Қазақстан Республикасындағы ұлттық идеяның қалыптасуының негізі” атты Жобасына сәйкес дайындалып, Университеттің ғылыми кеңесінде бекітілген. Рецензенттер: С.Қирабаев, ҚР ҰҒА-ның академигі, филология ғылымдарының докторы, профессор

Ол сондай қарсылықтарға қарамастан, қалған өмірінде сондай бір қайсар құштарлықпен ғылымның терең тамырына сыни көзқараспен бойлады. Мекке мен Мәдиненің, Мысыр мен Станболдың, Александрия мен Санкт-Петербург кітапханаларындағы біліммен сусындады. Өзінің «Салауат пен аманат» кітабіның басы мен соңына «Құранның» «Халқыңды түнектен жарыққа баста» деген жолдарын нысана етіп алған Маржани Имам Ағзамның «өркениет дәуірі ешқашанда жойылмайды» деген жолын ұстанып, сана мен танымға рухани бостандық жолын ашты. «Жалаладди Ауғаниден шешендігі мен сөйлеу мақамы кем түсетін, ал білімінің тереңдігі мен кемелдігі одан басым түсетін» (Ж.Ақшора) Маржани: «Өзінің тарихпен, ғылыммен, қолөнермен және философиямен айналысқан ғалымдарына қолдау көрсеткен ел ешқашанда мешеу болмайды», – деген пікірін толық дәлелдеп, исі мұсылман қауымы мен түркі жұртының санасын көлегейлеген бодандық пен рухани тәуелділіктің «шымылдығын серпіп» кетті.

Сондықтан да қазақтың сана мен таным, көзқарас тарихынан Шаһабутдин Маржанидің есімін ұмыт қалдыруға болмайды. Ондай ғұламалар барша зиялы қауымға ортақ. Әсіресе, нақты діни ұстанымынан жаңылып қалып, бұлғаққа түскен қазақ ұлты үшін Маржани ілімінің тәлімі ерекше маңызға ие. Ал оның Абайға, сол арқылы исі қазақтың санасына ықпалы жеке тақырыптың арқауы.

БІР СУЫРТПАҚ

немесе жатбауыр тартқан етбауыр тек туралы ой
«Түбі бір түркіміз» – деген ұғымның мағынасын ашу барысында, бір ғана тарихи тұжырымдамалық мәселеге назар аударғымыз келген еркін пайымдаудың алдында, қасаң ойлау жүйесін жалаңаштап, ой қыздыру мақсатында мынадай жалпылама риторикалық шалықтауға саналы түрде ерік бергіміз келеді. Оған себеп те бар. Себебі, қаншалықты қайрат жиып, қалайда тәуелсіз жадты жаңғыртып, дербес пайымдауға ұмтылсақ та, қазақтың тарихи ойлау жүйесі мен санасын жадылап алған жат тұжырымдарға басыбайлы мойынсалықтан арыла алмай-ақ қойдық. Жатырқаған көзқараспен, сыртқа ысыра салып, өздерінің мүдделі тақырыптарын зерттеу барысында кезіккен, еріксіз мойнсынуға алып келген ғылыми нәтижелерді біз малташа езіп жүрміз.

Солардың негізгі зерттеулерінен тыс, екінші, үшінші қатардағы ғылыми нәтижесі болып табылатын (В.Томсон сияқты угрофиннің сына жазуын оқып отырмын деп, ақыры амалсыз әрі ықылассыз мойындаған көне түркі жазба ескерткіші сияқты) қорытындыларының басын жиып тұжырымдама деңгейіне көтере құлшынудан жазған емеспіз. Бичурин, Томсон, Пеллиот, Фон Габайн (Мариям апай), Севортян сияқты іргелі ғалымдардың еңбектерінің әбден сықпасын шығардық. Қазан төңкерісіне дейінгі еуропалық және орыс ғалымдары ұсынған түркітану саласындағы аса ірі жетістіктерді ысырып тастап (тұран мәдениеті, жазуы, Алтай мәдениеті мен алтайтану ілімі, алтай тіл жүйесі, Тұран тілі, Тұран жазуы, скиф тілі, сақ тілі, ғұн (хұн) жазуы, көне түркі құдам бітік жазуы, ұлы найман мемлекетінің жазуы, тот монғол жазулары деген тұрақты ұғымдарды – мен сол ғасырда қалыптасқан ғылыми терминді тырнақшасыз қолданып отырмын) ғылыми айналымнан шығарып тастап, ариилік нәсіл телориясына ықтатып әкелген Миллер қалыптастырған «ирантілдес нәсілдер» деген қисынсыз қисынын теориялық тұғыр етіп қалап қойдық. Бартольд сияқты түбірлі ғалымдардың тамырын солқылдатқан, өзінің атағын дүниеге таратқан түркі жұрты туралы зерттеулерінде – отырықшы түркістандықтарды өркениет иесі, көшпелі түркілерді – «тарих сақнасынан тыс тағылар» деп екіге бөліп қарауға емеуірін білдіріп, тұтас түркіні «нәсілдік жіктеу» арқылы мүшелеп тастауға ырық берген еуропалық үстемдік бағыттың екпінін күшейту үшін бірінші дүниежүзілік соғыстың қарсаңы мен барысында Дрейфустың сотталуы мен Палестинаны «қайтарып алу» туралы Теодор Герцльдің кітапшасынан кейін қос жарылған капитал иелері нысаналы мақсатпен ерекше қарбаласыпты.

«Қасиетті жерге» қайтып оралуға мүмкін беретін плацдарм жасау үшін Оңтүстік Африка, Родезия (алпауыт Родостың атынмен аталған), Грекия, Кипр аралын таңдайды. Азия құрылығындағы ең оңтайлы плацдарм Түркістан деп шешеді. Аса қысталаң дүниежүзілік және азаматтық соғыс жылдарында (1917-1922) ғаламдық алпауыттар дүниежүзілік капиталды, яғни, шикізат пен өнеркәсіптік аймақты қайта бөлісіп, бүгінгі эконмикалық ғаламдастырудың ұлы жоспарын жасау үшін «жеті алпауыт» 1922 жылы аса құпия бас қосады (олардың бұл жоспарын білу үшін Гитлер 1922-1924 жылдары арасында кітапханада шүйіліп тұрып отырған, мұны тарихшылар «Гитлердің әйгілі оқымыстылық кезеңі» деп атайды. Ал сол алпауыттардың мұрагерлері, ішінде сол кездегі АҚШ президенті кіші Буш бар екінші рет 1992 жылы «әлемнің бүгінгі капитал бөлісу моделін жасаған. Араб дүниесіндегі аласапыран сол тұста жобаланған). Соған идеологиялық негіз ретінде, яғни, аса мол шикізат қорына ие Исі Түркістан кеңістігінен – Шығыс, Орта, Солтүстік және батыс Түркістаннан (Англия, Франция, Италия, Геркия, мұқым Балқан түбегі елдерін біріктірген құрама армиялардың сол жылдарғы Түркия мемлекетіне шабуылы сол жобаның бір парасы ғана) массондық нәсілдік құрамға жататын тек табу мақсатында арнайы қаржы қарастырылды. Әуелі массондық бағыт ұстанған уақытша үкіметтің , содан кейін кеңес үкіметінің қолдауымен Дунхуаң өңіріне ғылыми экспедиция жасақталады.

Оның басты мақсаты: сарыұйғыр тілін зерттеген болып, түбі көшпелі жойыттардан тарайтын, маздақтардың көтерілісі тұсында мұсылмандықты қабылдаған, қазақтар, жалпы түркі текті қауымдастық сарт деп атайтын тілі – түркі, діні – мұсылман, тегі – семит нәсілді көпестер қауымына мұқым түркінің мәдени және тектік мұрасын телу (қайдағы бір көшпелілерге скифтің, ғұнның, түркінің мұрасын иемдетіп қою – болашақ әлемдік бөлісте үлкен мін болмақ, сондықтан ерте бастан оны жалған жолға салып жіберіп, оларды өркениеттің ұлы олжасынан ада ету) болды. Сөйтіп біз, пиғылы жат, арнайы тапсырмамен көне түркінің барлық жазуын ұйғыр жазуы деп қорытынды шығарып, оны 1922 жылғы түркітанушылардың бірінші құрылтайында бекіттіріп, түркітану мен түркология ғылымының атауларын, тұжырымдарын, мүлдем өзгерттіріп жіберген С.Маловтың «шидем шекпенінінің» қаусырмасында қалдық. Бұрын айтса сенбейтін, бірақ соңғы жылдары ғана құжаттарды оқып жағамызды ұстаған, дүние капиталы мен жағырапиясын, экономикалық даму бағытын анықтап, бүгінгі күндегі «американдық мүдде», «еуропалық мүдде» дегенге идеологиялық негіз қалаған сол «жеті алпауыттың» жоспары мен жобасына Ленин (!) де қатысыпты. Бұл тектік арандатуды Сталин одан әрі өршітті.

Сөйтіп, көшпелілер өркениеті, түркі дүниесі, қазақ тарихы тұйықталған иірімнің үйірімін айналсоқтауға мәжбүр болды. Салынды сананың сарсаңымен ешқандай нәтиже бермейтін салбурын күй кешіп, жанығуды ғылыми зерттеудің әдіс-тәсіліне айналдырып, оған сондай бір тақыстанған можантопай кәнігілікпен бейімделе бауыр басты. Кеңестік тұсты былай қойғанда, тәуелсіздік рух басын көтерген ширек ғасырдың ішінде көшпелілер өркениеті, түркі дүниесі, қазақ тарихы қақында қандай да бір заман мен заман, қағанаттар мен мемлекеттер, ұлыстар мен бірлестіктер, ұлы қоныс аударулар мен құрама хандықтар алмасқан, тектік тамырлар ажырап, жат тамырлар шорланған тұстар туралы қазақ тарихшылары шынмашындық, араби шығыстық, еуропалық, славяндық тұжырымдарға қандай тұжырымдық өзгеріс, не қандай түбірлі ғылыми жаңалық әкелді? Бар жетістігіміз, «Мәдени мұра» бағдарламасы тұсында сол етжемі шығып тозған, әр дерек көздерінде шашыранды түрде кездесетін жазбалар мен пікірлерді біршама топтастыра жинақтаудың орайы түсті. Соның негізінде пайымдалған ең батыл пікірлер мен болжамдардың өзі ғұн, скунһа, сақ, (скиф), көк түрк қағанаты, қыпшақ бірлестігі, жоңғар шапқыншылығы жөнінде қалыптастырған ырықты елдердің ықылымсыз, яғни, тарихи уақыт шындығы мен тектік тамырлардың ажыратылып, өгей тамырлардың қабатталып өрілуін ойтөте болжайтын, мысалы керей, қоңырат, алшын, найман, жалайыр, уақ (оңғұт) мемлекеттерін монғол тектілерге жатқызатын еурпалық, славяндық, арабтық (бұған парсы жазбалары жатпайды) жазбалар мен зерттеулердегі бопса пікірлерге ұя басып, ықтасындап пайымдаумен шектелдік. Оның есесіне қалай таратсаң да бес жүз жылдан ары бармайтын қазақы шежіреден көшпелілер тарихын жасауға, Шыңғысханды қалай да қазақ етіп шығаруға шәт-шәлекейіміз шыға, ақылға симайтын абыройсыздықпен бетімізді сала жанталасып жатырмыз. Анығы – Шыңғыс ешқашанда қазақ болмайды және ешкім оны қазақ деп мойындамайды. Бұл – халықаралық сайқымазақтың сақнасына айналуға апаратын жол.

Керісінше, қазақ хандығы, яғни, қазақ мемлекеті – Жошы ұлысы, Алтын орда, Ақ орда, Боз орда арқылы бүгінге жеткен Шыңғыс империясының алтын үзігі, құрамдас бір бөлігі болып табылады – деп қарастырсақ, сөзсіз түпкілікті де, тыңғылықты да ғылыми нәтижеге жетеміз. Өйткені қазіргі қазақ ұлтын ұйытып отырған тайпалардың Шыңғыс қағанатынан тыс дербес өмір сүрген бір де біреуі жоқ. Мұны мойындау – қазақ мемлекеттігін мойындаудың басты кепілі. Еуропалық, арабтық, славяндық тарихи жазбалардың ырқымен Шыңғыс ханның мемлекетін көшпелі өркениет пен көшпелі ұлыстарға ата жау етіп көрсету: Эллада мен Римді – еуропалықтарға, халифатты – арабтарға, Орталық мемлеткетті (Жұң гоны) – шынмашындықтарға жау етіп көрсетумен бірдей, яғни, өзіңнің мемлекеттік, тектік тегіңнен бас тарту.

Дүние жаратылғаннан бері жер шарының тарихын асты-үстіне сапырылыстырып, жағырапиялық құрылымын өзгерткен үш ұлы қоныстанудың үшеуіне де басты себепкер болған көшпелілер өркениеті. Сол аласапыраннан Шыңғыс қағанатының екпіні мен араласымы анағұрлым жойқын болды. Тынық мұхиты мен Атлант мұхитының арасын жалғастырған сол сойқанды сапырылыс өзінің соңына ұлыстар мен тайпалардың басын біріктірген қуатты дербес құрама мемлекеттерді мұрагер етіп қалдырып отырды. Бұлар – біз үшін тегі пен ділі (менталитеті), діні мен тілі мүлдем адаланған (славяндар қауымына жататын түркі текті болгарлар, христиан дініндегі австро-венгриялық мадиярлар, еврей текті түркі тілді қарайымдар, тегі құбақыпшақ пен кеңгереске жататын православие дініндегі славяндардың қатарын толықтырып, ХХ ғасырда ғана орыс ұлтының құрамына ресми енген казактар, ирандағы бұрынғы қызылбастар, қазіргі қашқайлар, Ауғанстандағы «өзбекпіз» деп жазылып жүрген он жеті мыңға жуық Кетбұғаның тұқымдары, Ирактағы жалайырлар, Мысырдағы мамлүктер, өзін гунндардың тұқымы ретінде қарастырып автономия сұрап жүрген еурпалық мемлекеттердегі провинциялардың тұрғындары, Монғолия мен Ішкі Монғолиядағы алшын, қоңырат, уақ (оңғыт), керей, жалайыр, найман, қыпшақ ұлыстары, бұлардың қатарына өзбек, ноғай, қарақалпақ, башқұрт, алтай қауымының негізін құрайтын тегі түркілік тоқсан секі баулы тайпа мен руларды жатқызбай-ақ қоялық) жатбауыр тартқан етбауырлар. Оларды тек ретінде ішбауыр тартқанмен, ұлттық бірлестікке зорлап та болса қоса алмайсың (Кейбірі қазақ деген ұлтты білмейді, казактар сияқты білгісі келмейтіндері де бар).

Өйткені оларды өзара тұтастырып тұрған тектік, яғни, түркілік тұжырым емес, мемлекеттік ұғым. Бүгінгі күні: негізінде түркілік тек басым парсы жұрты – «Иран ислам жамиғаты», Ауғанстан – «талиб (мұсылман үмүмі)», түркілік тектер аралас орналасқан Ресей – «славяндық православие (оның түбірлі идеологиясы еуразиялық идея болып табылады) үмметі», бұрынғы көшпелілер өркениетінің шығыстық шалғайын басып отырған Қытай – «орталық мемлекеттіктер (Жұң го)» деген ұғымды мемлекеттік тектік идеологияға айналдырып отыр. Мұндай тектік-идеологиялық қысыммен ыдырата шоғырландыруды Түрікменстан мен Өзбекстан сияқты бауырлас елдердің биліктегі топтары да ырықсыз жүргізіп отырғаны және анық (Өзбекстан өздерінің тарихын түркілік тамырдан алыстатып, ирандық тамырға бау есіп жабық күйде жанығып жатыр. Әрине, ол жол ислмами каримді емес, карими исламді тұйыққа тірейтіні анық).

Ұшы түте-түтесі шыққан, қайтар өрсе қамшы шықпайтын тарамыс сияқты тектік шашасынан шашылған түркі қауымы, соның ішінде қазақ ұлты, сонда қай еуропалық, арабтық, шынмашындық тұжырымдар арқылы өзінің тарихын тұжырымдамақ, қалай өрмек? Аталған кеңістіктегі түркі қауымының құрамында қазақты ұйытып отырған рулардың барлығы бар. Дүниенің төрт бұрышындағы «жабайы», «көшпелі», «тағылар», «ат үстіндегі маймылдар» туралы деректерді жинап, мың том етіп бастырып шығардық дейік, сонда соның ішіндегі қазақ тарихын белгілі бір тәуелсіз тұжырымсыз қалай суыртпақтап аламыз? Текті былай қойғанда, көшпелі өркениетке тиесілі заттай қазба айғақтарды (мысалы, скифтік зергерлік мәнерді) ирандық, сол арқылы таяушығыстық, сол арқылы ариилік, сол арқылы бабылдық (мысырлық өркениет Орталық азиядан тарайды, сондықтан да Самарқанд, Бұқара, Арқайымдағы айғақ қазба мұралар Таяу шығысқа тиесілі немесе Алтай – славяндар іздеген Ақсу (Беловодье, яғни, славяндардың Жиделібайсыны мен Жерұйығы) деп Арқайым мен Алтайдағы Ақсөре шыңын славяндардың жер кіндігі ретінде ғарышкерлердің белсенді түрде қатысуымен ресмилеп алғанын ескерсек, тектік тамырды «шолақ байталдың құйрығындай шолтаңдаған» (Әуезов) қазақы рулық шежіремен (тіпті Шыңғыс хан шынымен де қазақ болып шыққан күннің өзінде), ол тарих – қаншама құлашымызды керіп, өңешімізді созып қабақат қаусырғанымызбен де, қазақтың құшағына симайды.

Сондықтан да, тарихи текті тұтастандыратын түйінді, буынды тұстарды тауып, жалпы көшпелілер өркениетінің даму сатысын тоғыстыратын, тәуелсіздік, басыбайлылық тұсында да біздің ұлттық мүддемізді қозғаған мүдделі мәселелерді қамтитын тұжырым жасалуы тиіс. Онсыз біз жат жағалауда, жаттың қайығының ескегін есіп, белгісіз жат бағытқа қарай салынды тұжырымдарды шырақ етіп, жеткізбейтін, не мүлде ол бағытта жоқ қарауылды іздеп жүзе беруден жазбаймыз. Анау – алай ғой, мынау былай ғой дей көрмеңіз, біз де ану – анадай, мынау – мынадай деп екі том кітап жазып, жекеден жалпыға қарай жаймалап пайымдауға ұмтылғамыз. Өкінішке орай, ондағы пікірлер мен деректер етжемі болып мүшеленіп, ақыры, өз пікіріміз өзімізді адастырып кетті.

Ал, енді, осындай белгісіздіктен құтқаратын, қазақы рулық шежірені тарихи дерекпен ұштастыратын сенімді тектік нүктелер бар ма? Аз. Бірақ бар. Ол үшін тектік ұштасулар мен ажырасуларды заман заманымен қаттап, қандық (ДНК) бояуының қою-сұйықтығына байланысты сұрыптап, түбірін сүзіп отыратын жағырапиялық карта жасалса, мүмкін, қалыптасқан қасаң пікірлер тың тұжырымын табар ма еді, кім білсін. Бұл тектік картаға әсіреәфсанадан бастап топырақтың құрамын анықтайтын ілім саласына дейін белсене қатысып, күдікке саңлау тастамайтындай тастүйін қорытындыны ресми түрде өресі өктем оқымыстылар қауымына мойындату қажет.

Әйтпесе, хұндарды – монғолдар мен мәнжулер, көне түркі қағанатын – ұйғырлар (бейне бір олар түркі қауымына жатпайтын сияқты және өткен жылғы Бейжіңдегі халықаралық конференцияда: біздің сарт деген атауымызды қайтару қажет, өйткені ұйғыр жазуы десек – ол жазуды түркілер шығарған болады, ал олардың жазу-сызуды ойлап табатындай сауатты деңгейге көтерілмегені белгілі – деген пікір айтылды) «ирантілділер» деген тексіз нәсілге жатқызылды, қазір скифтерді славяндар ата тегі ретінде қарастыруға көшті. Енді олар бізге көшпелілер өркениетінің заттай айғақтарының жұрнағын да ұстатпайды. Қытай түркологиясының атасы Гың Шымин ғұламаның: «Қазақ ғалымдары мүмкіндік туған орайды шұғыл пайдаланып, көне түркі мұраларына иеліктеріңді зерттеп алмасаңдар, одан айырылып қалу кезеңінде тұрсыңдар. Сол пікірімнен ұзақ жылдар бойы таймаған менің өзімді саясатпен тұқыртып тастады, тіпті шәкірттерімнің өзі сынға ала бастады. Неге сонша марғаусыңдар. Тектеріңді батыстан емес, шығыстан іздеңдер. Тектік қағандықтарыңды еске алыңдар. Мұсылманды қабылдағаннан кейін түпкі тамырларыңнан беттеріңді бұрып әкеттіңдер. Сенім өз алдына, ал тектік тарих бір басқа. Менің осы сөзімді жеткізіңдерші», – деген сөзіндегі терең астар, ойлантарлық пікір соны аңғартса керек.

Әсіресеәфсана (миф) демекші, Түркия сапарында тектік танымдық тамырды танытатын оқыс аңыздық желіні естігенімізде жағамызды ұстағанымыз бар. Анкарадан шығысқа қарай атақты Қайсары үстіртіне бет алғанымызда Ақсарайдан өте бергенде басына бұлттан сәлде ораған мұнарлы қарлы шоқыны жүргізуші «Хасан ата» деп таныстырды. Демек: Асан ата, Асанқайғы тауы. Сол тауды екі сағат бойы шыр айналдық. Әуелі иықтасты, одан кейін желкемізге шықты да көз ұшында ағараңдап отырды. Недияға келген соң білдім, оның жөнін сұрағанымда университеттің професорлары: «Ежелгі заманда түркілерге жақсы жер іздеген Асан әулиенің ақ маясы бұлтпенен араласып келіп осы таудың басына шөгіпті. Асан әулие де сол шоқыда дүниеден қайтыпты-мыс. Біздің, түріктер сол әулиеге ілесіп ат басын кіші Азияға тіреген екен», – деп түсіндірді. «Отырар кітапханасы» ғылыми орталығында Қалбан Ынтыханұлының аударуымен «Фолиант» баспасынан жарияланған қытай ғалымы Гайшан Лидің «Иньшань (Бағылық) оңғыттары» атты зерттеуінде: ХІІ ғасырда Асан ата әулие ханға сәлем беру үшін бес жүз ісек айдап Көкотқа келді» – деп тасқа ойылып жазылған тарихи дерек бар. Ал «Юаньнамада»: «Шамамен 14 ғасырда Оңғыт жерінен Асан деген оңғыт ақ түйеге мініп, бұлғын, сусар терілерін теңденіп, мың ісек қой айдап Сирамөрен өзенін бойлап Қарақорын қаласына қарай өтіп кетті. Жол бойы айырбас саудасын жасаған, теріге мал алмастырған» – деп жазылыпты. Сонда, күншығыста қытай қорғанынан басталған Асанқайғының сапары бүкіл Орталық Азияны көктей өтіп Кіші Азиядағы Қайсары жотасындағы Асан ата шоқысында үзілген боп тұр ғой. Қандай ұлы желі.

Міне, тектік тұжырымға жетелейтін мифтік сарын дегеніміз осы. Мұның өзі кез-келген тарихшы үшін үлкен жаңалық. Енді соны тереңдей негіздесе, дау тудырмайтын тұжырым жасалары анық. Бұл алтын өзек сарынды Адам атамыздың зәңгі болғандығын дәлелдеп берген еуропалық ғылыми әдістеме мен қандық саралау жүйесі толық дәлелдеп береді. Бүкіл адамзаттың шығу тегін қан құрамы (ДНК) арқылы анықтап берген ғылыми зерттеудің нәтижесі бойынша түркі тектілердің ең ертедегі ата қорымы қазіргі Бейжің (Пекин) шаһарынан оңтүстігіне қарай бес жүз шақырымдай жерден табылыпты (!). Содан бастап түркітектілердің қонысы біртіндеп батысқа ойысыпты (Түркілердің қандық құрамның негізінде жасалған тектік карта мен кестені Ж.Бейсенбайұлы таяу мерзімде аяқтамақ). Сонда қазақтың әр руының тектік қоныстануы кезең кезеңімен белден бел асып ұлы қазақ даласына ат басын қай кезде тұрақты тірегені анық көрсетілмек. Әрине, күтпеген нәтижелер де бар. Арии текті тұран тұрғындарының түпкі қазығы Беказы қорғаны болып шыққаны, арғын тайпасының шығу тегі Қиыр Шығысқа қарай емес, Тұран ойпатына қарай ойысуы тосын ғылыми нәтиже. Тарихшылардың жұмысына «қол сұққан» Жарылғапты менсінбеуге болар, ал еуорпалықтар анықтап отырған мұндай нақты ғылыми дәйекті қалай жоққа шығарасыз. Асан қайғы туралы миф пен түркі тектілердің кеңістігі бұл арада бірін бірі толықтырады. Осы бір «алтын жылғаны» өзектей бүгінгі күнге дейін іресе қазақы шежіренің түйіні де шешілер еді.

Демек, шағын шалықтаудың бірінші «жылғасы» тектік жағырапиялық карта мен кесте жасауға саяды. Табан тірейтін нүкте – солтүстік шығыс қытай болмақ. Ұшығын ұстайтын бір суыртпақ осы. Содан қиыр шығыстағы мәнжу-шүршіт (бұл атауды олар орта ғасырда қабылдаған) қорымдарына, Монғолияның Ханүй жазығындағы ғұндардың обасына³, Ордос жазығы мен Шиань өлкесіндегі көмбелерге, содан кейін Тәңіртауды бойлап Алтай мен Алатау сағасы арқылы Хорасанға (бұрынғы қызылбастар мен қазіргі қашқайлар), Қайсары жотасына (Медея тұрғындары мен селжүктерге), одан Мысырға (мәмлүктерге), Сарыарқа – Ырғыз арқылы батысқа қарай Қырым мен Кемер бойына қат-қатымен, қабат-қабатымен тектік белгіні анықтайтын қан құрамына (ДНК) сүзгілер жүргізіліп, салыcтырыла зерттелсе, ұлы және даусыз мойындалатын ғылыми тұжырым жасалатынына сенім кәміл. Сол картаны әсіреәфсаналық желімен, тілдік түбірмен әдіптесек, кәдімгідей жүйелі тұжырым шығады. Қазірдің өзінде жекелеген аймақтар мен өңірлердегі зерттеулердің нәтижесі белгілі. Біз сондай тұжырымға жүгінбесек, скиф, сақ, ғұн, массагет, түрк арғы атамыз дегеніміз құрғақ аңызақты емген құр дәме болып шығады.

Нәсілдік тұрғыдан да, тілдік тұрғыдан да, ататек қонысы тұрғысынан да түп тамырымыз Қиыр шығыста. Мәнжу мен монғол тарихы мен шежіресіне мұрын шүйіре қарау – ғылымдағы можантопайлық. Мүмкін артық, мүмкін кем, бірақ та қалай да назар аударып, ой салу үшін айтылған шағын шалықтауға дәйек ретінде түте-түтесі шыға шүйкеленген тектік жүйенің ішінен өзімізді де таңдандырған бір тал суыртпақ деректі дәйек ретінде ұсынғымыз келеді. Түп-тұқияннан қазбай-ақ, жоғарыда айтылған Ханүй жазығындағы ұлы қорғанның теріскейіне қарай 60 шақырымдай жердегі Ханүй мен Хұни өзенінің тоқырауынындағы Шивэтіұлан (Қызылқорған) жотасының үстіне 682 жылы қойылған, ұлы көк түрк қағанатының негізін қалаған тайпалардың ойылып жазылған 56 таңбасының ішіндегі өзіміз таныған қыпшақ, найман, керей, алшын, жалайырдың кейінгі таралу тегіне ғана қатысты пікір қозғайықшы. Олрадың Шыңғыс қағанатына дейін жеке мемлекет болғаны анық. Ұлы қаған оларды бір ғана «алтын ноқтаға басын сұққан бір ғана алтын тізгінге» айналдырды, яғни, бір мемлекеттің құрамына кіргізді. Сол «алтын жүгеннің тізгіннің» түйінделген бір бауы қазақ. Ең өкініштісі, әлгі түркі хандықтарының бір ханының ордасы не тұқым, әулеті сақталмапты. Иә, сақталмапты. Елұйдашыны тақтан ауыстырған Күшлік ханның сарайына билік еткен Өкіреш (Бұқа) атаның тұқымын (сүйегі Самарқандтың маңындағы «Өкіреш ата» қабірстанында жатыр) наймандардың төресі-міс деп қарастырып, тіпті, Ақсақ Темірді содан таратқан шағатайлық деректерді де назарға ілмейміз. Тек қиыршығыстық (шүршіттік, мәнжулік) және монғолдық текке көз сұғын қадаумен шектелеміз.

Сонымен, «қарға тамырлы қазақ», «киіз туырлықты үйде бір туғанбыз» деген тікелей тектік түйінді білдіретін тұрақты тіркес, Бұлақ көлінде (Бұлақхоли) аққу (пері) қыздан туған ұлдан таралу (Абайдың қазақты «ақ қаздан» таратуын еске алыңыз), өзенге ағып келе жатқан нәресте және оның әуелі – би, кейін хан сайлануы, қобыздың әу баста үйеңкеден шабылуы, киіз үйдің есігінің шығысқа қарауы, хандықтың «алтын орда», керегенің – керу – керегу деп аталуы, «ақ сарбас!» деп ұран шақыру, ақсарбас қойды құрбандыққа атап, ақ боз ат сойып баталасу, үй иесінің мүшелерінің кіреберістегі оң босағаға қарай жайғасуы, үй иелерінің төсегіне дейін оң жаққа салынуы, барлық мүліктің оң босаға жақта (ыдыс-аяқ, шидем, кебеже, саба т.б.) орналасуы, кенже баланы қара шаңырақтың иесі деп тануы, қамшыны кие санап, керегенің басына іліп қоюы, жең ұшының кең пішілуі («Жең ұшынан жалғасу үшін», яғни, құпия белгі арқылы саусақ ұшымен сөйлесу) сияқты аталы ұғымдар мен дәстүрлер көшпелі қауымның ес жия бастаған сатысында қалыптасқаны анық. Сол ұстынды ХХІ ғасырға дейін үш-ақ тек, мәнжу (бұрынғы аты – шүршіт, одан кейін жеке орда тіккенде мәнжу аталған, ол «мен жұртпын», «мәңгі жұртпын», яғни, «мәңгілік елмін» деген көне түркілік емеуірінді білдірсе керек), монғол, қазақ ұлттары ғана ұстанып келді. Тіпті, ағайынды екі адамның аңда жүріп бірі екіншісін өлтіріп алып, өзін өзі жұбататын «Бөкенжарғақ» күйі туралы аңыз да (бұл аңыз 905-916 жылдары қидан жазуымен қағазға түсіпті, сөзіміз сенімді болуы үшін бір үзік келтірейік:

«Брат брата убил на охоте, О, брат мой! Из шкуры марала твой малахай, не распознал и пустил стрелу. Если батюшка спросит, «Ошибся», скажу. Если матушка спросит, Загляделся, скажу. Если брат меньшой спросит, Обознался, скажу!») – деген аңыз бүгін де мазмұнын жоғалтпай, монғол, мәнжу, қазақ руханиятына айналып отыр.

Көк түрк қағанатының шығыс қанатын құрайтын, кейін қидан, шүршіт, мәнжу, монғол атанған ұлт пен бертінде қазақ ұлтын құрған қыпшақ, керей, найман, жалайыр, оңғыт (уақ), қоңырат, алшын ұлыстары сол заманда да, қазір де араласып, құраласып, құдаласып отыр. Біз, яғни, түркістандықтар (шығыс, батыс, оңтүстік, солтүстік, орталық Түркістан кеңістігі), соның ішінде қазақ ғалымдары мәнжу мен монғолды жау әрі жат тұқым ретінде жатбауыр санап, менменси, тыжырына қабылдаймыз. Бұл – екі көзі тұмшаланған, бірақ бір ізінен жазбай тиірменнің тасын шыр айналдыра беретін жегінді аттың кебін келтіреді. ІХ-Х ғасырдағы Құнан қыпшақ бастаған шығыс көшпелілерінің ұлы қоныс аударуы тұсындағы мемлекеттік түзілімнің құрамында осы үш тұқымның үшеуі де бар. «Тоқсан екі баулы» қыпшақ (қыпшақ – бұл арада Кеңес одағы деген сияқты ұлыстар бірлестігінің атауы ретінде қолданылып отыр) деп аталуы да сондықтан. Сонау Қиыр Шығыс пен Карпаттың алқымындағы гагауздар мекендейтін өлкедегі түркі тектестердің құрамында (Венгрлердің құрамындағы қыпшақтар, қоңыраттар, мадиярлар, оңғыттар, угрлар сияқты) жоғарыда аталған тектің бәрінің үрімі бар, қазір де солай аталады.

Сол ұлы қоныстанудан кейін ата қоныста қалған ұлыстардың «алтын тізгінін», «алтын жүгенін» ұстаған «алтын ұрықтар» «алтын орданың» уығын көтерді. Қидандардың да, шүршіт-мәнжулердің де, наймандардың да, керейлердің де, қыпшақтардың да, оңғыттардың да (уақ), жалайырлардың да, қоңыраттардың да хандықтары мен мемлекеттері бірінші және екінші көк түрк қағанатының орынында және бір дәуірде пайда болыпты. «Алтын аймақтағы» ата жұртта қалған қидандар меншүршіттер (мәнжулер), монғолдар «алтын орда» құрып, өздерін «алтын патша» деп жариялады. Кең кеңістікке қанатын жайды. Тағы да жонданып қидандардың (кедендердің) тақ мұрагері Елұй Дашы тақ таласы барысында елу адаммен ордасынан қашып шығып, жолай жоғарыда аталған түркі текті рулардан аса жойқын әскер жиып, әуелі Шығыс Түркістанда, содан кейін Самарқанда гүрхан атанды. Егер тектік және тақтық мұрагерлік мүдде болмаса, өздері дәуірлеп келе жатқан тұста «қашқан жауға» нөкер қоса ма? Ол тұста Темужин әлі дүние есігін ашпаған. «Алтын тізгіннің» ұшы, «алтын ұрықтың» тұқымы болмаса, кейін өзінің тағын найманның тақ мұрагері Күшлікке бере ме? Қидан, шүршіт (мәнжу) хандықтарының тарихы кейінгі бошықты – богдыхандардың тапсырысымен хатқа түсті.