Қазақстан Республикасы Ғылым Академиясы М. О.Әуезов атындағы Әдебиет және Өнер Институты

Дауда туған шешендік сөздер

— Біз шөпке таласып келе жатырмыз. Олар: «Біз орамыз»— дейді, біз: «Жоқ, біз орамыз»— дейміз. Осыған жас та болсаң төрелік айт,— дейді даугерлер.

— Алдияр, алдарыңа сын қояадын,

— Бала, сенің жортқанда жолың болсын,

• 
  Шырағым, қай елдің кімнің баласы едің?— деп жөнін сұрайды. «Тобықты едім» деп жөнін айтқаннан кейін, Абылай балаға:
  
• 
  Шырағым, бұл — мына отырған ағаң Шыбынтай мен Жәнібек ақсақал екеуінің дауы. Жесірі кеткен ашулы ағаң тоқтамай отыр. Осы сөздің бітімін айтып, елді тарқатып көрші,— депті.
  

—- Көрінбей іште кеткен жеті айлық балаға,

— Бұрын бұл баланы қайда^сақтап жүр едің?— дейді.

— Текті тұлпар болса да,

— Мына тобықтының жеткіншек баласы алты алашқа үлгі айтарлық ұлан екен, құста сұңқар қыран екен, жылқыда тұлпар құнан екен, асыл туған қарақ екен, әттең өмірі аз-ақ екен. Олай дегенім: Әлгі бала атқа мініп бетін түзеп жүрген соң артынан қарап тұрып едім, ұзамай екі иығынан екі шам жанғандай көзіме көрініп тұрды да, белге шықпай сөніп қалды. Менің жоруымша, белге шықпай жарығының сөнуі өміріңің қысқалығы, бұл бір. Екінші, аса текті болып туған екен, нәсілі белге шығарлық, сірә, бабасы жабайы адамдар болар! — деген екен.