Сәуле Досжан 271
– Балам, мені бірдеңе білер деп келсең, айтарым сол те-
гін жіберіп тұрғанда оқып кел. Бүгін ақша жасап жал маң дап
жүргендер ертең сенің біліміңнің алдында бас иіп тұр ма сы-
на кім кепіл. Білім – капитал! Оны ешкім тартып ала алмай-
ды, – деп қанаттандырып қойды. Коньягын құйып, қа зы сын
тістетіп, өткен-кеткенді есіне түсіріп біраз отырды.
– Келінге айт, үндемей отыра берсін, сол үйден қуып
жатса көрерміз. Ең болмағанда баламның бос пəтеріне кө-
ші ріп алармын, ертең маған келсін, лабораторияға жұ мыс қа
алайын – деп əкесіндей қамқор сөз айтып шығарып салды.
Əкеден ерте қалған бейбақ бала мына сөздерден ке йін
Алатауға арқа сүйегендей, əкесі тіріліп келгендей болып,
тіпті қуанғанынан автобусқа мінгенді ұмытып үйіне үш аял-
дама бойы жаяу жүріп келді.
Жарияға Ағыбай Слəмұлының айтқандарын жеткізіп, те-
лефоны мен мекен-жайын түсіндіріп, енесімен телефон ар-
қы лы сөйлесіп жағдайды түсіндіріп, қызының сағынышты
дауысын естіп көңілі жайланды.
Екі күннен кейін Мақсұт ұлы мен келіншегі үшеуі аэ ро-
порттың шығарып салу залында көздері боталап қош та сып
тұрды...
4 Жария Ағыбай Слəмұлының лабораториясына ассисент
болып орналасып алды. «Жатақханадан əне қуады, міне қуа-
ды» дейтін көршілердің ойбай шуына да құлағы үйреніп
қал ды. Ұлының құжаттарын мектепке өткізіп қойды. Апта-
сына бір рет Мақсұт телефон соғып жағдайларын біліп, өзі-
нің тірлігінен мағлұмат беріп қояды. Анда-санда шапқылап
Шара келеді.
Шара өзінің айналысып жүрген ғылымына жан дү ние сі-
мен еніп кеткен адам. Оның бар əңгімесі – баласыз отбасы-
ларына көмек көрсету. Айтып отырса оның жұ мы сын да адам