Санатбай. Бармаймын мен оқуға.
Шаншар атай (Мұсатайға). Міне, көріп тұрсың ғой, бала не дейді, сен дейсің? Санатбай оқуға кейін жұрт қатарлы мектепті түгел тауысқан соң барады. Қазір бұл ешқайда бармайды. Қатарының бәрі колхоздың шөбіне шығып жатқанда, сен екі қалтаңды ақшаға сықита толтырып алып, балаңды жетектеп қалаға тартпақ екенсің ғой. Жоқ, ол жарамайды.
Мұсатай. Түу, сізге сөз айтып қажеті жоқ екен. Біреу оқытып қойған-ай деймін өзіңізді.
Шаншар атай. Өмір оқытқан мені. Елден оқшауланғанның оңғанын көрген емеспін. Осыны неге білмейсің, қайтіп сезбейсің, сен? Жо, шекеңе шертпекпен сіңірейін бе, әлде?
Мұсатай. О-о, қойыңыз, қойыңыз!
Әріге жарығын жарқылдатып жеңіл машина тоқтайды.
Сахнаға колхоз төрағасы Сәбит Бегенов шығады.
Жұрттың бәрінің назары сол кісіге ауады.
Төраға атайды, Мұсатайды, қауын-қарбыз көтеріп тұрған балаларды жағалай жүріп бір шолып шығады.
Сәбит. Иә, бұларыңыз не? Үлкен жиын ба деймін өзі бір?
Шаншар атай. Кел, балам, кел. Осындай бір әңгіме болып жатыр.
Сәбит («Шертпек шартын» оқып шығады). Қызықтың көкесі мұнда екен ғой. Қалай қатырып жазғансыз өзін, шіркін. Бұлардан шертпек алып жатқан болдыңыз ғой, сонда.
Шаншар атай. Бұл жорамалыңның екеуі де дұрыс емес, Сәбит шырақ.
Достарыңызбен бөлісу: |
