Сәбит. Жоқ. Жоғары партия мектебін бітіргенмін.
Шаншар атай. О-о, оқудың төресі өзіңде екен ғой. Онда шыныңды айтшы, сол оқуға пара беріп түсіп пе ең, жоқ, өз күшіңмен түстің бе?
Сәбит (шалт, жұлып алғандай). Пара берген деген не сөз ол?
Шаншар атай. Бәсе, деп ем-ау, тегі. Сен бірақ бұған қызарақтамай сәл тұра тұр. Алдымен сұраққа жауап бер, өзгесін кейін көрерсің. Сонымен парасыз түскен екенсің ғой оқуға.
Сәбит. Әрине. Райком жіберді. Оқыдық.
Шаншар атай. Міне, сөздің атасы осы. Бұл бір көңілдегі күдікті сейілткен әңгіме болды. Қо-о-ош... (Пауза). Ал, бірақ мен бір ашықауыздық жасап алдым, балам. Сендердін шөп шабуға жәрдем сұрап отырғандарыңды шыдай алмай, мына балаларға күнілгері айтып қойғанмын. «Бүлдірдім-ақ қой» деп едім әуелі, жоқ, оным бекер екен. «Шөпке барамыз» деп шетінен жұлқынып тұр балалар осы тұрғанда. Сөйтсе, мына Мұсатай елден ерекше: «Баламды қалаға апарамын, пара беріп оқуға түсіремін», - деп сыңар езулеп көнер емес.
Достарыңызбен бөлісу: |
