4. атеистік тәрбиені, сол социолизм дамуына биім деп жіргізу керек және т.с.с. саяси принциптер қойылды.
XX ғасырдағы еркін ойшылдық Неопозитивизмнің өкілі Расиль (1872-1970) «Почему я не христианин» деген еңбегінде христиан мораліне қарсы шығып, «еркін ақылдық ғылым» деген моральді көзқарасты құрастыруға тырысты. Христиан діні ілімге сүйеніп емес, адасудан шыққан деп көрсетті. Адасудың басты себебі – қорқыныш және ол өлім алдындағы қорқыныш – деді. З.Фрейд (1856-1939) болса дін өнегеліліктің негізі бола алмайды деді. Тек ақыл бостандығын алған адам ғана әлемді, ондағы өзінің орнын иллюзияға түспей көрсете алады. Діни тәрбие ақылға кедергі болады деді. Атеистік экцистенциализмнің өкілі, философ П.Сартр (1905-1980) өзінің «Экзистенциализм – бұл гуманизм», «Бытие и ничто» және т.б. еңбектерінде жеке адамның тарихтағы орны, оның қабілетін түсіндіре білді.
