94
Суалтты бір дерт жыр, әні суалмас ҧртын,
Мәжнҥнді мҧндай ешқандай туа алмас ҧлтың.
Айкҥмістерді алты орап алатын сҧлу –
Кҥржінің қызы-ай, Ондай жан туар ма , шіркін!
Дірілдер бір сәт туды кеп ерінге де,
Ӛлген жоқ, тірі. Ҥзеді ҥдерін неге?
Қыза келгенде: «Қызыңды...Сталин...» - деген,
Бӛркімен кірген еді ол Кремльге де.
Басталды қайта біржола мҧңды әннің шағы,
Шулардың мәні қалмады, шыңдардың сәні.
Ғашық боп қалды, аруды алғысы келді
Тоқсанға келген екейлік ғҧндардың шалы.
... Ару, ақ таңым. Мен кӛргенде жаралы ғҧның,
Қобыз кеуденің зарлатқан саналы қылын.
«Әкемдей жансыз... бір тҥрлі... сҥйемін» дейсіз...
Сол сӛзің мені ӛлтіріп барады, Кҥнім.
Ӛлмедім, қалдым ӛзіңді кӛргенде мана,
Кӛктен де қара кӛзіме, жерден де қара.
«Сҥйемін» дейді отымен, нҧрымен барлық...
Ғҧн, қалқам, ғашық болмайды ӛлгенде ғана (Ж. Жақыпбаев).
Достарыңызбен бөлісу: