Бекен. Оны қайдан білесің?
Әшірбек. Білетін не бар? Көрмейсің бе, сөзге ағып тұр! Жазушы болғанда да бүл кәдімгі қаламынан ешқандай сөз атаулы қақас қалмайтын, кітапты том-том қылып үйіп тастайтын ғұлама жазушы болады.
Бекен. Әй, қайдам, жазушы кітапты құр сөзден құрамайтын шығар. Сылдыр сөзден түк те шықпас...
Әшірбек. Ой, данышпаным-ай. Дұрыс-ей, айтып тұрғаның. Қазірден өстіп адамның ақылы жетпейтінді білесің, кейін қайтер екенсің?
Санатбай. Қайтуші еді? Бұл данышпаныңның әлі ақылы толады, сөйтіп кемеңгер болады, сонан соң бәрімізден бұрын жуадай солады. Мұндай жасына жетпей, ақылы тым ерте жетілгендер ерте өледі, бірақ есесіне бұларды жұрт жылай-жылай көмеді.
Әшірбек. Әй, сылдыр, олай деме! Бүйтіп ешкімге өлім тілеме. Мұныңды Шаншар атай естісе, кем дегенде он шертпек алар еді шекеңнен.
