Бірінші, дәлел бұл
- әрбір клиент ӛмірінің бірегейлігімен болжанбайтындығынан тәжірибеде тиімді
кеңес беруге болмайтыны.
Екінші дәлел бойынша кеңес клиенттің еркінсіздігін,
тәуелділігі мен енжарлығын арттырып, тұлғасының дамуына ықпал етпейді.
Үшінші дәлелдің мәні кеңесті жүзеге асырудағы сәтсіздіктің себебі клиентпен психологқа
жүктеліп, оның беделінің тӛмендеуін әкелуінде.
Кеңес беруде тартыну жайлы ережеге жатпайтын екі жағдай бар. Біріншісі,
клиентті ӛмірінен ӛте маңызды нәрсені түсінуіне ынталандыру қажет болатын
жағдайға қатысты. Бұл үшін психолог оны жаңа ақпаратты және жаңа эмоциялы
тәжірибені алуда бір нәрсені жасауын не болмаса жасамауын сұрауы мүмкін.
Екіншісі психолог клиенттің ӛз бетінше психолог шеше алмайтын сыни күйде
екендігіне сенімді болған жағдайларға қатысты.
Сонымен бірге клиентке объективті ақпаратты ұсыну қажет. Сондай-ақ клиент
кеңеске мұқтаж, психологтың одан бас тартуы, оның кӛңілін қалдыруы мүмкін.
Мәселе кеңестің қандай түрде ұсынылуында. Ол клиенттің ӛз бетінше қорытынды
шығаруы тиіс бейтарап формада ақпарат ұсыну түрінде жасалынса жақсы.
Психолог эксперт ретінде қызмет еткенде және іс-әрекетінің тиімділігі кеңестер мен
ұсыныстардың сапасымен анықталатын жағдайларда кеңес беруге тиым салу
ережесінің психологқа қатысы болмайды.