«Нағыз қателiк – түзетiлмеген қателiк» деп кун- зы айтқандай, б

Егер бодандықты өз еркiмiзбен қабылдасақ, онда жеке мемлекет, тәуелсiз ел болып өмiр сүруiмiздiң өзi заңсыз. Себебi: Тәуелсiздiкке ұмтылуымыз арқылы екi ел арасындағы тарихи келiсiмдi бұзған болып табыламыз. Онда Ресейдiң естiлiп жатқан: «Қазақстан – ұлы империяның заңды құрамдас бөлiгi» деген желеуге қарсы қояр уәж табылмай қалады. Ең бастысы, мұны Азаматтық Мойындау, бас ұру деп бағалайды тарих. Ал қазақ ұлтының еркiндiк сүйген ел, ешкiмге құл болу үшiн жаратылмаған азат мемлекеттiң иесi екендiгi тарихи шындық.

Шындыққа қиянат жасағымыз келмесе, қабырғамызға батса да ашық айтып, ұлттық рухани мүддесiн жалған рулық, жүздiк, жеке тұлғаның мүддесiн көздейтiн ағайындық қылымсудан арылтуымыз парыз. Сонда ғана тәуелсiз мемлекеттiң өмiр сүруiн заңдастырамыз. Балтық жағалауындағы шағын мемлекеттер сияқты қазақ ұлтының да отарлауының заңсыз жүзеге асқанына төрткiл дүниенiң көзiн жеткiзу – тарихи мiндетiмiз...

Бұл – ұлттық ұлт ретiнде қызыметiн, тарихтағы орынын, саяси құқын қалпына келтiруiмiздiң кепiлi және ұлттық идеяның негiзiн қалайды.

Демек, алға қарай дамуымыздың, тәуелсiздiгiмiздiң жолын аршып бередi.

Мұндай қасиеттi құндылық пен құқықты қалпына келтiмесек, тәуелдiлiктiң ықпалынан құтылмаймыз, өзiмiздi өзiмiз азат ұлт ретiнде сезiнбеймiз. Ортақ ұлттық идеяға жүгiнбеймiз.

Қазақ тарихына ортақ тарихи көзқарас қайдан болсын, ұлтымыздың Әлихан мен Ахметтен қалған зиялысының бiрi, жазушы ғалым Ахметов дегдардың өзi:

«Бiр кiсiнiң өмiрi iшiнде тарихымыз бес рет өзгертiлiп жазылса, одан қалай жөн тауып жүрерсiң!»- деп күйiнiп отырса.

Оның өзiнде де бұл тарих жаттың көзiмен жазылды. Ал олар қашанда империяның мүддесiн көздедi.

Қазақтың ұлттық құқын қорғаған осы идеяны жанашырлары академик Панкратованың айналасына топтасты. Iле осылдардың iшiндегi сол ұлттық жалғыз өкiлi Е. Бекмаханов итжеккенге айдалады. Ал содан, он жыл бұрын ұлтының тарихы туралы тұтастық идеясын қалыптастыруға ұмтылған Санжар Асфендияров:

Әрине, араға бiр жыл салып барып Асфендияровың да көзiн құртты. Ал қазақ ұлтының Ұлттық Азаматтық Идеясын қалыптастырудағы жалғыз құрбан ол емес едi. Асфендияровтың «қазақтар орыстарға өз еркiмен қосылады» деген пiкiрi «оңбағандық өтiрiк», оны «ұлы державалық шовенистер мен ұлтшылдардың шығарған аңызы» деуi ақиқат шындық. «Орыс халқының кеңiстiкке құмарлығы- оның рухының кеңдiгiнен туындайы» деген пiкiрсымақтан қазақ ұлтының құлағы сарсыды. Вогюэ деген француз саяхатшысының қол жазбасының мазмұны «Дала уәләйтiнiң газетiнде» жарияланады.

Сондағы ол:

«...Каспий теңiзiнiң күншығыс жағында (қазақ даласына – Т. Ж.) жүзге жуық Тамбовтан келген мұжықтарға жолыққанын айтыпты. Ол әлгi мұжықтардан: «Отандарыңнан жырақ жүргендерiне қиналмайсыңдар ма?» - деп сұрапты. Мұжықтар қолдарымен күншығыс жақты сiлтеп: «бiздiң отанымыз өзiмiзбен бiрге көшiп жүредi»- деп жауап бередi. Орыс халқына ғана тән, тек солардың өзiне ғана жарасатын бiр қасиетi бар: олар кез- келген жерде өзiнiң үйiнде жүргендей өздерiн емiн – еркiн сезiнедi. Орыс халқы отарлауға өте ептi. Керiсiнше, Француздар мен Ағылшындар өздерi жаулап алған жердегi ұлыстармен дөрекi сөйлесiп, менменсiп қарайды, олар билеп – төстеп, бұйрық берiп, өздерiне бас шұлғытуға тырысады, Алжир мен Индиядағы жайлар соған көз жеткiзедi, олар ешқашанда тағылармен тiл табысып, оларды түсiнуге не өзiн силатып үйретуге тырыспайды. Орыс халқы бұған келгенде әккi. Мұндай бейiмдiлiк олардың бойында қалай қалыптасты, анықтау қиын, алайда бұл олардың қанына туа бiткен. Россияның Шығыстағы отарлау саясатының үлгiсi ретiнде Вогюэ мынадай мысал келтiредi», деген сөзден - ақ әлгi пиғылды анық аңғарасың.

Бұл сөздерге қарағанда, орыстың мұжықтарының бұратана елге келуi – үлкен махаббаттың белгiсi сияқты. тiптi, қымсынып отырған олар жоқ. Өйткенi, қазақтардың келiмсектерге құшағы ашық, елдiң өзi құл болуға дайын тұр екен ау! Сонда «Алтын қақпаның кiлтiн» петрге ұстатқан өзiмiз болып шығамыз. Тiптi, «Алтын қақпаның кiлтiн» ұстатқан Петр емес, шоқынып кеткен өзiмiздiң қандастарымыз! Қазаққа денi дұрыс орыстың графтары мен княздары да, ханзадалары да бұйырмапты. Салпы етек көп тәжiмашының бiрiне елдiң еркiндiк тiзгiнiн берiп қоя берiппiз. Ол – петербургта – Алексей Иванович Тевкелев атанған, қазақ даласына келгенде Құтлұғмұхамед боп жүрген Тәуекелов деген шоқынды екен!

Неткен көмпiс ел едiк. Құдай-ау, сол кезде де әр тұста ұлт – азаттық күресi жүрiп жатпап па едi. Жоңғарға қарсы ұлы шайқасты қайда қоямыз. Сондай ұлт өзiн- өзi құлдыққа байлапт бере ме? Масқара!

Шоқынды Құтлұғмұхамед Тәуекелов өзiнiң мойнына түскен тағдырдың қарғыс қамытын қазаққа да кигiздi. Сөйтiп, таихты жалған жолға салып жiбердi. Бiз болашағы жоқ, ұлттық идеясыз, ұлттық азаматтық намысы жоқ, Карл Ясперс айтқан:

Ол ұлттық даму жолынан адастырып, жалған идеяға иландырып, ешқандай ертеңi жоқ тұйыққа әкеп тiрейдi. Қазақ ұлтының таихи танымындағы жиi-жиi кездесiп тұратын тоқыраулар мен дағдарыстардың басты себебi осында. Ұлттық тарихи және танымдық жолы ұлы идея құрылуға тиiс. Қандай қияметтi көрсе де әлгi темiр- қазықтан ауытқымуға мұқым ұлт боп бел бууы шарт. Ал тосын оқиғалар оның iлгерi жылжуын баяулатқанымен де, бағытын, iшкi алтын өзектi идеясын сақтап, iлгерi жылжи беруi керек. Мiне, қалыптасқан ұлттық тарихи жолы деген сол. ал, шоқынды тәржiмашы Тәукелов салып берген жол - қазақ ұлтының жүретiн жол емес. Ол- шиыр! Шиыр болғанда да, ешқашан құтылмайтын, одан шыға алмайтын жылым! Басыбайлылықтың батпағы. Ұлттың тағдырын ең алдымен осы ластан тазартуымыз парыз. Онсыз қазақ тарихы өзiнiң күретамырлы даму жолына түспейдi.

Әрине, зиялы дегдар ғалым Ахмедов дәл көрсеткендей, империяның отарлауы мен дiни жиhангерлiкке ерте ме, кеш пе, қазақ хандығы да ұшырар едi. Ағылшынның ба, Ресейдiң бе, Жапонның ба, мәселе онда емес, әйтеуiр бiр елге бодан болары тарихи шындық. Бiрақ, сол бодандық қалай жүзеге асады, бағындырушы және бағынушы екi мемлекеттiң арасындағы келiсiм қандай дәрежеде өттi? Бiр мемлект екiншi мемлекетке қандай талап қойды, қандай мәмлеге келдi, ашық майданда өткен шайқастардың мән-маңызы қандай, жеңiлген елдiң өзiн құртып алмас үшiн ерiксiз көнген уақыттың уәжi ме? Кейiн сол шарттың баптары бұзылды ма, бұзылса - қалай бұзылды, қай жақ бұзды, оның зардаптары қандай, қай жақ уағдасына тұрмады? Жаңағы Ясперс көрсеткен үш шарттың қайсысы ескерiлмедi? Ол шарт тең дәрежеде жасалған келiсiм бе едi, жоқ зорлықпен мәжбүр еттi ме? Бодандық шартының мемлекеттiк дәрежесi қандай деңгейде өттi? Қолбасшылардың арасында ма, мәмлегрлердiң арасында ма, патша мен ханның, яғни мемлекет басшыларының арасында ма? Осының қайсысы заңды?

Мұндай сұраққа бiз әлi жауап бергемiз жоқ.

Мiне, мемлекет пен мемлекеттiң арасындағы мәмле осындай биiк дәрежеде және нақты уағдаластық бойынша жүргiзiлуi тиiс. Шарттың қай жерiн кiм бұзды, ол дер кезiнде көрсетiлiп, әуел бастағы қалпына қайта келтiрiлуi керек. Кенесары, Абылай қол қойған сол келiсiмнiң бұзылған жерлерiн бап – бабымен көрсетiп, Ақ Патшаның антын оның мұрагерi бұзып отырғанын ескертедi. Мемлекеттiң iшкi бостандығына қол сұққандығы үшiн айыптайды. Егер бұл шарттар орындалмаса, онда оның өзi мемлекеттiң иесi әрi тақ мұрагерi ретiнде ашық күреске шығатынын мәлiмдейдi.

Заңды талап.

1916 жылғы көтерiлiстiң өзi де сол келiсiмнiң бұзылғандығы үшiн туды емес пе. М. Әуезовтiң «Қилы заманындағы» Жәмеңке мен Ұзақтың, Әубәкiрдiң атынан айтылатын «мүнәпiс те» осы. Олар: «Егер Ақ патша ол шартымды бұзды десе, сертiмнен тайдым – деп қолқат берсiн. Онда басқаша сөйлесемiз. Ондай хат бермесе, бiзге көрсетiп отырғаны заңсыздық» - деген уәж айтады.

Осынау халық даналарының санасы жеткен заңды талабына тарихшылардың зердесi жетпедi. Өйткенi, Абылайдың тұсында да, Уәлидiң тұсында да, Кенесарының кезiнде де, Жәмеңке мен Ұзақтың тұсында да Ресейдiң қазақ жерiн билеуi заңсыз едi. Азаматтық Мойынсынбауды Ұлттық Тұтастық дәрежесiне көтерiп, көркем шығарма арқылы ұран көтерген тұлға – Мұхтар Әуезов қана болды. Ал мұның заңсыз отарлану екенiн І Думада дәлелдеп, заң жүзiнде әшкерелеген Әлихан Бөкейханов болатын.

Демек, қазақ ұлты Ресейге өз еркiмен қосылған жоқ. Тек экономикалық одақтастық дәрежесiнде ғана уағдаластыққа қол қойылды. Ендеше, қазақ жерiнiң бодан болуы – заңсыз. Еркiмен қосылды деген – «өсек, оңбағандық» (Асфендияров). Ал Әбiлқайыр ханның бодандық туралы хатының ешқандай заңдық құқы жоқ. Жанған құжат. Сондықтан мойынсынуға жатпайды. Неге дейсiз ғой? Талдап көрейiк.

Деп өзiңе өзiң тоқтау салуға болады. Егер жеке басыңа қатысты болса бұған көнесiң, ондай уәжге тоқтайсың. Ал ұлтың туралы және оның тағдыры қақында, оның iшiнде ең бiр намысты тұсы жөнiнде әңгiме қозғалса ше? Онда: «Платон менiң досым, бiрақ шындық одан да қымбат» - деуге тура келедi. Өйткенi, бiздiң бүгiнгi жасалып жатқан тарихымыз – ертеңгi қоғамның кескiн – келбетi, өткен заманның кесiп пiшiлген өлшемi болып табылады. Бүгiнгi тарихты санамызға терең сiңiру үшiн де кешегi күндi жадымызға жаңғыртуға тиiспiз. Себебі, «Тарихтың мәнi мен мiндетi» туралы толғаған ғұлама Карл Ясперстiң пiкiрiнше:

Себебi, қазақ елiнiң үш ғасырлық тағдыры бодандық туралы көзқарасқа тiкелей қатысты. Және осы үш ғасырдың iшiндегi барлық тарихи оқиғалар мен ұлттық рухани жаңғыруларға берiлген баға- қазақ ұлтының келешек келбетiн анықтайды. Ендеше қалыс қалудың еш ретi жоқ.

Ұлттың iшкi жасырын рухы арқылы санамызға ұялаған тоқтамға жүгiнсек, онда қазақ елi Ресейге өз еркiмен қосылмаған. Ресей күшпен отарлаушы жаhангер де, қазақ елi оның боданы. Ұлттың алдындағы үш ғасырдан бергi басты арманы – мемлекеттiк тәуелсiздiк идеясы болды.

Iшiмiзден дәл осылай ойлағанымызбен де идеямыз сыртқа шықпады. Тәуелсiздiк тұсында ашық талқыға түскенмен, тарихи тұжырым сол қалпында қалды. Мұның басты кiлтипаны – тарихшыларымыздың танымы мен жүйке тамырымыздағы трайболизмдiк түйсiктiң кесiрiнде жатыр. Жетi ғұламаның бiрi солон грек жұртындағы рулық және рушылдық сананы жойып, мемлекеттiк намысты ұлттық нысаналы мүддесi ретiнде қоя бiлгендiктен де, гректердiң тұтастығының қасиеттi тұлғасына айналды. Бiздiң жыл қайыруымыздан бұрынғы 594 жылы жүзеге асырылған мұндай шара көшпелi қауым үшiн жат пиғыл саналды.

Тiптi рулық түйсiк – ұлттық бiрлiктiң нышаны ретiнде тiршiлiктiң тұтқасына айналды.

Кезiнде Абылай хан жаугершiлiкпен қоса рушылдықпен де күресiп, қазақты тұтас ұлт ретiнде ұйытып кетуге тырысты. «Ақтабан шұбырынды, алакөл сұлама» заман да қазақ елiн ақылға келтiрмедi. Жоңғарды жеңген Аблай рушылдықты жеңе алмай: «бiрiншi арманым – үш жүздiң басын қоса алмадым. Екiншi арманым – елiме мал емшегiн емес, жер емшегiн емiзе алмадым. Сондықтан да, үшiншi арманым – бiрлiк болмаған соң елiмнiң ертеңгi еркiндiгiне толық көзiм жетпейдi. Сол өкiнiш» - деп кеттi.

Сол үш кесiр ақыры қазақты бас еркi жоқ бодан ел еттi. Кенесарының тұсында да ұлттық тұтастық таппады. Ең өкiнiштiсi, үш жүзге бөлiнген рушылдықтың тура жауапкершiлiк кезiнде өршiп, елдi «елiм - айлатып» тынғаны. Мұның сорақылығы сол, бүгiн әр рудан бiр – бiр батыр шығып, бiр батырдың ерлiгiн екiншiсiне телiп, өзгенi кемсiтiп, өзiмiздiң руымыздың өкiлiн аспандата марапаттап жүрмiз. Яғни, әруақтардың көрдегi орнын ауыстырып жатырмыз. Мiне, дәл осы рушылдық психологиясы ұлттық тұтастықтың iрiткiсiне айналып отырғандығына жаны күйген Мұхтар Әуезовтiң: «Қазақтың коммунизмге iлесе баратын екi қасиеттi бар, ол – рушылдық пен қонағы» - деп дәл тауып және кекесiнмен айтуы шымбайымызға батса – ақ кекрек едi.

Бiрақ әлi де ақылға келетiн түрiмiз көрiнбейдi. Рулық жалған намыстың санамызға сiңiп қалғаны сондай, бұл өзi үлкен танымдық дертке айналды.

Иә, қазақ халқының тарихы да жаттың көзiмен, империялық пиғыл – мүддемен жазылды. Мұны қалпына келтiрмей, түзетпей ұлтымыздың кешегiсiн, бүгiнiн, ертеңiн таным талқысында таразылай алмаймыз. Алайда, менiң байқауымша одан да үлкен iшкi мерезiмiз бар, ол – рулық сана. Мұны сылып тастамасақ, исi ұлттық танымымыз айықпас дертке ұшырайды. Көлегейлейтiн түк те жоқ, отарлану тарихы туралы сөз бола қалса, ең алдымен ойымызға Петрдiң қазақ елiне қаратып айтқан «Азияның алтын қақпасының кiлтi» деген сөзiмен, Әбiлқайыр ханның Анна Иоановнаға - «Қатын патшаға» жазған хаты оралады. Мәселенiң барлық түйткiлi де осында. Тарихи көзқарастың айырылатын тұсы да Әбiлқайырдың осы «тарихи әрекетiне» байланысты.

Сонда Әбiлқайыр қандай тұлға өзi? Тарих үлгiсiне жүгiнсек, ол қазақ тарихындағы римдiк кориолан ба, жоқ гректiк фемистокль ме? Осынау ұлттық рухани егестiң себепшiсiне айналған тұлға – Әбiлқайыр хан туралы пiкiр бiрлiгi болмай, қазақ елiнiң және тарихи тұтастығының да бiр мәмілеге келмейтiнiне көзiм жеттi. Бұл тамырыңды шым – шымдап сыздатып, көкөзек тарамысқа айналған көкжөтел көзқарастар мынаған келiп саяды:

Бiрiншi көзқарас: әбiлқайыр – ел ұйытқысы, оны өлтiрген барақ сұлтан исi берекесiздiк пен баққұмарлықтың басы, арандатушы. Сол арқылы ұлт мүддесiн сатушы.

Екiншi көзқарас: барақ сұлтан – ұлтының ұйытқысын бұзған, жауға жағасын ұстатқан Әбiлқайырдан ұлттық кектi қайырушы. Әбiлқайырдың өзi және оған ерген нөкерлердiң бәрi сатқын.

Мiне қазақ ұлтының рухани және рушылдық егесінiң шындығы осындай. Менiң ойымша, шындық, осы екеуiнiң арасында.

1. Әбiлқайыр – Аңырақайда қол бастады. Әскери саясатты билер кеңесi мен хан кеңесi шештi. Үш жүздiң хандары мен билерi Әбiлқайырды әскербасы етiп бекiттi. Жеңiске жеттi.

Бұл арада Әбiлқайыр қазақтың намысын жау қолынан алып берген - қолбасы Әбiлқайыр. Ұлы ханды билер кеңесi сайлайды. Ал кез – келген әскербасы ұлы ханның тағынан дәме етуi – заңсыз, тек iшкi дәме мен ой ретiнде ғана орынды пиғыл, соған өкпелеп Әбiлқайыр қазақты Ресейге бодан еттi. Үш жүздiң атынан кепiлдiк етiп, ант беруге оның қақысы жоқ едi. Бұл – ел иесi – билер кеңесiнiң мiндетiндегi мәселе. Егер бодандықты ерiксiз қабылдаған жағдайда онда тең дәрежедегi, патша мен ханның арасындағы ресми шарт жасалуы тиiстi едi. Мiне, Әбiлқайырдың келiсiмiнiң заңсыздығы осында. Әбiлқайыр исi қазақ ұлтының ғана емес, өзi тiкелей тағдырына жауапты кiшi жүздiң кеңсесi бекiткеннен соң ғана күрiне енетiн мiндеттi олардан жасырын жүзеге асырды. Бұған оның айналасындағы нөкерлерiнен басқа бүкiл кiшi жүз қазақтары қарсы тұрды. Олар бодандық келiсiмiн мойындамады, Әбiлқайырдан iргесiн бөлiп алды. Демек, бұл әрекетi де заңсыз.

Сонда, осынау тарихи шындықты бұрмалап, ұлттық рухани егес дәрежесiне жеткiзуiмiз - қай егес? Қай намысты жыртып жүрмiз? Неге рухани бiтiм жолы табылмайды? Iшiмiзге шемен боп қатқан жалған рушылдық намысты ұлттық мүддеге бiрiктiрмеген, соған бойсындырмаған, дiлi мен шеменiн ерiтпеген қандай рух?

Өкiнiштiсi сол: Әбiлқайыр – кiшi жүздiң, барақ - орта жүздiң мүддесiн ұлттық тұлға ретiнде қорғаған жоқ, намысын жыртқан жоқ. Халқы қан жұтып, жоңғарға қарсы жан алып, жанын берiп жатқанда олар үшiн жеке бастың iшкi есебi бiрiншi орында тұрды. Ал осыны жүздiк намыс дәрежесiне дейiнгi биiкке сондай әккiлiкпен көтеру кiмге пайдалы. Бұл құрт кiмнiң көкейiн тестi екен? Қазақ ұлтының тұтастығын жою үшiн жасалған осынау қастандық көзқарасты ақ империя да, қызыл империя да өршiтiп отырды. Ақыры бақ пен даңқ үшiн жүретiн күрестiң күбiрткiсiне айналды.

Ұлттың ұйытқысын бұзатын, бұзып жүрген Iбiлiстiң iнi осында.

Себебi: тарихи жалған көркемдiк шындық iшкi ерегесiмiздi қоздырып, рушылдық түйсiгiмiздi оятып, қанымыз көтерiлiп шыға келедi. Рулық сезiмдi жеңе алмадық. Жеңсек – онда ұлттық бiр пiкiрге тоғысар едiк. Сонда – Әбiлқайыр қайсымыздың әкемiз, қайсымыздың ата – бабамыз, Барақ сұлтан кiмнiң туажаты? Жеке адамдардың арасындағы тақ таласын пiкiрге әкеп сайдық.

Қалай дегенменде, Әбiлқайырдың Анна Иоановнаға жолдаған бодандық туралы хаты – мемлекет пен мемлекет арасындағы келiсiм емес. Әбiлқайыр сияқты тұлғалар тарихта кездескен. Бiрақ олардың сатқындығы ашылған соң алдыңғы келiсiмдердiң барлығы күшiн жойған. Ал бiз мұны бiлемiз, бiлiп тұрып соған мойынсынумен келемiз. Мысалы, грек Фемистоклдiң әрекетi Әбiлқайырды еске салады. Фемистокль парсыларға қарсы соғыста елiн қорғап, қол бастап жеңiске жетедi. Бiрақ қала билеушiсi етiп ел – жұрты басқа адамды сайлаған соң, соған өкпелеп Фемистокль парсыларға кетiп қалады. Парсылар қаланың билiгiн беремiз деп өзiнiң өкпесiнен елiнiң бостандығын жоғары қойған Фемистокль жолда у iшiп өледi. Сонда, Әбiлқайыр қазақтың Фемистоклi ме? Тағдырларын жеке басының мүдделерiне жеңдiруi ұқсайды, бiрақ ұлттық намысы жөнiнен алғанда олардан Әбiлқайыр әлде қайда төмен тұр. Фемистокльдi грек тарихындағы сатқын ретiнде бағалайды. Ал бiз қолпаштаудан құтыла алмай жүрмiз. Бiздiң ұлттық намысымыздың өлшемi осы ма? Адамзатқа ортақ құқықтық өлшем мен тарихи көзқарас бiзге жат па? Өзге түгiлi сол Әбiлқайырдың өзi басын иiп, тiзесiн бүккен империя отарлаушыларының өздерi: