Қазақстан территориясындағы тайпалық одақтар

14 
 
савроматтардың,  Кир  мен  І  Дарий  тұсындағы  парсылардың  және  Александр  Македонский 
дәуіріндегі гректердің замандастары болған. Олар ежелгі парсылармен тығыз қарым-қатынас 
орнатып,  б.з.д.  VІ-V  ғасырларда  Ахеминидтер  империясының  құрамына  да  кірген. 
Ахеменидтердің  сына  жазбаларында сақтар  туралы  аз    болса да  анық деректер  келтірілген. 
Оларда  сақтардың  үш  тобы:  хаомаварга-сақтары  (хаома  сусынын  даярлайтын  сақтар), 
тиграхауда-сақтары  (шошақ  бөрікті  сақтар),  парадарайа-сақтары  (теңіздің  арғы  жағындағы 
сақтар)  туралы  баяндалады.  Алғашқы  екі  тобын  Герадот  «амюргия-сақтар»  және 
«ортокарибантия-сақтар» деп атаған. 
Ғылымда  сақтардың  бұл  топтарының  Орта  Азия  мен  Қазақстан  аумағында 
шоғырланғандығы  туралы  түрлі  болжамдар  бар.  Олардың  біреуіне  сәйкес  Шаш  (Ташкент 
ауданы),  Солтүстік  Қырғызстан  аумағында  және  Қазақстанның  оңтүстігінде  тиграхауда-
сақтары мекендеген, бұл сақ тайпаларының этникалық аумағы кеңірек болған, оған Оңтүстік 
Орал өңірі мен Таулы Алтай да енген. 
Парсы сына жазбаларында хаомаварга-сақтары ең ірі тайпа немесе тайпалар тобы деп 
айтылған,  олар грек деректерінде  амюргий-сақтары  деп  аталды.  Бұл  сақтар Ежелгі  Бактрия 
және  Маргиана  аумағында  (Әмудария  мен  Мұрғаб  өзендерінің  жағалауында)  орналасқан. 
Ертедегі парсылардың танысқан сақтары осылар еді. 
Лингвистикалық зерттеулердің мәліметіне қарағанда сақтардың Орталық Азияның көне 
иран  тұрақтарынан  б.з.д.  І  мыңжылдықта  бөлектеніп  шыққан  ирандық,  нақтырақ  шығыс 
ирандық тайпалар тобына жататындығы байқалады. 
Сақ  тайпалар  одағына  массагеттер,  дайлар,  исседондар,  аримаспылар,  қаспилер, 
аргипейлер және т.б. кірді. Олар ежелгі грек авторларының еңбектерінде де кездеседі. Олар 
Қазақстан  аумағында  былайша  орналасқан:  массагеттер  –  Сырдарияның  төменгі  бойы  мен 
Арал  теңізінің  оңтүстік  және  солтүстік-шығыс  өңірінде,  дайлар  –  Сырдарияның  төменгі 
жағын, Арал теңізінің жағалауын, исседондар – Іле мен Шу өзендерінің бойын, оның шығыс 
жағындағы  Тарбағатай  тауына  дейінгі  алқапты,  ал  М.Қ.Қадырбаев  оларды  Орталық 
Қазақстан кеңістігіне орналастырады, аримаспылар – Шығыс Қазақстан аумағын, қаспилер – 
Каспий  теңізінің  шығыс  жағалауын,  аргипейлер  –  Қазақстанның  солтүстік  аймағын 
мекендеген.   
Деректерге  қарағанда  сақтар  мал  шаруашылығымен  айналысып,  жылқы,  ірі  қара,  қой 
өсірген. Мал шаруашылығының үш түрі болды: көшпелі, жартылай көшпелі, отырықшы мал 
шаруашылығы.  Батыс  және  Оңтүстік  Қазақстандағы  сақтар  түйе  өсірді.  Олар  аттың 
құлағында ойнаған, садақ атуды өте жақсы меңгерген.  
Б.з.д.  VІІІ-VІІ  ғасырларда  Қазақстан  мен  Орталық  Азияны  мекендеген  тайпалардың 
Ассирия  және  Мидиямен,  ал  б.з.д.  VІ  ғасырдың  ортасынан  бастап  құрылған  Ахеменидтер 
тұсында  парсылармен  қарым-қатынас  жасаған  және  сол  кезеңдегі  көптеген  тарихи 
оқиғаларға араласып, куә болған. 
Жазбаша  және  археологиялық  деректер  б.з.б.  VІІІ-VІІ  ғғ.  Қазақстан  мен  Орта  Азияны 
мекендеген  тайпалар  ежелгі  дүние  өркениеті  -  Ассириямен  және  Мидиямен,  ал  б.з.б.  VІ 
ғасырдың  ортасында  Ахеменидтер  мемлекеті  құрылған  уақыттан  бастап  Персиямен 
байланысты  болғанын  көрсетеді.  Сақтар  сол  кездегі  көптеген  тарихи  оқиғаларға  қатысты.  
Мәселен,  Кир  сақтармен  одақ  жасап,  Мидия  патшасы  Крезбен  соғысуы  кезінде    олардан 
көмек  алады.  Кейінірек  Кир  сақтар  мен  массагеттерді  бағындырмақшы  болып  жорыққа 
аттанады. Бірақ, оның  жорығы қатты қарсылыққа кездесіп, соңында Кир бастаған парсылар 
сәтсіздікке  ұшырап,  әскерлері  талқандалып,  өзі  қаза  табады.  Герадот  мынадай  аңыздық 
мәліметтерді  келтіреді:  парсыларды  жеңгеннен  кейін  сақтардың  патшайымы  Тұмар 
(Томирис)  торсыққа  қанды  толтыра  құйғызып,  «Сен  қанға  құмартып  едің,  енді  шөлің 
қансын!» деп оған Кирдің басын салдырған. 
Кирдің Орта Азияға басқыншылық жорықтарын І Дарий (б.з.д. 521-486) жалғастырды. 
Б.з.б.  518  жылы  І  Дарий  массагет-сақтарға  қарсы  жорық  бастап,  бірақ  ол  да  жеңіліске 
ұшырады.  Грек  тарихшысы  Полиэн  массагет-сақтардың  парсыларға  қарсы  ерлікпен 
күрескендігі  жайлы  мына  бір  оқиғаны    келтіреді.  Шырақ  есімді  бір  сақ  жауынгері  өзінің 

15 
 
денесін пышақпен тілгілейді де, парсыларға барып өзін сақ көсемдерінен зардап шеккен адам 
сипатында көрсетеді. Одан соң өзінің тайпаластарынан кек қайтарғысы келетінін мәлімдеген 
Шырақ  жауларын,  яғни  парсыларды    сусыз  шөл  далаға  апарып  адастырады.  Ал,  ол  жерде 
парсылардың көбі шөлге шыдамай қырылады. Өз жерін жат жерлік басқыншылардан қорғау 
мақсатында сақ жауынгері  Шырақ  осындай ерен ерлік жасады. 
Дегенмен  І  Дарий  аз  уақыт  болса  да  жекелеген  сақ  тайпаларын,  соның  ішінде 
хаомаварга-сақтарын  және  басқа  да  кейбір  тайпаларды  бағындырады.  Бұл  тайпалар 
Ахеменидтердің  ХV  сатрапиясының  (салық  аймағының)  құрамына  кіріп,    алым-салық 
төлеуге  тиіс  болды,  бірақ  ол  өз  уақытында  төленіп  тұрмады  және  көбіне  сыйлықтар 
сипатында  болды.  Сақтар  болса  Ахеменидтердің  әскерінде  қызмет  атқарды.  Тіпті,  олардың 
біразы  парсы    патшасының  «өлмейтін  он  мың»  деп  аталатын  жеке  әскери  құрамасының 
қатарына да кірді.  
Б.з.б.  VІ  ғасырдың  аяғымен  V  ғасырдың  басында  ежелгі  Шығыста  грек-парсы 
соғыстарының басталуына байланысты ірі-ірі саяси оқиғалардың болғаны белгілі. Сол тұста 
кейбір  сақ  тайпалары  бұл  соғыстарға  одақтастар  мен  жалдамалылар  ретінде  парсылар 
жағында қатысып отырған. Мысалы, Гавгамелы маңындағы шайқасқа сақтардың жеңіл атты 
әскері қатысқан. 
Грек-парсы соғыстары (б.з.б. 500-449 жылдары) парсылардың жеңілуімен аяқталды. Ал, 
бұл  кезде  Грекияда  экономикалық  және  саяси  дағдарыс  шиеленісе  түседі,  құл  иеленушілер 
болса,  бұдан  шығудың  жолдары  шығысқа  басқыншылық  жорықтар  ұйымдастыру  деп 
түсінеді. 
Б.з.б. 
ІV 
ғасырдың 
30-жылдарында 
македондық-гректер 
Александр 
Македонскийдің  басшылығымен  соңғы  Ахеменидтік  ІІІ  Дарий  Кодоманның  армиясын 
талқандап,  Орта  Азияға  басып  кіреді.  Маракандты  (Самаркандты)  алып,  олар  Сырдарияға 
қарай бет алады. Гректердің баса-көктеп енуіне Орта Азия халықтары  табан тіресе ерлікпен 
қарсыласты. Александр Македонскийдің әскерлеріне қарсы күресте сол  кезде Қазақстанның 
оңтүстік аудандарын мекендеушілер, оның ішінде массагеттер белсене қатысты.  Александр 
Македонский  әскерлерімен  Сырдариядан  өтпек  болған  кезінде  сақ  жебесі  тиіп,  жараланды. 
Македондық-гректер  Сырдария  бойындағы  қалаларды  қоршаған  кезде  олардың  тылында 
көтеріліс шығып, оны Спитамен басқарды. Спитамен массагет-сақтардың қолдауына сүйене 
отырып,  сол  кезде  жеңілмейтін  деп  саналған  македондық-грек  әскерлерін  бірнеше  дүркін 
талқандаған  болатын.  Үш  жыл  бойғы  кескілескен  соғыстан  кейін  ғана  македондық-гректер 
Орта Азияның кейбір тайпалары мен халықтарын уақытша бағындырды. Сырдарияның арғы 
жағасындағы  сақ  тайпалары  өздерінің  тәуелсіздігін  сақтап  қалды.  Александр  Македонский 
өлгеннен кейін оның ұлан-байтақ империясы тығыз экономикалық және саяси байланыстары 
жоқ тайпалар мен халықтардан  біріктірілгендіктен дағдарысқа ұшырап ыдырады. 
Б.з.б.  І  мыңжылдықта  Жетісу  мен  Оңтүстік  Қазақстан  тиграхауда-сақтарға  кіретін  сақ 
тайпаларының  үлкен  тобы  қоныстанған  Орта  Азия  мен  Қазақстанның  этно-мәдени  сақ 
қауымының  өзіндік  жарқын  мәдениетінің  ірі  ошағы  болды.  Сақ  мәдениеті  -  Орталық  және 
Алдыңғы  Азияның  мәдениеті  мен  өнері  жетістіктерінің  бірі  болды.  Ол  заманға  қатысты 
қорымдардың  көп  болуы  ерте  кезден-ақ  Қазақстан  аумағының  оңтүстік-шығысы  мен 
оңтүстігінің толық игерілгенін байқатады. Сырдария, Іле, Талас, Лепсі, Есік, Шелек, Шарын, 
Кеген  өзендері  мен  т.б.  өзендердің  аңғарларында  көптеген  тас  және  топырақ  обалар 
шоғырланған.  Мысалы,  Жуантөбе  қорымы  (Іле  өзенінің  сол  жақ  жағалауы)  –  300  обадан, 
Берікқара қорымы (Талас өзенінің аңғары) 500 обадан, Кетпен – Төбе алқабында (Солтүстік 
Қырғызстан)  700  обадан  тұратын  қорымдар  табылған.  Оларда  адамдар  әр  түрлі  уақыттарда 
жерленіп, жүздеген жылдар бойы қалыптасқан. 
Биіктігі  20  метрге дейін  жететін  «патша»  обалары  саналатын  обалардың  көп  табылуы 
жағынан  Жетісу  мен  Оңтүстік  Қазақстанға  тең  келетін  Орта  Азия  мен  Қазақстанның  басқа 
аудандары  жоқ.  Осындай  археологиялық  ескерткіштердің  мол  табылуына  байланысты 
А.Н.Бернштам  «патша  сақтары  мен  үйсіндер»  Жетісуды  мекендеген  деп  қорытынды 
жасайды. 

16 
 
Б.з.б. V ғасырға жататын Бесшатыр қорымының тянь-шань қарағайлары бөренелерінен 
тұрғызылған ірі жерлеу құрлыстары тамаша сақталған күйінде табылды, олар Орта Азия мен 
Қазақстан  аумағындағы  жер  бетіне  ағаштан  салынған  ең  ежелгі  сәулет  өнерінің  бірегей 
ескерткіштері. 
Іле  Алатауының  солтүстік  беткейіндегі  үлкен  қорымға  енетін  «Есік»  обасындағы  
ақсүйек  сақтың  қабірі  жерлеу  ғұрпының  байлығымен  қайран  қалдырады.  Оның  басынан 
аяғына  дейінгі  киімдері  алтынан  жасалған  4000-ға  жуық  қаптырма  мен  қалақша  арқылы 
әшекейленген, олардың көпшілігі скиф-сақ кезіндегі «аң» стилінде жасалған. Есік қабірінен 
табылған  күміс  тостағанның  маңызы  ерекше,  оның  түбіндегі  26  таңбадан  тұратын  жазу, 
тегінде, әліпбилік жазба болуы ықтимал. 
Б.з.д.  І  мыңжылдықтың  басы  сақ  қоғамындағы  рулық  қауымның  ыдырап,    әлеуметтік 
құрылымның  қалыптасу  үрдісінің  жаңа  сипатымен  ерекшеленеді.  Археологиялық  деректер 
жеке  меншік,  ал  кейіннен  отбасылық  меншік  түрінің  шыққанын  айқын  байқатады.  Сақ 
заманының  қоғамдық  құрылымын:  шағын  туыс  отбасылар  тобы  (патронимия)  –  яғни, 
көшпелі қауым-тайпалар одағы деп атауға болады. Бұл құрылымның патронимия деп аталған 
төменгі  ұясы  өрбіген  үлкен  патриархаттық-рулық  әлеуеттің  үлкейіп,  табиғи  бөлшектенуі 
нәтижесінде  құрылды.  Ол  бөліністер  әулет  басшысының  есімімен  аталды.  Ал  қоғамның 
жіктеліп, байлар мен кедейлерге бөлінуі сақ қоғамында мүлік теңсіздігінің, яғни, әлеуметтік 
теңсіздіктің болғанының дәлелі болып табылады. 
Сақ  қоғамында  халықтың  үш  тобы:  жауынгерлер,  абыздар,  қауымшыл  сақтар  болған.. 
Осы жіктердің әрқайсысының өзіне тән дәстүрлі түсі болған. Жауынгерлерге  – қызыл және 
сары-қызыл,  абыздарға  –  ақ,  қауымшыл  сақтарға  –  сары  мен  көк  түстер  тән  еді.  Сонымен 
қатар,  абыздардың  белгісі  -  құрбан  табақ  пен  айрықша  бас  киім  болды.  Сақ  көсемдері  мен 
патшалары жауынгерлер тобынан сайланған. Патшалардың белгісі жебелі садақ болды. Сақ 
әйелдері қоғамдық өмірдің барлық салаларына, тіпті соғыс шайқастарына да ерлермен бірдей  
шайқасып, ерлік көрсетіп отырған.  
Б.з.д.  VІ-V  ғасырлардың  өзінде-ақ  сақтардың  қоғамдық  құрылысының  сол  заманғы 
прогрестің  неғұрлым  жоғарғы  сатысына  көтерілгендігін,  оған  экономикалық  және  саяси 
алғышарттардың болғандығын  көрсетеді.  
Б.з.б.  І  мыңжылдықта  қазіргі  Монғолияның  оңтүстігіндегі  Ордостан  тартып  Каспийге 
дейінгі Орталық Азияның ұлан-байтақ кеңістігін шығу тегі мен этникалық құрамы жағынан 
әр түрлі тайпалар мекендеген болатын. Шаруашылықтың біртіндеп даму барысы, тұрмыстың 
біршама  ортақ  болуы,  этникалық  жақындық  пен  түрлі  саяси  фактордың  әсері  Орталық 
Азияда  ертедегі  ірі  тайпалық  бірлестіктердің  құрылуына  негіз  болды.  Олардың  уақыты 
жағынан  алғашқылары  саналатыны 

жүктеу/скачать 1,51 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: