ХІХ ғ. екінші жартысындағы Қазақстанның саяси-экономикалық жағдайы

94 
 
жергілікті басқару орындарына жүктелген міндеттердің орындалуын қадағалау, уезде тыныштық пен тәртіпті 
сақтау,  алым-салықтың  жиналуын  бақылау  және  халықтың  денсаулығын  сақтау.  Уезде  орналасқан  әскери 
бөлімшелер, мекемелер мен бекіністер уезд бастықтарына бағынышты болды. 
Уездер территориялық белгі бойынша бір болысқа 1000-2000 киіз үй және бір ауылға 100-ден 200-ге киіз үй 
кіретіндей  болып  есептелген  болыстар  мен  ауылдарға  бөлінді.  Болыстар  шаруашылық  жағынан  біріккен 
ауылдардан тұрды. Осыған байланысты жаңа жағдайда қазақтардың рулық қатынастар бойынша тарихи бөлінуі 
заңды  түрде  жойылды.  Ру  басында  ақсақал  тұрғанда,  оның  сөзі  мен  ісі  билік  күшке  ие  жағдайында  патша 
үкіметінің  дала  тыныштығы  үшін  қорқуы  заңды  нәрсе  болатын.  Елге  сүйенген  ру  басы  кей  жағдайда 
әкімшілік талаптарды орындамауы да әбден мүмкін екені шындық. 
1867 ж. Ереженің 85-бабына сәйкес болыстардың басында қазақтардан сайланған болыс басқарушылары, 
ал  ауылдардың  басында  сол  сияқты  сайланатын  старшиналар  болды.  Ережеде  «болыстық  және  ауылдық 
старшиналарды халық сайлайды» деп нақты  көрсетілген. Бір қарағанда сайлау демократиялық негізде жолға 
қойылған болып көрінуі мүмкін, бірақ іс жүзінде патша үкіметі сайлауды өз мақсатына орай жүргізіп отырды. 
Сайланған болыс басқарушыларын – облыстық әскери губернаторы, ал ауылдық старшиналарды уезд бастығы 
бекітетін еді. Отаршылар әкімшілігі ұсынылған кандидаттар көңілінен шықпаса бекітпей тастап, жаңа сайлау 
белгілеуі де мүмкін болатын. Болыс басқарушыларын сайлауға – уезд бастықтары, ал ауылдық старшиналарды 
сайлауға  болыс  басқарушылары  міндетті  түрде  қатысатын.  Болыс  басқарушылары  тікелей  уезд  бастығына 
бағынышты  болды  және  оның  барлық  бұйрықтарын  орындауға  міндетті  еді,  ал  ауыл  старшиналары  болыс 
басқарушысына тікелей бағынышты бола отырып, болыс басқарушысына жүктелетіндей міндеттерді орындады. 
Реформаларды жүзеге асыруда патша үкіметі саяси-экономикалық іс-шараларымен қатар өлкені мәдени 
және    рухани  жағынан  да  отарлауға  басты  назар аударған  болатын.  Халық  ағарту  ісі  патшалықтың  сыртқы 
саясатының үлкен де маңызды саласы болып табылатын. Бұл сала патша үкіметі отарлау саясатының өзекті 
құралы десе де болады. Бұл саясат Ресейдің қарамағындағы ұлттарды біртіндеп христиан дініне кіргізу арқылы 
орыстандырып, сөйтіп империяның тұтастығын арттыруға арналған еді. Осыған сай, 1867-68 жж. реформада 
халық ағарту ісінде жүргізілетін шаралар жан-жақты қарастырылды. Сол құжаттар бойынша уездік қалаларда 
бастауыш мектептер ашу көзделген.   
1868  жылғы  Ереженің  251-бабында  діни  істер  Орынбор  муфтиінің  қарауынан  алынып,  азаматтық 
басқарманың  қарамағына  берілді.  Молдалар  сайланатын  болды.  Оларды  бекіту  тұтқасы  орыс  әкімшілігінің 
қолына  тиді.  Бастауыш  мектептерде  мұсылман  дінін  уағыздаушылардың  қызметі  шектелді.  Әкімшілік  қазақ 
мектебіне сабақ беретін ұстаздардан орыс тілін білуді талап етті. 
1867-1868 жылдардағы әкімшілік реформалар қазақтардың жаңа көтерілісін туғызды. XІX ғасырдың 60-
шы жылдарының алғашқы жартысында Қазақстанда, әсіресе Кіші жүзде отаршылдыққа қарсы жаппай халық 
наразылықтары өріс алды. Көшпелі халықтың ашу-ызасын туғызған патша үкіметінің салық саясатының күшеюі 
болды. Оның үстіне қатардағы көшпенділер мен ауқатты отбасылар бірдей міндеткерлік атқарды. Сондай-ақ, 
жаңа әкімшілік бөліністер ғасырлар бойы пайдаланып келген көшпелі халықтың маусымдық жайылымдарды 
пайдалану  үрдісіне  нұқсан  келтірді.  Салықтар  мен  міндеткерліктердің  күрт  көбейтілуі  мен  әкімшілік-
территориялық бөліністердің дұрыс жүргізілмеуі 1868 жылғы Орал мен Торғай облыстарында орын алған ұлттық 
бас көтерулердің басталуына түрткі болды. 1868 жылдың желтоқсан айында стихиялық түрде басталған көтеріліс 
1869 жылдың қазан айына дейін созылды. 1868 жылы 6 мамырда құрамында 200 қылышты және жаяу әскері бар 
Штемпель отряды Орынбор бағытындағы Жамансай көлі маңында қазақ жасақтарымен кездеседі. Жазалау тобы 
көтерілісшілерге тегеурін бере алмай, жетінші күні азық-түлігінің таусылуына байланысты кері қайтады. 
1869 жылдың наурызы мен маусым айының аралығында болыс, би, сұлтан және старшиндарға қарсы 41 
рет шабуыл ұйымдастырылады. Оған 3 мыңға тарта жасақ қатысты. Торғай мен Орал облыстарында көтеріліс 
өртінің  ұлғаюына  байланысты  жергілікті  үкімет  орындарымен  қатар  орталық  үкімет  те  көтерілісшілерді 
жазалауға отряд топтарын жөнелтті. Орал облысы аймағына подполковник Рукин, граф Комаровский отрядымен 
бірге,  генерал-губернатор  Веревкин  басшылығындағы  отряд  аттандырылды.  Көтеріліс  ұйымдаспаған,  өзара 
келіспеушіліктер мен соғыс тактикасының нашар болуына орай басылып, жанышталды. 
Сол  сияқты  1870  жылғы  Маңғыстаудағы  шаруалар  көтерілісі де  осындай  сипатта болды. Жаңа  жүйе 
бойынша  енгізілген  салық  жүйесі  Маңғыстау  халқының  үкіметке  қарсы  наразылығын  туғызды.  Маңғыстау 
приставы подполковник Рукин дала тұрғындарының қиын жағдайымен санаспай, адайлардан 1869-1870 жылдар 
үшін шаңырақ алымын жаңа салық жүйесіне сәйкес дереу енгізуді талап етті. Көптеген жергілікті тұрғындар, 
соның ішінде Бозашы түбегінің балықшылары Рукиннің талабын орындаудан бас тартты. Адайлардың жайлауға 

95 
 
көшуін күштеп тоқтатқан Рукиннің ойланбай жасалған әрекеттері жер-жерде көтерілістің шығуына себеп болды. 
1870 жылдың наурызында Рукиннің отряды көтерілісшілердің үлкен тобымен кездесіп, қоршауда қалады. 25 
наурызда  ашық  қақтығыс  кезінде  20-ға  жуық  жазалаушы  қаза  тауып,  отряд  командирі  Рукин  өз-өзіне  қол 
жұмсайды. Жеңіс жігерлендірген көтерілісшілер сәуір айының басында Николаев станциясына, Александровск 
фортына шабуыл жасады, алайда, олар сәтсіздікке ұшырады. Көтерілісшілер саны 10 мыңға жетті. Патшалық 
өкімет орындары қазақтардың батылдығынан қорқып,  қосымша әскери көмек сұрауға мәжбүр болды. Кавказдан 
тың  күштердің  келуі  күштердің  арақатынасын  өзгертіп,  көтерілісшілер  Үстірттің  баруға  қиын  аудандарына 
шегінді.  
Патша үкіметі ендігі кезекте Хиуа хандығына қарсы шаралар ұйымдастырды. Маңғыстау аймағына Хиуа 
билеушілері адайлар қозғалысын қолдау үшін 4 зеңбірегі бар 6 мыңдық жасақпен қимыл жасауды ұйғарды. Бірақ 
шектес аудандарда Хиуаның әскери қыр көрсетуі нақты нәтижелер бермеді,  дегенмен аймақтағы жағдайды 
едәуір  шиеленістірді.  Маңғыстау  аймағы  3  айға  жуық  патша  әскерінің  қол  астына  қарады.  Патша  үкіметі 
көтерілісшілерді  жаппай  жазалайды.  Осы  тұста  генерал-губернатор  Н.А.  Крыжановский  әскери  министр 
Милютиннің «көтерілісшілерді жазалау» туралы нұсқауын жібереді. 1870 жылы желтоқсанда көтеріліс жеңіліс 
тапқан соң, көтеріліс басшылары И. Тіленбаев,  Д. Тәжиев, Е. Құлов және олардың серіктері 3 мың шаңырақпен 
Хиуа  хандығының  шегіне  өтіп  кетеді. 
Көтерілістің негізгі қозғаушы күші - қазақ шаруалары өз қатарларын берік біріктіруге қол жеткізе алмай, 
Маңғыстау  облысындағы  халықтық-азаттық  күрес  жеңіліске  ұшырады.  Көтеріліс  аяусыз  жанышталып, 
адайларға соғыс шығыны ретінде 90 мың қой салық салынды. Маңғыстау көтерілісі өз кезегінде патша үкіметінің 
отарлау  саясатына   қазақ  халқының  қарсылығының  айқын  көрінісі  болды. 
Жалпы  XІX  ғасырдың  екінші  жартысындағы  реформалардың  болмысы  туралы,  қорыта  айтқанда, 
мынандай түйін жасауға болады. Патша үкіметі Қазақстанға енгізген әкімшілік реформалары негізінде оның саяси 
дербестігін  толығымен   жойып,   қазақ  жер інде империя   құрамындағы   әкімшілік  басқару  жүйесін  орнатты. 

жүктеу/скачать 1,51 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: