92
МС
Р.Әбіқұлова
Жанр және шығарма
Жанр және шығарма
Р. Әбдіқұлова
93
қан екен. Бұны біз «Менің Әуезовімді» оқығанда терең
түсіндік емес пе?
Нағыз шешен аудитория алдында қобалжығанын зәре-
дей де білдірмейді. Тіпті, не айтамын деп ойланбайды да.
Аудиторияны серпілтіп, көпшіліктің назар өзіне аударып
алудың, зеріктірмеудің амалын әпсәтте табады. Орынды
әзіл-оспақ айтып жіберуге де шебер. Бұның бәрі рито-
рикада бұрыннан танылған тәсілдер. Дегенмен, оның
табиғи шығуы шешеннің шеберлігіне байланысты екені
хақ. Мақала авторы ғұлама лектордың сондай бір ше-
берлігін былай суреттейді: «Төрдегі стол жанына жай-
ғасып отырған соң, мол денесін мойнымен бірге бұрып,
аудитория ішін шолып шығар еді де, қабырғада ілулі
тұрған Абай суретіне азырақ көз тоқтатар еді: «Бәлі, мы-
нау Абайдың өзі емес, Абай роліндегі Қалибек Қуаныш-
баев қой. Шәкірттер ду күледі. Мұқаң күлмейді, қаба-
ғын паң, кербез шытып, тамағын кенейді /5,104/. Әрине,
шешен адам тебіреніп сөйлер сәтте аудиториядағы бо-
лымсыз жайларға алаңдап, ойын бөліп алмауға тиіс. Ол
көпшіліктің қатарлы болуға да тиіс емес. Демек, нағыз
шешенге асқақтық тән. Автор Әуезовтің
ұлы тұлғасын
антоним (күледі-күлмейді), синоним (паң, кербез) арқы-
лы сәтті сомдайды. «–Тегінде, әдебиеттен сабақ беретін
әр адам,- дейтін Мұқаң,-өз сабағын шын мәніндегі эсте-
тикалық сұлулық биігіне көтеріп әкетуі шарт» Лектор-
лық шешендікті осы тұрғыдан түсінетін»/5, 105/, – деп
З.Қабдолов ұлы ұстазының академиялық шешендіктің
қыры мен сырын терең меңгергенін танытады.
М.Әуезов лекциясының тілі... «Сөздегі саздылыққа,
үндестікке көп мән беретін»/5,106/. Осыдан Зейнолла
шәкірт те тәлім алса керек: «Мұқаңның майда қоңыр
үніне бөленген, Мұқаңның
дариядай шалқыған ақыл-
парасатына кенелген аудиториялар қандай кемелдікке
меңзейді десеңізші»/5,108/. Күрделі эпитет, эпитеттік
теңеу арқылы ұлы Мұхтардың асқақ тұлғасын шынайы
бедерлеуін былай қойғанда, « Мұқаңның» деген қайта-
лау айтпақ ойын үстеп, ой бөліктерінде ұйқас құрып, ыр-
ғақ төгіп тұрған «бөленген-кенелген»-кемелдікке» деген
сөздердегі дыбыс үндестігі құлаққа жағымды саз туды-
рып, Мұқаңның майда қоңыр даусымен сені де тербетіп
тұрғандай ма?! Таныс мақам, таныс үн... Жо-жоқ, бұл
Қабдолов-ұстаз... Иә, ол осылайша Әуезов шешендік
мектебінің тұңғыш шәкіртіне айналған еді.
Олай бол-
са, «Ғұлама» – академиялық шешендік сырлары жайлы
тоқсан ауыз сөздің тобықтай түйінін шешендік сөзге тән
қысқа да нұсқа сипатта бере алған көркемдік шеберлік
үлгісі, автордың қаламына қас шешендік сиқыры ғана
емес, М.Әуезовтің университетімізде академиялық ше-
шендік мектебі негізін қалағандығын айғақтайтын құн-
ды жазба.
Достарыңызбен бөлісу: