Шешендік өнер әліппесі

3. 
   «Сауысқан» ертегісін бірге оқиық.
   

Тыным таппай сөйлей бергендіктен, сауысқанның тілі аузына сыймай, ісіп кетіпті. Ас-су ішуден қалған ол ешбір амалын таба алмапты. Ақыры тырнаға жалыныпты:

-Тырна, тырна! Менің тілімді емдеп бере гөр! Шөптен дәрі жасайды екенсің. Барлық дертті емдейді екенсің, - дейді.

-Саған шипа боларлықтай шөбім жоқ! Көмектесе алмаймын, - дейді тырна. Тырнаны бір тілдеп алған сауысқан әрі қарай кетеді. Қабанға арыз айтып барады.

-Саған енді менің көмегім қажет болған екен ғой! Ендеше, бері келе ғой. Сүйреңдеген тіліңді суырып алайын. Өзіңе де жақсы, біздің де құлағымыз тынышталады, - дейді қабан шабынып.

Сауысқанның үні өшіпті. «Сауысқанның тіліне түйнеме шығыпты» деген сөз бүкіл орманға тарапты. Ақыр аяғында сауысқан мүлдем сөйлей алмай қалыпты. «Енді саған ешкім көмектесе алмайды. Өз-өзіңе берік бол», - дейді оған үкі.

-Неге? –дейді сауысқан мұңая қырылдап.

-О баста тіліңе ие болуың керек еді. «Сатып алған ауруға ем табылмас» деген осы, - дейді оған үкі.

Содан бері сауысқан мағынасыз шықылықтайды екен.