өңменімнен өтіп барады. Айбыны асып, бетке гік қарау тек ручы мықты адамның тана тұлтасына жарасады. Ол аздан соң орнынан түрын, колын үсынды да, қыранша үн қатты.
Үлы Тұранның Ү лдары 179 —Уаликумассалам, жас жігіт! —Бәлкім, мен шатаспасам, айтайын, алдымда тұрған Әулиеатаның губер наторы (ол кезде мен Жамбыл облыстық атқару комитетінің төрағасы едім) жас губернатор, сәлемің жөн. Отырыңыз. Әңгіме-дүкен құрайық, — деді. Біздің ұзақ-сонар әңгімеміз түн ортасына ұласты. Ол соғыс туралы көп айтты. Қираған, өртенген қалалар, оққа ұшқан, мүгедек болған ерлер, жесір қалған қосактар мен жетім қалған балалардың көз жасы, шашын жайған ана, белі бүгіліп бейнеттенген кемпір-шал, тыл мен майдан арасы көзіме елестеді. “Қорықпайтын пенде болмайды, өлім кім нің д ен есін түршіктірмейді. Ажал мен айыптан қобалжып қорқу айып емес. Тірі жанға арын ардақтап ұстай білмегендік айып” деді Бауыржан соғыс психолгиясы- нан да сыр шертіп. Сонда сөз арасында өзін ұлтшыл деп ж өнсіз жала жауып, қаралағанды естудің қаншалықты ауыр екенін айтты. Сондай жаламен қаһармандығы үшін Кеңес Одағының батыры деген атақ та кезінде берілмегені рас. Екінші есте қалар кездесуім 1960 жылы Жамбыл қаласында өтті. Б.Мо- мышұлы өз ж ерлестерінің шақыруымен Жамбылға келді. Бұл сапар Баукеңнің 50 жылдық мерейтойымен орайлас еді. Ол облысты түгелдей ара- лады. Жұмысшы, колхозшы, студент, зиялы қауым ортасы хас батырды хан көтеріп қарсы алды. Бір көруге ынтызар жұрт кездесулерде жазушының әсерлі әңгімесін үйып тындады. Бауыржан бос мақтауға, жағымпаздық, мәймөңкелікке жаны қас болды.
