Бөз Орамал Живописьтің тұла бойы тұнып тұрған тарих,
Живописьті көзбен емес, көңілмен де танық.
Живопись — ол айғайлаған өлеңі емес ақынның,
Сыры ішінде, тілі ішінде өрнегі той ақылдың!
Мені біл деп, мені көр деп, даңғойланып жатпайды,
Көрген сайын құпиясын тереңірек сақтайды...
Әлде әзілі, әлде шыны суретші дос мақтанды,
Сандығын ол ашты дағы, қолтумасын ақтарды.
Ақындықты кемсінді ме, қалдық біздер өкпелеп,
Айтысуға даяр тұрмыз суретшімен жекпе-жек.
Айтыстық та.
Жазғандарын көбінесе сынадық,
Сегіз ақын бірік тікте, бір суретші құрадық!
— Күн батқанда су бетінде бозғыл бояу болмайды,
— Десе бірі, сегіз ақын бірін бірі қолдайды.
Күн қызарып шығуы анық, таң қызарып атпайды,
Сегіз ақын жамырасып, бірін бірі жақтайды.
Ал суретші үндемейді, тек жымиып қояды.
Көрсетті бір картинаны көзге ұрған бояуы.
Картинаға қарай қалдық, жерден алтын тапқандай,
Суретшіміз тұнжырап тұр әуелгідей мақтанбай. Картинада қанды соғыс қанға бояп жатқандай,
Қан майданның ортасында қазақ жатыр ақ маңдай.
Тұрғызбастай тұмшалаптыажал дейтін зіл салмақ, Өлі баурын ұзатып сап, тас түйіліп тұр солдат.
Фашистердің белгісі бар, андыздаған танктер,
Кімдер жеңді, кім жеңілді, ал енді аңғар, танып көр.
Адамзаттың ғұмырларын ойрандауға қол қойған,
Қиян-кескі қатал соғыс, қиян-кескі қан майдан.
Картинада өмір, өлім, қауіп-қатер, оқ ұшқын,
Құдіретті емес, жауыздығын айыптап тұр соғыстың.
Картинадан көзге қораш еш кемшілік таппадық,
Сегізіміз сегіз түрлі пікір айтып мақтадық.
Автор дейтін риза-қош болушы еді ондайда,
Керісінше суретшіміз бір тұңғиық шомды ойға:
— Мақұл дейін, бұл еңбекті бәрін даты қостадың,
Бірақ мұның кемшілігін көрмедіңдер, достарым.
Білдіңдер ме мына жатқан өлі солдат сезімін,
Білдіңдер ме мына тұрған тірі жанның өзі кім? Өлі солдат, жау танкісі, қанды майдан айналаң, Бірақ мұнда сезім қайда көңіліңмен ойнаған?
Бұл арада қолдана алмай ең негізгі детальды,