ойел1мд1, дос-жарандарымды еске алдым. Тунд еп ойлаган
« м о н гш к » пен «мiнciздiк», «баскаша
OMip
суру», «адамдар-
ды айыптау» 'п р л ж т щ шындыгына сыймайтын б1рденелер
сею лдь
«Кутпеген
6ip ic
болды бул
03i,
— деп ойладым. — Бвти-
ма мен
y m i H
осы нш алы к жакын адам болар деп ойлама-
ган ед1м.
EciMe
де келмеген...»
Кенет «япыр-ау, мен Бэтимамен косыла калганда кан-
дай бакытты болатын ед1м» деген OKiHimii ой журепмд1
кысып, ауырткандай болды. «Мен сонда кандай бакытты
болатын ед1м... Мен неге суйтпед1м... У-у-у! Тагдырдын,
0 3 i
Б отиманы м е н щ бауырыма канш а э к е л ш , итерсе де, ез
жумырткасын танымай, безген тауыктай уямнан шыгарып
тастай берген екем. Сонда мен кайда асыктым? Не
жүктеу/скачать
Достарыңызбен бөлісу: 
