Әшірбек. Ауытқымаймыз.
Санатбай. Біз әрқашан дайынбыз!
Шанш бар атай. Жарайсың, Санатбай! Келістік, ендеше. (Әлипаға). Әлипа, сен қолыңдағы шартты үйге апарып, жоғарырақ бір көрнекті жерге іліп қой.
Әлипа. Қойшы, құрысын! Құран ба еді бұл сонша қастерлейтін. Отқа салып жіберемін мен мұны қазір.
Шаншар атай. Әй, кемпірім-ай, білмейсің сен. Білсең, құлаққа кірмейтін құранның мың сөзінен өзім мәмілелескен бір сөз артық маған. Апарып қой.
Әлипа. Апармаймын! Мә, ұста да отыр өзің! (Шартты атайдың алдына тастай салып, бұлқан-талқан болып шығып кетеді).
Шаншар атай (Әлипаға). Е-е, кемпірім, бұртаңдап қайда бармақсың? Қазір-ақ келерсің: «Шалым-ау, шайға жүр» деп. (Бір-екі бала мырс етіп күледі). «Күлсең кәріге күл».
Күліңдер, күлмеңдер біз бір-бірімізді өстіп ептеп қажақтап отыратынымыз бар. Бізді қойыңдаршы. Ал сендердікі не жүріс, бұл көшеде бостан-босқа саусылдап?
Достарыңызбен бөлісу: |
