Патогенездің ерекшеліктеріне байланысты ДВС-синдромның келесі түрлері бөлінеді:
гемостаздың прокоагулянттық байланысы басым;
қан тамыр-тромбоцитар буыны басым гемостаз;
прокоагулянттық және қан тамырлары тромбоциттік буындарының бірдей белсенділігімен.
ДВС-СИНДРОМЫНЫҢ КЕЗЕҢДЕРІ
I кезең - жасушалардың гиперкоагуляциясы және тамырішілік агре-гациясы, қанның ұюының дамуымен және ағзаларда микроциркуляциялық жолдардың блокадасының қалыптасуымен басқа плазмалық ферменттік жүйелердің (мысалы, кинин-кининогениндік немесе комплемент жүйесінің) активациясы. Морфологиялық тұрғыдан алғанда, бұл кезең әртүрлі құрылымдардың бірнеше микротромбаларымен сипатталады. Микро айналым каналының окклюзиясының нұсқасы және оның ағзалық таралуы ЭТИОЛОГИЯҒА, ICE синдромының даму жағдайларына (пайда болу жылдамдығы мен процестің ұзақтығына) байланысты. I кезеңнің клиникалық көрінісі шоктың дамуымен көрінеді (баяу немесе орташа тромбо-пластинемия кезінде жиі диагноз қойылмайды).
ДВС-СИНДРОМЫНЫҢ КЕЗЕҢДЕРІ
II кезең - тұтыну коагулопатиясы. Ол тромбоциттердің агрегациялануына байланысты олардың санының азаюымен, фибриннің түзілуіне қолданылатын фибриноген құрамының төмендеуімен, қанның агрегаттық күйін реттеу жүйесінің басқа плазмалық факторларының тұтынылуымен сипатталады. Бұл кезең гиперкоагуляция биіктігінде пайда болады және қан кету және/немесе геморрагиялық диатезбен көрінетін айқын гипокоагуляцияға дейін дамиды.
ДВС-СИНДРОМЫНЫҢ КЕЗЕҢДЕРІ
III кезең - фибринолизді белсендіру-микротромбалардың лизисі арқылы микро-айналым арнасының тамырларының өткізгіштігінің толық қалпына келуін қамтамасыз етеді. Алайда, жиі ол қабылдайды генерализованный сипаты, нәтижесінде тек лизируются микросгустки фибрин, бірақ мен қа-беріледі циркулирующие қан ұю факторлары мен фибриноген.
ДВС-СИНДРОМЫНЫҢ КЕЗЕҢДЕРІ
IV кезең тотықсыздандырғыш немесе қан тамырлары блокадасының қалдық құбылыстарының сатысы деп аталады. Ол тіндердегі дистрофиялық және некротикалық өзгерістермен сипатталады: бүйректің кортикальды некрозы, бүйрек үсті безінің геморрагиялық некрозы, гипофиз некрозы, фокальды панкреонекроз, ойық жаралы энтероколит.
Балаларда ДВС-синдромын емдеу
Емдеу шараларының сипаты мен көлемі фазаға байланысты.
Гиперкоагуляция фазасы.
Негізгі ауруды тиісті терапияға назар аудару керек. Жаңа туған нәрестенің физиологиялық қажеттіліктерімен айқындалатын көлемде 10-20 мл/кг көктамыр ішіне тамшылатып, 10% глюкоза ерітіндісі есебінен жаңа мұздатылған плазманы (ұюдың плазмалық факторларының донаторы және антитромбин III) қоса отырып, инфузиялық терапия әдісімен АҚК-ны толтыру міндетті. Сондай-ақ, антиагрегант пентоксифиллин (трентал) 5% глюкоза ерітіндісінде 0,1-0,2 мл 2% ерітінді тағайындайды (баяу тамшылатып, күніне 2-4 рет). Көрсетілімдер бойынша протеаз ингибиторы апротининді көктамыр ішіне баяу 25 000-50 000 бірліктен енгізеді. Микроциркуляторлық блокада кезінде моноаминоксидаза ингибиторы допамин [5-10 мкг/кгхмин), көктамыр ішіне, тамшылатып қолданылады].
Тұтыну кезеңі
Қанның ұю факторының VIII трансфузиясы әрбір 12 сағат сайын, көрсетілімдері бойынша - эритроциттік масса мен тромбоконцентраттың трансфузиясы қажет. Оксигенотерапия, ацидозды түзету, баланы жылыту, АҚК толтыру, гепаринотерапия қажет. Натрий гепарині енгізіледі (қанның ұю уақытын бақылау арқылы!) бастапқы дозада әрбір 4-6 сағат сайын көктамыр ішіне немесе әрбір 8 сағат сайын 10-25 ӘБ/(кгхсут), қажет болған жағдайда дозаны 50-150 ӘБ/(кгхсут) дейін ұлғайтады).
Натрий гепаринін VIII қанның ұю факторын құюдан және антитромбин III деңгейін (гепарин әсерінің кофакторы) көктамыр ішіне тамшылатып немесе микротүйіршікпен қалпына келтіргеннен кейін ғана тағайындайды. Гепаринотерапияны тоқтату тромбоциттік тежегіштерді (пирацетам немесе никотин қышқылы, дипиридамол және т. б.) тағайындау аясында және гепарин дозасын біртіндеп төмендету кезінде ғана мүмкін болады.
