Өмір ақырына жасанды, жалған сенімдер (иллюзии) ғайып бо-
лып, өмір жағдайынан жамылған бүркемелер ысырылып, шы-
найы мінез көрініс береді, элеуметтік дүние мэні мен мағынасын
жоя бастайды. Адам фэни ақырында өзін танып, өз болмысының
төркінін білетін халге жетеді. Өмір балалық күндердегідей
бақылау, меңзей қарау кейпіне қайта оралады. Жас күнде де
игілік, лэззат бермеген көптеген құмарлықтар өшеді. Алайда,
бозбалалықтың
мұңнан қашып кұтылмағанындай, кэрілікке де
рух көтеріңкілігі жат емес.
Көптеген шектеулерден босап, өмір
аяғында адам өзін еркін сезініп, дүние-мал,
дос-дұшпанның
шын мэнін пайымдау деңгейіне көтеріледі.
Қоғамда эдейі, мансап иелеу үшін бүркенген жалған зер-
оқалары мен дүниеқоңыздық күйбеңдерін
ысырып қойып, кә-
рілік ақиқат дүние құндылықгарына шынайы баға береді.
Кэрі адамның ең күшті психикалық қасиеттері — өткен
өмірдегі
өз мэнділігін сезінуі, жетіскен адамдық дәрежесі жэне
жемісті іс-эрекеттерінен
қанағат рахатын тауып, мэңгілік өмір
дәриясының бір тамшысы болғанынан қуанышқа бөленуі. Бұл
фэниден бақи дүниеге жолдама алып тұрған
шақта да адам өзінің
мәңгіліктен өшіп кетпейтінін біліп, оны медет тұтады. Оның
өмірі адамзаттың мэңгілік ағымын
жалғастыруға себін тигізді;
мұны түсіну — кэрілік даналығы.
Достарыңызбен бөлісу: