Әлипа. Иә, тапқызар, жаман қатты...
Шаншар атай. Тапқызады. Табамын мен. Сөзім бар айтатын.
(Әшірбек шығады).
Әшірбек. Міне, біз мұндамыз, ата.
Шаншар атай.Ұзай қоятын жөндерің жоқ еді ғой, бәсе. Шақыр бәрін бері.
Әшірбек (дауыстап). Бекен, Санатбай, шығыңдар бері! Атай шақырып жатыр. (Балалар шығады). Шаншар атай (орындықты нұсқап). Қане, отырыңдар мынаған. (Балалар жайғасады). Ал, әңгіменің ашығына көшейікші енді. Қайсың ойлап таптыңдар мына шартты?
Әшірбек. Біз. Бекен.Әшірбек екеуіміз.
Санатбай. Бұл екеуінен шықпайтын пәле жоқ.
Әлипа. Мазақ етпек болғансыңдар ғой.
Әшірбек. Кешіріңіз, ата. Олай ойлаған жоқ едік.
Бекен. Біздікі бір білместік болыпты, кешіріңіз, ата.
Шаншар атай. Тоқтаңдар. Доғарыңдар бәрің сөзді. Кешіретін не бар мұнда? Мен сендерге қайта: «Міне, азамат» дегелі отырмын. Тіптен ғажап етіп тізіп жазыпсыңдар. Мен ендігі жерде сендерден шертпекті осы шартқа қарап отырып алсам ба екен деген ойға келіп отырмын.
