Бел-белестерге бірге шығатын Ерболдай дос жоқ қасымда. Ай көріп, Шығатұғын күнге асықтың, Ғұмырын кештің жырға шын ғашықтың. Абайдың бел-белесін, өр, қиясын Көп кезіп, сосын өзің шыңға шықтың. Бҧл ӛлеңдерде роман-эпопеяның жекелеген тарауларының аттары
концептуалды-мазмҧндық ақпаратты ашуға мҥмкіндік беріп, оқырман
интерпретациясына кӛмек береді.
Осы шумақтағы теңеу де прецедентті мәтінге негізделген, себебі Мҧхтар
қаламынан туған Ербол мен ӛмірдегі Ербол бір тҧлға емес. Кӛркем мәтіндегі
Ербол адал, білімді, жанашыр,
«Абайдың бала, бозбала шағынан осы күнге дейін өмірде бір рет, бір де бір, сәл ғана қабақ шытындырып көрмеген айнымас дос, бар туғаннан да жақын туған, өмір серік жан дос» [78]
болса, шын Ербол Абайға «Кӛңілім қайтты достан да, дҧшпаннан да...»
дегізген жан [79]. Тілдік тҧлғаның танымдық базасында бҧл деректердің
алғашқысы жақсы сақталған, сондықтан ақын қолданысында теңеу ӛлеңге
қосымша мән-мағына ҥстеп, дос жӛнінде жаңа ассоциациялар тудырып,
ақпаратты ҧлғайтып, экспрессияны арттырады. Оқырмандар да теңеуді
тҥсіну ҥшін Абай жолы романын еске тҥсіруге мәжбҥр.
Қиялдардай қызықтар да кӛп алда,
Сынақ туса, сілтеп жібер мені алға.
Саулығыңды сайран салып тойладым
Саған кӛйлек кӛгалда.
Мен бҧл кҥні сҧлу тӛзім сабырмын,
