Абай жолы. 1 кітап
жүктеу/скачать 7,5 Mb.
|
Абай-жолы
|
1 Қыстауға қонғалы қазіргі қалың қыстың ортасына шейін Абай Аралтөбеде, Әйгерімнің оңаша қыстауында кітап соңында уақыт кешіретін. Ақшоқыда Мағаш, Нұрғаным, Ділдә мекендеген. Абай соңғы жылдары осы Аралтөбеге Әйгерім мен өзіне арнап оңаша қыстау салған. Бұл қыстау Семей қаласына көп кіреберіс. Ақшоқыдан күндік жерде. Семейге де салт атпен жүрген қатты жүріс болса, бір күнде жетіп қонарлық жерде. Аралтөбенің жан-жақ маңайында үш шақырым, бес-алты шақырым, жеті-сегіз шақырым жерлерде көп ел бар. Жақында Ақылбай қыстауы, оның ар жағында әр рулардан шашырап қонған, топталған "көп жатақ" дейтін жатақтардың қыстаулары болатын. Әйгерім қыстауы Ақшоқыдағы қыстауға ұқсас. Бұнда да асты-үсті тақтайлы, үлкен терезелі, кең де жақсы қонақжай бөлмелер. Көршілер Дәрмен мен Мәкендер және солардай бірнеше жас, тату үйлер. Олардың балалары мен Абайдың жас немерелерін оқытатын Хасен молда дейтін ақсұр жүзді сыпайы молда бар. Абай осы қыстауда биыл бірнеше ай бойында оңаша тыныштықта үнемі кітап оқып, Әйгерім мен ауылдағы жастарға, қолы бос көршілерге сол оқыған кітаптарын қызық, көркем әңгіме етіп айтып беретін. Қыстың алғашқы айы, әсіресе, осындай жақсы тыныш бір жаймен басталып еді. Бірақ декабрьдің ортасынан бері қарай, соңғы он шақты күн Аралтөбенің мал иесі адамдарын күдікке салып, қыса бастады. Бір Әйгерім ғана емес, көрші Талдыбұлақтағы Ақылбай аулы да, Бөрлідегі Абайдың ескі көршілері Қожаның аулы дейтін ауыл да қыстың аңғарынан сескенуге айналды. Айықпай борай жауған, суық күндер үдеп тұр. Бұл өлке кейде "Бауыр" деп аталатын, кейде "Байғабыл" деп аталатын тұтастау қоңыр адыр болушы еді. Сай-саласында бұлақ, қорық, қарағаны көп, пішендік қоныс өлкелері мол жерлер. Өзіне егін егуге де қолайлы. Бірақ осы өңірдің, бар Байғабылдың өзге Шыңғыс, Жидебай, Ақшоқы сияқты қалың ел, көп ауылдар мекен еткен жерлерден бөлек бір жайсыздығы тағы бар. Бауырды қар қалың басады. Қысы қатты жылдарда, шөп жақсы шықпаған жылдарда ең алдымен жұт қысымына ұшырайтын осы Бауырдың елі болады. Егіншілікті кәсіп еткен көп еңбекші ел, Бауырдың сол еңбекті кәсіпке қолайлы болғанын ұнатып барып мекен ететін. Бірақ қысының қаталдығын ойлап, Бауырдағы әлді-әлсіз шаруаның бәрі де жаз жақсы болып, шөп шығысы тәуір болса, қысқы пішенді аса көп жиып, қамдап алуға тырысатын. Анық қалың, мол маялар Абайдың қыстауы Аралтөбеде, Ақылбай қыстауы Талдыбұлақта, Бөрлідегі Қожа қыстауларында барлық Шыңғыс елінің қазағынан басқаша, мол қор болып жиылатын. Бұл осы өңір елінің сенімсіз қысқа қарсы істейтін қамының үлкені. Сонымен қатар және Бауыр елінің қысқа қарсы, жұтқа қарсы екінші амалы тағы бар. Декабрьдің тұсынан бастап өз жерінің аңысын, қыс бағдарын, қысымын қатты қадағалап ойласа бастайды. Егер осы бүгінгідей декабрь қысып кете бастаса, Бауырда, қолда арық-тұрағын, азын-аулақ малын ғана қалдырып, айдауға жарайтын қой атаулыны, қара малды түгелімен Ақшоқыға, алыстағы Жидебайға, Шыңғысқа алып қашып, шұбыртып жөнеледі. Сонда апарып, сенімді қыстау, құйқалы қорық, қарабөктер қалың Шыңғыстың қойнауына кіріп кетеді. Сөйтіп, талай қыстың жұтынан осындай ерте қам етіп, алысу арқылы малдарын аман алып қалып отырады. Аралтөбедегі Әйгерім аулының декабрь ортасында шұғыл ойланып, байлаған байлауы осылай болды. Көршілес төрт-бес ауыл Әйгерімдікіне жиналып, ақылдасып келгенде: "Биылғы қыстың аңғары жаман. Жаз болса құрғақ болып, Бауырдағы ел бәрімізден де қорамызға жиып алған пішеніміз аз болды. Жыл мойны болса ұзақ. Қыс аяғы ұзап кетсе, онан да әрі қатер бар. Осындай малдың бойынан ет арылмай, әлді тұрған кезінде Ақшоқыға, Жидебайға, Шыңғысқа қарай қойды, қара малды айдайық!" дескен. Көп ауыл өзді-өз малымен бір күнде қозғалмақ. Себебі жол жоқ, қар қалың. Малдың жүретін сүрлеуін салу үшін қарды бұзып жүру керек. Соған кезектескен көп ауылдың бірлесіп аттануы жол болады. Әр ауыл екі-үш кең шананы көп шөпке толтырып, сықап алысты. Жол жүретін ер-азамат, әлуетті әйелдер болса азықтарын, киімдерін сайлап алды. Сонымен, әр ауылдың малының алдында шаналы шөп жүріп, мал атаулыны артынан шұбыртты, ұзақ салқар, қара нөпір болып, Байғабылдан Ақшоқы, Жидебайға қарай мал созылды. Абай бұл шаруаларға жөнді араласқан жоқ. Ол ор кезде кешкі шай үстінде, әсіресе таңертең ерте Әйгерімнің сол шаруа жайын ауылдағы азаматтармен сөйлескенін тыңдайды да, өзі көп араласпайды. Биыл аңғарып, сүйсіне білгені Әйгерім шаруа науқанының тұсында аса бір қайратты, ойлы адамның өнерін көрсетіп келеді. Ол қазіргі күн райынан, қыстың қабағынан қатты қысылады. Абай отырғанда да малға қарап жүрген еркек-әйелге бір жағынан жаны ашып және шаруаның қамын жете ойлап, байыпты сөйлейді. Кешелер Ақшоқыға қарай өз аулының қойын жөнелтерде, туған елі Мамай-Байшорадан көрші етіп алған туыстарын іріктеді. Торғай, Маңғаз, Ақжол деген үлкенді-кішілі үш азаматты Наймантай дейтін өзінің сенімді, есті туысы және көршісіне қосып береді. Осылар көрші ауылдардың Жидебай мен Шыңғысқа мал айдаған лек-лек топтарымен аралас кетті. Әйгерім Мәкен, Дәрменді ертіп, жылы киініп алып, далада ұзақ жүрді. Қыстау сыртындағы биік адырға шұбырған қойы мен үш шана жеткенше көз алмай қараумен болды. Үш-төрт көрші малшылар жуансіңір, ересек азаматтар болғанда, аласа бойлы қызыл шұбар келген Ақжол бала жігіт болатын. Әйгерім соның бет-мойнына өз қолымен шәрпіні мықтап орап беріп: – Үсіп қала көрме. Беті-қолыңды аяздан қатты сақтай жүр! – деп қабақ шытты. Қорқыныш ойлап, төрт жігітке бірдей амандық тілеген өте жақсы үнімен, тамаша майда шынымен айтып жөнелтті. Күн көптен бері жылынбай қойды. Бүгін де сондай шытырлаған қатты аяз. Бір тәуірі, мал жөнелткен күні жел болған жоқ. Тегінде, бұл өңірде аяз өлердей қатты болудың үстіне, қарып тұрған қылауытқан үскірік жел аязды үдете түсетін. Сондай жел аралас аяз жайы: "үскірік аяз", "өкіріп тұрған аяз", "ақырған аяз", "қолқаңды қауып тұрған аяз" деп неше түрлі қатал түрде халық аузына алынады. Биыл декабрь кіргелі Абай мен Әйгерім отырған жақын өңірге сол жаңағы айтылған ажалдай аяздың демі қатты батып тұр. Осыдан екі күн бұрын мықты, сенімді қойшы Түңлікбай аяздың қаттылығынан беті-мұрнын үсітіп қайтты. Ауылдағы көрші, малшы, қатын-қалаш, киімі нашар бала-шаға қораның ішінен тұмсығын шығаруға қорқады. Айнала ор ауылдан сирек қатынасқан адамның бәрі ендігі жүрісте тек амалсыздық айдап келген жайларын айтады. Қай ауыл болсын, Бауырдың, Байғабылдың бәріндегі кәрі-жас қыстан үрке, қорқа бастағаны естіледі. – Қыс ерте қысып кетті, дүние не болар екен?.. – Жаздан құрғақтық боп, пішен де шықпай, дала шөбі де ерте қурап кетіп еді, мал сорлыға жайылыс жоқ!.. Оның үстіне қар қалың түсіп, ой-жотаның бәрін жұмыртқадай қып жылмитып, сыбап салды. Көрінген қылтанақ жоқ. Тобылғы, бұта, қараған, ши дегенің баурайын қазып шөп іздейін десе, ұсақ малға ол да қолдан келмейтін жүк. Қар сіреу боп қатып қалған. Ұдайымен он күндей соққан желді аяз қар атаулыны омбыға айналдырып, шынылап, тіпті мұздан бетер етіп, шегендеп тастаған. "Тек семіз ат-айғырдың тебіндегі тұяғы бұзбаса, өзге қой тұяқ, қара мал ол айтылған жерден шөп ала алар емес" – деседі. Тағы біреулер Бауырдағы бар елдің күйін таныған қалыпта, көпке ортақ тағы бір шаруа мұңын айтады. – Ендігі жалғыз шара – қорадағы пішенге қарату ма? Мал қолға қараған соң не шыдайды? Ондай пішен қоры мол ауыл бұл өңірде жоққа тон. Биыл әсіресе жоқ. Жаздың өзі, тегі, жұт болатын жылдың жазы боп өткен жоқ па? Жарытып пішен алған ел бар ма?! – деді. Абай мен Әйгерім өз үйлеріне оқта-текте келіп түскен маңайдағы ауылдың жасы үлкен шаруа адамдарынан осыны көп естіген. Сонымен, Әйгерімнің Ақшоқы, Жидебайға осындай ерте бастан қам етіп, қой айдатайық деген сөзін Абай тез мақұлдаған. Енді міне, малдың көбі не болары белгісіз халде ұзақ қиын сапарға кетті. Соның орайына ауылда қолда қалған мал азғантай. Ол азын-аулақ тоқты-торым, кәрі саулықтар және "қыс уайымына ілінеді-ау" деген тай-торпақ, бірен-саран бота-тайлақ қана болатын. Содан өзге, ат үсті жүрісі бар еркектер мінетін, еті күйлі аттар бар. Бұл алуандас қолда қалған малдың қамы, күтімі енді ауыр емес. Оған Әйгерімнің көп үйлі қыстауындағы көршілердің әйелдері, бала-шағасы да керекке жарайды. Сөйтіп, он шақты күн ішінде Абайды өзінің шаруа мұңымен, қамдарымен ертелі-кеш алаң ететін сөздер енді Аралтөбедегі ауылда саябырлап, басылған еді. Соңғы кезде нұрлы жүзіндегі жұқалаң қызылы басылғандай, өңі ақшыл сарғыш тартып, жүдей түскен Әйгерім енді тыныштала бастады. Ол декабрь ішінде тек қана мал мен малшылардың, ер-азаматтың мұңын айта беретін болса, енді ол сөздерінен тыйылған. Қайтадан сылдыраған әсерлі, әсем күлкісі оянып, көңілді жүзі және де өзінің ақ-қызыл ажарымен әсемдене түседі. Ac үстінде, кейбір шақтарда Абай оқыған кітаптың жайынан әңгіме сұрайды. Абай бұған бұрылып, оқудан көзі талған қалпында қалың кітапты жауып қойып, сәл жұмған көзін кесек саусақтарымен сипай отырып, әлдеқайда Әйгерімнің ойына келмес бір жайлардан қызық әңгіменің басын бастап кетеді. Әйгерім бұндайда, өзінің қасында болмай қалса, тезінен баланы, қызметкер әйелді жұмсай қойып, өз үйлеріндегі Мәкен мен Дәрменді, Хасен молданы шақыртып алады. Бұлар бәрі боп Абайдың небір жылы жақ, жемісті бақ, алтын арай күншуақ мекендер ішінде жүрген сұлу жүзді, жақсы мейірбан мінезді немесе өжет, ер көңілді жандардың өз тұсындағы жауыздықпен қажымай алысқанын айтады. Нелер қара таудай қара күші мол, қаһары, зәрі көп, қатал күштермен жаңағы саны азғана, бірақ сапасы артық, жақсы жандардың жасқанбай алысқанын қызығып әңгіме етеді. Осымен, қой жөнелгеннен кейінгі екі-үш күн оңаша, көңілді күйде өтіп келе жатыр еді. Міне, бүгін дәл шаңқай түс кезінде Абай Әйгерімнің биік сүйек төсегінің алдында, дөңгелек үстел қасында француз жазушысының қалың романын оқып отырған шақта, үлкен үйдің есігі ашылып, бөтен бір жолаушы сәлем беріп кіре береді. Қонақ табалдырықтан аттай бергенде, аяғындағы қалың опайкеден істелген көнелеу саптама етігіне Абайдың көзі түсіп еді. Тысқы суықтан келген адамның киімі, етігі, қамшысына дейін аяздаған. Мұз қатқан азын-аулақ сақал-мұртына да ілесіп, Абай отырған орынға қатты аяз кеп тұмсығын сұққандай болды. Жолаушының екі етігі қатарынан әуелі қарауытып бозарып алып, содан бусанып тұр. Аяздың ауыр булы демін жер бауырлата жайып келеді. Етік өзі де аязбен дем алғандай. Тымағының екі беті қалың қырау басып, көк сеңсең қарлы мұз ұстаған сіреуге айналып қалыпты. Келуші адам Абайдың көрсетуімен үйдің төріне таман шығып тоқтап, жаңа ғана отырған еді. Абай оны енді таныды да, жылы шыраймен амандасты. Үйге бұл кезде біріндеп Әйгерім, Дәрмен, Мәкен де кірген болатын. Қонақ оларға да жақсы танысша дос шыраймен амандасты. Абайдан бастап үйдегі бар жан бұл адамды өздеріне жақын таныстай қабыл алды. Жүргінші тымағын шешіп, сақал-мұртын қарлы мұздан біртіндеп арылта отырып, өзінің қайдан келе жатқан жайын айтып жатыр. – Қаладан қайтып едім, араға екі қонып жеткенім осы-ақ. Кеше күннің суығы бастырмай қойды, атым да семіз емес, еті жадау еді. Соның да қабағына қарап, суықтан да қорқып, ұдайы ел сағалап, жай келем. Бүгін мына Қанай, Көп-Сақаудан шықтым! – деді. Бұл келген қалашы Әбді. Бір кездегі Мәкен мен Дәрменнің қосылуына жанын салған, қанын төккен дегендей қимас дос болатын. Абай біледі. Ол ер көңілді, әрдайым тура жолда жүретін осы ел ішіндегі кедейден шыққан жақсы жігіттің бірі. Сонысын ойлап Абай қазір қонағуар, қамқор достық бейіл көрсете бастады. – Өзің жаурап келгенсің ғой. Күн тағы қатты аяз. Шешін, сырт киіміңді шешініп, тек иығыңа жамылып отыр! Жылыншы, әуелі жылынып алшы! – деді де, Әйгерімге бұрылды. – Әйгерім, Мәкен! – деп, үй иесі әйелдерге қарай қонағуар бейілін бар ықыласымен білдіре бастады. – Шайды тездетіңдер, түстік астарың қашан болушы еді? Құрт езгізіңдер! Әбді қатты аязда бір күн емес, бірнеше күн қиналып келеді ғой, қам қылыңдар! Әйгерім мен Мәкен өзара сол ғана сыбырласты. Мәкен Кәрібжан деген орта бойлы, ақсұр келіншекті Әйгерімнің қасына шақырып әкеп берді. Әбді сырт киімін шешіп, иығына ғана жамылып, енді жылы үйде өңі-жүзі қызара жылынып келеді. Абай бұған қаланың жайын, жолда көрген-білгенін айтқыза бастады. Әбдінің ең алдымен айтқаны қыстың жайы. – Қазір екінің бірінің аузындағы сөзі осы қыс боп тұр, Абай аға! Қыстан қысылған ел күн санап көбейіп барады. Қысымы көпке жайылған жаман қыс деседі. Абай бұдан әуелі өзі көрген жолдағы елі Уақтың жайын сұрап еді. Әбдінің айтуынша, жол бойы Балта-Орақ, Мұқыр, Арқалық, Күшікбай, Қанай – бәрінің тұсында қар орасан қалың, мал қолға қарап қапты. Дәрмені бардың бәрі маңындағы Құйқалы тауға немесе Ертіс жағалап тоғай бойына, азды-көпті пішені болған өңірлерге қарай шұбырып жатыр, – деді. Және Әбдінің көрген бір әлеметі, қалаға бара жатқан, қаладан келе жатқан керуеннің беті-жүзіне қарап болмайды. Біреулердің мұрны үсіп кеткен. Тағы біреудің беті кеткен, иегі үсіген және бір топ жұрттың бетінде ақжалақ, қызылжалақ боп бұрын үсіген жерлердің орны бадырайған, айғыз-айғыз болған. Соны айта келіп Әбді: "Қыс ызғары жаман. Адамның да, мал атаулының да берекесін кетіріп, бүрістіріп барады!" – деді. Осы күй тағы қай болыстарда барын сұраған Абайға Әбді және де байыпты, құлағы түріңкі адам боп жауап берді. – Естуімше, Семейдің дуаны түгел, оған жалғас мынау Қарабұжыр, Қалба, Өскемен жағыңыз, анау Көкпекті, Тарбағатайыңыз тағы да қысылғанның бірі дейді. Мына батыс жағымыздағы елді алсақ, Ақбота, Дегелеңнен әрі өрлей қалың Қаракесек, одан арғы қанаттас Қараөткел, мына жағы Сүйіндік, Қуандық бәрінің хабары жақсы емес, тарпы жаман деседі. Бүгін шай үстінде, одан түскі ас кезінде де Абай мен Дәрменнің сұраулары бойынша Әбді көп әңгіме айтты. Қаланың жөнін сұрап, Затондағы Сәмен, Сейіттердің күй-жайын білгісі келген Дәрменге жауап айта отырып, Әбді қала халқының қысымшылық жайын да баяндады. – Жаз егін жалпы облыста нашар болған екен. Соның салдары білініп жатыр. Базарға астық түсу саябырлапты. Қалада азық-түлік қымбаттапты. Осы күнде көп кедей-кепшік үйлердің күйі қатты бәсеңдеп кетіпті. Кей кедейдің үйіне қара нан мен қара шайдың өзі де қиындап кеткен жайы бар! – деді. Бұл Әбдінің жайсыз хабары еді. Тағы біразда Әбді өңшең жүдеу хабар әкелгенін өзі мойындай сөйлеп келіп, бір шақта басқа әңгімеге ауысқан-ды. – Жә, жүдеулік жайындағы хабарымды осымен тоқтатайын. Тегі, біреу жол жүріп келсе "жақсыат, жаманаттан не бар?" деп сұраушы еді ғой. Жаңағыны сонымен айтып ем. Егіді өзім білген жақсыатымды айтайын, Абай аға! – деп алып, ол Абай мен Дәрменді анық көңілдендіріп, қуантарлық хабарды бастады. Бұның айтуынша, қазір қалада алты дуан елі бас қосқан ұлан-ғайыр үлкен бір шербешнай боп жатыр екен. Ой мен қырдың, ылди мен өрдің сорпаға шығарының бәрі жиылып, бір жұмадан бері үлкен келелі жарыс, айтыс-тартыс бар дейді. Бұл тегі жапсарлас еліңіздің бәрі... – деп алып, Әбді ендігі сөзді Абайдың өзінің куәлігіне сүйеп айта кетті. – Жапсарлас болса екі ояздың елі, өзіміздің Керей мен Тобықтыдай, Наймандай алысып, шабыса береді екен ғой. Кісі өлімі ме, ауыл шабу ма, барымта-сырымта ма, тыным таппаса керек. Соның кейбіреулері дүйім елге жетіп, кесірін көпке жайыпты! – деп келіп, енді шербешнай тексеріп жатқан істерді атады. Сонда жақсыаты, жаманаты шыққан ел адамдарын ауызға алды. Бұл тұста Әбді өзінің сөзі емес, қаладағы талай жанның аузынан естіген сөзін айтады. Естуінше, сияздағы барлық жиынның ден қойғаны деп сөйледі. Әсіресе, дауына дауа тауып кетіскенді "келістірді", "қиюсыздың қисынын тапты" деп, кейбіреулерді көп аузы қатты көтеріп, мақтап жүр екен. "Тобықтыда, қала берсе исі Семей дуанында, сондайлық қара үзіп жақсыаты мейлінше шығып тұрған кісі Мағаш болыпты" деп, Әбді көп әңгімесін Мағаштың жайына арнаған. – Осы күндерде қырдың елі, ойдың елі болсын, бәрі де үлкен дауын Мағаштың алдына әкеп салуға талпынатын болыпты. Әбді өз көзімен көргені сол, Мағашпен сәлемдесейін деп Сүлейменнің үйіне барса, қора, есік алды, дала тегіс дау сөздерін айтып, Мағаштың кесігін естуге келген адамға сыймайды екен. Соны Әбді көзімен көріпті және Мағашты қамап, қоршап басып жатқан елі кім десең, Тобықты емес, тымақтарына, шапан, тон үлгілеріне, ат таңбаларына қарап Әбдінің аңғарғаны: "Бошан да, Шақантай, Керей де, Терістаңбалы Матай, Сыбан да – бәрі де табылатын көрінеді!" – деп келіп, бір әңгімесін түйе бере өзінің және бір сүйсінгенін айтты. Мағаштың билігіне келгеннің көбі тозған тон, жөндекі шапан, іреңі жүдеу тымақ, шекпен киіскен жылаулар көпшілік сияқты! – дейді. Әділдігін танып, қолқаланып Мағашты іздеп келушінің көбі жоқ-жітік, жарлы-жақыбай екенін Әбді жақсы көріпті. Сондай жандар басып жатқан соң Әбді Мағашқа амандаса алмай кетіпті. Бірақ ішінен ырза боп қайтқан жайы бар. Бүгін мұнда сонысын айтып берген. Абай бұл хабарды бар үй ішімен қуанып тыңдаған еді. Осыдан екі-үш күн өткен соң, Аралтөбеге сирек келетін қонақ есебінде тағы бір жолаушы жетті. Ол кеш батарда тысқа келіп, атын доғарып, шанасын ыққа қойып, шанадағы астығын баптап жинастырып жүрді. Сақтық етіп киізі, алашасымен астықты қымтап, орап салды. Үйге шам жағылып, шай жасар уақытта ғана кірді. Жылы үйде жеңіл киініп, кітап қарап отырған Абайға қазіргі қыс күндерінің беті қайтпас аязын, ақырған суығын бұ да ала кірді. Аяғында жаңа қара етігі бар жолаушы сәлем беріп кіргенде, қасына Дәрмен мен Хасен молда ере кірген еді. Үш адамның да аяздаған етіктері жылы үйде бусанып тыныс алады. Салқын аяз буға айналғанда, ауырлап, төмендеп тарай бастайды. Шай жасап отырған жеңіл киімді Әйгерім үйге кірген аяз лебінен сәл сескеніп, Абайға қарай жантая түсті. Дөңгелектеу сақалы бар жолаушы, қазір аппақ сіреу болған қарлы мұзбен бетін қақтап алған тәрізді. Көнетоз сұрғылт тысы бар жүндес қара елтірі тымақтың бет тұсы сірескен қарлы мұз. Қонақтың аузы сәлемге зорға илікті. Абай оның сәлемін алса да, әуелі танымап еді. Кейін мұрт, сақалдың мұзынан жүргіншінің бет-аузы біртіндеп аршыла бастағанда анықтап таныды. – Уай, сен Әлпейімсің бе? Жайыңды айтшы, әлі наху оқып жүрсің бе? Жоқ, жөніңді басқаша тауып па ең? Қонақ ебі кеткен аузымен сүйсіне күліп, бөгеле тұрып жауап берді. – Нахуды қойғам, Абай аға! Анада айтқан жалғыз ауыз ақыл сөзіңіз ем болды ғой. Өзіңіз айтқандай, елге барып, Тақырдың бойында әкем істеген кәсіпті істеуге айналыстым. Сондағы айтқаныңыздай "егін егіп, еңбек сауып", қарекет адамы болғамын! – деді. Абай бұнысына "бәрекелде!" – деп ырза болып, енді Әлпейімнің шайға отырған кезінде, қайдан жүрген жайын сұрады. Әлпейім де қаладан келеді екен. Бұл өзі еккен егінінің біразын қалаға тастап, диірменге тарттырып, жарым-жартысын базарға сатыпты. Қысқа керек-жабдық: қант, шай, киім-бұйым алып, бидайының жарымын ұн қып тарттырып алып, қыс қамын нықтап, қаладан елге қайтып келеді екен. Өзге ойда-қырда ашыққан қарекетсіз көпшілікке қарағанда, бұл өз еңбегінің анық игілігін көрген кісідей. Абай Әлпейімге ырза болып отырып, елдің көп кедейіне бұны үлгі етіп сөйледі. Әлпейім Абайдан естіген мақтау сөзге қуанып, жымия түсіп, ендігі қала жайынан үй іші боп сұраған сөздерге көңілді, созымды жауаптар бере бастады. Өзі тілді, есті, орамды жігіт еді. Ол осы ауыл естіп отырған ылди бойының қыстан ығысқан хабарын тағы да көбейтіп, тыңайтып берді. "Қыстан мал ғана емес, биыл адам жазым болмаса не қылсын". Әсіресе Ертістің бергі жағындағы жоғары, төмен кедей ауылдар жайын сұрастырып білген екен. Шөптіғақ, Жоламан, Өжерке, төмендегі Бәйгелі-Шағала, Қарашолақ, Кенжебай, Жалпақ сияқты қалың кедей-көпшілік орналасқан ауылдар жүдей бастапты. Көбінің адамы қалаға шұбырып, әрекет іздеп, дәм іздеуге түсіпті. – Базар қымбаттаған. Азық азайған. Қаланың маңындағы крестьян қалалары да биыл жаз егіні шықпай, жүдең тартып қалған деседі. Жолдағы ел керуенді түсірмей, отыны іркіп, жалғыз тал шөп, сабанын санап отыр. Тіпті өз азығымен ыстық істеп ішуге рұқсат бермей жатыр. Аяз болса, толас жоқ. Соңғы күндер тағы да Күшікбай, Мұқыр тұсының бәрі айықпаған ақ боран! – деп, Әлпейім жаңа осы үйге кіргенде, етігіне іле кірген аяздың демін енді барлық көрген кебімен қоса қоюлатып, ауырлатып айтты. Кейін ас алдында әңгіме басқаға ауысқан шақта Әлпейім қалада болып жатқан шербешнайдан да жақсы хабар айта бастады. Өзі тілді-ауызды, жақсы сөзді ұғынғыш, сақтағыш қалпы бар екен. Ол Абай мен Әйгерімге қарап отырып, өздігінен бастап және де Мағашты мақтай сөйлеп кетті. – Алты ояздан жиылған, бес-алты үйге тұтас орнаған жүзге жуық би бар екен. Соның ішінде "қаршығадай шағын ғана бойы бар, үйдей үлкен ойы бар алғыр, ақсұр, Абай баласы – Мағаш қара үзіп, озып отыр. Ақты-бозды айқындап алға түсіп тұр!" – деген сөзді қаланың халқынан да, сиязда ісі бар, дау-далбайы бар жұрттан да көп естігім! – деді. Абай бұдан өз көзімен көріп, өз құлағымен естіген сөзі болды ма екен, соны сұрап еді. Әлпейім оған да қызық жауап айтты. – Шаруамды жайлап болған соң, екі күндей әдейі Мағаш билік айтып жатқан бер жақтағы Сүлейменнің үйіне бардым. Топ ішіне арызшының бірі боп кіріп отырып, өз құлағыммен естіген бір-екі сөзім болды. Соны сізге әдейі айтайын! – деп, тың сөзге ауысты. – Қаракесектің бір кезде өзіңізбен тізе қосып, сүбелі сөзге араласқан Қали дейтін жүйрігі бар екен. Мағаштан жасы үлкен, өзінің атағы да дардай көрінеді. Соны Семейдің төрт биінің бірі деп атайды екен. Мен отырғанда Мағаштың көзінше Қалидің алдына даумен екі Уақ келді. Бұрын Уақтар тамыр болысқан екен. Біріне бірінің сол тамырлық жолмен бергені бар, кейін қолқаға шыдаспай өкпелескен, содан араздасқан. Енді екеуі дауласып, бидің алдына түскен екен. Осыны Қали ұзаққа созып, қағуға айналды. Татуластырмақ боп және көп қажады. Анау екеуі екі жаққа алшайып бітіспей, сөз береке таппай, созылып кетті. Сонда Мағаш көлденеңнен Қалиға сыпайы сөйледі. Қали аға, осы сөздің кесігі оңай емес пе?! Рұқсат етсеңіз, мен айтайын, – деді де, – тамыр болдың – айтыс жоқ, қолдан бердің – қайтыс жоқ! Бұндай даудың тетігі осы болса нетеді. Ендігәрі осыны қағида қып, жол қылсақ қайтеді?" – дегенде, өзге үй тола отырған, мойнына знак салған топ, он бес би шу етіп, қостап қоя берді. Осындай бір тапқырлығын көрдім! – деді. Абай ойлана сүйсінді. – Мынау бір естілмеген тың сөз екен-ау! – деп, Дәрменге қарап еді. Дәрмен күлді де: "Естілмеген себебі, мен білсем, осыны Мағаш жанынан шығарды. Тіпті ақынның өзі ғой", – деді. Қали осының артынан, аузымдағы сөзімді айтқызбай әкеттің дегендей боп, Мағашпен қалжыңдаса отырып, кінә айтып қалып еді. Сөзінің арасында шанышпасы да болды. "Қошқар туған қозыдайсың, шырағым. Бірақ жолымды кескенің қалай? Үлкен емес пе ем?" – дегендей болды. Мағаш соған іле-шала әзіл айтты: "Алдасқан ауыл болмас, есептескен ел болмас деп, азды есептеп не қыласыз?" – деп, тағы бір тоқыратты. Қали үндемей қалды. Бірақ жағалай отырған өңшең сөз баққан желаяқтар емес пе! Біреу анадай жерден Қалиды тәлкек қып отыр. "Қали алдымызды орап болмап еді. Таудағы түлкіні табындағы тазы алады", – деген-ау, Мағаш баладан оңбай сүрінді-ау!" – деп қалжың етті. Қали орай сөз таба алмады ма, тығылып қалды ма, бөгелеңдей беріп еді. Мағаш өзі соны сүйемелдеп тағы бір қалжың айтып: "Қали аға, әзілде кек жоқ, өсекте шек жоқ! Қымсынатын жер жоқ!" –деп, үйдің ішін тағы да жадыратып күлдіріп, жаңағы бір түйілген жайды өзі шешіп жіберді. Қали осыдан соң ғана бойын жиып, жаңағы өзін қағытқан Бураның өзі құрбы бір биіне енді мықтап тұрып жауап айтты. "Бағы жоқ басқа жаудыраған көз бітеді, дуасы жоқ ауызға саудыраған сөз бітеді, деп жиырма күннен бергі осында отырған кеңесте жыртылғанды жамаған, үзілгенді септеген берекелі сөзіңді естімеп ем. Менің Мағаш інімнен көмек алған бір кезегімді ғана аңдып отыр екенсің ғой!" – деп, жаңағы биді де сүрінтіп кетті. Өзі де қысылып қалған қиын жайынан қиялап шықты. Бұл да жүйрік кісі екен. Бірақ жасына қарамай, сол отырғанның бәрінен Мағаштың иығы асып, кең түсіп жатқанын көрдім! – деп, Әлпейім сөзін аяқтады. Бұның әңгімесі Мағашты құр мақтау емес, Абайды анық қарқ қылғандай қуантты. Қаланың осы алуандас хабарын арада бір жұма өткен соң тағы бір әкелуші жолаушы болды. Ол – Абай ортасына бөтен емес, жақын кісі. Семейден қайтып, жолшыбай Абайға сәлем беріп және Мағаш тапсырған хатты әкеп беруге Аралтөбеге соққан Самарбай молда. Ұзын бойлы, жіңішке денелі, көзі, мұрныңда сұлу ажар бар. Қиылған жирендеу келген мұрты бар Самарбай, жас молда болса да, жақсы оқыған. Бұл Абайға көршілес Мамайдың жатағынан шыққан жетім баланың бірі еді. Осыдан он бес, он алты жыл бұрын оны Абай өзі апарып оқуға берген. Кейін Самарбай Мағаштың қолына келіп, бір жағынан іні болып, Ақшоқыдағы ауылда екі-үш жылдан бері бала оқытатын. Ол жазуы өте сұлу және кітапқұмар, талапкер жас. Қазіргі күнде мұсылманша оқудан орысша білім сонауғұрым артық екенін жақсы түсінген. Есту мен ұғынудан бұл шақта басына тоқығаны да көп. Абайдың аударғанынан, Әбіштің әңгімелерінен, Мағаш пен Кәкітайдың оқуынан естіп, көп көркем сөздерді жадында сақтайтын. Абай айналасында айтылатын талай романдарды, ірі ертегілерді, қызық "мәселе", хикая, дастан дегендерді Самарбай кең отырып айтқанда, аса шебер тілмен әңгімелейтін. Қаладан Самарбай хат әкелді. Ол – Мағаштың әкесіне жазған аса ауыр сыры бар хат еді. Абай, Әйгерімнің байқауынша, Мағаштың хатын қолы дірілдеп оқып, көпке шейін танып, түсініп, бойына сіңіре алмаған тәрізді. Әйгерім хаттың хабары жайсыз екенін Абай жүзінен сезді де, сүйек шкафтан Абайдың көзілдірігін әперді. Бұрын да үркектеген жүрек сезіп қалған ауыр шындық енді айқындала түсті. Самарбайдың жүзіне Абай шошыған, аларған көзбен үнсіз қарағанда, жас жігіттің де қабағында уайым бары байқалды. Мағаш өз хатында: "Соңғы кезде науқас болатын аңғарым бар. Қалада жұмысбасты боп қайта алмай да жатырмын. Бірақ докторға қаралып, жауаптарын да тосып жүрмін. Жайым қандай болатыны мәлімсіз. Қалада жайланып жатып емделем бе, болмаса ақылдарын, дәрісін алып, доктордың рұқсатымен елге қайтам ба? Ақылыңыз керек боп отыр!" – депті. Жаратылысында сыпайы, жұмсақ мінезді Мағаш Абайға кел демепті. Бірақ әкесінің қазір оның қасында болуын тілейтіні танылып тұр. Абай шай іше алмады. Енді тыныштық ала алмай, жүрегі алқымына тығылып, маңдайынан суық тер шығып, бір тұрып, бір отырды. ".. .Тағы да қайғы келе ме, тағы да қаза жотасы көріне ме! Ендігі қалған өмірімнің жалғыз бір терегі бұл да жаңа гүл атып, әкенің тәрбиесін ақтап келе жатып ғайып бола ма?.. Қажыған жүректегі ендігі жалғыз тірек осылай ортасынан опырылып, үзіле ме?!" Абай тыным ала алмады. Самарбайдан үй іші Мағаштың жайын сұраса, Абай ылғи үн қатпай, жігіт жүзіне шошына қарайды. Қабақ танығыш, салмақты мінезі бар Самарбай үй ішіне айтқан боп Мағаштың қазір зор абырой тапқанын, халыққа жағып, өзгеше алғыс алып жатқанын айтады. Абай бұған тағы да үнсіз тілек еткендей, "жұбату айтшы" дегендей мұңға толы көзімен қарағанда, Самарбай оны жақсы түсінді. Мағаштан өз құлағымен естіген бір өзгеше ақылды сөздерді ақырын айтып өтті. Бір күн үй оңашада Кәкітай мен Самарбай ғана болып, Мағаштың қасында қалған екен. Алдында күндіз, жұрт тағы да қаптап, Мағаштың бір дауларға билік айтуын тілеп келген. Сонда Мағаш Самарбайдың көзінше төсекте жантайып жатып, дауласқан екі жақты әділ жолға салып, билік айтқан екен. Кешке Самарбай мен Кәкітай екеуі Мағашқа екі жақтан ақыл айтыпты: "Тез елге қайтса екен", "күнде басып жатқан жиыннан Мағаш құтылса екен. Енді елге жүрейік!" – десіпті. Сонда Мағаш бір жауап айтыпты: "Сақтан дейсіңдер", "қазадан сақтанам" дейміз ғой. Бірақ "Темір би өлім қылышы жетсе, темірді де жемірер!" – деді. Содан сөз таратып Мағаш біраз жайларды айтыпты: "Жұрт тілейді, бойыңда әділетің бар ма! Жақсы ата тәрбиесінен алған нәрің бар ма? Соныңды бер, дәрім болсын!" – дейді. "Кімбіз өзіміз? Не сақтап жүрміз ішімізде? Сарапқа салып көрінейік деп едім!" – деп отырыпты да, Самарбайдың есінде қалған тағы соны сөзді айтыпты: "Тығулы жатқан алтынның топырақ басқан тастан артық не қасиеті бар?!" – депті. Абай Мағаш айтты деген сөзді енді тамашалай тыңдайды. Самарбай мен Кәкітайға өмірдің ор сағатының қаншалық қажет, қаншалық қымбат екенін Мағаш және де сөйлеген екен. Сол шақта тағы бір қызық ойды соншалық көрікті етіп, Самарбайдың көкейіне қондырып айтыпты: "Өмірдің әр демі сондай қымбат, – деп келіп, – бірақ не шара! Созуға да, тоқтата тұруға да, "өтпе", "бітпе" деп өтінуге де жол жоқ! Минут, сағаттың ең ақырын қозғалысының өзі ең жүйрік аттың ең күшті шабысынан қуаттырақ... не шара!.." – депті. Абай бұл сөздердің ар жағында өзінің асыл ұлының даналыққа жетердей ақылы, өнері барын аңдайды. Соған қызыға қуанумен бірге жалындай қайғырады. Бұл түнгі қападан, жаңа толып келген қатты бір қасіреттен Абай тыным таппай, дөңбекшіп шошынып шықты. Ертеңінде Абай асығып қамданып, Дәрменді қасына алып, қалаға қарай тартты. Аяз әлі де, бүгін де айналаны шаңытып басып, шытырлап үскірік атып тұр екен. Соған қарамастан кәшаба шананың үстіне айқара киіз жапқызып, жылы киіммен ыққа қарай отырып, Абай ауыл адамымен көзі жасаурап қоштасты. Аппақ боп жүдеген Әйгерімнің жаңа шыққан ыстық кесек жастары кірпігінде, ай жүзіне түйін-түйін мұз бұршақ боп қатып тұр екен. Қос атты шана қалаға қарай cap желіп тартып жөнелгенде, Абайдың көз алдында Әйгерімнің азалы жүзі айықпай қадалып, бұған қарап шексіз сүйгенін үнсіз баяндап тұрып алды. Алғаш қалаға келген күні Абай тура Мағаштың пәтеріне кеп түскен-ді. Жол бойы ас ішпей, ұйқы ұйықтамай, ауыр ойдан тыным алмай келген Абайдың өз жүзі де қатты ауырған жаннан бетер болатын. Әкесінің шошынып, асығып келгенін аңдаған Мағашсүйікті, ғазиз әкесінің көңілін сәл де болса тыныштамақ болады. Қораға әкесінің шанасы кірді дегенді ести сала, ымырт кезінде, Мағаш киімшең отырған қалпында басына тымағын киіп, күңгір бешпет ішігін тез киіп, әкесінің алдынан шығуға айналды. Мағаштың бешпет ішігінің тысы түйе жүніне түйін жіп қосып, қызғылт-сұр етіп тоқыған биязы шекпен болатын. Соған қоңыр күрең барқыт жаға, жең салып қала тігіншісі тіккен еді. Ықшамды, қаршығадай бойына түлкі тымағы, бешпет ішігі жарасқан ақсұр жүзді, сұлу көзді Мағаш, Абайды Сүлеймен үйінің бақшасында тосып алған. Абай қалада көп жатып, жаңа киім тіккізіп киген Мағашты басында тани алмай қалды. Мағаш екенін оның ширақ дауыспен берген сәлемінен ғана аңғарды. Даусының ажарынан сау адам сияқты үн байқағандай болды. Және әкесі Мағашты төсек тартып жатыр деп ойласа, қазір баласы олай емес, өздігімен төмен түсіп келеді. Бойы, қозғалысы сергек те ширақ сияқты. Қалың киімді Абай басқышта Мағашты таныған жерде бауырына тартып, көзінен иіскеді. Екеуі қатар жүріп шығуға басқыш тар болғандықтан, Абай Мағашты алдына салып, "баста, өзің жүр!" – деген еді. Қайтадан басқыштан әкесінің алдына түсіп, өрлегенде Мағаштың жүрісі сол баяу көрінді. Бұл жерде оның жасына лайықсыз, денесінің жеңіл, қағылездігіне үйлеспейтін ауыр қимыл танылды. Абайдың қалт еткен жайды қатты байқағыш көзіне Мағаштың бұл қалпы ұнаған жоқ. Көңілге жаңағы бір секундте "түрегеп жүр ғой, ауруы жеңіл тартқан бола ма?" – деген үміт келіп еді. Ендігі сәтте әке жүрегі қайтадан лоблып қалды. Бұл кеште Мағаш шамасы келгенше көңілденіп, сергек отыруға тырысты. Әр жайдан, әсіресе, қаладағы шербешнайдан байқаған, тоқыған ойларын да, сындарын да айтады. Жақын мен алыстың Абайға таныс ор алуан адамдарының күлкі де, күлкі де мінездерін мысқыл, әзіл етіп, әкесін көңілдендіре, күлдіре сөйлейді. Өте рақымды, мейірлі, аса бір кең мінезді Мағаш, құлқы жаман, қылығы сорақы атқамінерлер, даугерлер, арамқұлық парақорлар туралы сөйлегенде әзілінде зіл сездіреді. Надандық, қараңғылық, білместік сияқты кемдіктерді себеп етіп, сынаған жандарын жауыз деуден гөрі сорлы жандар етіп сипаттайды. Мағаш қалада, әкесінен аулақта осы қыстың басынан бері өткізген бірнеше айдың ішінде және де өзгеріп өсіп, биіктеп қалған тәрізді. Әрине, Абай түсінеді. Үлкен сын, қысым арасында еңбек еткен, қалың жиын арасында көп тартысқа түскен жас жігіт осы шербешнайдың өзінің үстінде де талай тәжірибе тапқан, талай ойдың түйінін аңдаған, өріс көрген. Өзі ойлы, білімді, өз ішіндегі таразысы дәл біткен Мағаш енді қандай саналы, үлкен адаммен кездессе де тең түсердей. Абай ауылда қалашылардан естіген жайларының енді анық келісті шындығын баласының сөзінен, жүзінен, істеген мінездерінен анық аңғарып көріп еді. Сол жайды сезіп, көңілге қуаныш пен жұбаныш тола түскен сайын Абай Мағаштың саушылығын, өмірін өзгеше тілейді. Мағаш осы бір кеште әңгімені әдейі басқаға бура берсе де, Абай болмастан, алаңдамастан қайта-қайта дәрігер жайын айтады. Мағаштың көрініп жүрген докторы қаншалық білімі бар, өнері сенімді адам? Павлов пен оның әйелі бұл докторды сенімді деп санай ма, жоқ па?! Осы жайды да сан рет сұрай берген. Мағаштың айтуынша, оны қазір қарап жүрген Станов дейтін, Семейге жаңа келген білімі толық, тәжірибесі мол, орта жасты доктор екен. Өзі Мағашпен бұл күнде жақсы танысу үстіне тіпті достасып, аса жақын адам қалпына келіпті. Оны Мағашқа ертіп келген, бар жаймен таныс еткен Павловтың өзі бопты. Енді Станов Мағашты аса ұқыпты қарап жүр. Қалған жайды Мағаш Абайдың өзімен ақылдаспақшы және әкесі Становтың өзімен сөйлесіп, Павловпен кеңесіп, Мағашқа бұдан былай не мәслихат береді, оны Мағаш тоспақшы. Әзір әкесін жұбату үшін ғана айтпайды, өзінің көңіл сенімі солай, мегдетіп, үзіп-жұлып әкетіп бара жатқан ешнәрсе жоқ сияқты. Осылай алғашқы күн Абайды өз үйінде қонақ етіп, Мағаш біраз тыншытқан болатын. Бірақ түнде, оқшау бөлмеде, биік төсекте жатқан Мағаштың алыстағы тықырына, дыбысы мен деміне, сирек жөтеліне де Абай алыстан құлақ салумен жатқан. Ол бұл түнде де ұйықтаған жоқ. Сот сайын оянып, ауыр түстер көріп, көп күрсіне береді. Әкесінің көңілі тыныштық ала алмай жатқанын Мағаш та сезіп жатты. Екі бірдей сезімтал жүректің бұл сезімдеріне барабар ешнәрсе жоқ. Жақсы ұлын сүйген жақсы әке мен жақсы әкесін сүйген жақсы баланың арасында айтылмай ұғылатын жайлар қандай көп. Саушылықта, тыныштықта бір сәрі болса, біреуінің басына қауіп-қатер төнген шақта сезімталдық әр жүректі де үркек етеді. Сол күй өзгеше сергек етіп, ғажайып сезімтал жүйрік етеді. Үлкен қасиет, зор адамгершілік, мінезділік иесі болған екі адамның жандары ым-емеурінмен сөйлеседі. Әрбір қыбыр-қимылдан, сол білінген дыбыстан, тастай қараңғының өзінде де жүздерін көріспей жатып-ақ, соншалық мәлім тілмен жалғасып жатқандай. Бұл күйдің екі үлкен жүректегі аты да махаббат. Аталық пен балалықтың махаббаты. Мағаш айқын түсініп, танып шықты. Әкесі әзіргі қалпында жұбаныш таба алар емес. Енді не бар, тек аз да болса алаң етер алданыш керек. Сол алданыш талай зор ақылды, дана мінезді, алып кеуделі адамды да кейде алан ететін. Баладай алдандырып, сәл де болса толас беретін. Мағаш енді әкесінің емшісі болып, көп ойланатын мінезділігіне ауысты. Ол бір ауық өзінен де гөрі әкесін ойлайды. Мен жазым болсам, біржолата үміті өртеніп, тірегі құлап, күрт кетеді-ау! Түпсіз тұңғиыққа құлап кетердей, ұсынып кете ме?! Сол жайын ойлағанда, өзі ауырғаннан бері қарай ең бірінші рет Мағаштың тамағына ауыр толқын, тас түйін оралды. Көзіне көптен келмеген ащы жас іркіліп, тынысы бітердей қиналып жатқан сәттер болды. Келесі күн кешке Мағаш әкесіне өзі мәслихат етіп, Баймағамбет, Дәрмен үшеуін Құмаштың үйіне жөнелтті. Ол Абайдың үйреншікті пәтері, тыныш, жақсы жайы болатын. Сол күні сенбі еді. Мағаш өткен сенбі-жексенбілерде өзінің қасына келіп, қона жатып, ермек боп жүретін оқудағы жастарды бүгін әдейі атшана жектіріп, Абайдың қасына апарғызып салды. Балалар қазірде ержетіп қалған, Дәркембайдың баласы Рахым және бұған іні дос боп ұдайы ере жүретін, Мағаш пен Абай жақсы білетін, қыр мен қаланың бір топ баласы бар. Олар – Асан, Үсен, Асқар, Мақсұт, Шәкет, Мұрат сияқты Абайдың кедей достарының қазір азамат боп қалған балалары. Бұлардан бөлек жастары қазір он алтыға келген, өздері бесінші класта оқитын екі гимназист қос Құнанбаев – Нығымет, Жәлел бар. Рахым балалардың бәрінен үлкен. Ол орысша школды бітіріп, осы кезде Семейде жаңада ашылған Учительская семинарияға түскен екен. Асан бес жылдық Городское училищені биыл бітірмекші. Он екі-он үшке келген қаланың грузчиктері мен жатақтарының балалары Асқар, Мұраттар да қазір, Абайдың байқауынша, өнерлі тәрбие көріп, жақсы ысылып, ширап қалыпты. Бұл балалар да шаш қоя бастаған. Орысша ықшамды тігілген форма киімдері бойларына қонымды. Бет-жүздері тотыққан, қолдары сыпайы еңбекке бейімделген, саусақтары ақшыл, салалы, сұлу келген. Нығымет пен Жәлел болса, қазір жігіт болып қалған. Өздерін ақсүйек біліп, паң, кердең ұстауға тырысады. Нығымет қалың қабақты, суық реңді, қарасұр пішінді болумен бірге, әрбір күлкісінің кезінде өз жүзіне еріксіз көз аударады. Қалың біткен қып-қызыл төменгі ерні ол күлерде әуелі көтеріліп, ернін шығарған кісідей бір кекір, кер қозғалыс жасап, содан кейін аппақ кесек сұлу тістерін ақсита күледі. Өткір көзінде, қалың суық қабағында басқа сипатқа ауыса бастаса да, Әзімбайлық бір тұлға таныла тұрғандай. Бұл кейде ашық қалжың айтқыш, күлегеш мінез көрсетеді. Ал Абайды бүгін де өз пішініне көбірек таңдандыра қадалтатын Кәкітайдың баласы – Жәлел. Жылқының күзелген құйрығының қыл түбіндей қатты біткен қара көмір шашы бар. Онсыз да үлкен басына үдірейе шыққан, кірпі түгіндей шаштары бұның бойынан қатты бір қиястық сызын сездіреді. Үлкен, жазық маңдайы ақыл бейнесін аңғартса, түксиген қабақ астындағы қисық, қиғаш көздері ерекше суық. Сол кішкене көздеріне қона түскен салбыраңқы бітік ет бар. Осы еті онсыз да қиғаш көзді жартылай баса түсіп, кірпіксіз жыланкөз етіп танытады. Сирек біткен ұсақ тістері бұл беттің күлкісін де сүйкімсіз, суық бір құбылыстай аңғартады. Жәлелдің кішкене мұрны үлкен бетінің өзгеше бір қайшылығы сияқты. Бұл екі гимназист Құнанбаев, Абайдан оншалық ыға қоймайды. Және олар үшін Абай ақын, ақыл иесі, үлкен адам деген ұғымдар жоқ тәрізді. Себебі екеуі қай Құнанбаевтың үйіне келсе де, өздерін еркелетіп, алақанға салып, әлпештеп алуды тілегені болмаса, қазір өздеріне барабар келетін, тең түсетін қыр қазағы бар деп білмейді. Киімі, отырыс-тұрысы, бет-жүзі Жәлел мен Нығыметтің өздерінің аталары, әкелерінен басқаша болмағандықтан, бұлар Абайды да сол қыр қазағының өздерінен төмен көбінің бірі тәрізді аңғарады. Абай орысша ақындар атын, кітап атын атаса, өлең жайды айтса, олар көбінше күліп тыңдайды. Жасы ұлғайған соң оқу себепті кей сөзді Абайдың бұларша дәл орысша айта алмағанын екі гимназист кешірмейді. Білем деген талабын әурешілік тәрізді сезінетіндері де бар. Бүгін Абайдың қонағы болып отырса да, Нығымет пен Жәлел басқа туыстардың пәтер үйіне келгендегі әдеттеріне ауысты. Екеуі бастарына үлкен жастық салғызып, папиростарын ауыздарына тістеп, аяқтарын көсілте созып, қырларынан немесе шалқаларынан шімірікпей жатады да, өзара сыбырласа күбірлесіп, орысша сөйлеседі. Айтысатындары өткен күндердегі таныс болған гимназистка жайы немесе пәтерлерінде болған ойын-сауық, сонда танысқан қыз бен жас дама жайларын айтады. Біресе пәтердегі жас хозяйка, я болмаса бойжеткен қыз бен өздерінің жай-жапсарын сыр ғып айтысады. Абайдың әңгімесіне оншалық құштарлығы болмаған Жәлел мен Нығымет бүгін Абайдың қасынан екінші бөлмеге шығып, сондағы биік төсекке қатар сұлап, керіле жатып, өздерінің дағдылы көп күлкілі құпия сырларына кетті. Ал Абайдың қасында қалған өзге жастар болса, бұлардың мінезі мүлде басқа. Әсіресе оларда Абайдың көңіл жайын таныған мінезді сезімталдық байқалады. Ағаның әр сұраған сөзіне жастары кіші Шәкет пен Мұратқа шейін тезінен, бар ынтамен қанықты жауап беруге тырысады. Рахым мен Асан Мағаштың науқасын, Абайдың соған байланысты уайымын анық түйген. Ол екеуі Абайдың бүгінгі қабағын, кейде бір күрсінген жадау көңілін барынша жан ашумен сезінеді. Мағаштың тапсырғаны бар еді. Соны ойлап Рахым мен Асан кешке келіп, Құмаш үйінің үлкен, дөңгелек үстелінің басында шайға отыра бере, қала жайларынан әңгімелер бастады. Әуелі Абай Асқар, Мақсұт, Шәкет пен Мұрат төртеуінен кезектеп отырып, үйлерінің биылғы күйін сұраған. Сейіттің, Сәмен мен Сейілдің және кәрі шеше Дәмежан мен өз әкесі Жұмаштың ендігі қарекет-кәсібі туралы Мұраттан да сұраған еді. Бұл балалардың үйлері қазір аш емес пе, тамақтары тоқ па? Әкелері жұмыс жөнінен табыстан қалған жоқ па, соны сұрады. Абай жаңағы төрт баланың да өз үйлерінің тамағы нашар екенін, әкелерінде қазір табыс болмай тұрғанын және бар жатақта осы күнде қалада жұмыссыздан жүдеулік туып жатқанын естіді. Соны ести отыра Абай бұл балалардың қаншалық естияр боп қалғанын байқады. Сейіттің баласы Асқар тіпті Абайды таңырқатып сүйсіндірді. – Биылғыдай ауыр жыл болмаған шығар. Менің әкемдей қайратты, ынталы жұмысшы да үйін асырайтын ақша таба алмай отыр. Мен стипендиямнан қарайласпасам, шешем аш болармыз деп те қорқады! – деді. Бұл бала сондай шыншыл. Жоқ-жітік бейнетқор жандардың мұңына соншалық жақын. Ойымен, жанымен араласып тұр. Анау үйде, биік төсекте сақылдап күлген аң мінезді мырза-сымақтар бір алуан болса, мыналардың кіндігі өздері шыққан ұясынан үзілмеген. Абай Асқарды, Мақсұт, Мұратты тыңдап отырып, оларға осылайша үй-жайының, жақын жұртының қамын, мұңын, жай-жағдайын біліп жүру, ұғып, танып жүру үлкен қасиет деп мақтау айтты. "Ұдайы осылай біліп, ұғып жүріңдер!" – деп ағалық өсиетін сөйледі. Әңгімелесе отырып, өздеріне Абай шын бейіл беріп сөйлескендіктен, оқушы жастар қазіргі қала жайының тағы бір ауыр халдерін айта бастады. Рахым мен Асан кезектеп отырып, бұл соңғы жайды Абайға бапты етіп, байыптап айтты. Бастаған Рахым еді. – "Биыл қала тірлігі қиындап, ауырлап кетті" деп қазақ, ноғай, орыс үйлерінің бәрі айтады. Себебі күзден бері қалаға аса көп переселен, крестьяндар келген еді. Ішкі Россиядан Жетісуға, Сибирьге қарай көшірілген шаруалар екен. Бірақ ақшасыз, азықсыз көптен-көбі кедей үйлер болған. Жетісуға қарай беттеп барып, солар Семейге "үлкен қала" деп қайта толқып шұбырған. Өйткені Жетісуда биыл Семей облысы сияқты және де құрғақшылық болыпты. Астық шықпай қалыпты. Енді сол крестьяндар бала-шағасы аштыққа ұшырай бастаған соң, осы қалада кез келген үйге кіреді, байға барады, жұмыскер жалдайтын бар жерге кіреді. Арзанға жалданады! – деп, Рахым біраз білгенін айтып тоқтап еді, Асан қоса түсті. Оның естуінше айтқаны: – Арзан болғанда, қарулы азамат тек қана қара нанға, бір мезгіл ішкізетін сорпаға да жалданатын болыпты. Байларға не керек, жұмыскердің арзаны рақат. Бұрынғы жұмысшыларын "қымбат ақы аласыңдар" – деп жұмыстан шығарып, мынау арзан жұмыскерді жалдап жатыр! – деді. Енді Асқар, Мақсұт, Шәкеттер де өз үйлерінде әкелерінен естігенін айтысты. "Затондағы былғары заводы, сыра заводы бұрынғы жұмысшыларын шығарып, жаңағы тегін жұмыскерді жалдап жатыр" деп, Асқар да білгенін ұяла түсіп айтып еді. Сәменнің баласы Мақсұт өз үйінен білгенін баяндады. "Ол жеке байлар ғой! Ал мынау пристаньдағы, Затондағы жұмысшыларды жалдайтын подрядчиктер де, управляющий де соған түсіпті. Менің ағамды, Сейіт ағамды және де жұмыстан шығарды ғой, Абай аға!" –деп, Мақсұт Затонның ескі грузчиктері де жұмыстан босап қалғанын білдірді. Мінезі өзгелерден ауыр болса да, кейде айтам дегенін салқын, салмақты етіп, оқыстан шығарып салатын Үсен де бір жайды бүгінде жуандап қалған даусымен әңгімелей жөнелді. – Оны айтасыңдар, тек крестьяндар ғана ма екен? Қазір Слободка мен ар жақтың айналасындағы кедей ауылдардың жаяулары да қалаға көп шұбырып келіп жатыр. Астығы шықпай, азығы болмай қалған соң қайда барады? Қаладағы көп байларға олар да тамақ үшін текке жалданып жатыр. А, байларды білесің, оларға только сол керек! – деп, өзге жолдастарын өзінің кесектеу сөзімен күлдіріп тоқтады. Абай бер жақтың жатағының баласы Шәкет пен Мұраттан олардың өз үйлерінің, көршілерінің жайын сұрады. Бұл балалар да қала жатағының жайын үйлеріне қатынаса жүріп жақсы ұғынған көрінеді. Дәмежанның немересі, өткір, үлкен қара көзді, таңқы мұрын Мұрат өзі көп тыңдайтын әжесінің әдетінше сөйлейді. – Қарашолақ аулынан, Шөптіғақтан, Жоламан жатағынан келген жаяулардың өзі-ақ қалада жұмыс беретін байлардың, давернайлардың, приказщиктердің босағасы мен қақпасын босататын емес. Қаланың кедейі намыс үшін болса да жалғыз ғана нан мен сорпаға жалданбайды. Ол он бес тиын болса да еңбегін айтып, ақы алады. Ал ауылдан келген, барар жер, басар тауы жоқ аш кедей қайтеді? Сонымен, кешегі қасапта да қаланың кедейлері бойняға бара алмай, жұмыс ала алмай қалды. Табыс болмай, тынысы тарылып отыр! –деп еді. Үсен бұның үлкен кісідей баптап сөйлегеніне "қарашы өзін" деп сүйсіне мысқылдап қойды да, күліп жіберді. Өзге балалар да біріне-бірі жалтақтап, қатты күлісті. Абайдан қысыла күлгендіктен, әсіресе, өздерін тез тоқтата алмағандары да бар. Мұрат болса сол қызара түсіп, күлгендерге ызаланды да: "Неменеге күлесіңдер, өтірік пе?" – деді. Ағы мен қарасы ап-айқын өткір көздерінде Абайға қарап, күлегеш құрбылары туралы шағым айтқан, көмек тілеген ажар білінеді. Абай бұны қостай сөйледі. – Мұрат жақсы сөйлейді, балалар. Мен әлі қалада ешкімнен естімеген, білмеген хабарымды осы Мұраттан біліп отырмын! – деді. Сонымен, Мұратқа өз әкесі Жұмаш туралы, көршілері Бидайбай, Жабайқан, Шәрипа қатын сияқтылардың бәрінің жайынан әңгіме айтқызды. ...Қасапшы байлар, теріші саудагерлер, лавкеші саудагерлер жаңағы адамдардың жұмыс сұрап барған жігіттеріне, әйелдеріне, ересек адамдарына күліп, мазақ етіп, кейде ұрсып, кекетіп қайырады екен. "Күніңе жиырма тиын алмайсың ба?", "Бұлданып артық ақша сұрамайсың ба?", "Сені жалдамай, кімді жалдайды бай? Кел десе келмей, кергіп жатып, үйіңе кісі жібертіп шақыртпайсың ба?" – деп, Сейсекенің, Білеубай қажының, Жақыптың, Хасеннің өздері бастап ажуа қылысады екен. Соны мәтел қып алып, балалары, інілері де аузына келгенін айтады. Отарбай, Қорабай сияқты давернай, подрядчиктері жауап айтқан, ренжіген жатақтарды "бұл тағы өкпелеп құртады сені" деп, боқтап-боқтап қуып жібереді дейді. Кішкене Мұраттың өзінше айтқыш аузымен баяндалған осындай жайларды Сейілдің кіші баласы Шәкет те мәлімдеді. Сейіл өзінің қайықшы, көмекші екі жігітімен қасаптан, тері жайғаннан жалдама жұмыс таба алмай қояды. Сонымен, Мешел дейтін бакенщик, балықшы орысқа қосылып, қазір Ертістен балық аулауға айналысып жүр. Әредікте аралда, тоғайда жаздыгүні жиып қойған құрғақ отыны мен азғана пішені бар екен. Соны қолшанаға салып, сүйретіп әкеп, тасып сатуға тырысады. Шәкет те биылғы қыстың ой мен қырдағы бар халықты қатты қысып тұрған жайын өз әкесінің көргені арқылы жақсы біледі. – Биылғы қыстай суық, қорқыныш қысты отыз жылдан бері көргеніміз жоқ дейді ғой. Әкем бір жолы бақайын үсітіп алды. Тағы бір күн иегі мен сол жақ бетін қатты үсітіп келді. Осы күнде беті қара қожалақ боп жүр. Өмірімде бетім үсігені осы болар. Қандай аяз болса да алдырып көрмеп ем. Биылғы қыс қорқыныш деп, әкем көп айта береді! – деген болатын. Рахым қала тұрмысының ауыртпалығы переселендердің көп келгенінен, егін шықпағанынан екенін ғана сабақтап айтқан жоқ. Ол Павловтан естуші Сәменнің сөзін және де долбарлап, таратып айтады. – Қала ашаршылыққа ұшырай ма деген қауіп бар. Ол переселеннің көп келгенінен десек, сол переселен неге өз туған жерінен соншалық қалың сел болып, бір тайпа ел болып кетіп қалып отыр? – деп, Абайға ой сала, өзіне де сұрақ қоя сөйледі. – Россияның өзінде де биыл жыл ауыр болса керек. Ашаршылық бола ма деген қауіпті сыбыс көп көрінеді. Сонда "жері жоқ, ішер асы жоқ крестьяндар қалың тобымен ішкі Россияда үйіліп отырса, патшалыққа жайсыз болады" дейді екен. Сонымен, биыл осындай жері көп, елі аз жақтарға ішкі Россияның-крестьянының көбі ауысып тұрған көрінеді! – деген еді. Рахым білім құрап, халық туралы ой ойлап, дұрыс өсіп келе жатқан жас екенін байқатты. Абай оған үлкен бейіл бөліп, бас изеп, ойлана тыңдады. – Дұрыс айтасың, біліп айтасың, Рахым!.. – дей беріп еді, осы кезде ауыз үйде, төсек үстінде күліп сөйлесіп жатқан қос Құнанбаев гимназистер өзара әңгімесін тыйып, Рахымның жаңағы, соңғы сөзін тыңдай қалған екен. Енді Жәлел төсектен атқып түсіп, сақылдап күліп, бергі бөлмеге келді. Екі қолын, ұзын мундирінің етектерін қайырып, шалбарының қалтасына салып тұрып, Рахымның тұсына келді де, кекірленіп, мазақ ете сөйледі. Қалың еті бітік біткен қисық көздері Рахымға жоғарыдан шаншылып, сүзе қарап қалыпты. Таза орыс тілімен Рахымға қадала сөйлеп, айып тағады. – Сен немене, Россия государствосы кеше ғана құлдықтан шыққан крепостной крестьяннан қорқады дейсің бе? Ол крестьянның мал тірлігіне көнгені жаңа ма?! Бұндай аштықты биыл бірінші рет көре ме? Білмейтін нәрсеңді, түсінбейтін жайыңды жаңылыс сөйлегенше, аузыңды жапсаңшы! – деді. Рахым қазақша жауап айтайын деп еді, "довольно, тыңдағым да келмейді!" деп, Жәлел қолын сілікті. Абай Жәлелдің мінезін жақтырмай теріс көрді де: – Жоқ, Жәлел, олай емес, сен айтқандай емес, Рахымдыкі дұрыс. Патшалық өз халқының қалың көпшілігі апатқа ұрынып, аштыққа ұшырап жатса, неге қысылмасын? Қысылмақ түгіл, ор жайды ойлап, сескенуден де аман болмас! Сақтық та ойламай қалмас. Сенің ол жайды түсінуің үстірт екен, шырақ! – деді. Рахымның өзіне қайта бұрылып, тағы сөйле деп, Жәлелге сыртын берді. Жәлел Абайға да қабағын түксите, суық қарап тұрды да, сөз таба алмай шығып кетті. Осы түнде оқудағы балаларды екінші бөлмеге жатқызып, Абай өзінің қасына Дәрмен мен Баймағамбетті алып қалды. Биік, кең ағаш төсекке Абай жатты. Күндегі әдеттері бойынша төрдегі кең, жайдақ төсекке Дәрмен мен Баймағамбет жатуға айналып, шешіне бастап еді, Абай өз төсегінде шалқасынан кеудесін ашып жатып, өз-өзіне сөйлегендей бір жайды айтты. – Бірталайдан байқап жүр ем... біздің Кәкітайдың мынау Жәлел деген баласы менің көкейіме қонбайды. Осы баласын неғып оқытты екен? Орысша жақсы оқуға қолайлырақ болатын өзге баласын көрмегені ме? Бұл қалай? – деген еді. Дәрмен кеш бойы аз сөйлеп, Абайдың әр балаға аға болып және ақырын барлай қарап отырғанын байқаған еді. Жәлелді Абай жақтырмай қалған. Енді Дәрмен Кәкітайдың амалсыз бір жайын айтты. – Абай аға-ау, бұл баласы қолайлы болмаса, өзге жетісіп тұрған қай баласы бар? Әне бір Дархан деген үлкен баласын сонау бір жылдарда Мағашқа сынатқанын естіп едім. "Осы балам жақсы бола ма, қалай ойлайсың?" – деп еді. Сонда Мағаш Дарханның пішініне қарап отырып, Кәкітайға әрі қатты қалжыңдап, әрі анық бір ашық шынды айтып еді. "Бұл балаң қайдан жақсы болушы еді, маңдай терісі бір елі жақсыны көргенім жоқ. Орыстың бір жазушысы өзі суреттеген бір нашар адам туралы айтыпты ғой: "Бұның арының маңдайы жез!" – деп. Мына балаң түптің түбінде жез маңдайлы ардың иесі болмаса не қылсын!" – дегенін естіп ем. Кәкітай сонан соң оқуға Дарханды бермей, осы Жәлелді берген ғой! – деді. Абай Дәрменнің әңгімесін күліп тыңдады да, жаңағы өз сұрауына өзі шешу жауап айтқандай болды. – Кім білсін, оқу адамды қайта тудырады. Жақсылыққа қарай өзгертіп жіберсе ғажап емес. Ал енді жаман шықса, тап осы Жәлеліңнен "күндердің күнінде аса бір жауыз, жаман адам шықпаса болар еді" деп қауіп қылам. Бұлар Құнанбайдың тұқымы. Қырдағы жуан, содыр, сотқар ауылдардың асқақ мырзасы болып, бұзылып өсуге де мүмкін ғой! Сонда барып, сорға барып жүрмесе не қылсын! – деп тоқтады. Жәлелді тәкаппар, зор көкірек, тентек тіл, боқтампаз мінезі үшін жек көретін Дәрмен мен Баймағамбет Абайдың сөздеріне қатарынан ден қоя күлісті. жүктеу/скачать 7,5 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|