Бауыржан көрші аулаға бет түзеді. Қыркүйекте аула баласыз, ойынсыз болған ба? Сәкіде бір
топ бала отыр екен. Күнде ойнап жүрген, танитын балалар. Бауыржан келді де, қосылды да кетті.
Әңгіме қызығына беріліп, іші ауырғаны мүлдем ұмыт болды.
Өстіп
отырғанда бұларға Талғат келіп қосылды. Ол дәл Бауыржанның
қасына келіп отырып
жатып:
-
Бауыржан, ішің
ауырғаны қайда? Мұнда не істеп отырсың? —
деп мұны
шынтағымен
бүйірден бір түртіп қалды
.
Бауыржан тарс кетті:
-
Тапқан екенсіңдер парта жуатын ақымақты! Жуыңдар өздерің! Еш жерім де ауырмайды.
-
Солай де, алдаған екенсің ғой.
-
Солай. Алдадым.
Бауыржан қолды бір сілтеп, үйіне тартты. Келсе, апасы телефонмен сөйлесіп жатыр екен.
Бұл кірген заматта апасы үсті
-
басын бір сүзіп шықты да, сөзін жалғастыра берді.
-
Міне, өзі де келді... Қайдам, еш жері ауырған бала сияқты емес. Көреміз қазір сұрап... Онда
шақыртам дәрігер... Жарайды.
Сізге көп рақмет, Рахима Тұрсынбайқызы
.
Апасы
телефон тұтқасын
қоя салды да, Бауыржанға ұмтылды:
-
Балам
-
ау, жай ма? Қай жерің ауырады? Іш дегені несі тағы? Жағымсыз бірдеңе жеп қойдың
ба?
-
Жоқ, апа, еш жерім ауырмайды.
-
Қалайша? Мүғалімің
айтып отырса, ішің ауырып, сабақта отыра алмапсың.
Дәрігер
шақыртайын.
-
Керегі жоқ, парта жуғым келмей, «ішім ауырды» деп амал қылып кеттім.
Апасының
екі көзі бақырайып бара жатты.
-
Бұл не пәле тағы? Оны кім үйретіп жүр? Бар,
апайыңа шыңдықты айт, парта жуып қайт.
-
Олар тарап кетті. Сыныпта ешкім жок,
-
Сен не, сонда жолда ойнап жүрген екенсің ғой
.
-
Иә.
-
Мұның
болмаған екен, балам. Осы ақырғы рет болсын. Еш уақыт жолдас
-
жораңнан
жырақтанушы болма, бәрің болып бір
іске кіріскен екенсіңдер, бөлінбе. Ол
Достарыңызбен бөлісу: