40
(бейбітшілік),
шад
(шат),
чынтан
(ағаш түрі),
барқ
(жай, сарай) сөздерін соғды тілінен,
кунчуй
(бикеш),
сенүң
(әскери),
табғаш
(қытай) сөздерін қытай тілінен,
мар
(ұстаз) сөзін
санскрит тілінен енген деп көрсетеді. Ғалымның осындай ғылыми ізденістеріндегі
графикатанушылық қасиеті, көп тілді білуі
шетел ғалымдарын да тамсандырған.
Ғалымның көне жазуды өте жетік меңгергенінің және жеңіл оқуының арқасында әр
ескерткіштің мерзімі, көлемі, құрылымы, тілі, жанры, стилі
деген сияқты тағы басқа
ерекшеліктері тұрғысынан талдап қана қоймай, ескі ме, жаңа ма? Қай өзеннің бойындағы
жазу жақсы сақталған? Жақсы сақталуының себебі неде? деген мәселелерге де назарын
аударып, ғылыми тұрғыдан негіздеп отырады. Мәселен, ғалым туған жері Маңғыстаудың
тарихын бейнелейтін ескерткіштерге экспедиция жасап, зерттеулер жүргізеді. Маңғыстау
түбегінде кездесетін ескерткіштердің бірі – ескі мен құлпытастар туралы ғалым:
«Құлпытастар ерте заманда түркі тайпалары қолданған балбалдардың өзгерген түрі.
Балбалдарды ескерткіштер ретінде VI-VIII ғасырлардағы түркі тайпалары да, қарлұқтар
да, қыпшақ-половцылар да кеңінен қолданды. Орта Азияға мұсылман дінінің бірте-бірте
еніп, кең өріс алуына байланысты жанды нәрселердің суреттерін бейнелеуге тыйым
салынды. Сөйтіп, балабалдардың орнына құлпытастар пайда болды. Кейбір жазулар түркі
тілінде жазылса, кейбір жазулар қазақ тілінде жазылған», – дейді [2].
Сөйтіп ғалым
құлпытастың бетіндегі жазуды оқиды:
Ұшбу қобди құтлығ болғай Қырымқұл, Қыдырша-оғылына
Ғұбайдолла Айдаров Талас, Енисей, Орхон өзендерінің бойынан табылған
жазуларды лингвотекстологиялық
талдау жасай отырып, тұңғыш рет қазақ тіліне
аударады. Аударма 1990 жылы
Достарыңызбен бөлісу: