147
✱
– Тїґлiктi жауып, есiктi тїрiп ³ойшы. АбайІа кїн
тїспесiн, – деп а³ырын Іана айтты.
Жиренше таґертеґгi ³оян ³уІаннан бастап Жексен
ауылында кµргенiн де, жолшыбай не болІанын да тегiс
айтып болып:
– Абай ³айда µзi? – деп едi, Єлжан Абайдыґ жа-
тып ³алІанын айтып, Жиреншеге бiраз наразы сал³ын
жїзбен ³арады.
– ШыраІым, сен бала емессiґ, естиярсыґ. Ґзiґ барсаґ
бiр с±рi. Ондай жаман с¾мды³ жерге неге апардыґ? Бала
емес пе? Шошынар деп ойласаґ неттi? – дедi.
Жиренше сµз таба алмай, ³ысылып ³алды.
– Єят болды. Ґзiм де µкiндiм. Бiра³ ³¾дай а³ына,
µлiгiн кµремiз деп ойлаІан жо³ едiм.
– ЖарыІым, ендiг±рi Абайды б¾ндай жерге апара
кµрме! Тiптi басыґ жас, їлкеннiґ ондай п±лесiнен аула³
жїр! Ґзiмен кетсiн! Кµрiп-бiлiп нетесiґ? – дедi. (
М. ¡.
)
Достарыңызбен бөлісу: