Дәл осы кезеңде сыртқы ұқсас жағдайлары бар дифференциалды диагноз қойылады. Көбінесе, БП бар науқастарда аурудың алғашқы көріністерінде иық-жауырын периартрозы, остеохондроз, созылмалы ми қан айналымы жеткіліксіздігі қате диагноз қойылады. Екінші жағынан, паркинсонизмнің гипердиагностикасы бірқатар күйлер паркинсонизм деп дұрыс түсіндірілмеген кезде де байқалуы мүмкін. Көбінесе бұл маңызды тремор, жүру апраксиясы, депрессия, гипотиреоз және басқа аурулар.
Екінші кезең-нозологиялық диагнозды белгілеу. Бұл кезеңде ПМУ дифференциалды диагнозы паркинсонизмнің басқа неврологиялық синдромдармен клиникалық түрде көрінетін қайталама паркинсонизммен (көбінесе дәрілік және тамырлы) және мультисистемалық дегенерациямен жүзеге асырылады (прогрессивті супрессивті паралич, мультисистемалық атрофия, Леви денелерімен деменция және т.б.).
Үшінші кезең-ПМУ диагнозын растайтын критерийлерді анықтау. Олар: аурудың дамыған кезеңдерінде симптомдардың асимметриясын сақтай отырып, бір жақты бастама, әдеттегі тыныштық треморы, біртіндеп прогрессивті курс, емдеу басталғаннан бірнеше жыл өткен соң моторлы ауытқулар мен дискинезияның дамуымен допами-нергиялық препараттардың жоғары тиімділігі [17].ПМУ диагнозы негізінен клиникалық болып табылады. Қазіргі уақытта қолда бар зертханалық және аспаптық зерттеу әдістері диагнозды растау үшін (позитронды-эмиссиялық немесе бір фотонды эмиссиялық томографияны қоспағанда) аз ақпарат береді. Сондықтан, осы әдістерді қолдану, ең алдымен, паркинсонизм синдромының дамуының басқа мүмкін себептерін жоюға бағытталған.
