Вильгельм Дильтей (1863-1911) және
георг зиммель (1858-1918) өмірді ерік
құлшыныстарына, сезімдік күйзелістерге, құмарлықтарға жатқызады.
Олардың түсінігінше, өмір – ол тұрақты шығармашылық, өзгеріс. Ол
бейберекеттікті әлдебір қалыптастырылған тәртіпке айналдырады.
Өмір
организмдік және, сонымен қатар
организмдіктен жоғары тұрған формаларда болады. Егер организмдер деңгейінде өмір өліммен шек-
телсе, ал
организмнен жоғары тұрған формалар бір немесе басқа
мәдениетті құрады. Шындық (болмыс), осы көзқарас тұрғысынан
алғанда, тұлға күйзелістерінің ағындары арқылы құрылған «өмір
тәжірибесі» болып табылады. «Өмір тәжірибесін» толықтай ойлау
қызметіне жатқызбаймыз, ол өзінің терең көрінуінде иррационалдық
болғандықтан, оның шектерінен асып кетеді. Сондықтан
өмір қандай
да бір жалпы заңдылықтарға бағынбайды, оған
