Ақ кеме повесть орысшадан аударған: Қалтай Мұхаметжанов

АҚ КЕМЕ
повесть
орысшадан аударған: Қалтай Мұхаметжанов
1
 
Ол екі ертегі білетін. Біреуі – өзінен басқа тірі жанға белгісіз –
сəби қиялынан туған. Екіншісін атасы айтып берген. Кейін екеуі де
ғайып болды. Айтайын дегенім де сол еді.
Ол жылы баланың жетіні толтырып, сегізге аяқ басқан кезі.
Алдымен портфель сатып алынды. Жылтыраған сыдыртпалы
бауы, кішкентай құлпы бар қара портфель еді, майда-шүйде салатын
кішкентай қалтасы жəне бар. Портфель болғанда қандай! Осы күнгі
оқушы балалардың қолынан күнде көріп жүретін кəдуілгі портфель
бар емес пе, – сол. Бар, гəп осыдан басталды.
Атасы оны жол-жөнекей соға кеткен автолавкадан сатып алған.
Таудағы малшыларға шай-қант, киім-кешек, кездемелер апарып
жүретін автолавка анда-санда Сантас қойнауындағы орман қорығына
да соғатын.
Осы бір қорықшылар отырған қотаннан жыныс шатқал, аңғар
сайларды аралап, жоғары қарай жамырай өскен тау орманы бар. Бұл
қотанда небəрі үш-ақ үй тұрады. Автолавка мұндағы орманшыларға
тым жиі соқпағанымен, кейде бұрыла кететіні бар.
Үш үйдің ортасындағы жалғыз ер бала автолавканы алдымен
көруші еді.
– Келе жатыр, машина магазин келе жатыр, – деп екі санын
шапаттап, есік-терезелерден айқай салып, сүйінші сұрайтын.
Ыстықкөлдің жағасынан басталатын арба жол көл жиегін бойлай
отырып, ойлы-қырлы машақаты мол шатқал сайларды қуалай, əрең
дегенде бұларға да жететін. Мұндай жолмен жүрудің өзі оңайға
түспейді. Қарауыл тауының етегіне келгенде шыңырау түбінен төмен
қарай əзер жылжып, орманшылардың ауласына келіп бір-ақ тоқтайды.
Қарауыл тауы болса тиіп тұр, жаз келісімен бала құдайдың құтты күні
осы таудың басына шығып алып, дүрбісімен Ыстықкөлге қарайтын.
Жол үстінде келе жатқанның барлығы – атты-жаяулысы болсын,
машина-тракторы болсын бəрі де алақандағыдай айқын көрінеді.
Жаздың бір ыстық күндерінің бірінде тоғандағы суға шомылып
жатқан бала таудан бермен түсіп келе жатқан машинаны көрді. Тоған

есіктің алдында ағып жатқан тау өзенінің жайпауыз жағасында құм
қиыршақ, бəрге тастардың үстіне салынған. Мұның өзін таспен қалап
берген атасы. Егер осы тоған болмаса, бұл бала алдақашан тірлікпен
қоштасар ма еді, кім білсін. Əжесінің айтуына қарағанда, мұның
сүйегін саудыратып адуын тау өзені алдақашан Ыстықкөлге айдап
апарып, тастар еді. Көлдегі балықтар, бақа-шаяндар мұның сүйегіне
мəз боп жүрмес пе. Мұны ешкім қайғырып, қынжылмайды, бұл суға
кетсін, отқа түссін, басқаға керегі шамалы. Шүкір, əзір беті аулақ,
ондайдан аман. Егер солай бола қалған күнде, құдай біледі, мынау
əжесі құтқарам деп қол ұшын беруге ұмтылмас. Қанасынан шықса бір
сəрі, өзінен тумаған соң бəрібір – кемпірдің айтуына қарағанда бұл
өгей бала. Өгейдің аты қашанда өгей, қанша бағып-қаққанмен
өгейлігіне баса береді. Өгей деген не сұмдық... Япыр-ау, мұның өгей
болғысы келмесе қайтеді? Қаршадай басынан неге бұл өгей атанады?
Мүмкін, бұл бала емес, сол кемпірдің өзі өгей шығар?
Жарайды, бұл туралы да, атасының қалап берген тоғанына да
кейін оралармыз...
Сонымен жаңағы автолавканы көрді. Ол таудан еңселей түсіп
келе жатқанда, артында будақтаған шаңы бұлтқа шапшыды. Баланың
қуанышында шек жоқ, дəл осы жолы өзіне портфель алынатынын
сезгендей жүрегі алып ұшады. Судан жалма-жан атып шықты да,
тырайған денесіне штанын іле салып, мұздай суда жаурағанына
қарамастан, үстін кептіруге де қарамай автолавканың келе жатқанын
алдымен хабарлау үшін жалғыз аяқ жолменен аулаға беттеп тұра
жүгірді.
Тастардан секіріп, бұталардан атыла жөнелген бала алды-артына
қарайтын түрі жоқ, секіре алмағанынан ойқастай өтіп, еш нəрсеге
тоқтамайды. Бұл маңайда өскен бұталар да, шөптер де, мынау жатқан
дөңбек тастар да баланың ойынша тегін емес. Бұлардың баланың
өздеріне назар аудармай бара жатқанына ренжіп, аяғынан қағып
қалуына болады ғой. Магазин машина келді! Мен саған кейін
соғамын», – деді ол аптығып, «шөгіп жатқан түйеге». Белуарынан
жерге сіңіп кеткен мына бір сарғылт тасты ол осылай атайтын.
Былайғы күндері оның жанынан тегін өтпейтін, əрдайым сол
«түйенің» өркешінен сипайтын. Атасы, өзі мініп жүрген шолақ
мəстегінің жал-құйрығынан «сен осы жерде тұра-тұр, мына шаруаны
бітіріп алайын» деп қалай сипаса бұл да тас түйесін солай

мəпелейтін. Мұның ана бір тасқа қойған аты да қызық: ортан беліне
дейін ағарып келіп, жоғарғы жағы қошқыл қараға айналатын тасты ол
«ерттеулі ат» дейтін. Кейде үстіне шығып алып, атқа мініп бара
жатқандай мəз болатын. Мұның «қасқыр» деп атайтын тасы да бар.
Осы бір көк шулан тас жалы тікірейіп, қойға шапқалы тұрған
қасқырдан айнымайтын. Бұл оған əрдайым еңбектеп барып, үстіне
қарғып мінетін. Ең жақсы көретін мынау жарқабақтың басында енді
өзенге қойып кеткелі тұрғандай асылып қалған тасты бұл «танк» деп
атайтын. Осы танк қазір өзенге қойып кетсе, өзеннің суы бұрынғыдан
да ақ көбік атып, бұрқырай жөнелгелі тұр. Өзінің кино да көріп
жүрген танкілері ылғи сүйтеді ғой. Ағысты баса көктеп тартқаны
қандай ғажап десеңізші... Бала киноны сирек көретін, сондықтан да
оның көргенінің барлығы көкірегінде сайрап қала береді. Атасы кейде
таудың арғы етегіндегі совхоздағы асыл тұқымды мал фермасына
келген киноға апаратын, сонда осы танкілердің талайын көрген-ді.
Мынау өзен жағасындағы суға қойып кеткелі тұрған танк содан кейін
пайда болған. Осы маңайда «қайырымды», «қатыгез» тастар да бар.
Кейбіреулеріне «ақымақ тас», «айлакер тас» деп те ат қойған.
Өзен жағасына өскен бұта шөптерге де «Сүйкімді», «Қорқақ»,
«Батыр», «Ашушақ» деп неше түрлі аттар қоятын. Əсіресе мұның ата
жауы мынау тұрған тікенек қалуен, бала мұнымен талай шайқасқан.
Құртамын деп талай рет белін үзіп, тамырын жұлып күніне он
қайтара шабуыл жасағанмен бұл шайқастың шегі болмайтын, ол одан
сайын өршіп өсе беретін. Мінеки, мынау жатқан шырмауық, қанша
арам шөп болса да өзі ақылды, гүлдері қандай тамаша. Осы маңайдағы
өсімдіктердің ішінде жаңа шығып келе жатқан күн шұғыласын
алдымен құшақ жайып қарсы алатын осы. Басқа өсімдіктерге ертеңі
не, кеші не, дəнеңеге түсінбейді, оларға бəрібір. Ал шырмауық болса,
мұның жөні басқа. Күннің шапағы түсе бастаса-ақ көздерін ашып,
күліп қоя береді. Алдымен бір көзін ашады, одан екіншісін, сөйтіп
бірінен соң бірі қаулап қоя береді де, бүкіл гүл жайнап, жадырай
жөнеледі. Ағы, көкшілі, сарғышы самсап көңіл қуантып, көз
тойдырады... Егер осылардың жанында үн шығармай бағып
отырсаңыз, өздері жаңа ғана оянып, бір-бірімен сыбырласып сөйлесіп
жатқан сияқты. Бұлардың осы сырын құмырсқаға дейін біледі. Күн
шығысымен, олар осы шырмауықты бойлай, ерсілі-қарсылы жүреді де,
кейде кілт тоқтап қалып, гүлдердің өзара сырласып жатқанын

тыңдайды. Мүмкін, бұлар өздерінің түнде көрген түсін бір-біріне
баяндайтын шығар?
Күндіз, бала түс таянғанда мынау қаулап өскен Шыралжынның
ішіне барып жатқанды жақсы көреді. Гүл жармайтын биік өсетін
Шыралжын өзінің хош иісіменен бауырына тартады. Бұл бірімен бірі
тамырласпай, əр жерде аудан-аудан боп өседі. Жəне мұның маңына
қоныстас болуға басқа өсімдіктің шамасы келмейді. Шыралжын
баланың нағыз досы, əсіресе, əлденеге ренжіп көңілі жабырқағанда,
ешкімге көрінбей осының ортасына келіп, жасырынып жылап алады.
Мұның исі сонау қалың қарағайдың исінен айнымайды,
шыралжынның ішіне кірсең жып-жылы. Оның үстінде, аспанды анық
көріп жатасың. Шалқаңнан жатып алып, көк аспанның тұңғиық
теңізін барлап жатқан деген қандай рақат! Алғаш, көзің жасқа толып
кеткенде дəнеңе көрмейсің. Содан кейін бұлттар жылжып келеді де,
аспан өрінде сен не ойласаң соның бəрін істейді. Бұлттар бəрін біледі,
сенің қазіргі жабырқау халіңе көңіл айтқандай, бүкіл дүниеден безіп,
қанат байлап ұшып кеткелі жатқаныңды ол да сезеді. Осындайда
«ойпыр-ау, бала жоғалып кетті ме, енді қайдан табамыз?» – деп жұрт
абыржып жүрсе, қандай қызық болар еді... Сондықтан жұртты əбігерге
салмай осылай жатқаныңды бұлт мақұл көреді де, аспан өріне неше
түрлі өрнектер салып, қимыл қозғалыстарымен қызығына батырады.
Бұлтта ақыл бар дейтінім сол, – өйткені ол сенің ойыңдағыны табады.
Бір аудан бұлт сол баяу қимылының өзінен неше түрлі
ойыншықтардың суретін салады. Əңгіме сол бұлттар салған суреттің
не екенін жіті аңғаруда.
Шыралжынның іші сондай, құлаққа ұрған танадай тыныш. Қанша
биік болғанмен сенен аспанды жасырмайды. Шыралжынның бір
ғажабы хош иісі мен осы мінезі...
Өсімдіктер туралы бұл бала көп нəрсе біледі. Анау жайылымда
өсетін күміс қылаулы селеуге кейде менсінбей қарайтын. Селеу
негізінде ақымақ болу керек. Басында ми жоқ, нағыз қалтаң бастың
өзі. Оның басындағы үпілдірігі желсіз күн көре алмайды, үп етіп
самал соқса-ақ солай қарай еңкейіп, мəз болып қалады. Жəне біреуі
болса екен-ау, сол жайылымдағысының бəрі қатаң бұйрық алғандай
селеу дегенің безек қағып, ұшарға қанат жоқ, кірерге жер жоқ, əбден
берекелері қашып, жер жастанып, бірінің үстіне бірі құлап жатқаны.

Əттең, аяғы жоқ, аяғы болса беті ауған жағына тұра қашудан
тайынбайды... Бірақ бұлар қу, осының бəрін əдейі істейді, найзағай
басылып, жаңбыр тоқтасымен қайтадан бастарын көтеріп, жел қалай
соқса, солай иіліп-бүгіліп, тұра береді...
Өзімен бірге ойнайтын достары жоқ бала осындай табиғаттың
ортасында өзімен өзі болып жүре беретін. Жаңа ғана көрінген
автолавка осылардың бəрінен қол үзіп, тұра жүгіруге мəжбүр етті.
Қанша дегенмен, автолавка саған мынау жатқан тастардан, айнала
қоршаған өсімдіктерден өзгеше ғой. Автолавкада керек дүниенің бəрі
бар!
Бала үйге жақындағанша қотанның сырт жағынан автолавка да
аулаға келіп кірді. Бұл жердегі үйлердің есік-терезесі өзенге қараған.
Сол қорадан басталатын жайпауыт алаң өзеннің жиегіне барып
тоқтайды. Өзеннің арғы беті жарқабақтанып кетеді де, тау беттеген
орман ішіне жоғалады. Сондықтан қотанға келетін жол үйдің
арқалығында. Егер бала жүгіріп келмегенде, автолавканың қораға
кіріп тұрғанын да ешкім байқамайтын еді.
Қазір еркек атаулыдан ешкім жоқ, бəрі де таңсəріден
шаруаларына кеткен. Əйелдер болса үйдің кəкір-шүкірімен
айналысып жатқан. Бала келісіменен:
– Магазин машина келді, магазин машина келді! – деп ашық
есіктерден азан-қазан айқай сала жөнелді.
Əйелдер абыржып қалды, өздерінің тиын-тебендеп жинаған
ақшаларын іздеуге кірісті. Бəрі де үйлерінен бірімен бірі жарыса
шықты. Ең ар жағы кемпірге дейін:
– Көрдіңдер ме, айналайын, ең алдымен осы байқайды бəрін, –
деп марапаттаған болды.
Мұны естігенде бала осы автолавканы өзі алып келгендей мəз-
мəйрам боп қалды. Қазір бұдан бақытты ешкім жоқ, өйткені
қуанышты хабарды əкелген өзі. Міне, осыларменен жарыса
қақтығысып, автолавканың ашылған есігінің алдына бұл да жетті.
Лавкадағы мүлікті көрісімен-ақ əйелдердің баланың бар-жоғымен ісі
болған жоқ. Мұны қайтсін олар. Лавкадағы мүліктерді көргенде
естері шықты. Небəрі үш-ақ əйел, əжесі, Бекей апай, Бекей апай болса
– осы баланың туған шешесінің сіңлісі, осы қотандағы орман
қорықшыларының бастығы Оразқұлдың əйелі. Үшіншісі – орман
жұмысшысы, қолына емшектегі қызын көтере шыққан – Сейдахметтің

келіншегі Гүлжамал. Не бəрі үш əйел болғанмен, бір қора адамдай
ауланы бастарына көтерді. Лавканың мүліктерін аударыстыра-
төңкерістіре, бірінен соң бірін жұлқылап, əбден берекесін алып бара
жатқан соң дүкенші «шуламаңдар енді, былай бір тəртіп сақтасаңдар
еді», – деуге мəжбүр болды.
Дегенмен, мұның айтқан уəжі əйелдерге онша əсер ете қойған
жоқ, ең алдымен барлығын алатын адамдай бəрі де жаныға ұмтылып,
аздан соң таңдай бастады. Енді таңдап алғанын қайтарып беріп
жатыр. Шетке шығарып қойып, жазып көріп, қайта-қайта өлшеген
болып, бір нəрсені он қайтара сұраумен болды. Біреуі ұнамайды, ана
біреусі қымбат, мына біреусінің түсі келіспейді екен... Бала
шеткерілеу тұрған. Сауданың берекесі көрінбейді. Машинаны алғаш
көргендей қуаныш, алып ұшқан жүрек қайда кеткен, осынша неге
қуанды, осынша аптыққаны несі? Енді оның көз алдында автолавка
тек қана əр түрлі қоқырсыған зат тиеп алған қарапайым ғана машина
болып көрінді.
Мына шуылдақ əйелдердің ештеңе алып оңдыратын түрі жоқ.
Сатушы ренжи бастады. Соншама тау-тасты кезіп, осы қуысқа несіне
келді екен?
Айтқанындай-ақ болып шықты. Əйелдердің де аптығы басылып,
бəрін көріп-біліп алған соң шаршап қалғандай-ақ самарқау тартты.
Енді бұлар сатушының алдында өзара əр түрлі себеп-дəлелдер айтып,
кешірім сұрағандай сыңай танытады. Ең алдымен ақшаның жоқтығын
бастаған кемпір болды. Тегін дүние жоқ, aқшaң болмаса не алмақсың?
Бекей апай болса, байымен ақылдаспай қолға ілінер дүние алуы
неғайбыл. Дүние жүзінде əйел атаулының ішіндегі ең бақытсызы осы
Бекей апай, өйткені өмірі пұшпағы қанамаған, баласы жоқ. Ішіп алған
сайын Оразқұл осы бір қасіретін бетіне басып, таяқтан айырмайды.
Мұның барлығы, əсіресе, атасына ауыр. Туған қызының бұл халін
көрген сайын бір өліп, бір тіріледі. Бекей апай бір-екі майда-
шүйдемен қоса екі жартылық арақ алды. Мұны несіне алғанын өзі
білсін, бұл арақтың арты өзіне таяқ, кемпір шыдамады:
– Мұның не, бейбақ-ау, өз сорыңа сатып алып тұрмысың? – деді,
сатушыға естіртпей сыздана сыбырлап.
– Жұмысың болмасын, өзім білем, – деп Бекей апай шолақ
қайырды.

– Жетісерсің, миғұла, – деді кемпір табалай тістене. Егер мына
сатушы болмаса Бекей апайды жерден алып жерге салуға даяр. Ойбай,
бұлар бір-бірімен ұрысқанда төбе шашың тік тұрады...
Гүлжамал өз жағдайын айтып, ақталып шықты. Өйткені ұзамай
Сейдахмет қалаға барады, ақшаның көбі қалалы жерде жұмсалады
ғой. Сондықтан бұл жерден еш нəрсе алғысы келмей отыр, бар себебі
сол екендігін түсіндірді.
Осылайша автолавканың айналасында болған хикая сатушының
айтуына қарағанда, соқыр тиынның саудасы, мың сомның айқай-шуы
боп шықты. Əйелдер үйді-үйіне тарқады. Бүйткен саудасы құрысын.
Кетіп бара жатқан қатындарға қарап, бір түкірді де дүкенші
аударылып, шашылып қалған заттарын жайғастыра бастады. Енді
машинаға от беріп, кетуге бет алды. Осы сəтте əлі селтиіп тұрған
балаға көзі түсті.
– Əй, қалқан құлақ, саған не керек? Бұл қай тұрысың? – деді ол.
Шынында да баланың құлағы үріккен текенің құлағындай алдына
қарай еңкіштене біткен екен. Мойны ырғайдай, қауақ бас қара балаға
қызыға қарап: – Бірдеңе алғың кеп тұр ма, ей? Бол енді тезірек,
əйтпесе жабамын. Ақшаң бар ма өзіңнің?
Сатушы баланың көк тиыны жоғын біліп тұрса да, əдейі əзіл
араластырып айтып еді, бала оған байсалды:
– Ағай, менің ақшам жоқ қой, – деп басын шайқады.
– Қой, олай деме, сенде ақша бар. Сендер осындағы нағыз ақшалы
қалтаның өздерісіңдер. Əшейін жарымаған боп көрінгілерің келеді.
Анау қалтаңда ғой біраз ақша бар, жасырып тұрсың ғой, ə? – деді,
əдейі сенбей тұрған адамша əжуа аралас үнмен.
– Жоқ, көк тиыным жоқ, ағай, – деп бала шын пейілімен жыртық
қалтасын айналдырып көрсетті. (Екінші қалтасын тігіп тастаған екен).
– Е, мына жыртық қалтаңнан ақшаң түсіп қалған екен ғой. Ойнап
жүрген жеріңді барып қара, тауып аларсың.
Екеуі де аз уақыт үнсіз қалды.
– Сен кімнің баласысың, ей? Осындағы Момын шалдың баласы
ма едің? – деді тағы да дүкенші. Бала жауап орнына басын ғана изеді.
– Шамасы, немересі боларсың?
– Иə, – деді бала тағы да басын изеп.
– Шешең қайда?
Бала тіл қатпады. Бұл жайлы еш нəрсе айтқысы келмеді.

– Осы сенің шешең өзінің қайда жүргенін де сездірмейді-ау,
шынымен білмейсің бе?
– Білмеймін.
– Əкең ше? Оны да білмейсің бе?
Бала үндеген жоқ.
– Ау, досым-ау, сенің ештеңе білмегенің қалай? – деді дүкенші
қуақыланып. – Жарайды ендеше, олай болса амал не, əкел қолыңды, –
деді де бір уыс конфет ұсынды. – Сау бол, енді!
Бала ұялып бата алмады.
– Мə, ал деймін! Сенімен ырғасып тұратын уақыт жоқ, кетуім
керек, шырағым.
Бала конфетті қалтасына салып алып, енді машинаны шығарып
салу үшін ыңғайлана берді. Алдымен барақ жүнді Бəлтек төбетін
шақырды, бұл өзі ертеден қара кешке көлеңкеде жататын нағыз
маубас ит. Осы итті ұстап керегі не, көзін жоғалтып атып тастаймын
деп Оразқұл талай ұмтылған, оны атасы: «Əуелі бір қасқыр ит тауып
алайық, сосын бір жаққа апарып қаңғыртып тастап кетерміз», – деп
сақтап келген. Бəлтектің ит деген аты болмаса, ең ар жағы күніне бір
үруге ерінетін, қарны тойса жатып алады да, қарны ашқан кезде
көрінгенге құйрығын бұлғақтатып, телміреді де жүреді. Оған өзінің
танитыны болсын, танымайтыны болсын – бəрібір. Тек телміруден
басқа кəсібі жоқ. Бəлтек деген итіміздің бар қасиеті осы. Кейде əбден
еріккеннен машинаның соңынан жүгіретіні бар. Онда да көп
ұзамайды, бір шама селтеңдеп барады да, əлденеден шошынып үйге
қарай тұра қашады. Мұндай да сенімсіз ит болады екен. Қанша
дегенмен, бала үшін осы итпен жарыса жүгірген рақат. Айналасында
өзімен ойнайтын тірі жан табылмағанда иттің өзі едəуір серік. Жаман
болсын, жақсы болсын, иттің аты ит қой...
Дүкеншінің көзін ала беріп, бала Бəлтекке бір конфет тастады.
«Мықты бол, біраз жүгіреміз əлі!» – деді ол итке ескертіп. Бəлтек
ананы қағып салды да, тағы нең бар дегендей қыңсылай құйрығын
бұлаңдатып жетіп келді. Бала енді тағы бір конфет тастауға бата
алмай тұр. Дүкенші ренжіп қалуы мүмкін ғой. Өйткені ол бір уыс
конфетті итіңе бер деген жоқ қой.
Дəл осы кезде атасы көрінді. Шал омартаға кеткен еді. О жақта
жүргенде үйдің сыртында не болып, не қойып жатқаны көрінбейді.
Дəл осы жолы автолавка орнынан қозғалмай тұрғанда келіп қалғаны

ғажап болды. Бұл да бір сəті түскен іс. Бұлай болмағанда немересіне
портфель алынбайтын еді. Бала үшін дəл осындай олжалы күн болған
емес.
Момын шалды осы маңайдағы салауатты жұрттың барлығы Елпек
Момын дейтін. Қайда барса да мұны танымайтыны жоқ, шал да бəрін
біледі. Елпек атануы шалдың өзінен, өйткені бұл үлкен болсын, кіші
болсын бəріне қол ұшын беріп, көмек көрсетуге əрдайым дайын
тұрады. Туыс болсын, көз таныс болсын, істейтіні сол, бəріне дайын,
бəріне қайырымды, бəрінің іші-бауырына кіріп тұрады. Бірақ мұның
осы бір мейірімді елпек мінезі ешуақытта бағаланып көрген емес.
Алтынды тегін шашқан қандай құнсыз болса, мұның еңбегі де сондай
бағасыз. Момынның жасындағы шалдар ие болатын құрмет-ізеттің
бірде-бірін бұл адам баласынан көрген емес. Мұны елеп, есіркеп
жатқан ешкім жоқ. Үлкен ас берілсе, той-томалақ болса əсіресе бұғы
əулетінің белгілі кісісінің астары болса бар жұмыстың басында
Момын жүреді. Өйткені мұның өзі де осы Бұғы руынан. Өзінің
руласының ас, құдайыларының бірде-бірінен қалып көрген емес.
Өзінің осы рудан екендігін зор мəртебе, мақтаныш санайды.
Мұндайда мал сою, қонақты қарсы алып аттан түсіру, көлік
жайғастыру, шай қою, қазан асу, су тасу, отын жару сияқты
жұмыстардың бəрі Момынның мойнында. Жан-жақтан соншама
қонақ жиналған астардың тірлігі аз бола ма? Момынға не тапсырса
бəрі қас пен көздің арасында бітіп жатады. Кейбіреулердей бұл қай
шаруадан болса да бас тартпайды. Осынша топырлаған қонақты
тамақтандыру, шай беру сияқты жұмыстар ауылдағы келін-
кепшіктерді қанша əбігерге салғанмен, солардың ортасында Момын
жүреді. Сондықтан да олар:
– Елпек Момын болмаса, біз түк бітіре алмас едік, – дейтін.
Сонша жерден немересін ертіп келген шал барған жерінде
самаурын қойып, жігіт-желеңнің жұмысына өзі кірісіп кетеді.
Момыннан басқа біреу болса, мұндай іске қорланып, терісіне сыймас
еді. Ал Момынға бəрібір, шыбын шаққандай көрмейді.
Елпек Момынның қонақтарды осылай жайғастырып жүрген
қылығына ешкім таңданбайды, сондықтан да ол өмір бойы Елпек
Момын атанып келе жатыр. Елпек Момын атанғанына өзінен басқа
ешкім кінəлі емес. Егер біреу «Ақсақал, бала-шағаның ісіне араласып
неңіз бар, бұл елдің жас жігіттері мен əйелдері не бітіреді?» – дей

бастаса, Момын: «Марқұм, менің туысым еді (Бұғы руынан
шыққанның бəрін туыс санайтын, ас иесінің «туыстығы» осы келген
қонақтарға қандай болса, бұған да сондай). Олай болса, бұл қызметті
мен істемегенде кім істейді? Барлығымыздың түбіміз бір ғой.
Əруағыңнан айналайын, осы əулеттің бəрі Бұғы анадан тарайды ғой,
ол бізге бір-біріңмен тату, мейірімді болыңдар, бір-біріңді сыйлаңдар,
қолдаңдар, деп кеткен жоқ па?..» – дейтін.
Міне, Елпек Момын шалдың мінез-құлқы, бар болмысы осы.
Үлкен болсын, кіші болсын, мұнымен «сен» деп сөйлеседі.
Кейбіреулер əзілдеп, өзінің құрдасындай ойнаса да, оған ренжіп қабақ
шытатын шал жоқ. Мұнымен ешкім санаспайды, оған ренжіп жатқан
Момын жоқ. Тегінде, жұрт құрметтемесе өзің кінəлі, құрметтесін
дейтін болсаң кеудеңді көтеріп, маңғаз бас аяғыңды деп бекер
айтпайды ғой. Мұның бəрі Момын шалдың қолынан келмейтін кəсіп.
Өмірде бұл шал бес аспап – ағаш жону, есік-терезе жөндеу, шөп
шабу, күде тұрғызу – əйтəуір қолы тиген шаруаның қай жағы болса да,
тап-тұйнақтай болып шыға келеді. Жас күнінде Момынның тұрғызған
күдесі өзгеден оқшау, тиянақтылығы сонша, қанша нөсер жаңбыр
жауғанмен мұның жиған шөбі шірімейді. Итарқа етіп тұрғызған
күдеге жауын да сіңбейді, қар да тұрмайды. Соғыс кезінде еңбек
майданына барып Магнитогордың заводтарының қабырғасын қалап,
стахановшы да атанды. Қайтып келіп, осы қорықта ағаш үй салып
алды. Орман ісімен айналысты. Бұлайынша қарапайым жұмысшы
болғанымен осы орманды бағып отырған Момын. Бастық деген аты
болмаса, күйеу баласы Оразқұл уақытын көбінесе ел қыдыру, қонаққа
барумен өткізеді. Əлдеқалай үлкен бастықтар келіп қалғанда Оразқұл
бəрін өзі бітіріп отырғандай орманды аралатып, аңға шығарып, жік-
жаппар болып жүреді. Қолдағы аз ғана мал да, омарта да – бəрінің
тірлігі Момынның мойнында. Ертеден қара кешке дамыл таппайды.
Жұмыстан қолы босамайды, сөйтіп жүріп, өзін құрметтейтін тірі жан
көрген емес.
Былай, сырт пішініне қарағанның өзінде де Момынның ақсақал
аталатындай қауқары шамалы. Жұрт қатарлы байсалды жүру, сес
көрсету, өз орнын табу дегеннен құр алақан. Мұндай мейірімді, аңғал,
ақкөңіл қауқылдап тұрған бала мінез адамның жұрттан сый-құрмет
күтуі де қиын. Мұндайларды өмір бойы «қайырымды болма, қатыгез
бол, саған керегі осы, қатыгез болсаң ғана халық қатарында жүресің»,

– деп қаншама тоқпақтаса да олар өзгермейді, сол қалпында, сол
қайырым-мейірімнен қол үзбей қала береді. Иман жүзді, мейірбан
шал əруақытта «Саған не керек? Жаның не қалайды? Не жақсылық
істесем ойыңнан шығам? Айтсаңшы енді өзің? Мен сенің қай кəдеңе
жарармын?» деп əрдайым тіленіп-сұранып тұрғандай.
Осы шеміршексіз май мұрын, үйрек тұмсық, орта бойлы, қағылез
шал ертеден қара кешке балаша домалайды да жүреді.
Құдай бұған жарытып сақал да бермеген. Сақал емес, сайқымазақ.
Шыбын тайып жығылардай жылтыр иегінде үш-төрт сары қылтанақ
ербиеді. Сақал дегенде бар байлығы сол ғана.
Кейде жол үстінде кездесетін бір инабатты ақсақалдар болады,
олардың жарау аттың үстінде отырысы да маңғаз, сақал деген бір
құшақ, мол пішілген ішік, елтірі жаға, сегіз өрім қамшы, құндыз
бөрік, қарасаң көз тойдырады. Ер-тұрманының өзіне күміс
шаптырған, оларға амандаспай, тағзым етпей ешкім өте алмайды.
Анадайдан көрінгеннен пайғамбар келе жатқандай сес тастайды.
Сəлем бермей көрші! Момын болса сол о бастан Елпек Момын боп
туа салған. Тек бар бойындағы бір қасиеті өзінің беделін, өзінің
жасын жұрттың алдында елемеуге, мəн бермеуге бойын əбден үйретіп
алған. «Бұлай отырма, бұл сөз сенікі емес, неңе жетісіп ыржиясың?
Сандалмай отыр. Олай емес, былай емес» – өмірі естіп келе жатқаны
осы. Сүйтіп жүріп Момын өзін дүниедегі бақытты адамның бірімін
деп санайды. Кейбір адамдар көбіне науқастан гөрі, мықты боп көріну
үшін, ақылды атану үшін, жұрттан артық саналу үшін, соны арман
етіп, бар жігер-қуатын соған жұмсап, дегеніне жете алмай өледі.
(Кімнің ақылды болғысы келмейді, кімнің көрікті болғысы келмейді,
кімнің атақты болғысы келмейді, кімнің əділ, кімнің қатал, кімнің
батыл болғысы келмейді дейсіз?..)
Ал Момын болса, мұның бəрінен жұрдай. Ол бір аңқау, кем ақыл,
есуас, – жұрттың бəрі шынында солай ойлайды.
Бұл дүниеде Момын ренжитін бір-ақ нəрсе бар, егер біреудің асы
берілгелі жатса, ағайын жиналып ақылдасқанда Момынды шақырмаса
бітті... Бұған ол қатты күйзеледі, өзін-өзі іштей жеп əбігер болады.
Елемеді деп өкпелейді. Елеген күнде де бұдан ақыл сұрап жатқан тірі
жан жоқ, тек ішінде болса болды. Мұның ойлайтыны ата-бабадан келе
жатқан дəстүр бұзылмаса екен, тұқымдас емеспіз бе, – деген ғана.

Момынның да өз бойына лайық қайғы-қасіреті жетерлік. Сол ішті
жегідей жеген қапас ойдан шыдамай кей түндері жылап та алады.
Оны бөтен көз ешкім көрмейді, біліп жатқан да бөгде адам жоқ.
Бірақ жақындары біледі.
Жаңа Момын, немересін автолавканың жанында тұрғанын
көргеннен-ақ оның əлденеге ренжіп тұрғанын бірден сезе қойды.
Дүкенші бөтен адам болғандықтан ең алдымен шал соған беттеді.
Атынан қарғып түсті де, екі қолын ұсынып, ұмтыла берді.
– Ассалаумағалайкүм, байекесі, – деді ол əзіл араластыра. –
Қалай, керуеніңіз аман-есен жетті ме, саудаңыз сəтті жүріп жатыр ма?
– деп өзі мəз-мəйрам болып, дүкеншінің қолын қайта-қайта сілкіп, –
көрмегенімізге қаншама заман болды, хош келіпсіз!
Шалдың бұл сөзіне немғұрайлы күле қараған дүкенші, мұның
тозығы жеткен керзі етігіне, кемпірі тіккен кенеп дамбалына, əбден
илеуі қанған пенжагіне, күнге қақталып жаңбыр сіңген қара қоңыр
қалпағына көз тастап, Момынға жауап қатты:
– Керуен қалпында. Бай-екесі өздеріңе арнайы келсе, сендер
орман аралап, сай сағалап бет-бетіңе қашып кетесіңдер, мұны қалай
түсінеміз? Əйелдеріңе болса, «бір тиын шығарсаңдар жаның бірге
шығады» деп тапсырасыңдар-ау шамасы. Қанша мүлікті үйіп-төксең
де көк тиын жұмсайтын сыңайлары жоқ.
– Айналайын, айыпқа бұйырма. Сенің келетініңді білсек табан
қақпай отыратын едік қой. Жоққа жүйрік жетпейді, ақшаның жоғы
рас. Мына күзге қарсы картошка сатып, былай нетіп, – деді шал
өзінен өзі қысылып.
– Мұндай ертегі маған түсінікті, – деді дүкенші оның сөзін бөліп.
– Сендер сияқты шіріген байларды білеміз. Бүкіл тауды билеп
отырсыңдар, жер жетеді, шөп жетеді. Қаншама байлық сендердің
қолдарыңда. Үш күн жүрсең шегіне шыға алмайтын орман мынау. Мал
ұстайсың ба, ұстайсың? Омартаң бар ма, бар. Тиын шығаруға келгенде
қалтырап қоя бересіңдер. Неге алмайсың мына жібек көрпені? Мына
тігін машинасынан біреу-ақ қалды...
– Құдайдың бір ақына, шырағым, ондайға ақша жоқ, – деді
Момын шал өзін өзі ақтап.
– Дəл осы сөзіңе сене қояды деп тұрмысың? Сараңсың, шалым,
сараңсың. Ақшаны басып жатырсыңдар, қайда жұмсайсыңдар сонда?
– Құдай білер, Бұғы ананың əруағымен ант етемін.

– Мына ши барқыттан ал ендеше, тым болмаса бір дені сау
шалбар киерсің.
– Алар едім, амал қанша, Бұғы ананың əруағы атсын тартынсам...
– Ой, сеніменен сөз бітпес, – деді дүкенші қолын бір сілтеп. –
Бекер келген екенмін. Оразқұл қайда?
– Таңертең кетіп еді, Ақсай жаққа беттеді-ау деймін. Сондағы
малшыларда шаруасы болса керек.
– Қонақтап кеткен ғой, шамасы, – деді дүкенші түсіндім
дегендей.
Қолайсыз үнсіздік басты.
– Шырағым, сен енді ренжіме, құда қаласа күз басталысымен
картошкаларымызды сатып... – деді Момын ар жағын айтпай.
– Күзге дейін əлі қанша уақыт бар.
– Қайтеміз, енді ренжіме. Əйтеуір. Ал енді тəңір жарылқасын,
үйге кіріп шай ішіп шық.
– Шай ішіп отыруға келген жоқпын. Шаруам жетерлік, – деді
дүкенші.
Ол лавкасының есігін жаба берді де, шалдың қапталында итінің
құлағынан ұстап, машинаның ізінше тұра жүгіруге дайын тұрған
оның немересіне көзі түсті.
– Тым болмаса портфель алсайшы, мына баланың оқуға баратын
кезі болған жоқ па? Жасы нешеде өзінің?
Дүкеншінің мына сөзі Момынның ойынан дəл шыққандай болды.
Бұдан бірдеме алып қалмаса, тым өкшелеп бара жатыр. Шынында да
портфель керек болғанда қандай, немересі биыл күзде мектепке
барады ғой.
– Мынауың ақыл болды-ау, – деді абыржып қалған Момын, –
ойыма да келмепті. Биыл жетіден сегізге шығады ғой, бері
жақындашы, қалқам! – деп немересін шақырды.
Шал қалтасын қарманып, жасырып жүрген бес сомдығын
шығарды. Қай заманда қалтасына салғанын өзі де білмейді.
– Ұста мынаны, ей, қалқан құлақ! – деді дүкенші қулана көзін
қысып, балаға портфельді берді. – Енді оқы, сауатыңды ашпасаң –
мынау атаңмен бірге таудың тағысы болып қала бердім дей бер.
– Оқығанда қандай? Бұл өзі пысық, ақылды, – деді Момын шал,
қайырып алған тиынын санап жатып.

Қолындағы судай жаңа портфельді ыңғайсыздана ұстап тұрған
немересіне көзі түсіп, өзінің бауырына тартты.
– Міне, сəті түсті деген осы. Күздігүні енді мектепке барасың, –
деді ақырын ғана. Өзінің көн жарғақ боп қалған алақанымен баланың
басынан сипады.
Осы сəтте баланың көмейіне бірдеңе кеп тығылғандай, жүрегі
алабұртып кетті. Атасының киімдерінің қоңырсық исі мен тарамыс
боп қалған жүдеу қалпын сезді. Пішеннің исі, жұмыс адамының
терінің исі мұрын жарады. Бұл дүниеде баланың арқа тұтар, үміт
күтер, жанашыр бір адамы болса, осы Момын. Атасы баладан жанын
аямайды, үстіне түсіп, елпек қағады да жүреді. Осы бір аңқау – адал,
салауаттылар Елпек Момын атайтын шал бұл баланың асқар тауы.
Жұрт не десе о десін, осы домаланған шал өзінің ең бір қадір тұтар,
қайырым күтер атасы. Бəрінен де бары жақсы. Əйтеуір өз атасы ғой.
Бала дəл бүгін осындай қат-қабат қуанышқа ие болармын деп
ойлаған жоқ-ты. Күні бүгінге дейін мектеп те ойына кіріп шықпаған.
Бұған дейін мектепке бара жатқан балаларды Ыстықкөлдің
жағалауындағы ауылдарға атасымен барғанда ғана көрген. Ол таудың
ар жағында – Бұғы əулетінің бір атақты шалының асына барғанда
болған. Бүгіннен бастап бала портфелінен айрылған жоқ, қуана
мақтанып, осы қотандағы отырған үйлердің бəріне көрсетіп шықты.
Алдымен атам алып берді деп, əжесіне көрсетті. Одан кейін Бекей
апайға, Бекей апайы портфель алғанына қуанып, баланың өзін де
мақтап біраз жерге апарды.
Бекей апайдың мұндай көңілді кездері өте сирек болады.
Көбінесе қабағын қарс жауып, томсарады да жүреді. Бұл бала туған
немересі болса да жылы қарап бауырына тартпайды. Өз қайғысымен
өзі, немересімен ісі де жоқ. «Əттең дүние, баласы болса мұның мінезі
де, қылығы да өзгеше болар еді», – дейді кемпір. Орталарында
өздерінен шыққан жас иіс жүрсе Оразқұл да дəл мұндай болмас еді.
Баланың жүрген жері базар, қуаныш, береке емес пе. Мүмкін, онда
Момын шал да дəл мұндай көрінгеннің айдауында жүрмес еді. Момын
шалдың екі қызы болды, біреуі осы Бекей апай, екіншісі баланың
шешесі. Кіші қызы бала көтермесе де өзінің ішінен шыққан шұбар
жылан, балаңнан нəресте көрмеудің өзі қасірет. Осының барлығын
кемпір айтады, не оймен айтатынын өзі білсін...

Портфелін Бекей апайға көрсеткеннен кейін бала Гүлжамалдың
үйіне қарай беттеді. Гүлжамалдың өзі мен қызына көрсетті де, пішен
шауып жатқан Сейдахмет жаққа тартты. Тағы да сол шөгіп жатқан
«түйе» тастың жанынан зырғып өте шықты. Оның өркешінен сипауға
да мұршасы болмады. Бала ерттеулі «ат», «қасқыр» тас, «танкке де»
дейін аялдамай, өзенді жағалап ит мұрын тоғайшығын жарып өтетін
жалғыз аяқ жолмен жортып келеді. Əне-міне дегенше кең алқап
шабындықтың үстімен Сейдахметке де жетті.
Сейдахмет бұл маңда бүгін жалғыз өзі де. Атасы болса өзі
сыбағасымен Оразқұлға тиесілі жердің шөбін алдақашан шауып алған.
Шауып алу былай тұрсын, əжесімен Бекей апайға жинаттырып арбаға
өзі артып қораға тасып та алған. Бұл сапарда бала шамасы келгенше
атасына көмектесіп бірсыпыра еңбек сіңірген. Қазір сиыр қораның
жанында екі мая тұр. Атасы оны сондай тиянақтап көтерді. Қара
нөсер төксе де тамшы тоқтамайды. Алыстан қарағанда, атылатын
арыстанның жалындай боп көрінеді. Атасының жыл сайын істейтіні
осы. Оразқұл өмірі бір айыр шөп шауып көрген емес, өзі бастық
болғасын ба, барлығын шалдың мойнына артып қойған. «Керек
десеңдер сендерді көзді ашып-жұмғанша жұмыстан қуып шығам», –
дейді Оразқұл. Оның шал мен Сейдахметке көрсететін қыры осы.
Онда да бұл сөзді мас болған кезде айтады. Шалды ол қайдан қусын,
бұл кетсе кім жұмыс істейді? Бұл шалсыз күн көре алар ма? Əсіресе,
күзге қарағанда «Ағаш деген бетіне жайылып кететін отардағы қой
емес, бірақ бұл да солардан кем бап тілемейді. Егер өрт түсе қалса,
немесе көктемде таудан қар еріп сел қаптап келе жатса, ағаш деген
жалтарып тұра қашатын жанды дүние емес, сол тұрған жерінде міз
бақпай құриды. Орманшының бағатыны ағаш, мұның əр түбін көздің
қарашығындай сақтау керек». Ал Сейдахметті Оразқұл қуа алмайды,
өйткені Сейдахмет жуас, көнтерлі, не істе десе соған даяр. Еш нəрсеге
араласпайды, сөз жарыстырып салғыласып жатқан ол жоқ. Бірақ
соншалықты қарулы, мінезі орнықты болғанмен барып тұрған жалқау,
ұйқыдан бас көтермейді. Мұның орманшы болып жүргені де осы
мінезі шығар. Атасының айтуына қарағанда: «Мұндай жігіттер тепсе
темір үзіп, совхозда машина айдап, трактормен жер жыртады». Ал
Сейдахмет болса, өзінің бақшасындағы картошкасын отауға да
ерінеді. Емшектегі баласын қолына алып жүріп, бақшаның бар
жұмысын Гүлжамал бітіреді.

Керекті шөбін шауып алуды осы уақытқа дейін əкелген де
Сейдахметтің өзі. Алдыңғы күні шал бұған біраз ұрысқан, «Өткен
қыста саған жаным ашыған жоқ, малдарыңа жаным ашыды, сол үшін
ғана шөп бердім. Ал енді биыл да шалдың шапқан шөбінен ауыз тием
дейтін болсаң, онда шыныңды айт, ана шөпті мен-ақ шауып алайын»,
– деген. Сөздің төркінін аңғарған Сейдахмет бүгін таң атпай
шалғысын алып тартқан-ды.
Біреудің жүгіріп келе жатқанын аңғарған Сейдахмет етегіне
қолын сүртіп, артына бұрылды.
– Сен не ғып жүрсің, мені біреу іздеп жатыр ма?
– Жоқ, менің портфелім бар, міне! Атам алып берді. Мен енді
мектепке баратын болдым.
– Соны айтуға жүгіріп келдің бе? – деп Сейдахмет қарқ-қарқ
күлді. – Сенің Момын атаңның шылғи дені сау емес, – деп,
саусағымен шекесін шертті. – Сен де содан ұзамапсың. Қане, бері
əкеші, бұл өзі қандай портфель екен? – Ол портфельді қолына алып
əрі-бері көрді де, басын шайқап, мазақтай күліп қайтып берді. –
Айтпақшы, сен қайдағы мектепке барасың? Сенің мектебіңнің өзі қай
жерде еді?
– Қай жердегі несі? Фермадағы мектеп ше?
– Е, Желсайдағы мектепті айтасың ба? – деді таңданып
Сейдахмет. – Ол тауды тікелей асып жүргеннің өзінде аз дегенде бес
шақырым.
– Атам өзі күн сайын атпен қатынаймыз деп отыр.
– Сонда əрі апарып салып, əрі алып қайтып жүре ме? Шал да
алжыған екен. Онан да сенімен бірге мектепке өзі түссеші, партада
бірге отырып, қол ұстасып шығатын шығарсыңдар. – Сейдахмет шек-
сілесі қата күлді. Момын шал мен немересінің партада қатар
отырғанын көзіне елестетіп, өзінен өзі мəз болды.
Бала əлденеге ойланып қалды.
– Менің əшейін əзілім ғой, – деді Сейдахмет.
Ол көзін ала беріп баланың тұмсығына шертіп қалды да, оның
басындағы кепкасын тұқырта төмен басып қойды. Момын шал
орманшыларға беретін кепканы өзі киюге ұялатын. («Мен мұндайды
киетін бастық па едім? Басымдағы қырғыз қалпағымды өлгенше еш
нəрсеге айырбастамаспын»). Жазды күндері Момын шал жиегін
сатинмен сырған атам заманғы киіз қалпағын киіп жүреді. Бұл «бір

кездердегі» ақ қалпақ. Оның да əбден қыры түсіп, жүн-жүні шыққан.
Қыстыгүні киетіні де қой терісінен жасаған ескі бөрік. Орман
жұмысшыларының көкшіл кепкасын немересінің еншісіне берген.
Балаға Сейдахметтің осыншама қуанышты мазақпен қарсы
алғаны ұнаған жоқ. Шапкасының күнқағарын жоғары көтерді, жүзінде
едəуір реніш бар. Сейдахмет тағы да мұрнына шерте бергенде басын
тартып алып салқын үнмен:
– Қойсайшы енді.
– Ойбай, мынаның ашуын қара! – деді күліп Сейдахмет. – Қой,
өкпелеме, портфелің шынында тамаша екен. Ал енді жалтырат
табаныңды. Маған əлі қаншама шөп шабу керек, – деп баланың
арқасынан қақты.
Сейдахмет алақанына түкіріп алып, қайтадан шалғысына кірісті.
Бала əлгі келген ізіменен баяғы өзінің тас серіктерінің жанымен үйге
қарай тартты. Өзінің бұрынғы достарына көңіл бөлуге бұ жолы да
шамасы келген жоқ. Қанша дегенмен портфельдің жөні басқа.
Бала өзімен өзі сөйлесуге əбден еті үйреніп алған. Бұл жолы
өзімен өзі сөйлесуді қойып, портфельге тіл қатты. «Сен оның
айтқанына сенбе, менің атам Сейдахмет айтқандай кісі емес. Ол
қулық дегеніңді білмейді. Сосын жұрттың бəрі оны мазақтайды.
Мазақтайтын себебі: атам қулық-сұмдықтан құр алақан. Ол екеумізді
мектепке апарып жүреді. Сен мектептің қай жерде екенін əлі
білмейсің ғой? Бұл жерден онша алыс емес. Өзім көрсетемін. Анау
Қарауыл таудың басына шығып, дүрбімізбен көрерміз. Сосын мен
саған өзімнің ақ шаңқан кемемді көрсетем. Бірақ алдымен сарайға
кіpiп шығу керек. Мен дүрбімді сонда тығып қойғанмын. Оның үстіне
бұзау бағамыз. Сол кезде мен таудың басына шығып,
 
кемені көремін.
Біздің бұзау да өсіп қалды ғой. Ноқтасынан ұстасақ əл бермей сүйрей
жөнеледі. Осы кезде есебін тауып анасын еміп кетуді шығарып жүр.
Біздің сиыр оның шешесі ғой. Одан ешуақытта сүтін аямайды. Сен
бұған түсінетін шығарсың? Ана деген баласынан ешуақытта еш
нəрсесін аямайды ғой. Ана кішкене қызы бар Гүлжамал солай дейді...
Қазір сиырды сауып болған соң біз екеуміз бұзау жаямыз. Со кезде
Қарауылдың басына шығып, ақ шаңқан кемені көреміз. Мен өзімнің
дүрбіммен дəл осылай сөйлесем. Бүгіннен бастап сен, мен, дүрбі
үшеуміз боламыз».

Осылай ол үйіне келе жатты. Портфелімен бұлай сөйлескені өзіне
қатты ұнады. Тағы да əңгімесін жалғастырып, өзі туралы портфельдің
білмейтін жайларын баяндағысы келіп еді, бірақ көлденеңнен келе
жатқан ат тұяғының дыбысы сөзін бөліп жіберді. Ағаштың арасынан
көк ат мінген біреу көрінді. Бұл Оразқұл болып шықты. Үйіне беттеп
келе жатыр. Астындағысы өзінен басқа тірі жанға мінгізбейтін кəдімгі
көкалабас. Сайлы ер тоқым, сары жезден жасалған үзеңгі, сылдыр
қағатын сағалдырық пен өмілдірік күмістей жылтырайды.
Оразқұлдың қалпағы желкесіне, қарай жылжып кетіпті, түк
басқан аласа маңдай қызара бөрткен, күннің ыстығы əбден титығына
жеткен сияқты, аттың үстінде ұйықтап келеді. Аудан əкімдерінің
үлгісіне еліктеп тігілген шибарқыт китель ағытылып кеткен алқа-
салқа. Ақ көйлегі умаждалып, белбеуінің астына барып орналасқан.
Əрі тоқ, əрі мас. Жаңа ғана қонақта болып, майлы етке қарынды
кептеп, шамасы жеткенше қымыз бен араққа басып келе жатыр екен.
Тау 
алқабына 
жазғы 
жайылымға 
шығатын 
қойшылар,
жылқышылар Оразқұлды қонаққа жиі шақыратын. Олардың көбісі көз
көрген дос-жарандар. Бұл шақырыстық да өз есебі жəне бар, Оразқұл
– керек адам. Əсіресе, өздері тауды мекендеп орталыққа үй салуға ойы
барлар алдымен Оразқұлды айналдырады. Бағып отырған малыңды
тастап, үй тұрғызуға керек дүниені қайдан іздерсің? Ең керегі ағаш
емес пе? Көз алдыңда қалың орман тұнып тұр, егер Оразқұлдың
ойынан шықсаң, қалаған жеріңнен үш-төрт бөрене қиып аласың.
Осылай етіп есебін таппасақ, өмір бойы таудың жықпылдарын аралап,
меншікті үй көрмей мал соңында кетесің...
Құрым етік киген Оразқұл анда-санда үзеңгіге аяғын бір тіреп,
қалғып-мүлгіп, дел-сал болып келе жатыр.
Портфелін бұлғақтатып қарсы алдынан бала шыға келгенде оқыс
көріністен Оразқұл шошып кетіп аттың үстінен ұшып түсе жаздады.
– Оразқұл аға, менің портфелім бар, мен мектепке баратын
болдым. Міне, портфелімді көрдіңіз бе? – деді.
– Ə, сенің... – деп боқтық айтып жіберген Оразқұл, аттың жүгенін
қармана берді. Ұйқы жеңіп келе жатқан ол қанталап кеткен көзін
ашып, балаға ежірейе қарады.
– Бұ немене, қайдан жүрсің?
– Үйге бара жатырмын. Мына портфелімді жаңа ғана Сейдахмет
ағаға көрсеттім, – деді бала сесі қайтып қалған үнмен.

– Бар ендеше, ойна! – деп бұрқ ете қалды Оразқұл. Ер үстінде
теңселген күйі əрі қарай жүре берді.
Мұның портфелінің Оразқұлға керегі не? Ата-анасы тастап
кеткен, өзінің əйелінің немересі боп келетін мұндай қу жетімекті ол
не қылсын. Тағдырдың мұны мазақ еткені аз ба, қасарысқан құдай өз
қанасынан шыққан бала бермеді. Басқаларға торайдай шұбыртып
бергенде, бұған келгенде құдайдың көзі неге жұмулы?
Оразқұл кемсеңдеп көзіне жас алды. Аяныш пен ашу-ыза аралас
алқымына тығылды. Бұл өмірден ізсіз-түзсіз кеткенім бе деген
пұшайман ой зығырданын қайнатты. Осы ашуды енді бедеу қатыны
Бекейден алады, бар бəле содан. Қанша жыл болды, əлі сол бір қысыр
жылан...
«Сені ме, сені...» – деді іштей Оразқұл, – жұдырығын тістене
түйіп. Жылаған үнім шығып кетпесе екен, деп өзін-өзі əзер ұстай,
ентіге булығады. Үйге келісімен əйелін қамшының астына алары
белгілі. Оның ішкен сайынғы салты осы. Осы бір тоқ мойын өгіз қара
ашу қысқанда хайуан болып кетеді.
Бала осының артында жалғыз аяқ жолмен келе жатты. Кенет
Оразқұлдан көз жазып қалғанына таңқалды. Ол өзен жаққа атын
бұрып, түсті де, жүгенді тастай салып қалың қау шөп аралас
шатбұталарды қақ жарып жүріп кетті. Құларман теңселіп зорға
барады. Мойнын ішіне тартып, екі қолымен бетін басып алған.
Өзеннің жағасына жетті де жүресінен отыра кетті. Сөйтіп, қосқолдай
алған мұздай суды бетіне себе берді.
Оразқұлдың мына қалпын көріп: «Е, басына күн өтіп кеткен екен
ғой, мынау ыстықта», – деп ойлады бала. Ол Оразқұлдың еңіреп
өксігін баса алмай отырғанын сезген де жоқ. Оразқұл болса қарсы
алдынан шыққан баланың өз баласы болмағанына ыза-қорлықтан
жылайды. Тым болмаса портфель алған баланың қуанышына ортақ
боп, адам сияқты бір-екі ауыз жылы сөз айта алмағанына опық жейді.
2
Қарауыл тауының басынан төңірек түгел көрінеді. Етпетінен
жатқан бала дүрбіні көз алдына əкеліп, қарана бастады. Мұның
қолындағы далалық жерге арналған жақсы дүрбі болатын-ды. Бір
кездері қорықтағы ұзақ жылғы еңбегі үшін атасына сыйға тартқан.
Шал болса бұл дүрбімен ісі болған жоқ. «Бұдан өзімнің көзім

əлдеқайда артық», – дейтін. Бірақ иесі табылды, немересінің айнымас
ермегіне айналды.
Бұл жолы бала таудың басына дүрбісімен, портфелімен шықты.
Алдымен көзге ілінген дүниенің барлығы секіріп, жылжып,
ойнақшып кетіп еді, енді барлығы əйнектің ауқымына түсіп, айқын,
өзінің қаз-қалпында көрінді. Мұның өзі қызық дүние, бала осы бір
тапқан фокустан дүрбіні айырмау үшін демін де зорға алады.
Шамалыдан кейін оң жағына бұра қарап еді, тағы да дүние астаң-
кестең араласып кеткендей болды. Əйнектің түбіндегі бұранданы
қайтадан жылжытып, қалпына келтірді.
Осы жерден бəрі де көрінеді. Анау аспанмен астасқан қарлы
шыңдарға дейін көз алдында, ар жағы тұңғиық аспан, қарлы шыңдар
барлық таулардан үздік шығып алып, жер жаһанның тас төбесінен
қарайды. Қарлы шыңдардың төменгі жағы да тау. Солардан
басталатын қалың қарағайлы жыныс орман етекке дейін жалғасады.
Мына жағыңа қарасаң, күнгей Алатау. Күнгей Алатаудың өңіріне көз
тоқтатар еш нəрсе өспейді. Тек жұқалаң шалғын шөптер болмаса,
ағаш атаулы жоқ. Одан төмен жатқан анау Ыстықкөлге барып
жалғасатын аласа таулардың жалаң тастарында тірліктің нышаны
сезілмейді. Осы бір жалаңаш жота алқапқа келіп жоғалады да, алқап
Ыстықкөлмен шектеседі. Осы бетте егіс даласы, бау-бақша, ауылдар
көрінеді... Мынау шалқар егістің көкшіл қалпының кей жері жолақ-
жолақ, сарғая бастапты. Орақ маусымы жақын деген сөз. Сонау
етектегі машиналар жорғалап келе жатқан тышқандай болып көрінеді.
Ізінше көтерілген шаң тура қашқан түлкінің құйрығындай
бұлаңдайды. Жердің сонау құмдауыт шегінде көз жетер шамада
көкпеңбек, айнадай көл жатыр. Ыстықкөліміз осы. Шалқар көл
аспанмен астасып кеткен. Екеуінің жігі білінбейді. Ар жағы
беймағлұм жым-жылас жұмбақ дүние. Көлде ешқандай қимыл жоқ,
жайсаң жатқан жалпақ жазира. Жарға соққан толқынның көзге ілінер-
ілінбес ақ көбігі ғана аңғарылғандай болады.
Бала бұл жаққа ұзақ қарады. «Ақ кеме əлі көрінбейді, – деді ол
портфельге. – Ал енді өзіміздің мектеп жаққа тағы бір қарап
алайықшы».
Осы таудың арғы етегіндегі қойнау бұл жерден ап-анық көрінеді.
Ұршық иіріп, үйдің іргесінде отырған əжейді де дүрбі арқылы көріп
тұрмын. Желсай ойпатында орман болмайтын, əр жерде ғана атам

заманғы жетім қарағайлар көрінеді. Бір кездері бұл маң да орман
болған. Қазір оның орнында төбесін шиферлаған қаз-қатар мал
қоралары. Олардың іргесінде қарауытып көрінген самылтыр аралас
боқтық. Бұл жерде сүт фермасының асыл тұқымды жас малдары
бағылады. Мал қораларынан əудем жерде көрінген еңістен төмен
қарай түсетін шолақ көше малшылардың тұратын үйлері. Соның
былайғы шетінде сыртынан қарағанда тұрғын үйге ұқсай бермейтін
қоңыр шатырлы қораш үй көрінеді. Сол осы жердегі төрт жылдық
мектеп. Жоғарғы класта оқитын балалар совхоз орталығындағы
мектеп интернатқа кетеді. Мына жымырайған үйде жас балалар
оқиды.
Бір жолы тамағы ауырып қалғанда фельдшерге атасымен бірге
бала осында келген. Енді міне, дүрбіні соған бағыттап, мұржасы
қисайған осы бір сұрықсыз жаман үйден көз алмайды.
Маңдайшасында жұқа тақтайға қолмен жазылған «Мектеп» деген сөз
бар. Бала əлі хат танымаса да осыдан басқа сөз жазылмағанына іштей
сенеді. Бұл дүрбінің ғажабы тырнақтай дүниенің өзін айдан анық
көрсетеді. Ең ар жағы терезе əйнегін желімдеген қағазға дейін, үйдің
сыртқы қабырғасындағы жарық сызыққа дейін, анау бір жағы қисайып
кеткен кіреберістегі дəлізге дейін көрінеді.
Қазір ол мектепке қалай
барғанын, сол есіктен портфель екеуінің кіріп бара жатқанын көзіне
елестетті. Əттең, есігі құлыптаулы тұр екен! Дөңбектей қара құлыпқа
көп қарады. Шіркін, сол есіктің ар жағындағы дүние қандай екен?!
Мектептің бар болмысын тəптіштей қарап болған соң бала
дүрбісін тағы да көл жаққа бұрды. Онда қаз-қалпы ешқандай өзгеріс
сезілмейді. Ақ кеме əлі көрінген жоқ. Бала көл жаққа арқасын берді
де, дүрбісін жанына қойып, таудың етегіне қарады, етекте көбігі
күмістен ұшқан қылаудай көкке атып жатқан тау өзені, соны жағалай
жалғыз аяқ жол кетеді де өзенмен бірге шатқалға кіріп жоғалады,
өзеннің арғы беті орманды жарқабақ. Сантастың орман қорығы осы
жерден басталады, тау шатқалдарына ұйыса, биікке өрмелей өскен
қалың қарағай қарлы шыңға иек артып барып тоқтайды. Сол иек
артқан жерде көбіне қарағай өседі. Жабайы жартаспен таласа
тамырласып кететін қарағай сиреп барып, кейбіреуі қалың қардың
ортасынан нəр-өзек тапқан.
Бала қорықтағы үйлерді, сарайды, қора-қопсыларды бүгін
көргендей күле қарайды. Жоғарыдан көз тастағанда бəрі де аласа,

жермен-жексен боп көрінеді екен. Əне, үйлерден сəл əріректе өзен
жағасындағы өзінің достарына көзі түсті. «Түйе», «қасқыр», «танк»,
«ерттеулі ат», – бəр-бəрі қаз қалпында. Ең алғаш рет осы Қарауыл
таудың басынан дүрбімен қарағанда, осы аттарды осы жерде отырып
тапқан.
Бала өзінен өзі мəз болып, орнынан тұрды да, қора жаққа қарай
тас лақтырды. Бірақ ол қораға жетпейді екен, өзі тұрған жерден көп
ұзамай таудың етегінде қалды. Орнына қайта отырды да, енді аулаға
дүрбімен қарады. Алдымен үлкен əйнегі мен кіші əйнек арқылы қарап
еді, үйлердің бəрі ұзаққа кетіп қалды да, бəрі де кішкене-кішкене
ойыншыққа айналды. Жаңағы «қасқыры» да, «түйесі» де, бармақ
басындай тасқа айналды. Атасы қалап берген тоғанның алақандай боп
көрінгені сонша тап осы тұрғысында одан құмырсқа да кешіп өтетін
шығар. Бала мəз боп басын шайқап күле берді. Енді қайтадан əйнектің
кішкентай жағымен қарады. Əлгі өзінің «түйесі», «қасқыры», «танкі»,
«ерттеулі аты» бəрі де орнынан тұрып, сілкініп шыға келді де, дүрбі
əйнегіне кеп тіреліп тұра қалды. Əсіресе, танктың дақ түскен жері
дөңгелегінің бедеріне дейін анық көрінді. Бұл танк өте тамаша,
жылжымай тұрғаны болмаса, өзінің кинода көргенінен айнымайды.
Əне, «қасқырды» қарашы, ол да айнымайтын – өзі.
Бұлардан сəл əрірек қиыршық қайырға атасы қалап берген тоған,
қазір осы жерден тамаша көрінеді. Осындағы жайпауыт қайраңды
жанай өтетін өзеннің ағысына бұл жерде көз ілеспейді. Қиыршық
қайырға ағыстан ауысар судың тереңдігі тізеден-ақ келеді. Бұл тұстан
өткесін арнасына түсіп алып жұлқына жөнеледі. Бірақ саяз жерінің
ағысының қаттылығы сонша мына сияқты балаларды қаңбақтай
ұшырып кетеді. Ағыс алып кетпес үшін бала жағада өскен құба
талдардың бұтағына жармасып суға түсетін. Содан жібермей отырып
ап, сүңгіп-сүңгіп алады. Бірақ бүйтіп суға түскені құрсын. Бұтаққа
жабысып отырып адам суға түсіп оңа ма, бұл да бір қалаған шөбін
жей алмайтын арқандаулы ат сияқты дүние. Ол ол ма, осы əдетің үшін
қанша сөз естисің. Əжем «осыдан суға кетіп қалсам, өз обалың өзіңе,
құдай бар, сені жоқтап іздейтін мен жоқ, туған əке-шешесіне керек
болмаған, бұл кімге керек, маған осы үйдің боқтығы да жетіп жатыр»
– деп атасына талай ұрысқан.
Бұған не дерсің? Қария адам мүмкін дұрыс айтатын да шығар.
Бірақ балаға да жаның ашиды. Мынадай мөлдір су көз алдында ағып

жатқанда ол қалай шыдасын. Кемпір қанша қорқытса да бала есебін
тауып суға түсуін қойған жоқ. Содан кейін барып, Момын шал
немересіне арнап тоған қалай бастады. Өйткені, жалғыз қуанышы,
осы бір бала. Тым болмаса суға түскенде қамсыз, қауіпсіз болсын деді.
Момын шал ағыс жығып кетпесін деп тастардың да ірісін тасып,
қаншама машақатқа түсті. Сүйек шаққан мұздай судың ішінде ертеден
қара кешке тас қалаумен болды. Жəне олардың арасынан су өтетіндей
біріне бірін сүйестіре саңлау тастап отырды. Домаланған бір уыс
сонша қайратты қайдан табатынына қайран қаласың. Жейдесі мен бөз
дамбалы тəніне жабысып, кешке дейін судан шыққан жоқ. Шай
үстінде шалдың ауырып қалғаны байқалды, қайта-қайта жөтеліп, белі
көтертпей жатып қалды. Мұны көрген кемпір ашуға басты. «Мынаны,
есуас, ақылы жоқ бала дейік, сен сақалды сайтанға не жоқ? Албасты
басып мұздай судың ішінде кешке дейін нең бар еді? Осы баланы
асырап, сақтағанымыз аз ба? Не айтса осының жетегінде жүресің.
Немене, бұл сенің басыңа көк тас қоя ма? Ертең буыны бекіп,
бұғанасы қатқасын əйт шу, қара құйрық деп тартып береді, түбімізге
əлі осы жетеді.
Кемпір не десе о десін, өзенге салынған тоған тамаша болып
шықты. Бала енді еш нəрседен қорықпай, суға еркін шомылды.
Жағалаудағы бұтақтардан ұстап, ағысқа еркін түседі де тоғанға дейін
ағып келеді. Сүңгігенде де көзін ашып сүңгиді. Көзін ашып сүңгитін
себебі, балықтар да көзі ашық жүзеді ғой. Бұл баланың қиялы да,
арманы да қызық. Кейде балық боп кеткісі келеді. Шіркін, балық боп
жүзгенге не жетсін дейді.
Қазір дүрбімен сол тоғанына қарап отырған бала көйлек-штанын
шешіп, мұздай суға тітіркене барып қойып кеткенін көзіне елестетті.
Тау өзендерінің суы салқын болатын əдеті ғой, бір сүңгіп алғаннан
кейін барып бойың үйренеді. Міне, құба талдың бұтағынан ұстап
ағысқа күмп берді. Етпетіңнен жатқанда асты-үстіңнен, құлағыңның
түбінен шулай, тұла бойыңды қытықтай аққан су қызық. Судың
астында жатқанда ешқандай дыбыс естілмейді. Тек қана ағыстың
күміс сылдыры еміс-еміс құлағыңа келеді. Енді көзін барынша ашып,
жан-жағына су астының тірлігіне зерлей қарады. Көзі əлденеден
қышып, ашығандай болды. Оған мəн берген жоқ. Қайта масаттана
күліп судың астында жатып кемпірге тілін шығарды. Кемпір мұның
суға кетпейтінін, дəнеңеден қорықпайтынын көрсін. Осы кезде ұстап

жатқан талшығын жіберіп қалғанда ағыс мұны домалатып айдай
жөнелді де тоғанына бір-ақ əкелді. Бұл жерде демі де бітеді. Содан
судан атып тұрып қайтадан жағаға шығып, жүгіріп барады да əлгі
талдан ұстап қайтадан суға түсіп тоғанға дейін көзін ашып сүңгіп
барады. Бұл күніне, атасының осы арнайы қалап берген ғажайып
тоғанында жүз қайтара суға түсуге даяр. Қысқасы, қашан балыққа
айналғанша сүңги бергісі келеді. Қайткен күнде де балыққа айналудан
басқа арманы жоқ сияқты...
Өзен жағасына қарап отырған бала енді дүрбісін аула ішіне
бұрды. Балапандарын еріткен түйе тауықтар, жаңғырыққа сүйеулі
балта, түтіндеп жатқан самауыр, əр жерде жатқан айыр, күрек
соншалықты үлкен, соншалықты жақын боп көрінеді, бала қалай
қолын созғанын да байқамай қалды. Ойбай, масқараның əкесі енді
шықты. Көз алдында түйедей болып көрінген арамқатқыр тарғыл
бұзау жаюлы көйлекті шайнап тұр. Рахаттанғандығы сонша, екі көзін
жұмып-жұмып алады, езуінен сілекей шұбырады. Екі ұртын толтырып
күйсеп тұрғаны кемпірдің көйлегі.
– Ой, арам қатқыр ақымақ, – бала дүрбісін көзінен алмастан
орнынан тұрып бұзауды айдағандай қолын ербеңдетеді. – Естіп
тұрмысың, əрі, əрі кет деймін. Бəлтек, Бəлтек, қайдасың? (Дүрбіде
көрінген үйдің көлеңкесінде маңқиып жатқан Бəлтектің онымен ісі
болған жоқ.) Айтақ, айтақ! – деді бала жан ұшырып итке.
Бəлтек оның бұл бұйрығына селт етпеді. Сол күйі былқ етпей
жата берді.
Дəл осы сəтте кемпір үйден шықты. Бұзаудың тірлігіне көзі
түскенде, мынау не сұмдық дегендей бетін бір шымшыды да, шеңгел
сыпырғышты ала жүгірді. Тұра қашқан бұзауды кемпір қуа жөнелді.
Дүрбісін көзінен алмай, бала отыра қалды. Бəрібір таудың басындағы
бұл кемпірге көрінбейді. Бұзауды айдап салып, кемпір неше түрлі
қарғысты боратып, ашуға булыға үйге қарай жұлынып келеді. Бала
бəрін көріп отыр. Даусын естімесе де аузының қимылынан өзіне таныс
қарғыстардың қардай жауып бара жатқанын сезді. Дүрбінің əйнегін
тек қана кемпірге бұрып, əлгі кинода бірінші план деп аталатындай
əжесінің бар жүзін анық көріп отыр. Ол оның ашуланғанда жұмылып
кететін шегір көзіне дейін көрді. Кемпірдің əжімді беті, тұлайланып
қабарып барады. Кейде бір кинода дыбыс жоғалып кетіп, тек қана
аузы жыбырлайтыны бар ғой, қазір дүрбідегі кемпірдің бет-аузы да

дəл сондай. Аузын ашқанда, анда-санда қисық-қыңырая біткен сирек
тістеріне дейін көрінеді. Əрине, бұл жерге даусы естілмеген соң не
айтып, не қойып бара жатқаны өзгеге беймағлұм болғанымен, бала
бəрін біліп отыр. Кемпірдің сол бара жатқандағы сөзі бұған
құлағының түбіне сыбырлап айтқаннан да айқын естіледі. Уай, бір
қарғап бергенде, жаның түршігеді ғой. Бала оны жатқа біледі. «Қап,
саспай тұра тұр жетпегір... Осыдан көзіме бір көрінерсің, сені ме,
сені... жер жастандырармын, сенің ана алжыған атаңның да сазасын
беремін. Көзін құрт, осы бір шайтан көз теміріңнің деп қаншама
зарладым, ол алжыған, қақбастың миына кіре ме? Тағы да тауға
шығып кеткен ғой, жүгермек. Жер жұтқырды кемемен қоса неге
жұтпайды екен? Сонда көзім ашылар еді, жуадай солғырдан».
Таудың басында отырған бала ауыр күрсінді. Қырсық қылғандай
портфель алған күні болған оқиғаны қараңызшы. Бұл ертең мектепке
баруды арман қып отырғанда, бұзаудың қайда кеткенін білмей қапты...
Кемпір басылар емес. Сол баяғы қарғысын қардай боратып, бұзау
жалмаған көйлегін қарап тұр. Ар жағынан қызын көтеріп Гүлжамал
шықты. Оған да өзінің мұңын шағып, бұрынғыдан да қатты кетіп
жатыр. Тау жаққа жұдырығын түйіп, сұс көрсетіп қояды. Оның еті
қашқан қара жұдырығы дүрбінің көз əйнегіне алдынан əрі бір, бері бір
өтеді. «Тапқан екенсің ермекті. Сенің сол кемеңді неге жер
жұтпайды, неге барлығы қырылып өртенбейді осы дүниенің?»
Ауланың ішіндегі самауыр бұрқылдап қайнап тұр. Дүрбіден оның
бұрқыраған буы айқын көрінеді. Самауырға Бекей апай шықты. Ол
шығысымен кемпір ашуға қайта басты. Жаңағы шайналған көйлегін
көрсетіп «көрдің бе мына немереңнің маған жасаған жақсылығын»
дегендей Бекей апайдың бетіне баса жаздады.
Бекей апай бірдеңелер айтып жұбатқан болып жатыр. Бала оның
не айтқанына да түсініп отыр. Мұндай жұбатып, ара түсудің талайын
көрген. «Сабыр етші, əжесі, баланың аты бала емес пе, одан қазір не
күтесің, ертеден қара кешке жалғыздан-жалғыз, бірге ойнайтын тірі
жан жоқ, іші пысады ғой. Сонша жер-дүниені көшіріп керегі не? Жас
баланың жүрегіне қаяу салып қайтесің!»
Оның бұл жұбатуына кемпірдің айтатын сөздері де белгілі. «Сен
маған жөн-жоба көрсетпей-ақ қой. Мықты болсаң алдымен өзің бала
ту. Баладан не кетіп, не қоятыңды сонда білесің. Ана таудың басында
не бітіріп отыр? Бұзауды арқандай салумен ісі жоқ. Не көріп, несіне

жетісіп отыр? Жүгенсіз кеткен əке-шешесін іздеп отыр ма? Туды,
тастады, кеткен жоқ па көргенсіздер бет-бетімен?! Сен қураған
жатырдың ақыл айтудан басқаға шамаң келмейді»...
Осы жерден-ақ бала, Бекей апайдың қаны қашып, сұрланып,
ашуға булығып бара жатқанын көріп отыр. Ерні дірілдеп, жүзі қуарып
барады. Бұл жолы Бекейдің не айтатынын да біледі, ол да өгей
шешесін аямайды. «Əй, осы сен кəрі жалмауыз, неше ұл, неше қыз
өсіріп желпілдетіп отыр едің? Жұртқа міндетситіндей кімсің өзің? »
Ал енді басталды!.. Кемпір мына сөзден кейін зарлай жөнелді.
Гүлжамал араға түсіп, кемпірді құшақтап, жұбатқан болады, үйіне
қарай сүйресе, кемпір одан сайын шаптығып, ауланың ішін азан-қазан
басына көтерді. Бекей апай қайнаған самауырды алып төгіп-шашқан
күйі үйіне жүгіре басып жоғалды. Əбден долылықтан титықтаған
кемпір есіктің алдындағы ағаштың үстіне отыра кетті. Дүние жүзінің
бəрін түгел қарғай, тағдырына лағынет айтып, зар қағады. Енді бала
жайына қалды. Барлық қарғыс, барлық балағат сөз жаратқан құдайдың
еншісіне тиіп жатыр. «Сен менің көзіме шұқыдың-ау, сен кімсің
дедің-ау? Əй, мұның өзі кім еді сонда? – деді кемпір өгей қызына қыр
көрсете. – Егер мені құдай қарғап, бес баламды сəбиінде жер алмаса,
маңдайымдағы жалғызым он сегіз жаста оққа ұшпаса, айналып
кетейін, иманды болғыр шалым Тайғара қойдың соңында боранға
ұшып өлмесе, мен мына сендер сияқты тоғайдың жабайы
хайуанаттарының арасында болар ма едім?.. Немене, мен сен сияқты
өмірі пұшпағы қанамаған, шикі өкпе көрмеген бедеу деймісің?
Қартайған шағымда сенің анау есуас əкеңмен қай бір жетіскенімнен
отыр дейсің. О, қу құдай, осынша зар жылататын, мен саған не жазып
едім».
Бала дүрбіні көзінен алып, мұңайып, əлдебір құлазыған кейіпте
сұлық отырып қалды.
«Енді үйге қайтып барамыз? – деді ол жайымен ғана портфельге,
– осы айқайдың барлығы мен үшін болып жатыр. Оның үстіне мына
ақымақ бұзаудың қырсығы қосылды. Сенен де бар-ау, дүрбі шырағым,
əрдайым ақ кемені көрейік деп осы жерге əкелетін сен. Бүгінгі
бүлікке сен де кінəлісің».
Бала жан-жағына қарады. Айнала тау, жартас, мылқау
мызғымайтын дүние орман. Анау көк жалтыр, қарлы мұз тарау-тарау
болып, жыландай жылжып төмен аққан жылғалар бас қосып тек бері

қарай жақындағанда үн шалып, мəңгі-бақи шулап аққан өзен. Тау
дегеніңізде шек жоқ, əлі ұйқыда жатқан алыптай меңіреу. Бала осы
сəтте өзін мүлде бір қорғансыз, бейшара, көзге ілінбес мүсəпір
сезінді. Қол ұшын берер кім бар, жападан-жалғыз. Іргелес маңғаз
таулар олардың ортасында тырнақтай жалғыз өзі.
Көлдің арғы жиегіне батып бара жатқан, күн, кеш құрым салқын
тартты. Шығыс жақтағы жоталардан аласа көлеңке түсе бастады. Күн
еңкейген сайын көлеңке де төмен жылжиды. Былайғы күндері тап осы
сəттері Ыстықкөлде ақ кеме көрінетін.
Бала дүрбісін көз жетеді-ау деген жаққа бағыштап, демін ішіне
тартып, бір сəт қадалып қалды. Əне, əне! Енді дүниенің бəрі ұмыт
болды. Көрдің бе, сызып келеді, анау бара жатқан Ыстықкөлдің айдын
төсіндегі ақ кеменің бері шыға бергенін қарашы. Əнеки, əне! Дəл өзі,
үсті қаз-қатар мұржа сияқты, көрдің бе, жүрісін-ай шіркіннің! Қандай
тамаша! Оқтай түзу, алған бағытынан қайтпай жүзіп барады. Бала
дүрбінің əйнегін көйлегінің етегімен бір сүртіп, өзінше жөндеген
болды. Пароходтың бар болмысы, бұрынғыдан да айқын көрінді. Енді
толқын үстінде теңселіп бара жатқаны да айқын сезіледі. Ізінде қалып
бара жатқан ақ көбік те көзге шалынады. Бала ақ кемеге бар
ынтасымен үздіге қарайды. Əттең, дүние! Шамасы келсе осы ақ
кемені бермен – өзіне қарай жүз дер еді. Ол бері қарай келсе,
үстіндегі адамдарды да көріп, қанша рахатқа батар еді. Не пайда, кеме
баланың бұл арманын қайдан білсін. Ол сол өзінің баяу, байсалды
қалпымен, алған бағытында кетіп бара жатыр. Қайдан шығып, қайда
бара жатқаны беймағлұм.
Кеме де баланың көз алдында ұзақ жүзді, осыған орай бала да
өзінің балыққа айналып, ақ кемеге қалай жүзіп баруының жолдарын
ойланды...
Осы Қарауылдың басынан жалқын-жасыл Ыстықкөлдің үстінде
жүзіп бара жатқан таңғажайып ақ шаңқан кемені алғаш көргенде
жүрегі алабұртып кеткен-ді. Əкесінің Ыстықкөлде матрос дегенін
естіген бала оны дəл осы кемеде істейді дегенге өзін іштей берік
сендіріп алған. Солай болса екен деген сəби сенімнен айрылмауға
берік бел буған.
Əкесі де, шешесі де баланың есінде жоқ. Өмірінде оларды көрген
де емес. Олардың да бірде-бірі мұны іздеп келген жоқ. Бірақ бала
əкесінің Ыстықкөлде матрос екенін, шешесінің күйеуінен

ажырасқаннан кейін баласын шалдың қолына қалдырып, өзі қалаға
кеткенін біледі. Сол кеткеннен хабар-ошарсыз мол кетті. Алыс
қалада, таудың ар жағында, одан кейін көлдің ар жағында тағы бір тау
асқан жақта дегенді естіген.
Момын атасы бір жолы сол қалаға барып картошка сатқан. Бір
жұмадай жоқ боп кетіп еді, келген соң шайдың үстінде Бекей апай
менен кемпірге сонда қызын көргенін, осы баланың шешесін көргенін
айтқан. Үлкен бір фабрикада тоқымашы болып істейді екен. Жаңадан
үй болыпты. Екі қызы бар, олар бала бақшасына баратын көрінеді.
Аптасына қыздары үйлеріне бір-ақ рет келеді екен. Зəулім үйдегі
жалғыз бөлмеде тұрады екен. Бөлмелерінің тарлығы сондай, айналуға
келмейді. Бəлен жыл көрші отырған адамдар базаршылар сияқты
бірін-бірі танымайды екен. Үйлеріне келсе-ақ есіктерін жауып алады,
бұ не деген тірлік?! Есігін құлыптап та адам өмір сүре ме екен? Оның
түрмеден айырмасы қанша. Күйеуі қаланың ішінде адам таситын
автобустың шофері көрінеді. Таңғы төртте кетіп, түн ортасында
оралады. Неткен машақат ауыр жұмыс десеңізші. Қызы жылап-еңіреп
кешірім сұрапты. Жаңа үй алудың кезегін күтіп жүрміз, қашан
аларымыз белгісіз депті. Алда-жалда кеңірек үйге қолдары жетіп
күйеуі рұқсат етсе, баласын алдырмақ ойы бар екен. Шалға əзірше
сендердің қолдарыңда бола тұрсын, – деген екен, атасы оған қам
жемей-ақ қой, баланы ойлай берме, ең алдымен мына отбасыңның
бірлігін қамда, қырғи-қабақтан көрген күнің белгілі, қалғанының бір
жөні болар, – депті. «Көзім тірісінде немеремді ешкімге бермеймін.
Ал ертең көзім жұмылған күні құдай жар болсын, тірі адам өзінің
жолын əрдайым табады». Шалдың бұл сөздерін естігенде Бекей апай
да, кемпір де күрсініп, көздеріне жас та алды.
Дəл осы күнгі шайдың үстінде баланың əкесі туралы да əңгіме
қозғалды. Шалдың естуінше мұның бұрынғы күйеу баласы, баланың
əкесі, бір кемеде матрос болып істейді екен. Үйлі-баранды бопты.
Екеу ме, үшеу ме баласы бар дейді. Пристаньда тұратын көрінеді.
Ішуді тастапты дейді. Қазіргі əйелі балаларын жетектеп, əрдайым
күйеуін қарсы алуға пристаньға барады екен. «Ə, енді түсінікті болды,
– деді бала ішінен. – Олардың қарсы алатыны осы кеме екен ғой...»
Ақ кеме сол жүзген бетімен ұзай берді. Ана басы мен мына басы
ат шаптырым аппақ көрінетін ол көк жалқын көлдің айнадай жалтыр

бетімен, мұржаларынан түтін атып, бара жатыр. Балыққа айналған
бала оның ізімен қуып келе жатқанын қайдан білсін.
Балыққа айналуға ынтызарлығы сонша, денесінің барлығы
балықтан айнымаса екен деп арман етеді. Құйрығы, желбезегі,
қабыршағы, қанаты, – барлығы балықтан айнымай, тек қана қылқан
мойны, қалқан құлағы осы бір қауақ басы сол қалпында қалса екен
дейді. Сонымен бірге осы көзі де балық көз болмай, орнында қалса
оңды болар еді. Бірақ кейде ашыған кезде жұмып, қалғып келеді,
кейін үйренгесін ол болмайды ғой. Баланың кірпігі бұзаудың кірпігі
сияқты жиі жыпылықтап тұратын ұзын кірпік. Гүлжамал «шіркін,
сенің кірпігіңді менің қызыма берсе, қандай сұлу боп өсер еді», –
дейді. Сұлу боп өскенде не пайда, сұлу жігіт болғанның пайдасы не?
Соның еш нəрсеге керегі жоқ. Бұл балаға сұлу көзден гөрі судың
астында жұмылмайтын, бəрін анық айқын көретін көз керек.
Бұл балыққа атасының қалап берген тоғанының ішінде айналуы
шарт. Көзді ашып-жұмғанша балық болады да жалма-жан тоғаннан
шоршып шығып, ақ жалданып жатқан ақ түтек ағынға бір-ақ қояды.
Ағыстың ығымен тартып бара жатыр. Анда-санда шоршып, су бетіне
шығып жан-жағына қарап қояды. Өмір бойы судың астында жүзе
берудің де қызығы болмайды ғой. Міне, ол алысқан екпінімен қызыл
қоңыр жардың жанынан өтіп бара жатыр. Аспалы көпірден де өтеді.
Еңіс таулар, жыныс ормандар, жайдақ-жайпауыт жерлер бəрі артта
қалады. Өзінің сүйікті достары дөңбек тастарымен де «Көріскенше
сау бол, түйем, қош болып тұр, қасқырым», сен де аман бол, ерттеулі
атым, тағы бір айналып соғармын, танкім», – дейді. Қорымның
жанынан өте бергенде судың бетінен мойнын созып, атасына қанатын
бұлғап: «Қош бол, ата! Мен ұзамай оралам!» – дейді. Атасы аң-таң, не
қыларын білмей аласұрады. Кемпір, Бекей апай, қызын көтеріп тұрған
Гүлжамал бұл не деген ғажайып деп ауыздары аққиып қарап қала
береді, өйткөні олар басы адам, денесі балық болған кісіні көрген
емес қой. Бұл оларға қанатын бұлғап: «Сау бола тұрыңдар,
Ыстықкөлге жүзіп бара жатырмын, ақ кемеге барам, онда менің əкем
матрос болып істейді», – дейді. Бəлтек бейшара менің кетіп бара
жатқанымды біліп, өзенді жағалай тұра жүгіреді. Ит деген мұндайды
өмірі көрмеген ғой. Егер Бəлтек ақымақтық жасап, суға қарғып түскісі
келсе, ол судың ішінен айқайлайды. «Əй, Бəлтек, байқа, суға кетіп
қаласың», – дейді. Сөйтіп өз жөнімен жүзіп кете барады. Талай

аспалы көпірлердің астынан өтеді, өзеннің екі бетіндегі шатқал,
тоғайлар қала береді. Сонымен небір ғажайып бұрылыс, бұралаң
адуын ағыстармен алыса отырып, бірден Ыстықкөлге келіп түседі.
Ал Ыстықкөл дегеніңіз шалқар теңіз. Бұл жерде енді кеңшілік.
Ыстықкөлдің толқынынан-толқынына асылып, еркін жүзеді. Алған
бағыты ақ кеме. «Армысың, ақ кеме! Бұл келе жатқан мен ғой! – дейді
ол кемеге. – Сені дүрбімен талай көріп жүрген адам мен
болатынмын». Кеменің үстіндегі адамдар мынау не деген ғажайып
деп, аңырып қалады. Таңданғаннан жағаларын ұстайды. Сол кезде бұл
өзінің матрос əкесіне: «Ассалаумағалейкүм, папа! Мен сенің
балаңмын ғой!
 
Саған жүзіп келіп тұрмын», – дейді. – «Қайдағы
баламсың? Өзіңнің басың адам, басқа денең балық қой?» – «Сен əуелі
мені кемеңе мінгіз, содан кейін мен сенің кəдімгі балаң болам». –
«Мынау ғажап екен! Ал көрейік ендеше». Əкесі тор тастап мұны
судан аладыдағы, кеменің үстіне шығарады. Сол сəтте ол өзі баяғы
қалпына келеді. Ал содан кейін, содан кейін не болады?..
Содан кейін кеме сол бетімен жүзе береді. Бала өзінің барлық
көрген-білгенін, қандай өмір кешкенін əкесіне түгел баяндайды. Өзі
тұрған таулар, өзінің дос дөңбек тастары, орман қорығындағы адуын
өзен, атасының қалап берген тоғаны, со жерде қалай жүзіп
үйренгенін, сүңгіген кезде балықша көзін ашып жүзгенін, не керек,
бəр-бəрін баяндайды...
Əрине, Момын атасымен қалай тұрған жағдайын да айтады. Əкесі
Елпек Момынды жаман кісі деп ойламасын, ол жұрт айтқандай
ынжық адам емес. Мұндай ата ешкімде жоқ. Дүние жүзіндегі ең
мейірімді, ақ жүрек осының атасы. Қулық-сұмдықты білмейтін
болғасын ғана жұрт мұның атасын мазақ етеді. Ана Оразқұл ағай
болмаса, жағдайы оңды болар еді. Шалға əкіреңдейтін сол. Кейде
жұрттың көзінше атайды жер-жебіріне жетіп сөгеді. Атам байғұс оған
қарсыласудың орнына барлығын кешіре береді. Оразқұлдың үй
шаруасына да, ормандағы жұмысына қарайтын да жалғыз менің атам.
Атамды Оразқұл малайына айналдырып алған. Ол – ол ма Оразқұл
мас болып келгенде ол арсыздың бетіне түкірудің орнына атам елпек
қағып, аттың шаужайынан ұстап, аттан түсіріп, үйіне, aпaрып үстіне
тон жауып, тоңып қалмасын деп жік-жаппар боп жүреді. Содан кейін
аттың ер-тоқымын алып, сылап-сипап, алдына шөп салады. Соның
бəрі бала тумаған Бекей апайдың қырсығынан-ау деймін. Папа,

мұнысы несі? Адам туатын кезде туып, тумайтын кезде тумаса ғой,
қандай жақсы болар еді. Əсіресе, Оразқұл Бекей апайды сабағанда
атама сондай жаным ашиды. Бекей апайдың орнына атайдың өзін
сабағаны жақсы. Бекей апай таяққа жығылып, зар қағып жатқанда,
атам кірерге жер таппайды. Шалдың қолынан не келсін. Қызын
арашалауға ұмтылса, кемпір шалғайына жабысып жібермейді.
«Жұмысың болмасын, өздері өздерімен болып жатыр, сен қақбасқа не
жоқ? Əйел сенікі емес, отыр артыңды қысып» – дейді. «Ойбай-ау, қыз
менікі ғой», – десе, кемпір тұрып: «Егер көрші тұрмай, басқа жақта
болсаң қайтер едің? Сонда сонша жерден шауып келіп, арашаға түсер
ме едің? Өйтетін болсаң сенің қызыңды кім қатын қып ұстап
отырады?».
Қазіргі айтып отырған кемпір баяғы біздің əжеміз емес, ол кісіні
сен білетін шығарсың, папа, бұл кемпір басқа, туған əжеміз менің
кішкентай кезімде өліп қалған. Содан кейін осы кемпір келді. Біз
тұрған жерде ауа райы да қызық, бірде тұман, бірде жаңбыр, бірде
бұршақ, аумалы-төкпелі дүние. Үйдегі кемпірдің де мінезі сондай.
Кейде мейірімді, кейде қабағынан қар жауып жүреді. Кейде не ойлап
жүргенін өзің де білмейсің. Ашуланған кезде жер-жебіріңе жетеді.
Атамыз екеуміз үн шығармаймыз». «Өгейді қанша асырасақ да
өгейлігіне басады, одан жақсылық күтпе» – дейді. Былайынша
қарағанда мен ол үйге өгей емеспін ғой, папа. Мен кішкентай
күнімнен атаммен бірге тұрам, өгей сол кемпірдің өзі. Біздің үйге
кейін келді ғой? Келе салысымен мені өгей деп атауды шығарды.
Қыстың күні қар деген сонша қалың жауады, осы менің
кеңірдегімнен келеді. Омбы қарлар жал-жал боп жатады. Орманға
барарда көк ала бас аттан басқа бұл қарды бұзып ешкім жүре
алмайды. Жел деген де сұмдық қатты. Жынданып соққан кезде аяқ-
қолыңды жерге тигізбейді. Мына көлдегі толқындардан сенің кемең
біресе олай, біресе бұлай шайқалса, осы көлді теңселтіп жатқан біздің
Сантастан соққан жел дей бер. Баяғы бір заманда жау əскері осы
біздің жерді басып алуға келіпті дейді атам. Сол кезде біздің
Сантастан соққан желдің күштілігі сондай, жаулар аттың үстінде
отыра алмапты. Аттарынан түсіп, жаяу жылжыған екен, оған да
болмапты. Жел деген бет бақтырмай қызыл-ала қанға бояпты. Сол
кезде олар шамасы келмей артына қарай бұрылған екен, арқадан
соққан адуын жел алды-артына қаратпай осы Ыстықкөлдің жағасынан

бірде-бірін қалдырмай қуып шыққан екен. Көрдің бе, қандай хикаялар
болған. Ал біз болсақ, сол желдің өтінде тұрамыз. Бəрі біз отырған
жерден басталады. Қыс бойы өзеннің арғы бетінде орман бірде
күрсініп, бірде теңселіп, осы желдің əсерінен ызғиды да жатады.
Кейде сондай қорқынышты.
Қыстың күндері орманда жұмыс онша көп емес, адам да аз
болады. Тек қана жазды күні əрі-бері көшкен малшыларды ғана
көреміз. Жаздың күні жайылымға кеп тоқтаған отар-отар қой, үйір-
үйір жылқы сондай тамаша, менің бір қуанышқа бөленетін шағым.
Бірақ, ертеңіне олар ары қарай тауға жылжиды. Олардың өткінші
болса да келіп-кетіп жүргені рақат. Балалары, əйелдері бəрі жүк
машинасымен келеді, барлық мүлкін киіз үйлерін сол машиналарға
артып жүреді. Олар үйлерін тіге бастағаннан-ақ біз атамыз екеуміз
сəлем беруге барамыз. Бəрінің де қолын алып амандасамыз. Мен де
сүйтем. Жасы кіші адам үлкенге алдымен қол беру керек, – дейді
атам. Қол бермеген адам жақсы емес, ондай адамды сыйлауға
болмайды, – дейді. Жəне оның үстіне қол берген жеті адамыңның
біреуі пайғамбар болып шығуы мүмкін дейді. Оның қолын алған
үлкен болсын, кіші болсын өмір бойы бақытқа бөленеді дейді. Егер ол
пайғамбар болса, біз қолын алып жатқанда пайғамбармын деп неге
айтпайды? – деймін мен. Атам бұл сөзіме күліп, ойбай, қалқам-ай,
пайғамбар ол өзінің пайғамбар екенін білмейді ғой? Қарапайым ғана
адам. Өзінің қарақшы ұры екенін тек қарақшы ұрылар ғана біледі.
Маған бұл сөзі онша түсінікті емес. Мен кездескен адамның бəріне
қол беріп амандасам, бірақ кейде өзімнен-өзім ұялып тұрам.
Жайылымдағы малшыларға атаммен бірге барғанда, əрине,
ұялмай қол алыса берем.
«Уа, ата-бабаның жайлауына келген қадамдарың қайырлы
болсын, мал-жандарың аман ба, бала-шағаларың сау ма?» – дейді атам
бəріне. Мен үндемей қол ала берем. Атамды бəрі таниды, атам оларды
да жақсы біледі. Өзі желпініп рахаттанып қалады. Бұлардың өзара
əңгімелері бар, олардың жай-жапсарын сұрап, өзіміздің де
жағдайымызды баяндап жатады. Ал мен малшылардың балаларымен
не сөйлесудің ретін таба алмаймын. Шамалыдан кейін тығылыспақ
ойнап, соғыс ойнап мəз болып улап-шулап кетеміз. Олардан
ажырасқым келмейді. Шіркін, жайлауда балалармен ойнаған қандай
ғажап. Өмір бойы жаз болса ғой, ойын да үзілмес еді.

Біз ойнап жүргенде ошақтағы оттар да лаулайды. От жанған кезде
бүкіл жайылым жап-жарық болып кетеді дейсің бе, папа-ау, мүлде
олай емес, ошақтың айналасы жарық болғаны болмаса, жан-жағы
қараңғыланып кетеді. Осы кездері соғыс ойынын бастап жіберіп, бір-
бірімізді іздеп, бір-бірімізге шабуыл жасап мəз боламыз. Кинодағыдан
айныса бұйырмасын. Егер сен командир болсаң, бұйрығыңды бəрі
тыңдайды. Шамасы, командирдің командир болғаны рақат-ау.
Содан кейін таудың ар жағынан ай туып келеді, айдың
жарығымен ойнаған бəрінен қызық. Не пайда бұл кезде атам мені
алып қайтады. Біз жайылымды аралап, аласа тоғайшықтардың ішімен
келе жатамыз. Қойлар жатқан, жылқылар жайылып жүр айнала. Жол
үстінде əлдебіреудің салған əнін, айтқан өлеңін естиміз. Оны айтып
жатқан жас па, кəрі ме, кім білсін, атам сол кезде кілт тоқтап,
«Мінеки, тыңда! Мұндай өлеңді күн сайын естіп жатқан жоқсың», –
дейді. Екеуміз тұра қалып тыңдаймыз. Əннің ырғағына балқып басын
изеп тұрып, атам күрсінеді.
Атам айтады: ілгергі уақытта бір ханның қолына бір хан тұтқынға
түсіпті. Сонда тұтқын ханға анау хан: «Егер құл болып өмір сүргің
келсе, осылай жүре бересің, болмаса ойыңда не арманың бар, соны
орындайын, бірақ артынша басыңды алам» – депті. Сонда тұтқын
ойланып отырып: «Құл болып тірлік еткім келмейді, онан да мені
өлтіргенің абзал. Бірақ өлтірердің алдында менің отанымнан көзіңе
көрінген бір қойшыны əкел».
– «Оның керегі не саған»?
– «Өлердің алдында соның əнін бір естіп кеткім келеді» – депті.
Атамның айтуына қарағанда өз халқыңның əні үшін адам өмірін
қияды дейді. Сондай адамдардың түрі қандай болады екен, көрер ме
еді өздерін? Мүмкін, əн үшін басын беретін адамдар үлкен қалаларда
тұратын шығар?
– Тыңдағанда бойың шымырлап қоя береді, – дейді сыбырлап
атам. – Ой алла-ай, неткен ғажайып əн еді!..
Мен атамды сонша аяп, сонша жақсы көретінімді осы күнге дейін
түсінбеймін. Атам дегенде іші-бауырым елжіреп, кейде жылағым
келеді...
Ертеңіне-ақ жайылымда тірі жан қалмайды. Қойларын айдап,
жылқыларын қайырып, жаз бойы тау беттеп кете барады. Бірақ

олардың ізінше басқа колхоздардан, басқа көштер келіп-кетіп жатады.
Күндіз олар жайылымға көп аялдамай өтіп кетеді де, кешқұрым
жеткендері ғана тоқтап, түнеп, шығады. Сол кездері біз атамыз
екеуміз ел-жұртқа сəлем беруге аттанамыз. Атам жұртпен амандасуға
сондай құмар, бұл əдетті мен содан үйрендім ғой. Мүмкін, өстіп
жүргенде, кім біледі, осы жайылымда пайғамбарға кездесіп
қалармын...
Қыс түскенде Оразқұл мен Бекей апай қаладағы дəрігерге барады,
сол дəрігер бала туғызатын дəрі беріп, көмектеседі дейді. Əжемнің
айтуына қарағанда дəрігерден пайда жоқ, одан да əулиеге барып түнеу
керек, дейді. Ол əулиенің жатқан жері таудың ар жағындағы мақта
егетін жерде болса керек. Сол бір жазықта тау да жоқ, тас та жоқ,
əдейі қолмен қойғандай бір жетім шың бар екен. Оны Сүлеймен тауы
деп атайды. Соның етегіне барып, қара қойды шалып, құдайға
жалбарына, таудың басына шыққанша еңкейіп мінəжат ету керек.
Егер сенің көз жасың, пейілің адал болса, құдай тағаланың рахымы
түсіп, саған бала береді дейді. Бекей апай сол тауға барып, түнеп
қайтуды арман етеді. Бірақ оған Оразқұл: «Алыс, жердің түбі, қыруар
ақша керек, оған самолетпен барасың, самолетке жеткенше қанша
жер, оған да ақша керек» – деп ыңғай бермейді.
Олар қалаға кеткенде жалғызсырап қаламыз. Бар болғаны
Сейдахмет ағай, оның əйелі Гүлжамал, кішкентай қызы, сосын мына
біздер.
Кешке таман жұмыс аяғы басылғанда, атам маған ертек айтады.
Үй сыртында көзге түртсе көргісіз, тастай қараңғы, сақылдаған сары
аяз соғып тұрады. Жалаңдаған үскірік жел, ең биік деген таулардың
өзі мұндай аязды түндерде берекесі қашып бүрісіп пана іздегендей
біздің үйдің сыртына жақындап қалғандай болады. Шамасы, терезенің
жарығына жиналады-ау деймін. Мен мұндайда бір жағынан қорықсам,
бір жағынан қуанам. Егер мен алып күшті батыр болсам, үстіме
алыптар киетін тонымды киіп алып далаға шығар едім. Содан кейін
бар даусыммен тауларға: «Ей, таулар! Мен мұндамын, бүрісіп
құттарың қашпасын, мейлі боран соқсын, мейлі дауыл тұрсын, мейлі
бүкіл əлемді түнек бассын, мен ешнəрседен қорықпаймын! Мен
тұрғанда сендер де қорықпаңдар! Өз орындарыңнан жылжымаңдар.
Немене, бұл, біріңе-бірің тығылысып бүрісіп қалғандарың!» – дер
едім. Содан кейін алып адыммен жал-жал болып жатқан оппа қардан

аттап, өзеннен бір-ақ қарғып, орманға кірер едім. Ормандағы ағаштар
түннен сұмдық қорқады. Олар жалғыз-жалғыз, бірімен бірі сөйлеспей
тұрады ғой. Əсіресе, осындай аязда тоңған тырдай жалаңаш ағаштар
қайда кетерін білмейді. Мен со кезде барлығының арқасынан қағып:
қорықпаңдар, мықты болыңдар дер едім. Жазды күні көктемей
қалатындары болады ғой, шамасы солар аяздан қорыққанынан жүрегі
жарылып кеткен ағаштар болу керек. Өйткені ылғи сондай ағаштарды
кесіп, біздің үй отқа жағады.
Мен осының барлығын атам ертек айтып отырғанда, ойлаймын.
Атам ертегісін ұзақ айтады. Ертегісі əртүрлі – əсіресе, ең қызығы
бармақтай бала Шипалақ туралы. Оны бір қорқау қасқыр өзінің
сорына жұтып жіберген екен, дейді. Жоқ, айтпақшы, оны ең алдымен
жұтқан түйе. Бір күні Шипалақ жапырақтың астында бүк түсіп
ұйықтап қапты. Жайылып жүрген түйе жаңағы жапырақты асағанда
бармақтай бала Шипалақ та бірге кетеді. Түйе не жеп, не қойғанын
білмейді деген сөз содан қапты. Түйенің ішінде жатып Шипалақ ел-
жұртты көмекке шақырып айқайды салсын кеп... Бармақтай бала
Шипалақты құтқару үшін шалдар түйені сойып жайратып салады. Ал
енді қасқырдың басынан өткен хикая бұдан да қырғын... Қасқырда
ақыл шамалы болады ғой, сол ақымақтығының арқасында бармақтай
баланы бұл да қағып салады. Содан кейін көрмеген қорлығы жоқ. Ол
былай болған. Бір жолы қасқыр жортып келе жатып бармақтай
баланың үстінен шығады. «Жүрмес жерде аяққа оралған неткен
немесің. – Тұрған жеріңде қағып салайын ба?» деп қоқиланыпты.
Қорқатын Шипалақ па: «Менде жұмысың болмасын, қасқыр, маған
тиетін болсаң ит
 
қып жіберем сені», – дейді қиқарланып. Қасекең
күліп: «О заманда бұ заман қасқырдың ит болғанын кім көріпті? Осы
қияңқылығың үшін ал кеттің» деп бармақтай баланы жұтып жібереді.
Жұтты – бітті. Бірақ сол күннен бастап, қасқырдың көрген күні
құрысын. Қораға жақындап, енді қойға шабайын деп ұмтыла бергенде,
ішіндегі Шипалақ: «Əй, қойшылар, ұйықтап қалмаңдар! Мен кəдімгі
көк бөрімін қойыңа шапқалы тұрмын» – деп əндете жөнеледі. Қасқыр
əбден сасқанынан əрі-бері домалап екі бүйірін кезек-кезек тістелейді.
Оған болып жатқан Шипалақ жоқ: Əй, қойшылар, қапы қалмаңдар.
Ұстап алып менің терімді сылыңдар» – дейді. Мұны естіген қойшылар
сойылдарын ала жүгіріп, қасқырға ұмтылады. Қасекең зытып береді:
қашып бара жатып «Ал ұстаңдар», – деп өзіне-өзі пəле шақырған

мұндай қасқыр да болады екен деп олар күлкіден ішек-сілелері қатып
құлай-құлай кетеді. Сөйтіп өзі өлдім-талдым дегенде қойшылардан
əрең құтылады. Бүйтіп құтылғаны да құрысын, қайда барса ішіндегі
Шипалақ пəлеге ұшыратады да жүреді. Қасқыр мазаққа айналды.
Сонымен, қасекең аштықтан бұралып тек терісі мен сүйегі ғана
қалады. Азуын қайрап өлерменге келеді. Өзінен өзі налып: «Бұл не
деген сұмдық? Басыма пəле шақыратынды қайдан шығарғанмын?
Əлде қартайып алжығаным ба?» деп дал болады. Ал Шипалақ оның
құлағына сыбырлап: «Тəшметтің қорасына бар, қойы семіз. Байметтің
қорасына шап, оның иті тас керең. Ярматтың қорасына бар, оның
қойшысы ұйықтап жатыр», – дейді. Əл-дəрменнен айырылған қасқыр
ақырында қыңсылап: «Еш жаққа да бармаймын, бұл қорлықты
көргенше біреудің есігінің алдында ит болғаным артық» – депті.
Папа, тамаша ертегі емес пе, қандай қызық? Атамның
ертегілерінің ішінде қорқыныштысы да, қайғылысы да, мұңлысы да
көп-ақ. Соның ішінде менің ең жақсы көретінім: Мүйізді Бұғы ана
туралы ертегісі. Ыстықкөлдің төңірегіндегілердің барлығы бұл
ертегіні білу керек, мұны білмеу үлкен күнə дейді атам. Папа, бұл
ертегіні сен де білетін шығарсың? Осындағының бəрі шындық, болған
оқиға дейді. Бір кездері солай болыпты. Біздің бəріміз де сол Мүйізді
Бұғы ананың баласы көрінеміз. Мен де, сен де, əйтеуір бəріміз де
содан тараппыз...
Міне, қыстыкүнгі өміріміз осылай өтіп жатады. Қыс дегеннің өзі
ұзақ, адамды зеріктіріп жібереді ғой. Атамның ертегісі болмаса,
қыстың ұзақ түндерінде адам жынданып кететін шығар.
Ал жазға салым біздің жер сондай тамаша. Күн жылына
бастағаннан-ақ малшылар тауға беттейді. О кезде біз тауда жалғыз
емеспіз. Тек қана өзеннің ар жағында аулақ жерлерде ешкім
болмайды, ол қалың жыныс орман ғой. Орманның өз тірлігі бар. Біз
сондықтан да сол қалың орманға ешкімді жібермеуге, одан ешкім
бірде-бір бұтақ, сындырмау үшін кіреберісте отырамыз. Бізге тіпті
оқымысты адамдар да келді. Орталарында бір шал, тағы бір жас жігіт,
шалбар киген екі əйел бар. Ана жігіт оқиды екен, бізде бір айдай
тұрды. Шөп, жапырақ, сабақ жинады. Олардың айтуына қарағанда,
Сантастағы ормандай орман дүние жүзінде сирек қалды дейді. Тап
осындай орман əлемде жоқ көрінеді. Сондықтан да мұның əрбір түп
ағашын көздің қарашығындай сақтау керек.

Бақсам атамның бұл ағаштарға соншама жаны ашитыны тегін
емес екен. Оразқұл бір ағашты біреуге кесіп беріп жіберсе, атамның
неге ренжитінін сонда түсіндім.
3
Ақ кеме ұзай берді. Енді дүрбіден оның мұржалары да еміс-еміс
көрінеді. Ұзамай көзден жоғалады-ау. Енді бала əкесінің кемесіне
барған хикаяның соңын бір түйінге келтіру керек. Бəрі жақсы-ақ,
бірақ аяғын немей бітірерін білмей отыр. Ол қалай балыққа
айналғасын,
 
есік алдындағы өзеннен қалай жүзіп барғанын, кемемен
қалай кездескенін, əкесін қалай көргенін барлығын тамаша-ақ
келтірді. Бірақ оқиғаның одан арғы жағы жуыспай-ақ тұр. Өйткені,
мысал үшін, анау жар жағалау көрінді, кеме пристаньға беттеді.
Матростар жағаға шығуға жинала бастады. Олардың бəрі үйді-үйіне
кетеді, əкесі де үйіне кету керек. Əйелі мен екі баласы пристаньда
күтіп жүр. Енді қайтпек? Əкесімен бірге бару керек пе? Ол баланы
ертіп кете ала ма?
Ертіп апарған күнде əйелі мынауың кім? Қайдан келген өзі, бізге
керегі не? – десе не демек. Жоқ. Оған еруге болмайды екен...
Ақ кеме тым ұзап, енді көзге елес болып көрініп, соңғы
қарашыққа айналды. Күн суға батып бара жатқандай. Дүрбіден
қызылала алаулаған жалын көл бетін жапқанда көз шыдатар емес.
Кеме жоғалды, ғайып болды. Міне, ақ кеме туралы ертегі де бітті.
Енді үйге бару керек.
Бала қасында жатқан портфелін алып, дүрбісін қолтығына қысты.
Тау басынан төмен қарай ойқастай жүгіре жөнелді. Үйге жақындаған
сайын көңілі қобалжи берді. Бұзау жалмап тастаған көйлекке жауап
беру сəті тұр. Одан бəрібір құтыла алмайды. Неге болса да мойын
ұсынып келеді. Бала өз көңілін өзі көтеру үшін қолындағы
портфеліне: «Сен қорықпай-ақ қой, жарайды, бізге ұрсатын шығар.
Мен бұзауға əжемнің көйлегін шайна дегенім жоқ қой? Бірақ оның
қораға қарай қалай кетіп қалғанын байқамаппын. Көп болса мені бір-
екі рет түйгіштер, шыдаймын бəріне. Егер сені менің қолымнан алып
лақтырып тастаса, қорықпа, сен сынып қалатын шыны емессің,
портфельсің ғой? Ал мына дүрбі кемпірдің қолына түсе көрмесін,
онда мұның тас-талқаны шығады. Ең алдымен дүрбіні сарайға апарып
тығамыз, содан кейін үйге кіреміз...» – деді.

Бала осы айтқанын істеді. Ендігі бір азап табалдырықты аттап
үйге кіру.
Үйдің іші құлаққа ұрған танадай тым-тырыс. Қораның ішінде тірі
жан жоқ, барлығы да осы жерден жаңа ғана көшіп кеткендей, мылқау,
тыныштық. Бақса, Бекей апайды байы тағы сабаған екен. Бұ жолы да
Момын атасы хайуан мінез күйеу баласынан қызын арашалап,
шалғайына жабысып, аяғына жығылып жалынып-жалпайып, əбден
шаршаған. Сорлы шал іштен шыққан қызының қанжоса масқара
қалпына тағы куə болыпты. Əке деген сорлыға өз баласының өзгеден
естіп жатқан лағынеті мен жеген таяғын көру оңай ма?! Қураған
қаншық, қысыр есек, не керек Оразқұлдың аузынан ақ ит шығып, қара
ит кіріп жатады. Жанталасып есеңгіреген сорлы əйел: «Қай
пейілімнен бұл құдайға күнəһар болдым екен. Жұрттың əйелі қойдай
қоздап жатады. Мен сорлыға ермек етер бір шикі өкпе аядың ба,
бүйткен тірлігін жер жұтсын. Бездім өмірден, өлтір, жауыз, арманың
сонымен бітсін» деп бүкіл əлемге қарғыс айтып зар қаққанда шал
кірерге жер таппайды...
Момын шал əлі ентігін баса алмай, көзі жұмулы, жүзінде қан-сөл
жоқ, тізесіндегі қолдары діріл қағып, ауыр мұң-шер шегіп отыр екен.
Момын немересіне бір қарады да тіл қатпастан қайтадан көзін
жұмды. Кемпір үйде жоқ. Ол Бекей менен Оразқұлды татуластыруға,
сынған ыдыс-аяқтарды жинастырып, көмек беруге кетіпті. Бұл
кемпірдің мінезі қызық, Оразқұл əйелін сабап жатқанда ара түсу
былай тұрсын, атасын да жібермейді. Төбелес əбден біткеннен кейін
ақыл айтып, жұбатуға барады. Мұнысына да шүкірлік.
Балаға бəрінен де мына шал аянышты. Осындай күндері шал өзі
өлім аузынан қалғандай болады. Ешкімге қарауға беті жоқ адамдай,
бүкіл əлемнен қол үзіп, меңіреу, мелшиген қалпында бұрышта
отырғаны мынау. Мұндайда не ойлап отырғанын, жаны неге өртеніп,
жүрегі неге күйіп отырғанын тірі жанға айтқан емес. Бұл сəттері
Момын өзінің қартайған зауал шағын, еркек кіндіктіден жалғыз ұлы
майданда қаза тапқанын есіне алады. Ол баланы өзінен басқа тірі жан
білмейді, ескеріп жатқан ешкім жоқ. Ол тірі болса, мынадай қор
тірлік, лағынет қамыт болмас па еді! Кім білсін? Өзінің бар қызығын,
қасіретін ортақ өткізген кемпірі де дүние салды. Қартайғанда ол да
жанды жегідей жейді. Бəрі тағдырдың ісі шығар, бірақ екі қызының
бірде-бірі бақытты болмады-ау. Кіші қызының баласын бұған тастап,

қалаға барғандағы күні анау. Қоралы жанмен аядай бөлмеде итшілеген
өмір. Екіншісінің Оразқұлмен көрген күні мынау. Шал мұның
жанында болғанынан не пайда, қызы үшін барлық қорлыққа, зорлыққа
шыдап-ақ келеді, бірақ тағдыр бұған ана болып бала қызығын көруді
жазбапты. Оразқұлмен қосылғанына қаншама жылдар өтті... Жар
қызығынан да, үй қызығынан да əбден бойы суыған, амал қанша барар
жер, басар тауы жоқ. Кəрі қойдың жасындай жасы қалды. Ертең бұл
пəниден көзі жұмылып кетсе, мына бейбақ қызының халі не болмақ?
Бала кеседе тұрған айран менен бір үзім нанды жеді дағы,
терезенің алдына барып, бүрісіп отыра кетті. Шам да жаққан жоқ.
Өзімен өзі болып отырған атасының мазасын алғысы келмеді...
Бала да өз ойымен əуре. Бекей апайдың əумесер адамға арақ беріп
есіртетініне күні бүгінге дейін түсінбейді. Өзі таяқ жеп алған соң,
оның алдына тағы жартылық қояды...
Əй, Бекей апай, кəйтейін сені. Талай рет байы өлімші қылып
сілейтіп салды, бəрібір кешіре береді. Момын атай да қарсы тіс
жарған емес. Осыны неге сонша масайрататынына түсінбеймін.
Мұндай адамға кешірім жасаудың өзі күнə емес пе? Бұл барып тұрған
көргенсіз, дөрекі, қатыгез адам. Тіпті осы үйлерге керегі жоқ мұның,
онсыз да күн көруге болады ғой.
Баланың ұшқыр қиялы Оразқұлды əділет жолымен қалай
айыптауды айқын қолмен ұстағандай көріп отыр. Міне, бəрі жабылып,
тоң мойын, кір жаға, түйенің жарты етіндей хайуан Оразқұлды өзенге
сүйреп барады. Аяқ-қолынан ұстап тұрды-дағы өзеннің қайнар
иіріміне лақтырып жіберді. Енді Бекей апай мен Момын атасынан
кешірім сұрап, жалынып-жалбарынады. Өйткені ол балық болып
жүзіп кете алмайды ғой...
Осы бір ойлар баланың бойын сергітіп тастады. Ол тіпті жүзу
білмейтін Оразқұлдың тал қармап, тасқа жабысып, ар жағында ағып
бара жатқан ши барқыт қалпағымен ісі болмай жанталасқанын – бəрін
көз алдында көріп тұрғандай мəз болып қалды.
Бірақ амал қанша, баланың осы бір əділ арманын ескеріп, іске
асырып жатқан үлкендер жоқ. Қайта қолпаштаумен келеді. Оразқұл
үйге əрдайым ішіп келеді, оны байқамаған болып бəрі қарсы алады.
Аттан түсіріп, қолтықтап, марапаттайды. Əйелі самауырын ала
жүгіреді.. Осыны сағынып күтіп отырғандай бəрі құрақ ұшады. Ол
одан сайын шіренеді. Əуелі мұңайған болып отырады да шамалыдан

кейін жылайды. Япырау дүние не боп кеткен! Былай қарағанда адам
санатына қосылмайтын тіпті амандасуға тұрмайтын не бір ынжық,
есуастардың баласы қаншама. Кейбіреуінде бесеу, ал енді он баласы
барды да көріп жүр. Оразқұл болса, соның қайсысынан кем еді?
Соншама не жазыпты? Олардан қызметі кем бе? Құдайға шүкір осы
орманның ең мықтысы өзі. Немене, ол үйсіз-күйсіз жүрген жалаң аяқ
па еді? Ең ар жағы үйсіз-күйсіз цыгандарға дейін балаларын
шұбыртып жүреді. Оразқұл көзге ілінбес көптің бір емес қой. Бəрі
бар. Кімнен кем. Мал десе мал жетеді, астында ат, қолында қамшы,
жұрттың бəрі құлшынып қол қусырып, құрметтеп қарсы алады.
Өзімен құрбылас өскен адамдар балаларын үйлендіріп, той жасап
жатады. Ал бұл ше? Баласыз, ұрпақсыз кім болғаны мұның сонда?
Бекей де жылап, еңіреп жүріп жаны қалмай байының бабын
табуға кіріседі. Жасырып қойған жартылықты шығарады. Күйікке
шыдамай өзі де ішіп жібереді. Басталды – кетті. Аздан соң Оразқұл
жындана жөнеледі. Бақытсыздығының бас күнəһары – бар ашуын
өзінің əйелінен алады. Көнбеске күн қайда, ең арғысы атасы да бұған
мойынұсынып алған. Оразқұлға қарсы келіп аяқ-қолын байлайтын тірі
жан жоқ. Азанда ол есін жияды, таяқтан көкала қойдай болған əйелі
шай қойып қойған. Сұлыға тойған ат ерттеулі. Бұл жағын
жайғастырып жүрген атасы. Шайға қанып алғаннан кейін Оразқұл
атқа қонады. Тағы да бастық. Осы Сантастағы қалың орманның
жалғыз құдайы өзі. Дəл осындай жексұрын зұлым адамды аяқ-қолын,
байлап, өзенге лақтырып жіберу бірде-бір жанның ойына кіріп те
шықпайды.
Алдақашан көз байланған. Аула іші де түн көрпесін жамылған.
Балаға тұңғыш портфель алынған күннің сиқы осылай өтіп бара
жатты.
Жатардың алдында бала портфелін қоярға жер таппады. Болмаған
соң өзінің қасына – бас жағына қойды. Əрине, ол мұндай портфельдің
талайын ертең мектепке келетін балалардың бірсыпырасының
қолынан көретінін білген де жоқ. Бұған бəрібір қиналмайды. Өйткені
мұның портфелі бəрінен тəуір екендігінде зəредей күмəні болмады.
Ол өзінің сəби өмірін тағы бір ауыр тосқауыл күтіп тұрғанын, сол күні
бүкіл жарық дүниеде жападан-жалғыз қалғанда, қасында тек осы
портфель ғана болатынын қайдан білсін, соның бəріне өзінің ең

жақсы көретін Мүйізді Бұғы ана жайлы ертегінің себеп болатыны үш
ұйықтаса ойында жоқ...
Осы кеште Бұғы ана туралы ғажайып ертегіні тағы бір тыңдағысы
келіп еді. Бұл ертегіні айтуды Момын атаның өзі де жақсы көретін.
Анда-санда күрсініп, кейде көзіне жас алып, енді бірде үнсіз ойға
шомып отырып, бəрін өзі көргендей, қолымен қойғандай баяндайтын.
Бұ жолы бала атасының мазасын алғысы келмеді. Дəл қазір оның
ертегі түгілі одан зорға мұршасы жоқ. «Кейін өзіміз айтқызамыз, –
деді бала портфеліне, – қазір мен айтайын, сен тыңда, мен оны жаттап
алғанмын. Мүйізді Бұғы ана осы күнге дейін көз алдымда. Тек сен
ғана еститіндей сыбырлап, жаймен айтайын, құлағыңды сал да жат.
Мен ертегі айтқанда бəрін кинодан көріп отырғандай баяндаймын.
Атам бəрі де ақиқат оқиға дейді. Ол былай болған...»
4
Бұл баяғыда болған хикая. Сол бір ерте заманда да жер бетінде
шөптен ағаш көп екен, шөлден көл көп екен. Суы мұздай үлкен өзен
жағасын қырғыздың бір тайпа елі жайлапты. Ол өзеннің атын Енесай
дейді екен. Ол өзі бұдан алыста-а, Сібір дейтін жерде ағатын көрінеді,
осы жерден атты адамның өзі үш жыл, үш айда зорға жетеді. Қазір ол
өзенді Енесей деп атайды. Алғашқы аты Енесай ғой. Ол туралы
мынадай өлең бар екен:
Сенен де кең су бар ма екен, Енесай,
Сенен де өткен жер бар ма екен, Енесай.
Сенен терең мұң бар ма екен, Енесай,
Сенен еркін, ел бар ма екен, Енесай,
Сенен еткен су болмайды, Енесай,
Сенен əсем жер болмайды, Енесай.
Сенен терең мұң болмайды, Енесай,
Сенен еркін ел болмайды, Енесай.
Міне, Енесай осындай ересен үлкен өзен бопты. Жағасын əр
алуан ел жайлапты. Өзара өмір бойы жауласумен көрген күндері күн
емес екен. Айнала жау бірінен соң бірі шауып қырғыздарға маза
бермепті. Бұлар да қарап жатпапты. Кейде көрші тайпаларға шауып,
үйлерін өртеп, адамын өлтіріп, батырын байлап, малын айдап кетіп

тұрыпты. Адамға адамның аяушылығы жоқ. Əлі жеткені қырып-
жойып кете беретін заман болыпты. Əрі беріден соң егін егетін, мал
бағатын, аң аулайтын ешкім қалмайды, қылышын жалаңдатып,
найзасын шошаңдатып бəрі жаугершіліктің ізіне түсіп алған. Өлтір,
тала, қыр-жойдан басқа мақсат жоқ. Жанға – жан, қанға – қан. Кекке –
кек, көздері қанталап бір-бірімен əбден өшігіп алған. Күн сайын қан –
қаза көбейе берген – ат бауырынан қан кешетін күндер болады. Елдің
есін жиғызып, сабасына түсіретін ақылгөй табылмайды. Кімде-кім
жауын қапыда басып тігерге тұяқ қалдырмай талап, қан бөктіре қырып
сойса – сол ақылды, сол ғана атақ-абыройға, байлық-барлыққа ие
болған.
Сөйтіп жүргенде бір күндері орманда бір таңғажайып құс пайда
болады. Ол құдайдың құтты күні көз байланып таң атқанша кəдімгі
адамша зар қағып, бұтақтан-бұтаққа секіріп: «Үлкен апат келе жатыр,
кесепат-кесел келе жатыр» деп орманды басына көтеріп шығады. Көп
ұзамай сол құстың айтқаны аумай-төкпей келеді де қояды...
Ол күні Енесайдағы қырғыздар өзінің ақылгөй ақсақалын жерлеп
жатқан-ды. Ұзақ жылдар қолбасшы болған, талай жорықты бастаған,
талай шайқаста жауын жермен-жексен еткен Күлше батыр еді ол.
Қисапсыз қанды қырғындардан аман қалған ақылгөй батыр о дүниеге
аттанды. Қалың қырғыз қара жамылып қайғырады. Екі күн зар шегіп,
үшінші күні батырды жерлеуге дес қойған. Ескі əдет-ғұрып бойынша
ақылгөй ақсақалдың денесін Енесайдың жағасындағы биік жартасқа
апарып, барлығы көтеріп тұрады екен. Өйткені өлген адамның жаны
анасы Енесаймен сөйтіп қоштасуы керек. Ене деген ана деген сөз. Ал
сай болса су ағатын аңғар. Марқұмның рухы осы жерге ақырғы рет
Енесай жырын айтады.
Сенен де кең су бар ма екен, Енесай
Сенен де өткен жер бар ма екен, Енесай.
Сенен терең мұң бар ма екен, Енесай,
Сенен еркін ел бар ма екен, Енесай?
Сенен еткен су болмайды, Енесай,
Сенен əсем жер болмайды, Енесай,
Сенен терең мұң болмайды, Енесай,
Сенен еркін ел болмайды, Енесай!

Енді марқұмның бейіті қазылған төбенің басына шығып,
батырдың денесі салынған табытты бастарына көтеріп, дүниенің төрт
құбыласына қаратады екен. «Мынау сенің өз өзенің, мынау сенің өз
мекенің, мынау өзіңмен бір кіндіктен тараған өз жұртың, сені о
дүниеге шығарып салуға келдік, топырағың торқа болсын!» Кейінгі
ұрпақтарға үлгі болу үшін батырдың бейітінің басына заңғар тас
орнатады екен.
Осы қайғылы күні тайпаның барлық киіз үйлері өзеннің жағасына
қаз-қатар тігіліп, əркім өзінің табалдырығынан шығып, батырдың
денесімен қоштасады екен. Сырыққа байланған əр үйдің
босағасындағы ақ туды жерге еңкейтіп, жұрт жоқтап, əркім өз есігінің
алдында дауыс салады. Содан кейін барып бірінен соң бірі табыттың
соңынан ере береді. Тігілген үйлерді адақтап болған соң, тайлы-таяғы,
еңкейген қарт, еңбектеген баласына дейін қалмай шұбап батырды
жерлейтін жерге барады екен.
Сəске түс болып қалған уақыт, азалы күннің барлық дайындығы
біткен. Қыл құйрық байланған батырдың туы да, сауыт-сайманы да
тысқа шығарылған, жорыққа мінген атында қаралы жабу. Енді міне
жүздеген жігіттер керней шалып, дауылпаз қағып күллі əлемді
күңіренткелі тұр. Қазір орман біткен теңселіп, құс атаулы көкті
қаптай, кеудесінде жаны бар хайуанаттар сан қилы үн салып, өсімдік
біткен жерге жабысып, тау жаңғыра теңселіп өзен күрсіне шайқалады.
Оған қосыла дауыс салатын əйелдер шаштарын жайып, Күлше
батырды жоқтайды. Батырдың денесін иығына салып апаратын алып
денелі жігіттер бір тізелеп дайын отыр. Барлық салт-дəстүр жасалып
жатыр. Міне, енді батырдың денесін шығарады. Орман етегінде асқа
шалатын тоғыз бие, тоғыз өгіз, тоқсан қой матаулы тұр.
Дəл осы сəтте көз көріп, құлақ естімеген сұмдық басталды да
кетті. Енесайдың бойындағы елдер бір-бірімен қанша жауласқанмен,
көсемін жерлейтін күні көршілеріне шаппайтын, ал енді мына
жауыздар қаралы қырғыздардың төңірегіне таң атпай ұрланып келеді
де, енді жұрт батырдың денесін алып шыға берген кезде жан-жақтан
лап қойып бас салады. Жігіттердің бірде-бірі қару алып атқа мінуге
үлгіре алмай қалады. Адам баласы көрмеген қансоқта басталады.
Əйел демей, еркек демей бəрін қырып салады. Жаулардың мақсаты да
өздеріне дамыл бермейтін тентек қырғыз тайпасынан тұқым
қалдырмай құрту еді. Бұл қанды апатқа куə болып кек қуар тірі жан

қалу былай тұрсын, құмда ізі, жұртта белгісі қалмайтындай тып-
типыл етті.
Адам баласының дүниеге келуі, өніп-өсуі ұзақ сапар, ал оны
өлтіру оп-оңай. Көзді ашып жұмғанша бір тайпа ел қанға бөгіп
қырылып қалды. Қылыштан, найзадан қашқандар адуын Енесайдың
тұңғиық иірімінде жоқ болып кете барды. Өзен бойындағы жағалай
тігілген қырғыз үйлері, жалын құшағына енді. Қашып кұтылған тірі
жан жоқ. Бəрі о дүниеге аттанды. Үй мекеннің орнында жел суырған
күл қалды. Өлгендердің денесін Енесайға ағызып жіберді. Дегеніне
жеткен жаулар болса, «Енді мына жер біздікі, мына орман біздікі,
мына малдар біздікі», – деп жар салып, мəз болып жатты.
Сонымен қаншама малды ызғытып айдап бара жатқан жаулар
жаңа ғана орманнан келген бір ұл, бір қызды аңғармайды. Баланың
аты бала емес пе, бір қыз, бір ұл таң атпай ата-енесінен ұрланып
орманның ішіне жидек теруге кетіп қалған екен. Ойнап жүріп тым
ұзап кетіпті. Ауылдағы азан-қазан, у-шуды естіген соң бұлар үйлеріне
қарай жүгіреді. Келсе жау шауып кеткен, бəрі өртенген, əке де жоқ,
шеше де жоқ. Апа-қарындастардан да із-түз қалмапты. Сонымен екі
бала туыстарынан да, руластарынан да айрылып қала беріпті. Балалар
зар еңіреп, өртенген жұрттардың бірінен соң біріне барып, тірі жан
таппай енді не қыларын білмейді. Əп-сəттің ішінде тұлдыр жетім
қалды. Бүкіл жарық дүниеде екеуінен басқа тірі жан жоқ. Бұл елдің
адамын қырып-жойып енді үйірлеген жылқы, қоралаған қойларын
айдап бара жатқан жаулардың шаңы көзге шалынды.
Шаңды көрген екі бала солардың ізінше жан ұшыра жүгіре
жөнелді. Қан шеңгел жаудың соңынан ойбайын салып зap еңіреп
келеді. Балалардың өстетін əдеті ғой, жаудан тығылып, басын сақтап
қалудың орнына ажалдың аузына өздері бара жатыр. Бар үміті əйтеуір
жапанда жалғыз қалмау, мынау қарғыс атқан қанды жұрттан қашып
құтылу. Əбден үрейі ұшқан қыз бен бала қол ұстасып, тоқтаңдар, ала
кетіңдер деп зар қаға жүгіреді. Мол олжаны түре көшіріп бара жатқан
қым-қуыт қалың дүбірде бұлардың шырқыраған үнін кім естуші еді.
Қанша жүгірсе де, бала мен қыз бұларға жете алмады. Əбден
титықтап, өкпелері өшіп, екеуі де құлай-құлай кетті. Ең арғысы бас
көтеріп, жан-жақтарына қарауға да қорқады. Сондай қорқынышты
сұмдық дүние. Бірін-бірі құшақтап, өксіп жылап жатып, бір заманда
ұйықтап қалғандарын да сезбеді.

Жетім жеті түлейді деп бекер айтпаған болар, түннен əйтеуір
екеуі де аман қалыпты. Орманның жын-шайтаны да, жыртқыш аңдары
да бұларға жуымапты. Ояна келсе таң атып қалыпты. Күн шыққан,
құстар сайрап жатыр. Балалар орындарынан тұрып, тағы да
кешегілердің ізімен келе жатты. Жол бойындағы жидек, мəуемен
қоректенеді. Жүре-жүре үшінші күн дегенде бұлар бір таудың басына
келіп тоқтайды. Қараса, жазық жайлауда ұлан-асыр той болып жатыр.
Тігілген үйлерде, асылған қазандарда, сапырылысқан халықта қисап
жоқ. Қыздар əткеншек теуіп, əн шырқап мəз-мейрам. Бірін-бірі
бүркіттей бүріп, асықтай иіріп халықты қырған қызыққа батырып күш
сынасқан балуандар. Жаулар өзінің ұлы жеңісін осылай тойлап жатыр
еді.
Бала мен қыз олардың жанына баруға жүрексінді. Дегенмен анау
қайнап жатқан қазанның ішіндегі піскен еттің исі мұрындарын
жарып, қарны ашқан сəбилердің сілекейін шұбыртады.
Балалар шыдай алмады. Солай қарай беттеді. Тойдың иелері
бұларды көргенде таңданып:
– Сендер кімсіңдер? Қайдан жүрсіңдер? – дейді.
– Қарнымыз ашты, тамақ берсеңдер, – деді бала мен қыз.
Бұлардың кім екенін сөйлеген сөздерінен бірден тани кетті. Бəрі
шулап қоя берді. Мынау деген кешегі қырғынға ұшыратқан
қырғыздардан қалған тұқым ғой. Қазір көзін жою керек, – деп бірі
айтса, екіншісі ханға апару керек, – деп кергіді. Бұлар осылай
жағаласып жатқанда, бір иман жүзді əйел балалардың қолына бір-бір
үзім жылқы етін ұстатып та үлгіреді. Өздерін ханға əкеле
жатқандарымен ісі жоқ, қолдарындағы етпен əуре. Енді міне, бұларды
өзгеден еңсесі биік, босағасында күнмен шағылысқан ай балталары
бар сақшылар тұрған қызыл үйдің алдына алып келді. Осы ауылдың
барлығына «бұл қырғыз руының балалары қайдан шықты» деген суық
хабар ауызба-ауыз тарап жатты. Бұл не деген сұмдық? Жұрттың бəрі
күресті де, ойын-күлкіні де, той жабдығын да қойып, хан ордасының
төңірегіне жиналды. Хан бұл кезде шаңқан ақ киіздің үстінде өзінің
əскер басшыларымен отыр еді. Бал араласқан қымызды анда-санда бір
жұтып қойып, өзін мадақтап, əруағын көтерген жыр тыңдап отырған.
Бұлардың неге келгенін білгеннен кейін хан қаһарына мініп: «Менің
осы бір көңілді күйімді бұзуға қайсыңның жүрегің дауады? Қырғыз
атаулыдан тірі жан қалдырмай көзін жойған жоқ па едік? Ал мен

сендерге Енесайды мəңгі-бақи жаулап алып берген жоқпын ба?
Немене, бəрің бірдей аңтарылып қалдыңдар, су жүрек немелер!
Алдарыңдағының кім екенін көрмей тұрсыңдар ма? Əй, ақикөз, ақсақ
кемпір, қайдасың? – деді хан айқайлап. Ақсақ кемпір де бұл сəтте есік
алдына келіп қалған екен. – Сен кемпір мыналарды аулақ апар да,
көзін жой! Сонымен қырғыз атаулының мəңгі-бақи аты өшсін. Бар
енді, кемпір, арманым осы, орында.
Ақсақ кемпір басын иді де, бала мен қыздың қолынан жетектеп
үнсіз-түнсіз кете барды. Бұлар орман ішімен қаншама жүреді. Содан
кейін Енесайдың жағасындағы құзар жар тастың басына шықты. Осы
жерде ақсақ кемпір балалардың екеуін де құлама жардың басына
қатар тұрғызды да суға итеріп жіберудің алдында былай деді:
– Уа, құдіретті Енесай! Егер сенің тұңғиығыңа тау құлатса,
бармақтай тас болып кете береді. Саған жүз жасаған алып қарағай
тастаса оны сен жаңқа құрлы көрмейсің. Енді міне, адуын ағыс,
айдаһар иірім мешкей, тұңғиығыңа адамзаттың бүлдіршіндей екі
перзентін ертіп келіп тұрмын. Бұл екеуіне кең байтақ жер үстінде
оймақтай орын табылмай тұр. Өзің білесің, оны саған несін айтайын,
Енесай. Егер аспандағы жұлдыздар адамға айналса олар зеңгір көкке
симас еді. Егер судағы балық адамға айналса шалқыған мұхит, шалқар
теңіздерден орын таппай өзара қырылысар еді. Олардың саған несін
айтайын, бəрін менен жақсы білесің, Енесай! Мына екі сəбиді
құшағыңа тапсырдым. Бұлар мынау опасыз қатыгез дүниемен, өзгеден
қиянат көрмеген, өздері ешкімге қиянат жасамаған айла-сұмдықтан
бейхабар, жандары таза, арлары адал ақ періште кездерінде-ақ
қоштассын. Басқа пенде көрген қасіретті бұлар көрмесін, басқа пенде
жасаған күнəға бұлар батпасын. Өзің ал, өз бауырыңа тарт, киелі
Енесай!..
Бала мен қыз зар еңіреп тұр. Кемпірдің сөзінде бұлардың несі
бар, жар басынан төмен қарауға адамның жүрегі ұшады. Анау
төмендегі көбігін көкке атып қайнап жатқан ағынға көзің түссе
зəреңді алады.
– Айналайын қарғаларым, бір-біріңді құшақтап қоштасыңдар! –
деді ақсақ кемпір. Сөйтіп өзі жеңін түріп, балаларды жардан итеруге
ыңғайлана берді. Содан кейін: – Бірақ обалдарың маған емес!
Тағдырдың жазуы солай шығар, мен қайбір жетіскеннен сендерді
ажалға айдағалы тұр дейсіңдер, замананы осынша тар қылған хақ

тəңірге обалдарың. Амалым жоқ. Мүмкін сендер үшін бұл да сауап
шығар.
Осы сөзді айтуы-ақ мұң екен, жап-жақын жерден бір дауыс
шықты.
– Сабыр ет, сабыр ет шамалы, кемеңгер əйел! Бейкүнə сəбилерді
құрдымға құлата көрме!
Ақсақ кемпір жалт қарады, өз көзіне өзі сенбейді, қарсы алдында
маралдың анасы, бұғы тұр екен. Тостағандай көзімен телміре қарайды.
Көзінде бір мұң, қайғы бар сияқты. Бұғы аппақ, тұңғыш ылақтаған
тұмса екені айқын, бауырының қоңыр түктері жаңа туған ботаның
жүніндей үлпілдеп тұр. Шаңырақтай мүйізі қандай тамаша! Күз
ағашының бұтақтарындай сидам сұлу айқыш-ұйқыш. Желіні балалы
əйелдің емшегіндей тырсиып, теуіп тұр.
– Сен кімсің? Адамның тілімен сөйлеп тұрған қандай
хайуанатсың? – деді ақсақ кемпір.
– Мен анамын, Бұғы анамын, – деді ол. – Мен бұлай сөйлемесем
бəрібір сен менің не қалайтынымды түсінбес едің, айтқаныма құлақ
аспас едің...
– Ендеше не қолқаң бар, айта ғой, Бұғы ана?
– Мейірімді ақылгөй əйел, мына балаларды босат! Бар өтінішім –
осыларды маған ертіп жібер.
– Бұлардың саған керегі не?
– Адамдар менің екі лағымды өлтіріп кетті. Енді мен бауырымды
жылытар бала іздеп жүрмін.
– Осыларды асырамақшымысың?
– Сөйтемін. Ана емеспін бе, қайырым ет маған, ақылды əйел!
– Сен бұны айтардан бұрын ойландың ба, аңқау жануарым-ау, –
деді ақсақ кемпір күліп. – Ойбай-ау, бұлар да адамның баласы ғой?
Ертең ержеткен соң тағы да сенің лақтарыңды қырып күн көрсетпейді
ғой.
– Бұлар буыны бекіп, бұғанасы қатқанда менің балаларыма
тимейді, – деді Бұғы ана. – Өйткені мен бұлардың анасы болам,
бауырымда өседі. Бір емшектен сүт емген төлдер ешуақытта бір-біріне
қиянат жасамайды.
– Əй, жарықтық жануарым-ай, сен адам деген мақұлқаттың
мінезін білмейсің ғой, – деді басын шайқап кемпір. – Сен сияқты
орманда жүрген хайуанат деймісің. Бұлардың бір-біріне мейірімі жоқ.

Екі аяқтының қандай екенін білсін деп мен осы жетімдерді саған
ертіп жіберер едім, ертең адамдар көрсе бұл екеуін табанда атып
өлтіреді ғой? Қайғыңның үстіне қайғы жамап керегі не? Осы
айтқаным келмесе қара да тұр.
– Мен бұларды ешкім көрмейтін аяқ жетпес алыс өлкеге алып
кетемін. Рахым ете гөр сəбилерге! Жібере ғой! Мен бұлардың нағыз
мейірбан анасы боламын. Көрдің бе, емшегім сыздап шыдатпай
барады. Менің сүтім бала аңсайды. Сəби керек соратын. Маған да
мейірімің түссін, ақылгөй əйел!
– Олай болса мен саған не дейін, – деді ақсақ кемпip сəл ойланып.
– Ал, ал да жөнел! Алды-артыңа қарама! Жетімдерді көз көрмес,
құлақ естімес қиянға алып кет. Ұзақ жолға шыдай алмай бұлар
зорығып өліп кетсе, болмаса қарақшыға ұшырап қаза болса, не ертең
ержеткен соң адамдықтарына бағып, ақ сүт беріп асыраған сені
өзегіңе теуіп кетсе – маған өкпелеме, өз обалың өзіңе.
Бұғы ана Ақсақ кемпірге рахмет айтты. Ал бала мен қызға былай
депті:
– Енді мен сендерге анамын, сендер менің балаларымсың. Мен
сендерді етегі орман қарлы шыңдардың қақ ортасында қайнап жатқан
Ыстықкөл дейтін теңіз бар, соған апарамын.
Бала мен қыздың қуаныштары қойнына симай, шаңырақ мүйіз
Бұғы ананың соңынан жүгіре жөнелді. Жүре-жүре шаршады,
шалдықты, бір өлкеден екінші өлкеге жету оңай ма, сапар ұзақ. Егер
түнде жатқанда Бұғы ана бауырына басып жылытпаса, ертелі-кеш
сүтін беріп асырамаса, бұлардың күні не болар еді? Сонымен əлі
жүріп келеді, əлі жүріп келеді... Бұлар ұзаған сайын бұрынғы
мекендері Енесай алыстап қала берді. Беттеген жаңа мекендері
Ыстықкөл əлі ұзақта жатыр. Жаз бенен қыс өтті, көктем мен жаз өтті.
Тағы күз, тағы да жаз, тағы да қыс, тағы көктем, тағы да жаз, енді күз
туғанда барып бұлар қалың жыныс орманға кірді. Талай шөлдерден,
талай құмдардан, талай таулардан, талай адуын өзендерден өтті. Неше
түрлі қасқырдың үйірі бұларға ұмтылғанда мүйізді Бұғы ана екеуін
арқасына салып алып жыртқыш аңдардан құтқарды. Атқа мінген
аңшылар садақтарын кезеп, «Бұғы ана адамның балаларын алып
қашып барады, ұстаңдар, жібермеңдер!» – деп іздеріне түсіп талай оқ
атты. Бəрінен де құтқарған, бəрінен де аман сақтаған Бұғы ананың өзі
болды. Қаша жөнелгенде Бұғы ана бəрінен жүйрік, арқасындағы

балаларына: «Мықтап ұстаңдар, құлап қалмаңдар, қуғыншы қалмай
келе жатыр!» – деп ақыл айтумен болады.
Ең ақырында Бұғы ана өзінің балаларын Ыстықкөлдің жағасына
алып келді. Бұлар таудың басында тұрып, аң-таң қалды. Айнала қарлы
шың, жасыл орманның қақ ортасында шексіз-шетсіз шалқыған теңіз
жатыр. Көк жалқынның бетінде ақ көбік атқан толқын, самал жел,
оларды екшеп, əлдебір алыс дүниеге алып бара жатқандай.
Ыстықкөлдің қайдан басталып, қайдан аяқталарына көз жетпейді. Бір
жағынан күн шықса, екінші жағына батып барады. Ыстықкөл
төңірегіндегі тауларда да қисап жоқ. Таудан соң тау бірін-бірі бүркеп
жатқан, тылсым жұмбақ.
– Міне, сендердің жаңа мекендерің осы болады, – деді Мүйізді
Бұғы ана. – Осы жерде тірлік етесіңдер! Жер жыртып егін саласыңдар.
Балық аулап, мал өсіресіңдер. Мыңдаған жылдар баянды өмірлерің
осында өтеді. Үрім-бұтақтарың өніп-өсіп, үбірлі-шүбірлі болыңдар.
Алыс өлкеден алып келген ана тілдеріңді ұмытып қалмаңдар. Өз
тіліңде айтқан сөзге сөз жетпейді, өз тіліңде салған əнге əн жетпейді.
Адам аттарыңа лайық рахат өмір сүріңдер! Мен болсам əрдайым
сендермен бірге, мəңгі-бақи сендердің ұрпақтарыңмен бірге
боламын...
Сонымен жаңағы бала мен қыз бүкіл қырғыз əулетінен қалған
екеуі ғана осы бір мəңгі берекелі, жаңа өлкеге ие болған екен.
Уақыт зырлап өте береді. Бала өсіп, азамат болды. Қыз да
бойжетті. Содан кейін екеуі қосылып, бірі байы, бірі əйелі болды. Ал
мүйізді Бұғы ана болса, ол да Ыстықкөлден ұзамай, осы қалың
орманның ішінде қала берді.
Бір күні елең-алаңда тыныш жатқан Ыстықкөл аспанға ақ көбік
атып, шайқалып қоя берді. Сөйтсе жас əйелді толғақ қысқан екен.
Жігіт қорқып кетеді. Сасқанынан жартастың басына жүгіріп шығып:
– Уа, қайда жүрсің, Мүйізді Бұғы ана! Естимісің мына
Ыстықкөлдің шайқала ыңыранып кеткенін? Қызың босанайын деп
толғатып жатыр, тезірек келе көр! Уа, аяулы анамыз, келіп қол
ұшыңды бер, – деп айқай салды.
Осы кезде алыстан естілген керуеннің сарынындай сылдыраған
қоңыраудың үні еміс-еміс естілді. Қоңырау үні жақындай берді.
Сөйтсе асығып келе жатқан Бұғы ана екен. Бесікті мүйізіне іліп
алыпты, бесік ақ қайыңнан жасалған екен, бөгендігіне қоңырау

таққан. Осы күнге дейін Ыстықкөл жағасында тұратын қырғыздардың
бесігіне қоңырау тағу салты содан қалыпты. Шешесі бесікті
тербеткенде оның күміс сылдыры алыстан Мүйізді Бұғы ана келе
жатқандай ғажайып үн шалады...
Бұғы ана келуі-ақ мұң, екен, əйел босанады.
– Мына бесікте сендердің тұңғыштарың жатады, – деді Бұғы ана,
– шүкір балаларың əлі көп болады, жеті ұл, жеті қыз өрбиді
сендерден.
Ата-ананың қуанышында шек жоқ. Өздерінің тұңғыш
перзенттерінің атын Бұғы ананың құрметіне Бұғыбай деп қояды.
Бұғыбай өскеннен кейін Қыпшақ елінің бір сұлу қызын алады. Ол
екеуінен Бұғы атанған бір тайпа ел өрбиді. Бұғының жігіттері
шеттерінен алпамсадай ірі, қайратты келеді. Олар ана-бұғыны əулие
тұтып əруағына сыйынады. Бұғылықтар ең ар жағы киіз үйінің
маңдайшасына да маралдың мүйізін өрнектеп салады. Алыстан көзге
шалынатын осы өрнек бұл үйдің Бұғы əулетіне жататынын бірден
танытады. Бұғы əулетінің жауға шапқанда, бəйгі балуанға түскенде
айтатын ұраны да – «Бұғы» болды. Соны атаса-ақ бұғылар жеңіп шыға
келеді. Ыстықкөл маңындағы қалың орман ай мүйізді ақ маралға
толады. Оларға аспандағы ай мен жұлдыздың өздері де қызығыпты
деседі. Бұлардың бəрі де сол баяғы Мүйізді Бұғы анадан тараған
төлдер еді. Оларға ешкім тимейді, бетінен ешкім қақпайды, Бұғы
əулетінің адамы атынан түсіп, алдымен соған жол береді екен. Өзінің
айтулы ару қыздарының атын «Ақмарал» деп қоятын болды...
Осы бір дəстүрді Бұғы əулетінің үлкен бір ақсақалы дүние
салғанға дейін ешкім бұзбапты. Бұл өзі өмірінде мыңғырған қой,
мыңдаған жылқы өсіріп, даңқы шартарапқа тараған, атақты бай еді.
Айналасындағы тірі жанның бəрі осының есепсіз малын бағатын. Енді
балалары өлген əкесіне ас береді. Осы бір айтулы асқа дүние
жүзіндегі атақтылардың бəрін шақырады. Ыстықкөлдің жағасына бір
мың бір жүз үй тігіпті. Сойылған мал, саба-саба ішілген қымызда есеп
болмайды. Ең ар жағы қашқардың неше түрлі тəтті тағамдары да осы
астың дастарқанында болады. Байдың мақтаншақ балалары «жұрт
көрсін, артында қалған ұрпақтың жомарттығын байқасын, өлген
атаны қалай сыйлау керек, абыройын қалай сақтау керек, соның

барлығын білсін» деп тыраштанып жатты. («Ей, балам-ай, артық
байлық астамшылыққа, астамшылық ақымақтыққа ұрындырады»).
Дүние салған байдың балалары кигізген құндыз ішік, кəмшат
бөрік, солар мінгізген атқа мəз болған жандайшап жыршылар бұларды
айнала мақтап, жер-көкке сыйғызбай, жар салды.
– Жарық күннің астында мұндай ас берген, əруақ сыйлаған кім
бар? – деді бірі.
– Мына дүние жаралғалы құлақ естімеген, көз көрмеген байлық
екен, – деді екіншісі.
– Тек қана біздің елде ата-ананы, абырой-атақты, əкенің аруағын
осылай құрметтеді, – деді үшіншісі.
– Ей, есерсоқ, жандайшаптар, неге соншама шулайсыңдар? Бұл
байлықты, бұл астың даңқын, жомарттықтың жолын бүкіл əлемге паш
етіп жеткізуге тіл жетпейді, – деп лепірді төртіншісі.
Күні-түні осылай мақтау-мадақтаудың өзара шайқасы өтіп жатты.
(«Ей, балам, жыршылар сөз қуып, бірімен бірі жарыса бастаса,
жырдың да, сөздің де құны қашады. Ақырында олар жыршыдан
жырдың жауына айналады».)
Осы бір астың думаны бірнеше күнге үзілген жоқ. Мақтау
сөздерге əбден есірген бай балалары дүние жүзінде болмаған, құлақ
естіп, көз көрмеген, ел айта жүретін есте қалар бір қимыл жасауға бет
алды. Сондағы тапқандары əкелерінің басына маралдың мүйізін қою
болды. Өйткені маралдың мүйізі осы қабырда жатқан атақты
бабасының Мүйізді Бұғы ананың ұрпағынан екендігін анықтайтын
еді. («Ей, балам, бұрынғылар байлық адамның көкірегінде менмендік
туғызады, менмендік есерсоқтыққа апарады деген екен).
Дүние салған байдың балаларына ақыл айтып, тоқтатуға
ешкімнің шамасы келмеді. Өйткені бұлар атасының даңқын да, өзінің
атағын да осылай шығармақшы болды. Айтты бітті, кесті үзілді
дегенін жасады. Орманға мергендер жіберіп, марал аттырды, олардың
мүйізін кестірді. Мүйіз болғанда қандай. Дауылпаздың қарлы
шыңдарға серпілген қанатындай шаңырақ мүйіздер. Байдың есерсоң
балалары мəз. Əр мүйізде он сегіз тармақ бар. Демек, марал он сегізде
деген сөз. Сонымен бейіттің басына, ұсталарға пəрмен етіп, маралдың
мүйізін қойғызды.
Жөн-жоба білетін ақсақалдар:

– Маралды өлтірді деген не сұмдық? Бұғы ананың ұрпағына қол
көтеруге кімнің дəті барады? – деп реніш білдірді.
Байдың балалары оларға:
– Атсақ өз жеріміздің маралын аттық. Осы аймақтағы бауырымен
жылжыған, аяғымен жүргенді былай қойғанда қанаттыдан шыбыннан
бастап төрт аяқты түйеге дейін өзіміздің меншігімізде. Олай болса не
істесек те еркіміз бар. Сандалмай тайып тұрыңдар! – десті.
Есірген шабармандар əлгі ақсақалдарды аттарына теріс мінгізіп,
дүре соғып, қалың қауымға масқара қылып айдап шықты.
Бар бəле содан басталды. Сол-ақ екен, Мүйізді Бұғы ананың
кейінгі ұрпағына ауыр нəубет түсті. Осы кезден бастап жұрт күн
сайын орман кезіп, ақ марал аулауға шықты. Бұғы əулетінен тараған
əрбір адам өзінің ата-анасының басына марал мүйізінен белгі
қоятынды шығарды. Мұның өзі əруаққа деген үлкен сый-құрметтің
дəстүріне айналды. Ата-анасының бейітіне маралдың мүйізін
қоймаған туыс, адам қатарына алынбады. Бұдан былай маралдың
мүйізімен сауда жасайтындар да шығып, оны бағалы мүлік есебінде
жинайтындар да пайда болды. Тек қана маралдың мүйізін сатуды
кəсіп еткен сол Бұғы əулетінің өзінен талай сұмпайылар шықты.
Ақшаға сатып байығандары да аз емес. («Ей, балам, ақша жүрген
жерде əділетке, адалдыққа орын жоқ, – деп бұрынғылар бекер
айтпаған).
Ыстыққөл ормандарын еркін жайлаған маралдардың басына қара
күн осылай туды. Енді марал жарықтықтар адамның аяғы жетпес
жабайы шың жартастардың арасына кетті. Əбден құнығып алған
құтырған жұрт қойсын ба, оның да есебін тапты. Неше түрлі
төбеттерді, жүйрік тазыларды соңына салып тасада тұрған
мергендердің алдына қайырып əкеліп баудай түсіріп жатты. Бұрынғы
бұрынғы ма, марал дегенді үйір-үйірімен қыратын болды. Кейін кім
неше тармақты мүйізге ие болды, кімнен кім асып түсті деген бəсеке
де пайда бола бастады.
Марал атаулыдан тігерге тұяқ қалмады. Тау жетімсіреді. Бұрынғы
қалың өңір, қатпар таулар қаңырап бос қалды. Орманның ішінде де,
жайылымда да көзге шалынбайды. Кезінде мүйізін арқасына салып
алып, зыр қаққан маралдардың көлеңкесі де қалмады. Тастан-тасқа
секіріп, шатқал, тоғайлардың ішінде асыр салған ақ маралдардан енді
белгі жоқ. Сөйтіп жүргенде бұл өңірді өмірі тірі марал көрмегендер

жайлады. Олар марал жəйлі тек қана ертегіден біліп, марал мүйізін
тек қабыр басында ғана көретін болды.
Сонымен Бұғы ананың өз тағдыры не болды дейсің ғой.
Ол адам баласына соншалықты қабағат ренжиді. Өзінің ұрпағы
атқан оқтан, қуған тазыдан күн көре алмай құри бастаған соң, Бұғы
ана азғана төлін ертіп, шыңның құзар басына шығып, Ыстықкөлмен
ақырғы рет қоштасты да, көз көрмес, құлақ естімес алыс өлкеге ауып
кетіпті.
Міне байқадың ба, мына жердің бетінде қандай-қандай
сұмдықтар болған деседі. Ертегінің ұзын-ырғағы осы. Сен мейлің,
сенбе мейлің, ерік өзіңде.
Бұғы ана кетерінде мұндай қайырымсыз жандар жайлаған өлкеге
енді қайтып оралмаспын депті...
5
Тау алқабына күз түскен. Жаздың думанды күндерінен кейін
жұрт күздің бұйығы тірлігіне бейімделе бастаған. Айдаған малдың
шаңы басылып жайлаудағы елдің лаулаған оттары да сөнген. Қыстауға
беттеген малмен бірге ел кеткен. Меңіреу тау жым-жырт.
Анда-санда тау басында жеке қалқыған бүркіттің самарқау үні
шалынады. Жаз бойы шулап аққан өзеннің де сарыны баяулапты.
Арнасы азайып, суы саяздап, екі жағаға қайыр пайда бола бастаған.
Өсімдіктер де бой көтермей, тамыры тартылған. Бұтақтардағы
жапырақтар жаз бойы тұрып шаршағандай сыңай танытып, кей жерде
түсе бастаған.
Ең биік деген шыңдардың басына түн сайын қар жауып, азанда
күміспен күптегендей көрінеді. Кеше ғана қара бурыл тартып жатқан
жоталардың үстіне түнде қар түскенде, ертеңгілік қарасаңыз орман
түлкісінің жотасындай жалтырай күміс қылаулар шашады.
Жаяу жел де шаршап сай-салаға сіңіп кеткен, бірақ əлі де болса
күн шуақты, құрғақшылық.
Өзеннің арғы бетіндегі, қорықтың қарсы алаңындағы орман
күздің реңіне ерте енген. Өзеннің жағалауынан бастап, сонау қалың
қара орман етегіне дейінгі селдір ағаштар түтінсіз өртенгендей қара
бурыл тартқан. Биікке беттей жанталаса, тырмыса өскен тал мен
қайыңдардың кей жері жасыл сары, кей жері ал қызыл бояуларға
енген. Олар сонау қарлы шыңның қапталында түнерген қарағаймен
шырша патшалығының шалғайына жармасып жатыр. Сонау ну орман

іші мешіттегідей əрдайым мұнтаздай таза. Тек қана көкке таласа
өскен шымыр шырша қолқа атқан шайырдың шынайы исі, етекте
төгіліп жатқан қоңыр тікенектерден басқа дəнеңе жоқ. Онда кəрі
қарағайлардың басынан сипағандай үнсіз жел ғана аралайды.
Бірақ, бүгін таң атпай жау тигендей, ұзақ қарғалар шуласып
орманды басына көтеріп жүр. Қарғаның қалың тобының үздіксіз жан
даусынан орман үсті азан-қазан. Ағаш шапқан балтаның дыбысынан
шошына көтерілген қарғалар тал түсте өздерін біреу тонап жатқандай
зар қаға, кесіп алған нəн қарағайды таудан төмен түсіріп келе жатқан
екі адамның ізінен қалар емес.
Бөрененің бір басын атқа жегіп алған. Оразқұл атты жетектеп
алда келеді. Шат бұтаға шалғайымен сүрініп-қабына, жер айдаған
өгіздей ентігіп, зорға келеді. Бөрененің арғы басында жанталасқан
Момын. Мынадай биіктен ағаш түсіру оңай емес, демі жетпей
титықтап келеді. Қолындағы қайың сойылмен бөренені əрі-бері ырғап
итереді, ол айдаудағы мал емес, кейде түбірге тіреліп, кейде тасқа
тіреліп, машақатқа салады. Əсіресе ылдиға домалай жөнелгенде құдай
сақтасын қағып кетсе шаруаң бітті – ана дүниеден бір-ақ шығасың.
Мұндайда бөренені демеп келе жатқан адамға қауіпті. Оразқұл
болса алда, бөрене домалай бастағаннан-ақ аттың шылбырын тастап
тайып шыға келеді. Ал шал болса барлық қауіп-қатердің астында.
Оразқұл аттың басына қайта оралғанша өлімін артып тырмысып ұстап
тұрғаны. Мұны көрген сайын Оразқұл ұялғаннан жерге кіріп кете
жаздайды. Өйтіп ұялғаны да құрысын. Өзіңнің масқара болғаныңды
бүркеу үшін, біреуге жала жап демей ме соның кері.
– Немене, сен, мені ажалымнан бұрын өлтіргің келіп жүр ме? –
деді айқайлап атасына.
Оразқұлдың бұл сөзін естіп, «ақсақалды кісіге жекіре ме екен»
деп, оған кінə артатын айналада тірі жан жоқ. Шырағым, өзім де
жетісіп келе жатқан жоқпын, несіне айқайлайсың, əдейі істейді
дейсің бе деп міңгірлеген болды шал.
Шалдың бұл сөзі Оразқұлдың одан сайын арқасын қоздырды.
– Ə, солай ма екен? – деді ол екіленіп. – Сені қағып кетсе онда не
тұр, асарыңды асадың, жасарыңды жасадың, сол да жетпей ме? Ал
мен өліп кетсем, сенің анау бедеу қызыңды кім алады? Сайтанның
сапалағындай болып отырған ол қаншық кімге керек?

– Ай, балам-ай, қатыгезсің-ау! Адамға деген бір мысқал мейірімің
болсайшы, – деді Момын шал бар болғаны.
Мұны естігенде Оразқұл мелшиіп орнынан қозғалмай тұрып
шалдың бас-аяғына бір қарап алды.
– Сен сияқты шалдар алдақашаннан ошақтың басында отқа
арқасын қыздырып жатыр, одан басқа қолдарынан келер түгі жоқ. Ал
сенің болса жалақың жүріп жатады. Сол ақша қайдан – аспаннан түсе
ме? Жоқ, біле білсең, бəрі менің арқам. Одан артық саған қандай
мейірім керек?
– Жарайды, шырағым, əшейін айта салған сөз ғой менікі, – деді
Момын шал жуасып.
Бұлар осылай келе жатты. Əудем жер жүргеннен кейін тағы бір
ылди қабаққа келіп дем алды. Аттың да ақ көбігі шығып, ентігін баса
алмай тұр.
Ұзақ қарғалардың у-шуы баяғы күйі, басылар емес. Қаптаған
қарғалардан аспан көрінбейді. Бүгінгі барлық кəсіптері кешке дейін
орманды басына көтеруге арналғандай ызғып тынар емес.
– Қыстың ерте түсуін сезіп жүр-ау осылар, – деді Момын шал,
сөздің бетін басқаға бұрып, Оразқұлдың ашуын басайын деген
ниетпен. – Бəрі жиналып жатқаны басқа жаққа аууға бет алған ғой.
Бұлар да тиыштық іздейді. Тынышын алғанды ұнатпайды, – деді шал
есуас қарғалардың атынан кешірім сұрағандай.
– Бұлардың тынышын кім алыпты? – деді жалт қарап Оразқұл.
Біреу буындырғандай өзінен өзі қызарып кетті. – Алжи бастағансың-
ау сен шал, – деді. Үні баяу шыққанмен шалға деген зіл бар.
«Көрдің бе мынаның сөзінің төркінін – деді ол ішінен. – Немене,
мен мұның қарғаларының қамын ойлап, қарағайға қол тигізбей бір
бұтағын да қозғамай отырайын ба? О не деген-ау. Құдайға шүкір,
əзірше осы орманның құдайы да, қожасы да өзім». Шулаған
қарғаларға өшіге бір қарап: «Əттең əкелеріңді танытатын пулемет
болар ма еді», – деді де, бір былапыт сөздер айтып бұрылып кетті.
Момын үндеген жоқ. Күйеу баласының боқтық сөздеріне
алдақашан құлағы үйренген. «Тағы жыны ұстай бастады, – деді ішінен
шал мұңайып. – Ішіп алса жынданады, мастығы тарқады-ау деген
кезінде де сөзге қонақ бермейді. Адам баласы неге бұлай жаралды
екен, ə? Сен бұған жақсылық істесең, мұның жамандығы əзір. Ұялу,
ойлану дейтін мұнда жоқ. Адамда имену деген болмай ма екен. Өмір

бойы осынікі ғана жөн сияқты. Өз басының бабы табылса болды.
Айналасындағының бəрі құрдай жорғалап құл болып жүру керек.
Айтқаны болмаса тағы басың бəлеге қалады. Мұндайлардың осындай
тау арасында төрт-бес адамға ғана бастық болып жүргеніне шүкірлік.
Ал бұдан үлкен билікке қолы жетсе ше? Құдайым сақтасын... Нағыз
ем қонбайтындардың өзі. Өзі дегенде өңешіңді суырып алуға даяр.
Мұндайдың қол астына бір түссең құтылу да қиын, сені жерге сіңіп
кетсең де тауып алады. Өзінің керегін, дегенін істеу үшін сенің
жаныңды жаппарға тапсыруға даяр. Сонда да өзі жөн болып қала
береді. Жоқ, мұндайларға дауа жоқ...»
– Жетер, біраз тұрдың. Кеттік, – деді бұйыра, шалдың ойын бөліп
Оразқұл.
Бұлар тағы жылжыды.
Бүгін таң атқалы Оразқұлдың көңіл-күйі онша емес. Ертеңгілік
балта, араны алып, арғы бетке жинала бергенде Момын шал баласын
мектепке апарамын деп асығып жатты. Бұл шалдай алжыған қақбас
дүниеде жоқ. Құдайдың құтты күні таң атпай баланы мектепке
апарып, кешкілік алып қайтам деп шаба жөнеледі. Осы бір айдалада
қалған жетімекті əлпештеуден қолы тимейді. Мектепке кешігіп барса
дүние қараң қала ма екен? Ал мынаны төмен түсіріп, қашан көзін
жойғанша қаншама машақаты бар екенімен ісі болмағаны ғой сонда.
«Мен, – дейді, – көзді ашып-жұмғанша апарып тастаймын да келем,
бала оқудан кешігіп қалса мұғалім əйелден ұят қой». Ұялатын адам да
тапқан екен. Мұндай ақымақ миғұла болар ма? Соншалықты бет
моншағы түсетін мұғалім əйелінің түрі қандай десеңші? Бес жыл
бойы бір пальто иығынан түспеген сорлының өзі, қай кезде болмасын
сумка мен дəптерден басқа қолында дəнеңе көрмейсің. Жолдың
бойында көрінген машинаға қол көтеріп, «дауыс» беріп тұрғаны.
Əліне қарамай ауданға барғышын қайтерсің. Сонда сұрайтыны
мектепке көмір керек, терезеге əйнек керек, қағаз керек, қалам керек,
шүберек керек, шоқпыт керек, – деп көрінгенге тіленіп жүргені. Дені
сау мұғалім осындай мектепке келе ме? Өзінің аты қызық. Бұл
мектепті ергежейлі мектеп дейді. Тауып қойған атын. Əрине
ергежейлі мектептің мұғалімінен оқыған адам не оңады? Нағыз
мұғалім қалада. Мектеп дегенің шетінен шыныдан салынған,
сыртынан қарағанда көзің тояды. Мұғалімдері бəрі де галстук тағып
жүреді. Қаланың аты қала ғой, шіркін! Көшеде машина ішінде

шіреніп бара жатқан бастықтарды көресің, машина дегеніңнің неше
түрі. Күнмен шағылысқан мойылдай қара машиналар көшеде жүзіп
келе жатқанда, бар əлемді ұмытып қарап қана тұрғың келеді. Қандай
ғажап. Ал қаланың адамдары, түк көрмегенсіп əлгі машиналарға мəн
бермейді. Жан-жаққа қарауға мұрша жоқ, əрқайсысы өз шаруасымен
асығыс кетіп бара жатады. Шіркін, өмір десең өмір бəрі қалада ғой.
Есебін тауып тайып беріп сол жаққа бір тұяқ ілер ме еді! Ол жерде
адамды қызметіңе қарай сыйлауды да біледі. Дəрежең бар ма, бітті –
сені сыйлауға міндетті. Мəртебең биік болған сайын соған сай сый-
құрмет. Қанша дегенмен мəдениетті адамдар ғой. Бір жерге қонаққа
барсаң да, əлдебіреуден сыйлық алсаң да, оған сен мына сияқты
бөрене тасып немесе қалай өтеймін деп машақатқа түспейсің.
Олардың алқымы да кең, алары да мол. Ал мұнда бір елу сом,
мықтағанда жүз сом аласың да, жəне өзің кесіп, өзің дайындап, арам
тер боласың. Мұны алып кеткесін тыныш жүрсе екен-ау бұлар,
Оразқұл пара алды. Оразқұл ағаш сатты деп үстіңнен бұрқыратып
жазатындары жəне бар-ау... Ай, қараңғылық-ай!
Қанша дегенмен шаһарлы жерге не жетсін! Егер кішкентай ғана
мүмкіншілігім болса, тауын да, тасын да, орманын да, олжасын да –
барлығын тастап, қарғыс атқан қатынды да, мынау алжыған шалды да,
қызғыштай қорғап жүрген жетімек немересін де, бірде-бірін
көрместей, алды-артыма қарамай тартар едім. Ех, дүние-ай сонда
сұлыға байлаған тұлпардай түлеп, ұршығымнан айналып шыға келер
едім. Жұрттың барлығын есігімнің алдына тізіп қойып «Оразқұл
Балжанович, сіздің кабинетіңізге кіруге бола ма?» – деуге мəжбүр
етер едім. Сонда барып шаһардың өзім қалаған біреуіне үйленбеймін
бе. Ондайға үйленбей несі бар? Мəселен, əлгі қолына микрофон ұстап
жүріп əрі билеп, əрі əн салатын құралай көз артисткалардың біреуіне
қолым жетсе! Олар қызметі мықты адамдарға тие береді дейді ғой.
Көзді сүзілдіріп, галстукты үзілдіріп, қолтықтап кетіп бара жатсам.
Кинодан бір-ақ шығамыз. Жырта қарыс біз өкше тық-тық еткенде
құлағыңа қобыздың үніндей естіледі. Хош иісті əтір мұрныңды
жарады. Жанай еткендердің өзі əтір иісіне тұмсығын төсей өтеді.
Сүйтіп жүргенде балалы-шағалы боласың. Ұлымды соттың оқуына
беріп, қызымды рояль ойнауға үйретер едім. Шаһар балаларының
ақылды болатыны бесенеден белгілі болып тұрады. Үйдің ішінде тек
қана орысша сөйлеседі, олар ауылдағы шаруаның тілімен бас қатырып

қайтсін. Ол өзінің балаларын: «Папа, анау керек маған, мама, мынаны
алып беріңізші!» – дегенге тəрбиелейді. Өз ішіңнен шыққан
балалардан неңді аяйсың? Əттең сол кезде бұл талайды таңдандырып
өзінің кім екенін танытар еді. Басқа жұрттан мұның несі кем? Сол
жақта шіреніп жүргендердің бұдан не артықшылығы бар? Бəрі де өзі
сияқты пенде. Тек сəтіне сай жолы болған адамдар. Бұған ондай
бұйырмады. Бақыт ырзығы деген бұдан теріс айналды, соның бəріне
өзі кінəлі. Баяғыда орманшылардың курсын бітірісімен шаһарда
қалып қою керек еді. Одан техникум, ар жағы институт емес пе.
Асықты, əкім болғысы келді. Кішкентай қызмет дегеніңмен өзіңмен
өзің əйтеуір бастықсың ғой. Міне, енді ақыры не болды? Тау кезіп,
тоғай аралап, бөрене сүйретіп есек боп жүрсің. Ең ар жағы қарғаға
дейін қаныңды ішуге даяр. Бұл иттерге не жау тиді сонша қарқылдап?
Шіркін, пулемет болар ма еді...
Оразқұлдың бүгін ашуға басуының себебі бар. Жаз бойы жағасы
жайлауда қыдырды. Мынау күз келді. Жаз өтісімен күнде қонаққа
шақыратын жылқышылар мен қойшылар да ғайып болды. Əлгі
өлеңдегі: «Гүлдер солды, жаз өтті, қыстауға беттер күн жетті!» –
дегеннің кері келді.
Сол күз бүгін басталды. Енді Оразқұлға жаздай көрген сый-
құрметі, ішкен арағы, жеген тамағы, серпіп отырғанда берген
уəделерін орындайтын шақ келді. «Ей, онда не тұр? Сонда сұрап
отырғаның екі бөрене ме? Соны да сөз деп, дайындап қоям, алып
кетесің» деген лепірме уəделердің бүгін лағынет қамытын киіп
келеді.
Арақ ішіп аузыңа келгенді оттап, ара-арасында бармақ басты, көз
қыспай сыбаға алғанына мəз болып едің, енді соның есесіне борша-
борша терге түсіп, бүкіл жарық дүниеге зəріңді төгіп, бөрене сүйреп
келе жатқаның мынау. Өйтіп ішкен-жегені, алған-бергені құрысын.
Бəрі мұрнынан шықты. Жалпы көрген өмірінің барлығы қырсық
түнек. Кенет осының бəріне лағынет айтып басым ауған жаққа тартып
кетсем қайтер еді?» – деген ой келеді. Бірақ қайда бармақ? Бұл кімге
керек? Əлгі ойлағандай өмір, мəртебе еш жерден бұған табылмайды,
барлығы бос қиял екенін өзі де түсінді.
Берген уəдеңді орындамай, осы жерден аттап басып көрші,
басқаны былай қойғанда кеше ғана өзімен ауыз жаласқан достары-ақ
мұны масқара етеді. Халық деген қазір азған ғой. Бұрнағы жылы

өзімен рулас, кəдімгі Бұғы руынан шыққан жолдасына қозы бергені
үшін бір бөрене атаған-ды. Күз түскен мен бойкүйездікке салынып,
тауға шығуға ерінді, өйткені іске асатын айтулы қарағайлардың бəрі
биікте. Уəде беру оңай болғанмен, сонау таудың ұшар басындағы
құшақ жетпес қарағайды қырқып, төменге жеткізу оңай ма? Дені cay
адам алтын берсең де мұндай машақатқа мойын ұсынбайды. Мұның
сорына дəл сол кезде Момын шал ауырып, төсек тартып жатып қалар
ма. Жалғыз өзінің қолынан келмейді, кім болса да бөренені төмен
түсіру жалғызіліктіге мүмкін емес. Ондай бəленің боларын алдын ала
білгенде, Сейдахметті-ақ ертіп алатын еді. Бірақ бұған да жалқаулығы
ұстап, бергі етектен бетке қараған нашарлау біреуін əкеп бере салды.
Анау оған оңайлықпен көне қойсын ба? «Жолдас, байқа, бұл не
масқараң, берсең іске асатынын бер, мынауың болмайды» – деп қыр
көрсете бастады. Ақыры: «Тоқты алуды білесің, уəдеңде неге
тұрмайсың?» – дегенде Оразқұл шыдай алмай, алсаң ал, алмасаң
тайып тұр, деп қуып шыққан. Ол жігіт те тегін емес екен, есесін
жібермепті. Сантастың орманшысы Балжановтың үстінен неше түрлі
жаланы төндіріп, жоғарыға арыз айдапты. Оның жазуына қарағанда
«Социалистік орманның жауы» Оразқұл сияқтыларды табанда атып
жіберу керек. Бұл арыз барысымен ауданнан келген комиссия, орман
министрлігінен келген комиссия Оразқұлды біраз жерге сүйреп,
тексеріп əбден есін шығарған. Əйтеуір бұл даудан азар алда дегенде
аман қалған. Міне, туысқан дегеннің түрі осы. Кездесе кетсең:
«Бəріміз де Мүйізді Бұғы анадан тарағанбыз, біріміз үшін бəріміз,
бəріміз үшін біріміз» – деп бөсетіндері бар-ау бұлардың. Қарап
отырсаң бəрі бос былшыл. Өйткен Бұғы анаңды сайтан алсын. Көк
тиын үшін бір-бірінің көзін шұқып, алқымнан алып түрмеге
отырғызуға даяр. Өйткен руластығыңды жер жұтсын. Баяғы
надандықтың кезіндегі адамдар Бұғы ана дегенге сеніп мəз болған.
Япырай, сол заманның кісілері қаншама қараңғы, аңқау, ақымақ
болған десеңізші. Қарап отырсақ күлкің келеді. Ал қазіргі адамдардың
бəрі шүкір мəдениетті, көзі ашық сауатты, сəбилерге ермек болатын
ертегі қазір кімге керек.
Осы хикаядан кейін Оразқұл таныс-болсын, руласы болсын, тіпті
екі туып бір қалғаны болсын, Мүйізді Бұғы ананың бауырынан кеше
шықтым десе де тірі жанға осы орманнан бір тал шыбық, сынық бұтақ
бермеске ант еткен.

Міне, желегін жамылып, жайсаң жаз тағы келді. Жасыл жайлауда
жұмыртқадай ақ үйлер, бой көрсете бастады. Ызғыған малдың у-шуы,
ошақтардан шудалана көтерілген түтін, шулаған өзен. Күлімдеген күн,
исінің өзі мас қылатын жас қымыз, қаптаған гүл-бəйшешек, кəдімгі
жаз салтанаты, мұндайда киіз үйдің көлеңкесінде көз-көрген дос-
жарандармен, бал татығын қымыз бен жас қозының етіне басып
отырғанға не жетсін. Сол бір кəйіп үстінде басыңды шыр айналдыру
үшін айғыр стаканмен бір тартып жібересің. Осы сəтте өзіңе қырық
жылдық қарағайды түп тамырымен суырып, ана тұрған тауды
тақиядай дөңгелететін күш пайда болғаны бар ғой... Мұндай күндері
Оразқұлдың анты адыра қалады. Жұрттың бəрі қошеметтеп осы
орманның жалғыз құдайы сен дегенге мəз. Тағы да баяғы үйренген
уəде, азды-көпті алақанға түскендерді қағу. Жылдар бойы буыны
бекіп, бұғанасы қатқан өзін орманның патшасындай санайтын заңғар
емен, санаулы күнінің қалғанын қайдан білсін, күз түскенде көресісін
бір-ақ көреді.
Күз дегенің бір күнде түспейді, мысық табандап əуелі
жайылымнан бастап жоғары өрмелейді. Міне, қазір айнала сарғая
бастаған шөптер де, ағаш жапырақтары да бір рең алған.
Жидек-мəуелер піскен, кешегі қозылар марқайып тоқтыға
айналған. Енді еркек-ұрғашысын айырып, отарларға бөлді. Əйелдер
жаз бойы жайған құрт, ірімшіктерін жинап буынып-түйініп жатты.
Малшылардың бас көтерерлері қыстауға барар көшті кім бастайтынын
кеңесіп алды. Көшердің алдында Оразқұлмен жазда уəде
байласқандары пəлен күні, пəлен сағатта машинамен қорымға
келеміз. Сонда бəрі дайын болсын десіп алдын ала ескертті.
Міне, бүгін көз байлана екі үлкен шырша бөрене алып кету үшін
жетекті машина келеді. Оның біреуін төменде өзеннен өткізіп,
машинаның келетін жеріне тақап алдын-ала дайындап қойған.
Еікіншісін осы қазір сүйреп келе жатыр. Оразқұл, мына машақат
қорлықты көргенше осы бөренелер үшін жаз бойы мұртын майлаған
марқаның етімен ішкен арақ-шарабын қазір қас қаққанша қайтаруға
даяр, əттең ондай дəулетті бұған кім берсін.
Амал жоқ, осы тауға таңылған қарғыс атқан тірлік-тағдыр,
лағынет қамыт мойын бұлтартпайды Бұларды түн жамылып алып кету
үшін кешке машина келеді.

У-шусыз, аман-сау кетсе құба-құп. Жолдың өзі совхоздың
үстімен, дəл кеңсенің алдымен өтеді. Бұрыс жолы құрғыр да жоқ.
Кейде совхозға госинспекцияның милициялары келіп жүретіні бар.
Аудан басшыларынан да ел кезіп жүретіні аз ба, тек солардың көзіне
түсуден сақтасын. Бұларды көрсе шап беріп ұстап, «қайдан əкеле
жатырсың?» – деуінде сөз жоқ.
Осы ой оралғанда Оразқұлдың тұла бойы түршігіп, денесі мұздап
қоя берді. Айналадағының бəріне – мына миды шағып шулап жүрген
қарғаларға, дəрменсіз бейбақ Момын шалға бұдан үш күн бұрын
шаһарға картобын сатуға кеткен миғұла, жалқау Сейдахметтің
қылығына ыза болып зығырданы қайнады. Тау басынан бөрене түсіру
керек екенін Сейдахмет ит білді ғой. Есебін тауып тайып берген жоқ
па. Ол базардағы өзінің шаруасын бітірмей оралмайтыны белгілі. Егер
ол болғанда бөренеге шалмен екеуін жіберіп, өзі мына қорлықтан
аулақ, үйінде шырт түкіріп жатпас па еді.
Енді Сейдахмет көз алдында жоқ, шетінен мойнын бұрап қырып
салар еді, мына қарғаларға да қол жетпейді. Тым болмаса əйелін
қамшының астына алып, ашуын тарқатар еді, үйге жетуге де əлі біраз
жер бар. Бар көзіне ілінетіні Момын шал. Мына орманның қапас
тымырсық ауасынан демі тарылып, аттап басқан сайын аузынан ақ ит
кіріп, қара ит шыққан. Оразқұл қарсы алдындағы бұта-шатқа қарамай
бұза-жара, атын да, шалды да аямай өңмендей тартып келеді. Мейлі,
шалдың жүрегі жарылсын, дəл осы жолы ат та арамқатсын, өзі тіл
тартпай кетсе де бұған қазір бəрібір. Бұл көрген азапты – өзге жұрт та
бірдей көрсін. Оразқұлдың мүлде – мəртебесіне, кісілік қабілетіне сай
құралмаған мына дүние түгел опат болып, неге қараң қалмайды.
Ашуға булығып, бойын билей алмаған Оразқұл, шат тоғайшыққа
қарамай, аттың басын жар қабаққа төте тартты. Енді бөренеге Момын
шал ие бола алмай көрсін. Қалай қайқаңдар екен. Сəл тайдырса,
«қақбас шалды тұрған жерінде қатырам», деп ойлады Оразқұл. Басқа
уақытта бөрене сүйретіп келе жатқанда мұндай қатерлі жарқабаққа ол
жуымайтын, албасты басып ашу үстінде аңғармапты. Момын шал
тоқта деу былай тұрсын: «Ойбай-ау, байқасаңшы, қайда, қайда тартып
бара жатырсың?» – дегенінше болмады, атқа жегулі бөрене
жолындағының бəрін жайпап, домалай жөнелді. Жасаң, зілдей бəле
ырық берсін бе, тоқтатуға ұмтылған Момын шалдың төсей берген
сотасын қолынан жұлып кетті де төмен сырғи берді.

Бəрі де көзді ашып жұмғандай болған жоқ. Бөрене салмағынан
қабырғалай құлаған ат та төмен кетті. Ат құларда Оразқұлды қағып
кеткен екен. Əр бұтаға жармасып бойына ие бола алмаған ол да
домалап бара жатыр. Осы сəтте жасаң жапырақты тоғайдың ішінен
мүйізді бір жабайы аңдардың үрке жөнелгені байқалды. Бұта-
шаттардан атыла-атыла қарғып əп-сəтте қалың тоғайшыққа еніп жоқ
болды.
– Марал, маралдар ғой мынау? – деп қуанышымен қорқынышы
аралас айқайлап жіберді Момын шал. Енді өз көзіне өзі сенбегендей
үні өшті.
Кенет тау іші тым-тырыс, қарғалар да құйын соққандай жоғалып
кеткен. Əлгі бөрене жолындағы жас қайыңдарды жайпай етекке барып
тоқтапты. Ат болса, өзінің жүген-шылбырына сүріне-мүріне орнынан
тұрды.
Үсті-басының дал-далы шыққан, Оразқұл анадай жерде əлі
жылжып барады. Момын шал күйеу баласының қолтығынан көтеруге
тұра ұмтылды.
– О, əруағыңнан айналайын, Бұғы ана, сол ғой бізді жаңағы
апаттан алып қалған. Сен байқадың ба? Жаңағылар Бұғы ананың
ұрпағы ғой? Оралған екен ғой, киелі анамыз! Жаңа көрдің бе?
Аман қалғанына əлі сене қоймаған Оразқұл өз қылығынан ұялса
да қабағынан қан жауып, қағынып орнынан тұра берді де:
– Оттамашы, əй шал! Жетті! Ана атты босат. Оралып қапты ғой.
Момын тіл қатпастан атқа қарай ұмтылды.
– Ой, айналып кетейін, Бұғы анам-ай, – деді ол өзіне өзі қуанышы
қойнына сыймай міңгірлеп. – Келген екен ғой марал да біздің
орманға, ұмытпаған екен-ау киелі анамыз біз сорлыны. Кешірген екен
ғой, біздің бір кездегі кінəмызды...
– Не былшылдап жүрсің, əй, шал? – деді Оразқұл тістеніп. Ол
енді ғана үрей-қорқыныштан құтылып, бойын тежей баяғы ашуына
қайта басты. – Баяғы ертегің бе айтып жүргенің? Өзің алжыған соң
жұрттың бəрі алжыды деп ойлаймысың, ей? Сенің осы сандырағыңа
кім сенеді деп жүрсің?
– Ойбай-ау, өз көзіммен көрдім ғой. Былай қарай үрке қашқан
маралдар, – деді Момын шал бой бермей. – Балам-ау, өзің де көрген
жоқ па едің? Жоқ, көрдің, көрдің.

– Ал, көрдім, үшеу ме, төртеу ме, əйтеуір осы жерден өткендей
болды.
– Дұрыс айтасың, үшеу. Маған да үшеу болып көрінді.
– Иə, онда не тұр екен? Марал болса марал, ол былай тұрсын, осы
жерде адам өліп қала жаздаған жоқ па? Неңе мəз боласың? Егер
жаңағы көрінген марал болса, мынау асудың ар жағынан келген де.
Осы таудың ар жағындағы ормандарда, Қазақстанның жерінде марал
өсіреді дейтін, оларда да осындай орманды маралдың қорығы еткен
шығар. Келсе келсін, онда біздің не шаруамыз бар? Қазақстан үшін
басымды ауыртпаймын.
– Мүмкін, осы жерді мекендеп қалып қояр ə? – деді елжіреп
Момын. – Қалса қандай абзал болар еді.
– Кəне, болды енді! Кеттік! – деді, Оразқұл оның сөзін бөліп.
Олардың бөренемен əуреленуіне əлі біраз жер бар. Ең азабы анау
өзеннен өткізу. Онда да атқа жегіп, өзің домалатып, машақатқа
батасың. Азаптың үлкені алда. Одан аман-есен əрі шыққан соң
машина тоқтайтын етекке жеткізгенше де талай тер төгіледі.
Тозақтың көкесі əлі алда!..
Оразқұл өзін дүние жүзіндегі ең сорлы адамдай сезінді. Айнала
қараса дүниеде түк əділет жоқ сияқты көрінеді. Ана тауды қарашы,
ешнəрсе сезбейді, тілемейді, сұрамайды, ешнəрсеге жаны ашымайды,
біреуді мүсіркеу, аяу дегенді білмейді, сол мелшиіп мəңгі бақи тұрған
қалпы; орман болса мынау, қысың да бірдей, жазық да бірдей,
екеуінен де жəбір көріп жатқан бұл жоқ. Қарғалардың кəсібі əне,
жалп-жалп ұшып, айнала қарқылдағанына мəз, өзімен өзі. Əлгі
маралдар ше? Марал-ақ бола қойсын солар, олар да анау асудың ар
жағынан келген. Енді осы орманның ішінде өзімен өзі емін-еркін
кезіп жүреді. Анау шаһардағы адамдар болса, ертелі-кеш басқаны
айнадай асфальт, мінгені такси, отырғаны ресторан, төрт жағы
құбыла, ойына не келсе соны істейтін жандар. Ал бұл болса жабайы
жартас, мылқау тау, меңіреу орманның ішіндегі тағдыр талақ еткен бір
бейбақ... Ер қара серік деген атасының түрі мынау, көз ашқалы
құлпенде Елпек Момын аталумен келе жатқан қақбақ шал. Бақса
өзінен ең ар жағы бұл да бақытты, осы күйімен жүріп, тым болмаса
ертегіге сенеді ғой. Бұл неткен ақымақ! Түптеп келгенде өмірде
осындай ақымақтарда ғана арман болмайды.

Ал, Оразқұл өз болмысын иттің етінен жек көреді. Мына тірлік,
бұл көрген күн бұған ылайық емес. Мұндай өмір құлпенде
Момындарға ғана жарасады. Момын сияқтыларға не керек?
Мұндайлар кеудесінде жаны барда өле-өлгенше тыным таппай
лағылет қамытын сүйреп жүре береді. Осы жасқа келгелі мұның сөзін
тыңдайтын тірі жан болды ма? Бір адамға ақыл айтып, жөн сілтеп
көрді ме? Жұрттың бəрі бұған үстем. Ең ар жағы өзінің кемпірінің
айтқанын да екі етпейді. Мұны балаша жұмсайды. Сондықтан да бұл
сияқты меңіреулер ертегінің өзіне мəз болады. Жаңа орманнан
маралдарды көріп еді, жүз жыл бойы зарығып таба алмай жүрген
бауырларына кездескендей жыларманға дейін барды.
Құрысын, айтып, айтпай не керек...
Бұлар итшілей отырып ең соңғы қиын кезеңге иек артты. Осы
жерден басталатын шаппа жардың етегі өзенге барып бір-ақ тіреледі.
Енді, шамалы дем алу керек.
Өзеннің арғы бетінде қорықшылар ауласындағы Оразқұлдың
үйінің маңынан түтін байқалады. Түтінге қарағанда, самауыр қайнап
жатса керек. Демек, əйелі күтіп отыр деген сөз. Оны көзі шалғанмен
Оразқұлдың бойы жеңілдеген жоқ. Қаншама аузын ашып, көзін
жұмып дем тартқанмен ауасы құрғыр жетпейді. Өкпесі алқынып,
жүрегі аттай тулап, басы қаңғырып, əбден берекесі қашты. Маңдайдан
аққан ащы тер құйылып удай ашытады. Оның үстіне қарсы алдында
мына құлама жар қиямет азабын дайындап тұр. Үйде болса бедеу
байтал күтіп отыр. Əйел қайтсем бабын табам дегендей самауырынын
бұрқыратып қойған... Кенет сол мес қарын самауырды бір теуіп тас-
талқанын шығарғысы кеп кетті. Содан кейін барып əйелін қызылала
қанға бояп, сілейтіп салса. Əйелінің таяқ жегендегі тірлігіне қарғыс
айтып, зарлай жөнелген сөздері құлағына келгендей, өзімен өзі бір
рақаттанды. «Солай болу керек, құдай маған қуаныш, рақат
бермегенде ол несіне жетісіп рақаттанады?» деді ішінен.
Мұның ойын Момын шал бөліп жіберді.
– Ойбай-ау, балам-ау, ұмытып бара жатыр екенмін ғой, – деді ол
Оразқұлдың жанына аптыға жетіп келіп, – мен əлгі мектепке барып
баланы алып қайтуым керек. Сабақтары бітіп қалды ғой.
– Иə, онда не тұр екен? – деді салмақты сабырлы үнмен Оразқұл.
– Балам, ашуды қой, бөрене осылай қала берсін. Төмен түсейік,
үйіңе барып тамақтанып ал. Сол екі ортада мен атпен желдіртіп

барып баланы алып қайтайын. Келісімен бөренені де жеткізерміз.
– Сен шал, осы сөздерді айту үшін қанша ойландың? – деді
кекетіп Оразқұл.
– Шырағым-ау, бала жылап қалады ғой?
– Жыласа ше? – деді ашу буған Оразқұл. Шалды осы бір жерде
жерлеп алатын реті кеп қалды. Күні бойы қалай тиісудің есебін таба
алмай келе жатқанда, шалдың өзі келіп ілінді. – Ол жыласа біз
жұмысымызды тастап жүре береді екенбіз ғой? Мектепке апарып
салам деп таң атпай миымды ашыттық. Жарайды, апардың. Енді
мектептен алып келем деп оттап тұрғаның мынау. Сонда мен кіммін?
Мұнда біз əлде ойыншық ойнап жүрміз бе?
– Қойшы, балам-ай, қайдағыны айтпай, – деді жалбарына Момын.
– Осындай бір киелі күні, əңгіме менде емес, мен бəріне көне беремін
ғой, бала күтіп қалады, мынадай күні баланың жылағаны...
– Қандай күнді айтып тұрсың? Немене, бүгінгі күннің басқа
күндерден не айырмасы бар еді?
– Шырағым-ау, маралдар келді ғой? Енді осындай қуанышты
күні...
Оразқұл шалдың мына сөзіне таңданғаны сонша, не дерін білмей
аңтарылып қалды. Бағана сырғыған бөрененің астында қала жаздап,
бұта шаттарды қармай домалап жан таласып келе жатқанда шала-
шарпы көзге елестеп өткен маралдарды алдақашан ұмытқанды. Өзі
ажалдан азар құтылғанда шалдың сандырағы мен маралда не шаруасы
бар.
– Сен мені кім деп тұрсың? – деді ол ашуға булығып шалдың
жүзіне деміге таянып – əттең, сақалың жоқ, тым болмаса қолға
ілінетін төрт тал сақалың болса жұртты өзіңнен ақымақ санағаның
үшін бір талдап жұлар едім. Сенің маралдарыңды басыма ұрам ба.
Төрт құбылам түгел болды да, енді сенің маралың қалды ма? Көп
оттамай бөренені былай ыңғайла. Мына өзеннен өткенінше үніңді
шығарып көр, не болар екенсің. Мектепте кім бар, неге ол жылап жүр,
менің жұмысым жоқ. Жетер енді, ал кеттік.
Момын шал бұған құлақ қақпайтын əдетінше үндеген жоқ. Ол
мына бөренені əрі өткізіп, жеткізгенше Оразқұлдың қолынан
шықпайтынын біледі. Қанша жаны ауырып, жүрегі сыздаса да бір ауыз
сөз айтпастан өлімін артып іске кірісті. Мектептің жанында немересі

күтіп жүр, барлық балалар үйді-үйіне тарқады, тек қана оның
жетімегі екі көзі жолда, атасын күтуде.
Шалдың көзіне жаңа ғана кластан жүгіре-жүгіре шыққан
балалардың сандарын шапаттай үйді-үйіне тартып бара жатқаны
елестеді. Қарны ашқан балалар кластан шығысымен мұрындарына
үйінде дайын тұрған тамақтың исі келеді-дағы өз терезелерінің
алдынан өткенше алды-арттарына қарамай тартады. Шешелері болса
күтіп отырады. Жас балалардың жүзінен кетпейтін бір ғажайып
күлкісі болады, оны көргенде ана атаулының басы шыр көбелек
айналады. Не болса о болсын, олар балаларының жүзіндегі осы бір
күлкіні көргенде қайғы-қасірет, реніш-күйініштің барлығын ұмытады.
Апыл-ғұпыл кіріп келген баласына: «Қолыңды, қолыңды жу», –
дегеннің өзінде даусы қатал шыққанымен, жүректің түбінде бір
жасырын мейірім жатады. Баланың күлкісі бар əлемнің жарығындай
жадыратып кетеді.
Мектепке барғалы Момын шалдың немересінің қолы ағал-сағал
сия бояуынан арылған емес. Момын шал осының өзіне қуанады,
демек, немересі тегін жүрген жоқ. Міне, қазір ол жолға шығып, өзінің
жан серігі биыл жазда алған портфелін құшақтап, сол ағал-сағал күйі
тұр. Күте-күте шаршаған да шығар, атасы желе жортып енді шыға
келетіндей телміріп таудың етегінен көз алмайды. Бұрын-соңды
кешікпеуші еді, оны айтасың, кейде уақытынан ерте келіп анадай
жерде асыға күтіп тұратын. Басқа балалар үйді-үйіне тұра жөнелгенде
бұл «Ал, кеттік, атам күтіп тұр екен», – дейтін портфеліне. Жетіп
келіп, атасын аймалап, қойнына еніп кететін. Атасының өзіне ғана
тəн ащы терінің исі, бұған дүниедегі бір сүйікті хош иістей көрінетін.
Шалдың тұла бойынан ең ар жағы шөптің ашқылтым исі де келетін,
өйткені, осы кездері өзеннің арғы бетінен күн сайын атына теңдеп
пішен тасиды. Күз бойы жинап алмаса ертең қалың қар түскенде
аттап баса алмай қалады. Сондықтан шөп исі де атасының бойынан
көп уақыт кетпейтін.
Келген сайын атасы баласын артына мінгестіріп алып, кейде
желе-жортып, кейде аяңдап, кейде болмашы бір əңгімелерді айтып,
кейде үнсіз келе жататын. Сөйтіп тау асып, өздерінің мекені Сантас
қойнауына келетін.
Баланың мектепке деген ыстық ынтасы кемпірдің жынына тиетін
еді. Көзін ашар-ашпастан жалма-жан киіне бастап, кітап-дəптерлерін

портфеліне салады, əсіресе, жатарда портфелін бас жағына қойып
жатқаны кемпірдің ашуын келтіретін. «Осы портфель сенің əкеңнен
қалып па еді? Құдай оңдап осы бəле қатының болса, бізді қалың
малдан құтқарар едің», – дейді ол зығырданы қайнап. Баланың оған
көңіл аударып тыңдап жатқаны шамалы, өйткені кемпірдің бұл
сөзінің мағнасына түсініп жатқан ол жоқ. Əңгіме сабақтан кешікпеу.
Аулаға жүгіре шығып, атасын асықтыра бастайды. Тек қана мектептің
төбесі көрінген кезде оның жүрегі орнына түседі.
Дегенмен, бір жолы кеш қалып қойғаны бар. Өткен аптада таң
атар-атпастан Момын арғы бетке, бала киінгенше, бір қатынап
алайын деп шөбіне барған. Қырсыққандай сол жолы артып келе
жатқан шөбі ауып кетті де, соны қайтадан атқа артам дегенше, біраз
уақыт өтті. Асығыс адамның жұмысында береке бола ма, өзен
жағасына келгенде арқаны құрғыр тағы ағытылып кетті.
Немересі болса арғы бетте күтіп тұр. Өзен жағасына таяу кедір-
бұдыр тастың үстіне шығып алып, портфелін бұлғап, атасына
айқайлап жан даусы шығады. Атасы да асығып, арқаны түспегір
шатасып əбден əбігерге салды. Баланың шырқыраған даусына
қарағанда, жыларманға келген қалпы бар. Сол кезде ол арқанды да,
пішенді де тастай салып, атына қарғып мінді де, өзенді кеше жөнелді.
Бұл өзеннен өтудің өзі оңай емес. Ағысы қатты, суы мол бəле
ырық бере қойсын ба, бері өткенше біраз уақыт алды. Шүкір, əйтеуір
күзге салым суы аздау ғой. Жаз болса ат-матыңмен алып кетсе, бітті
шаруа. Өлдім-талдым деп өзеннен зорға өтіп немересіне келсе ол
ебіл-себіл жылап тұр екен. Атасына қарауға да шамасы жоқ:
«Кешіктім, кешігіп қалдым сабақтан», – деуге ғана шамасы келді.
Шал еңкейіп, немересін алдына алды да, шаба жөнелді. Мектебі
құрғыр жақын болса, бала алдақашан өзі-ақ жүгіріп кетер еді. Енді
міне, қашан жеткенше зар еңіреп жылап келе жатыр. Шалда оны
жұбатарлық дəрмен жоқ. Сол жылаған күйі мектебіне əкелді. Қоңырау
соғылып, сабақ басталып қалыпты. Бірден класына ертіп кірді.
Шал мұғалиманың алдында кешірім сұрап, бұдан былай
кешіктірмеймін деп қайта-қайта басын изей береді. Əсіресе
немересінің сабақтан сəл қалып қойғанына, сонша күйініп
жылағанына өзі өзінен таңданды.
«Алла тағалам сені оқуға деген құштарлығыңнан өмірі
айырмасын», – деді ішінен шал. Бірақ осынша жылаған себебі не екен

баланың? Осының кішкентай ғана жүрегінде жұрт сезбейтін бір
қасірет бар-ау, оны кім білсін...
Бөрененің біресе ана басына, біресе мына басына шығып, бір
жерге тіреліп қалмай тез жылжыса екен деп сотамен итеріп, қолымен
ырғай жанталасып жүрген шалдың бар ойлағаны: япырм-ай, немерем
неғып тұр екен? – болды.
Оразқұл болса асыққан жоқ. Сол аттың сулығынан ұстап, болдық-
болдық дей береді. Асыққанмен əлі қанша жағаға дейін біраз жер, əрі
шаппа жар, қиғаштай ептеп жылжытпаса болмайды. Шал сорлының
өтінішіне құлақ асып, немересін алып келгеннен кейін де үлгіретін
дүние емес пе? Əттең, құдай қуат бермейді, əйтпесе осы бөренені
иығына салып алып: машина келетін жерге бір-ақ түсірер еді. Сонда
«керегің осы бəле болса алып кет» деп қас қаққанша бəрін бітіріп,
немересіне тартпас па. Бірақ ол құдіретті кім берсін. Өзен жағасына
жеткізгенше əлі қаншама жер, содан кейін барып атпен тартып кешіп
өту керек. Аттың өзі де əбден қалжыраған, ол да кеудесінде жаны бар
хайуанат емес пе. Күні бойғы машақат мұның да титығына жетті.
Өзеннен өтерде бөрене тасқа тіреліп, немесе ат сүрініп кетсе нағыз
масқара сонда болады. Құдайым содан сақтасын.
Міне, енді қара терге түскен Момын бөрене суға түскенде «Ей,
Мүйізді Бұғы ана, қол ұшыңды бере көр! Атты сүріндірмей мына
бəледен аман өткіз», – деді жалбарынып, етігін шешіп, иығына іліп,
шалбарын тізесіне дейін түріп алды да, қолындағы сотаменен ағыстың
ығына қарай бөренені ыңғайлай берді. Күз уақытында қанша мөлдір
болса сонша сүйек шағатын өзеннің мұздай суы төбе құйқаңды
шымырлатады. Амал қанша, тағдырдың қай келекесіне көнбеген шал.
Шалдың шыдамында шек жоқ: мейлі аяғы үзіліп түспес, ертерек
мына бəлені арғы бетке шығарып құтылса екен. Айтқандай-ақ өзеннің
ортасына келе бергенде қырсық шалды да бөрененің бір жері тасқа
кеп тіреліп қалды. Ат əрі-бері итініп, қозғала алмады. Мұндайда атқа
шамалы дем алдырып барып тартпаса болмайды. Бірақ аттың үстінде
отырған Оразқұл алды-артына қарамай өзі жылжи алмай қалжырап
тұрған атты қамшының астына алды. Жан ұшырған жануар əрі-бері
ұмтылды да, аяғы тайып шоңқайып отыра кетті. Бөрене орнынан
қозғалған жоқ. Мына мұздай суда аяғы ағаштай қатқан шалдың көзі
қарауытып барады, басы айналып кетті. Дүниенің барлығы астан-

кестен, төңкеріліп аспан құлап, орман көшіп бара жатқан сияқты.
Шал əбден əлсіреді. Қарғыс атсын бүйткен бөренесін. Егер аздап
кепкен бөрене болса, судан алып өту оңай ғой, жаңа ғана кесілген
зілдей бəлө бұлардың айтқанына көнер емес. Мұндайда іс болар ма,
енді міне суға тастай сіңіп барады. Ұрлықтың арты қорлық деген осы.
Осының барлығы Оразқұлдың хайуандығынан, ақыр беретін дүниесі
болған соң, тым болмаса бір ай бұрын кесіп, шамалы дегдітпей ме?
Жоқ, Оразқұлдың да өз есебі бар. Ойда жоқта инспекция келіп қалып,
мынау ағашты кім кесіп тастаған десе не айтпақ? Сондықтан ол өз
ұрлығын қас пен көздің арасында жасағысы келеді. Бүгін кестің бе,
сол күні көзден жоғалт.
Оразқұл атты бас-көз демей сабалап, екі өкпеге тепкілеп, аузына
келген боқтығын аямай, енді бəріне кінəлі шалдай-ақ оны да сыбап,
қаншама булығып-буынып машақатқа түскенмен, бөрене орнынан
жылжыған жоқ. Жылжу былай тұрсын қайта сіңіп барады. Шалдың да
шыдамы таусылды білем. Осы жасқа келгелі бірінші рет үнінің ашулы
үстем шыққаны.
– Түс былай аттан! – деді жекіре жетіп келіп Оразқұлды ердің
үстінен тарта беріп. – Көрмеймісің, аттың шамасы келмей тұр ғой?
Түс деген соң, түс аттан!
Аң-таң қалған Оразқұл үнсіз мойын ұсынды. Ол өзінің аттың
үстінен етікшең суға қалай қарғып түскенін де байқаған жоқ. Осы
сəттен бастап ол жынынан айырылған бақсыдай меңіреу үнсіз-тілсіз
қалды.
– Кəне, ал, бері еңкей, бері қарай, бері қарай!
Момынның бұйрығы бойынша екеуі де сотамен демеп, бөренені
орнынан сəл көтеріп қозғай берді.
Неткен ақылды жануар десеңші, ат соны сезгендей, сүріне-
қабына жұлқына тартып қалды. Бөрене орнынан азғана қозғалды да
тайып кетіп қайта тірелді. Ат қайтадан жұлқа тарта берген кезде
бойын билей алмай суға құлап түсіп, шылбырына оралып тыпырлай
берді.
– Атқа бар, аттың басын ұста! – деді Момын шал Оразқұлды
итермелеп.
Азар дегенде, екеулеп жүріп атты тұрғызып алды. Əрі шаршап,
əрі тоңған жылқы қалш-қалш етіп зорға тұр.
– Босат, шешіп алып əрі шық.

– Неге, неге?
– Босат дедім ғой мен саған! Қайта жегу керек. Алдымен ер-
тоқымын жөндеп алсаңшы.
Оразқұл бұл жолы да шалдың айтқанына үнсіз көнді. Ат жетектен
босағаннан кейін жүгенді Момын шал қолына алды да:
– Ал енді кеттік. Кейін оралармыз. Мынау ат та шамалы есін
жисын, – деді ол.
– Кəне, тоқта енді, – деп Оразқұл шалдың қолынан аттың тізгінін
жұлып алды. Ұйқысынан жаңа оянғандай болды. Өз бойын өзі жинап,
баяғы қалпына түсті. – Не деп бас қатырып тұрсың, сен шал? Бұл
жерден аттап баспайсың! Мына бөренені қазір шығарып аламыз,
кешке көз байлана жұрт келеді. Атты бері əкел, үн-түніңді шығармай,
жек мынаған, естіп тұрмысың!
Момын тіл қатпастан бұрылды да мұздай сірескен аяғымен
абайлай, ақсаңдай басып, өзеннің арғы бетіне аяңдай берді.
– Əй, шал, қайда барасың? Қайда барасың деймін, мен саған?
– Қайда болушы еді, несі қайда? Мектепке барам. Онда менің
немерем түстен бері күтіп жүр.
– Қайт дегесін, қайт деймін.
Шал құлақ асқан жоқ. Оразқұл атты жайына қалдырды да, Момын
шал жайпауыт қайыр тастарға шыға бергенде жетіп алды да, иығынан
шеңгелдей ұстап, өзіне тартып қалды.
Екеуі бетпе-бет келді.
Оразқұл ай-шайға қараған жоқ. Момын шалдың иығындағы керзі
етігін жұлып алды да, құлаштап тұрып басқа бір, бетке бір салып-
салып жіберді.
– Жүр енді, жүр дегесін! – деді, даусы қарлыға, Оразқұл шалдың
етігін анадай жерге лақтырып жіберіп.
Шал дымқыл құмның үстінде жатқан етігін барып алды, бойын
тіктеп жүре бергенде ернінен жылжып аққан қанды сезді.
– Көргенсіз, – деді Момын шал қан түкіріп, тағы да етігін
бұрынғыша иығына іліп жатып.
Мұны айтып тұрған өмірінде тірі пəндеге сен деп тіл қатпаған
Момын, суықтан жаурап есеңгіреген мүсəпір шал, етігін иығына асып
алып, қан жалап тұрған бейшара.
– Жүр енді.

Оразқұл күштеп сүйрей жөнелді, Момын бар күшімен жұлқынып
босанды да үнсіз кете берді.
– Қап, сені ме, алжыған қақбас, саспа! Көзіңе көк шыбын
үймелетермін əлі, – деді жұдырығын түйіп, кетіп бара жатқан шалдың
артынан сес көрсетіп.
Шалдың онымен ісі болған жоқ. Жалғыз-аяқ жолға шығып,
«Шөгіп жатқан түйенің» жанына отырды да, етігін киіп алып, жедел
басып үйіне қарай тартты. Жан-жағына алаңдамастан, тура ат қораға
кірді. Оразқұлдың арба-шанаға жекпей мəпелеп, үстіне өзінен басқа
шыбын қондырмайтын, сəн-сəлтанатқа мінетін бозалабасын алып
шықты. Атты ерттеуге де мұршасы болмай, жайдақ мініп алды да, өрт
тигендей, қорадан шыға шапты. Қайнап тұрған самауырды баса-
көктей, терезе алдынан өте бергенде, сыртқа дүрліге шыққан шалдың
кемпірі де, қызы Бекей де, жас келіншек Гүлжамал да шалдың бұл
қимылы тегін емесін бірден сезді. Өмірі бұлар ала бастың үстінде
Момынды көрмегенді, қораның ішін басына көтеріп, шаба жөнелуі де
оған ұқсамайды. Олар мүсəпір Момынның тұңғыш көрсеткен сесі
екенін сезген жоқ. Қартайғандағы бұл қылығының арты неге соғарын
құдайдың өзі білсін...
Өзеннің кешпе тұсынан салт атты жетектеп Оразқұл келеді.
Аттың алдыңғы аяғы ақсап қалыпты. Аулаға жақындай берген
Оразқұлға əйелдер аңтарылып үнсіз қарап қапты. Оразқұлдың осы
келе жатқанда жан дүниесіндегі аламан-тасырды, бүгін бұларға
қандай қиғылық-қырғын салатынын əйелдер сезген де жоқ. Етігі
шылқылдаған су, шалбары малмандай болған Оразқұл аяңдап ауыр
басып əйелдерге жақындай беріп бəріне қабағының астымен жаман
қарады. Əйелі Бекей жік-жаппар болып:
– Оразқұл-ау, саған не болған? Тұла бойыңның бəрі су ғой?
Немене, бөренеден айрылып қалдыңдар ма, суға ағып кетті ме?
– Жоқ, оттама! – деп қолын бір сілтеді де, – мə, атты қораға
кіргіз! – деп жүгенді Гүлжамалға ұстата салды. Өзі есікке жақындай
беріп: – Үйге кір! – деді ол əйеліне зекіп.
Кемпір де ере кірейін деп еді, Оразқұл оны табалдырықтан
аттатқан жоқ.
– Кемпір, жұмысың болмасын, жөніңе кете бер, не бар саған
килігіп, бар, бар көзіме көрінбе!

– Саған не болған? – деді, ренжіп кемпір. – Не жау тиіп қалды?
Шалдың кетісі анау, араларыңда бірдеңе болды ма?
– Бар, өзінен сұра, – деді Оразқұл.
Үйге кіргеннен кейін Бекей байының киімін шешіп, үстіне тон
жапты да, самауырды əкеліп, шай құя бастады.
– Тарт əрмен, – деді Оразқұл қолын бір сілтеп, – онан да ішетін
бірдеңе бар ма, соны əкел!
Əйелі басталмаған жартылықты алды да, стаканға құйды.
– Толтырып құй, толтырып, – деді Оразқұл бұйырып.
Стакан толған арақты қағып салды да, тонға оранып, кигізге
жантая беріп, əйеліне:
– Бүгіннен бастап сен маған қатын емессің, мен саған бай
емеспін. Барып тұр! Жалтырат табаныңды. Бұдан былай сенің жүзіңді
көрмейтін болайын, бұл табалдырықтан аттап баспайсың, жаның
барда жоғал көзімнен.
Бекей күрсініп, кереуеттің шетіне барып отырды да, баяғыша
булығып көз жасын жұта, жəймен:
– Тағы бастадың ба? – деді.
– Бастағаны қалай? – деді Оразқұл ақырып. – Жоғал көзімнен!
Бекей үйден шыға жөнелді. Сол өзінің үйреншікті зар-
запыранына басып, бүкіл ауланы басына көтерді:
– Жаратқан құдай-ау, мен сияқты шермендені неге туғыздың
екен!..
Бұл кездері Момын шал немересіне шауып келеді. Алаба қаншама
жарау ат болғанымен, о жақ, бұ жағы екі сағаттай Момын шал кешігіп
жетті. Немересін жол үстінде кездестірді. Баланы мұғалима ертіп келе
жатыр екен. Баяғы Оразқұл айтқан бес жыл бойы бір пальтосы
иығынан түспейтін, белгілі мұғалима. Əбден шаршап, қалжыраған
əйелдің қазіргі қалпы да онша көз тартарлық емес. Күні бойы атасын
күтіп, жылаған баланың көзі ісіп кетіпті. Қолындағы портфелін
қолтығына қысып алып, бейшара бір мүсəпір қалыппен мұғалимамен
бірге келе жатыр екен. Мұғалима əйел шалға біраз өкпе айтты. Шалда
үн жоқ, аттан түсіп басы салбырап тыңдап тұр.
– Уақытылы алып қайтпайтын болсаңыз, баланы бұдан былай
мектепке алып келмеңіз. Менен қайран шамалы, өзімнің де төрт
балам бар.

Момын шал кешірім сұрады, бұдан былай кешікпеймін,
шырағым, жағдай солай болды, деп тағы да уəде берді.
Мұғалима əйел Желсайға қайтты да, шал немересін мінгестіріп
алып үйге тартты.
Атасының алдында отырған балада үн жоқ. Бірдеңе деуге шалдың
да аузына сөз түсе қоймады.
– Қарның ашып қалды ма? – деді ол, біраздан кейін.
– Қарным ашқан жоқ, мұғалима апай нан əкеп берді, – деді
немересі.
– Неге үндемей келе жатырсың?
Бұл сауалға да бала үн қатпады.
Момын шал кінəлі адамша күлген болып:
– Апырым-ай, мұнша өкпешіл болармысың? – деп баланың
басындағы кепкасын алып, айдарынан бір иіскеді де, қайта кигізді.
Бала бұрылған жоқ.
Екеуі де үнсіз-түнсіз жадау, жабырқау келе жатты. Жұлқына
алыса тартқан алабасқа шал ерік бермеді, жайдақ аттың үстінде қатты
жүріс ыңғайсыз, енді асығатын не қалды. Болар іс болды ғой.
Тізгінін қайта-қайта тарта берген соң, ат та түсініп, жол жорға,
бөкен желіске салды. Анда-санда бір пысқырынып тепсініп қойып,
қалыпқа түсіп алды. Шіркін, осындайда аттың үстінде жалғыздан-
жалғыз келе жатып, өзіңмен өзің ыңылдап өлең айтқан қандай рахат.
Адам жалғыз кезінде неше түрлі əн қозғап қиялға түспей ме? Өзінің
өткен өміріне ой жіберіп, бір кезде сүйгенін, сүйсінгенін есіне алады.
Ақталмаған арманы, көз алдынан өтеді. Кейде адам баласы қол
жетпеген қуаныш, ұстатпай кеткен бақытына күрсіне, күйіне, телміре
ой тастағанымен, соның болғанының өзіне іштей қуанады. Пенде
деген қызық қой, неге өйтетініне өзі де түсінбейді. Шамасы адам
мұның бəрін ойға алғанда, өзінің кім екенін түсінгісі келетін болу
керек.
Жүрісі жайсаң, жақсы ат – адамның жан серігі қашан да...
Момын шал немересінің желкесіне қарап, оның қалқан құлақ
қылқиған мойнын зерлей мұның жас басынан қаяулы өмірі есіне
түседі. Басқа дүниемен ойы жоқ, осы кішкентай ғана бейкүнə сəбидің
тағдыры шалды көп ойландырады. Өз басынан өткен ауыр тірлік,
азапты еңбек қайғы-қасіреттің бəрінен қалған белгі осы жұдырықтай

бала. Мұның да бұдан басқа сүйеніші жоқ. Суға кеткен тал қармайды
дегендей, көзінің қарашығы да, қолына ілінер талшығы да осы.
Əйтеуір осыны аяқтандырып, халық қатарына қосса жарар еді-ау.
Жаман айтпай жақсы жоқ, ертең өзі көз жұмса, жанашыр маңында
ешкім қалмаса, бұл бейбақтың халі не болмақ? Жүгерінің собығындай
болып алып осы бастан мінез көрсететінді шығарған. Бейшара несіне
жетіседі, мұның халінде бетегеден биік, жусаннан аласа тірліктен
басқа не бар... Анау Оразқұл сияқтанғандар мұны иттің етінен жек
көреді. Қолына түссе ақбөкеннің ылағындай қасқырша талауға дайын.
Осылай келе жатқанда Момын шалдың есіне əлгі əзірде көз
алдынан жалт беріп, атыла жөнелген маралдардың бейнесі елестеді.
Сол сəттегі қуанышы қайтадан есіне түсті. Адам таңданғанда
қуаныштың не екенін де аңғармай қалады екен.
– Балам, мен саған бір жаңалық айтайын ба? Маралдар келді ғой,
маралдар, – деді атасы.
Бала серги артына жалт қарады.
– Рас па?
– Рас болғанда қандай! Өз көзіммен көрдім. Үшеу екен.
– Олар қайдан кепті?
– Шамасы, осы асудың ар жағынан келген-ау. Ол жақта да орман
бар ғой. Мына күз жазға бергісіз болып тұр ғой, асуда қар жоқ, содан
өткен-ау деймін. Жарықтық, бізге бір қонаққа келген болу керек.
– Енді олар қайтып кетпей ме?
– Қайдан білейін, мекен ұнаса қалып қоюы да ғажап емес. Тек
үркітіп алмау керек. Құдайға шүкір, жайылым деген жетеді. Үш марал
түгіл мыңдап жатса да жер кең ғой... Баяғы Мүйізді Бұғы ананың
заманында бұл маңайда марал деген үйір-үйірімен шұбырып жүреді
екен...
Мына жаңалықты естігеннен кейін баланың ашуы тарқай
бастағанын, бағанадан бергі ренішін ұмытқанына мəз болған шал тағы
да Мүйізді марал жайлы əпсанасын бастады. Өзі айтып келе жатқан
ертегіге өзі іштей сеніп, дəл осындай бақытты болу, айналаңдағының
бəрін де бақытты ету, қандай рахат ə деген ойға келді. Өмір бойы
солай өтсең, міне, қазір дəл осы сағаттағы көкірек кернеген қуаныш
толастамаса ғой. Əттең, дүние, қазір ойлап кетсең көңіліңді мұң
басады. Өмір деген қызық, бақытты болдым-ау дегеніңде қайғы-
қасіреттің қай жағыңнан шыға келгенін байқамайсың, бұл да бір

тағдырдың талқысы да. Міне, қазір немересін алдына алып, көңілі
марқайып келе жатқан шалдың ойына кенет Оразқұл не қып жатыр
екен? – деген ауыр ой түсті. Сорлы шалды қандай азап-қорлық күтіп
тұрғанын кім білсін? Айтқанын істемей кеткен шалға қандай сұмдық
айып-кінə тағып, не бұйырар екен? Оразқұл шалдың бүгінгісін тегін
қалдырмайды, əйтпесе Оразқұлдың Оразқұл болмағаны да. Бүгін
қызының басына түсер ауыр тауқымет қайғыны өз басына келер
қорлық балағаттарды ойламау үшін Момын шал немересіне тағы да
маралдардың киелі қасиетін, желдей жүйріктігін, сұлу сыпайлығын,
мейірбандығын баяндап кетті.
Баланың көңілі де жадырап сала берді. Əрине, қазір үйге келгенде
қандай сойқанның үстінен шығары мұның үш ұйықтаса түсіне
кірмейді. Атасының ертегісін тыңдап, алыс арманды ғажайып дүниеде
келе жатыр. Көзі жайнап құлағына дейін қызарып кетіпті. Ойпырм-ай,
маралдар келген екен ғой? Атам өмірі өтірік айтпайды. Мүйізді Бұғы
ана бабаларымыздың жасаған кінəсін кешірген екен, ең ақырында
өзінің ұрпақтарына баяғы ата мекен Ыстықкөл тауларына оралуына
рұқсат етіпті. Бұл жолы келген үш марал, дейді атасы, – жердің
жағдайын білуге жіберілген өкілдер болу керек. Егер бұлар ұнатса,
бəрі де ата мекенге оралады.
– Ата, – деді бала, шалдың сөзін бөліп, – мүмкін, Мүйізді Бұғы
ананың өзі де келген шығар? Өйткені ол бəрінен ақылды, бəрінен
естияр болғасын өзі көріп, көзі жеткен соң балаларын шақыратын
шығар?
– Мүмкін, мүмкін, – деді Момын шал екі ұшты. Содан кейін
іштей қысылып үндемей қалды. – Тым тереңдеп кеттім бе. Осы балам
шынымен-ақ менің айтқанымның бəріне құдайдай сенеді-ау, ə?
Мүйізді Бұғы ана бұл баланың ойынша əлі тірі сияқты. Ал енді ол
баяғыда өліп қалды деуге Момын шалдың аузы бармады. Айтқанмен
мұның сенетін түрі жоқ. – Мүмкін, мүмкін, балам, сол Мүйізді Бұғы
ананың өзі шығар кім біледі өзі шығар...
– Ендеше, оны біліп алайық. Онда, ата, сол сіз көрген жерге
барайық, мен де көрейін де, – деді бала.
– Ay, олар бір жерде мызғымай тұрмайды ғой.
– Тұрмаса ізін кесіп тауып аламыз. Бəрібір жүрген жерінде іздері
қалады ғой? Үркітпей, шошытпай, көреміз де қайтамыз. Сонда олар, ə,
бізге адам баласы тимейтін болған екен дейді.

– Баламысың деген, ə? – деді шал мұртынан күліп. – Əуелі үйге
жетіп алайық, қалғанын көрерміз.
Бұлар қорықтағы үйлеріне ауланың сырт жағынан келе жатты.
Осы жағынан келгенде үйлердің өзі теріс қарап тұрған адам сияқты.
Мелшиген үш үйдің ішінде не болып, не қойып жатқаны белгісіз,
тым-тырыс. Аула ішінде де қыбыр еткен тірлік белгісі жоқ, қаңырап
тұр. Əлде бір сойқанды сезгендей Момын шалдың жүрегі лүпілдеп
қоя берді. «Не болып қалды екен? Оразқұл тағы да сор маңдай қызы
Бекейді таяққа жығып тастады ма, кім білсін? Əлде мас боп сілейіп
жатыр ма екен? Мұнша тым-тырыс бола қалғаны қалай? Ауланың
ішінде тірі жан көрінбейді ғой?»