-
Бәсе, Әмірқұлдың
өзінен де бар шығар. Қой, екеуің
жауласуды тастаңдар. Сен жөн
-
жосықсыз жұрттың атын үркіткенше, қазір киім ауыстырып ки де, Қабылмен бірге барып, ат
қорадан маған ат алып кел.
Әмірқұл
киініп шықты. Есбол ағай Әмірқұлды көтеріп, Қабылдың
артына мінгестірді. Екеуі алғаш бір
-
бірінен қашқақтап
отырып еді, ат аяңының ырғағы екшеп,
тым жақындастырып
жіберді. Біраздан кейін Әмірқұл жаңағының бәрін ұмытып, Қабылдың
белінен қапсыра құшақтап алды.Қайтарда екеуі екі аттың үстінде үнсіз келе жатты. Әмірқұл
Қабылға жалтақ
-
жалтақ қарап қояды. Бірдеңе дегісі келеді, бірақ не демек. Бағана өзін атпен
қақтыра жаздап, арыққа жығып кеткен жоқ па? Енді несіне бірінші болып сөз қатпақ... «Өзім
емес пе, егер мен оған ит қосып, атын үркітпеген болсам ше...» Осы ойлар сапырылысып,
Әмірқұлды жегідей жеп келеді. Ол бір кезде Қабылға тізе түйістіре жақын келді де:
-
Кел, дос боласың ба? —
деді.
-
Болсақ, болайық.
-
Жарысайық ендеше.
-
Кел,
—
деді Қабыл да тізгінін жиып ұстап.
Екеуі де бір мезетте тебініп қап, аттарының басын қоя берді.
Достарыңызбен бөлісу: