Сәлима. Ой, ұятсыз!
Қайрат. Оның несі ұят! Көрініп тұр, полковник саған әлі ғашық. Соған ти де босат үйді, ең болмаса, біреуіңнен құтылайын.
Сәлима. Әуре болма, бұл үйден менің өлігім шығады.
Қайрат (есіріп, екіленіп). Солай де. Білдім-білдім, полковникті кіргізіп алмақ екенсің ғой. Жоқ, ол болмайды, мен оны ендігі әрі аяғын бұлай қарай аттап баспайтын қыламын. Қайда, қонақ үйде ме еді өзі? Осы қазір барамын мен оған, жайратамын.
Сәлима(ашу буып, Қайраттың жолын бөгеп). Ешқайда бармайсың сен! Сәлім – көресіні көріп, елге әбден арып-ашып келген адам. Оның жанына тыныштық, қамқорлық керек.
Қайрат (кимелеп). Бөгеме жолымды! Бол! Кімге айтып тұрмын мен?!
